จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จักรพรรดิโกะ-โฮริกาวะ (ญี่ปุ่น : 後堀河天皇 ; โรมาจิ : Go-Horikawa-tennō ; 22 มีนาคม ค.ศ. 1212 – 31 สิงหาคม ค.ศ. 1234) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่น องค์ที่ 86 ตามระเบียบประเพณีของการสืบทอดราชบัลลังก์ รัชสมัยของพระองค์ทอดยาวตั้งแต่ ค.ศ. 1221 ถึง ค.ศ. 1232[ 1]
โดยพระนามของพระองค์นำมาจากพระนามของจักรพรรดิใน คริสต์ศตวรรษที่ 10 จักรพรรดิโฮะริกะวะ (堀河天皇) เมื่อใส่คำว่า โกะ (後) ที่แปลว่า ที่สอง หรือ ยุคหลัง เข้าไปทำให้พระนามของพระองค์มีความหมายว่า จักรพรรดิโฮริกาวะที่สอง หรือ จักรพรรดิโฮริกาวะยุคหลัง
ก่อนขึ้นครองราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ พระองค์มีพระนามส่วนพระองค์ (อิมินะ )[ 2] เจ้าชายยูตาฮิโตะ (ญี่ปุ่น : 茂仁親王 ; โรมาจิ : Yutahito-shinnō )[ 3] [ 4] จักรพรรดิทากากูระ
จักรพรรดินี (จิงงู ): ซันโจ (ฟูจิวาระ) อาริโกะ (三条（藤原）有子) ภายหลังเป็น อันกิมนอิง (安喜門院) ธิดาในซันโจ คินฟูซะ
จักรพรรดินี (ชูงู ): โคโนเอะ (ฟูจิวาระ) นางาโกะ (近衛（藤原）長子)[ 5] โคโนเอะ อิเอซาเนะ
จักรพรรดินี (ชูงู ): คูโจ (ฟูจิวาระ) ชุนชิ (九条（藤原）竴子)[ 6] คูโจ มิจิอิเอะ
พระราชโอรสองค์แรก: เจ้าชายมิตสึฮิโตะ (秀仁親王) ต่อมาคือ จักรพรรดิชิโจ
พระราชธิดาองค์ที่ 4: เจ้าหญิงโฮชิ (暤子内親王; 1232-1237)
พระราชโอรสองค์ที่ 2: (1233)
นางสนองพระโอษฐ์: เบ็ตโตะ-ไนชิ (別当典侍) ธิดาในจิเมียวอิง อิเอยูกิ[ 7] พระราชธิดาองค์แรก: เจ้าหญิงคิชิ (暉子内親王; 1228-1300) ภายหลังเป็น มูโรมาจิอิง (室町院)
พระราชธิดาองค์ที่ 2: เจ้าหญิงไทชิ (体子内親王; 1231-1302) ภายหลังเป็น ชินเซ็มมนอิง (神仙門院)
นางสนองพระโอษฐ์: ไดนางง-โนะ-สึโบเนะ (大納言局) ธิดาในฟูจิวาระ คาเนโยชิ
พระราชธิดาองค์ที่ 3: เจ้าหญิงอากิโกะ (昱子内親王; 1231-1246) [ แก้ ] จักรพรรดิโกะ-โฮะริกะวะประสูติเมื่อวันที่ 22 มีนาคม 1755 ตรงกับปีที่ 2 ในรัชสมัย จักรพรรดิจุนโตะกุ มีพระนามเดิมว่า เจ้าชายยูตะฮิโตะ (茂) เป็นพระราชโอรสองค์ที่ 3 ใน เจ้าชายโมะริซะดะ หรือ โกะ-ทะกะกุระ-อิง พระราชโอรสองค์ที่ 2 ใน จักรพรรดิทะกะกุระ
ภายหลังจากเหตุการณ์ สงครามปีโจคิว จักรพรรดิชูเกียว ถูกปลดจากราชบัลลังก์โดยไร้รัชทายาททำให้สายราชสกุลซึ่งสืบเชื้อสายจาก จักรพรรดิโกะ-โทะบะ ต้องสิ้นสุดลงเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์จึงยกเจ้าชายยูตะฮิโตะขึ้นครองราชย์เมื่อปี 1764 เมื่อพระชนม์เพียง 9 พรรษาโดยพระราชอำนาจทั้งหมดอยู่ในมือของโกะ-ทะกะกุระ-อิง ผู้เป็นพระราชบิดา
จักรพรรดิโกะ-โฮะริกะวะทรงสละราชบัลลังก์เมื่อปี 1775 ขณะพระชนม์เพียง 20 พรรษาหลังจากครองราชย์ได้ 11 ปีโดยทรงสละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายมิสึฮิโตะ พระราชโอรสพระชนม์เพียง 1 พรรษาขึ้นครองราชย์เป็น จักรพรรดิชิโจ ส่วนอดีตจักรพรรดิทรงผนวช และได้รับสมัญญา ไดโจโฮโอ (มหาธรรมราชา) ก่อนจะสวรรคตเมื่อวันที่ 31 สิงหาคม 1777 ขณะพระชนม์เพียง 22 พรรษา
↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 238–241; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 344–345; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki. pp. 226–227.
↑ Brown, pp. 264; n.b., up until the time of Emperor Jomei , the personal names of the emperors (their iminia ) were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
↑ Brown, p. 344; Varley, p. 226.
↑ Titsingh, p. 238.
↑ Titsingh, p. 240.
↑ A History of Japan to 1334, George Sansom, p406
↑ The Emergence of Japanese Kingship, p5
Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). [ Jien , c. 1220], Gukanshō The Future and the Past, a translation and study of the Gukanshō, an interpretative history of Japan written in 1219 University of California Press . ISBN 0-520-03460-0
Ponsonby-Fane , Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. OCLC 194887 Titsingh , Isaac, ed. (1834). [Siyun-sai Rin-siyo/Hayashi Gahō , 1652], Nipon o daï itsi ran Annales des empereurs du Japon. Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland .Varley , H. Paul , ed. (1980). [ Kitabatake Chikafusa , 1359], Jinnō Shōtōki A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki .Columbia University Press . ISBN 0-231-04940-4 )
