จักรพรรดิอิงเงียว

จักรพรรดิอิงเงียว 允恭天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	ค.ศ. 412–453 (ตามธรรมเนียม)
ก่อนหน้า	ฮันเซ
ถัดไป	อังโก
พระราชสมภพ	ค.ศ. 373–375
สวรรคต	ค.ศ. 453 (78–80 พรรษา)
ฝังพระศพ	เองะ โนะ นางานุ โนะ คิตะ โนะ มิซาซางิ (ญี่ปุ่น: 恵我長野北陵; โรมาจิ: Ega no Naganu no kita no misasagi; โอซากะ)
คู่อภิเษก	โอชิซากะ โนะ โอนากัตสึฮิเมะ
พระราชบุตร กับพระองค์อื่น ๆ...	เจ้าชายคินาชิ โนะ คารุ จักรพรรดิอังโก จักรพรรดิยูเรียกุ
พระสมัญญานาม ชิโงแบบจีน: จักรพรรดิอิงเงียว (允恭天皇) ชิโงแบบญี่ปุ่น: โออาซาซูมะ-วากูโงะ-โนะ-ซูกูเนะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (雄朝津間稚子宿禰天皇)
ราชสกุล	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดินินโตกุ
พระราชมารดา	อิวาโนะ-ฮิเมะ
ศาสนา	ชินโต

จักรพรรดิอิงเงียว (ญี่ปุ่น: 允恭天皇; โรมาจิ: Ingyō-tennō) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 19 ตามลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม ทั้ง โคจิกิ และ นิฮงโชกิ (เรียกรวมกันเป็น คิกิ) บันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงที่อ้างว่าพระองค์มีชีวิตอยู่ แม้ว่าไม่สามารถระบุวันที่แน่นอนเกี่ยวกับชีวิตหรือรัชสมัยของจักรพรรดิพระองค์นี้ได้ แต่โดยทั่วไปถือว่าจักรพรรดิครองราชย์ระหว่าง ค.ศ. 410 ถึง 453

เรื่องราวยุคกึ่งก่อนประวัติศาสตร์

ข้อมูลเกี่ยวกับพระองค์นำมาจากโคจิกิและนิฮงโชกิ ซึ่งเรียกรวมกันเป็น คิกิ (ญี่ปุ่น: 記紀; โรมาจิ: Kiki) หรือ พงศาวดารญี่ปุ่น โดยในคิกิบันทึกว่าอิงเงียวเสด็จพระราชสมภพจากเจ้าหญิงอิวะ (ญี่ปุ่น: 磐之媛命; โรมาจิ: Iwa no hime no Mikoto) ในช่วงระหว่าง ค.ศ. 373 ถึง 375 และได้รับพระราชทานนามว่า โออาซาซูมะ วากูโงะ โนะ ซูกูเนะ (ญี่ปุ่น: 雄朝津間稚子宿禰; โรมาจิ: Oasazuma Wakugo no Sukune) พระองค์เป็นพระราชโอรสองค์ที่ 4 ในจักรพรรดินินโตกุ ทำให้เป็นพระอนุชาของริจูและฮันเซ หลังฮันเซสวรรคตใน ค.ศ. 410 บรรดารัฐมนตรีเข้าพบโออาซาซูมาและลงมติเลือกพระองค์เป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปอย่างเป็นเอกฉันท์ โออาซาซูมาปฏิเสธข้อเสนอโดยระบุว่าพระเชษฐาของพระองค์ "ดูหมิ่นเขาดั่งคนโง่" แล้วยังเรียกตัวพระองค์เองเป็น "ผู้โชคร้าย" โดยอ้างว่าตนทรงพระประชวรด้วยอาการอัมพาตที่ไม่ได้กล่าวถึง

เมื่อเวลาผ่านไปกว่า 2 ปี โอชิซากะ โนะ โอนากัตสึฮิเมะ พระสนมองค์โปรด โน้มน้าวให้โออาซาซูมะขึ้นครองราชย์ได้สำเร็จ โออาซาซูมะได้รับการสถาปนาเป็นจักรพรรดิอิงเงียวอย่างเป็นทางการ ส่วนพระสนมกลายเป็นโคโงองค์ถัดไป จากนั้นในช่วงต้น ค.ศ. 414 มีการส่งทูตไปที่ชิลลาเพื่อจัดหาแพทย์มารักษาจักรพรรดิผู้ประชวร แพทย์ได้ระบุว่าปัญหาเกิดจากพระเพลาของพระองค์ และสามารถรักษาได้ในเดือนสิงหาคมของปีนั้น

ต่อมาในช่วงฤดูหนาว ค.ศ. 418 จักรพรรดินีโอชิซากะ โนะ โอนากัตสึฮิเมะได้แนะนำพระราชสวามีให้รู้จักกับพระกนิษฐภคินีของพระนางในงานเลี้ยงโดยไม่ได้ตั้งใจ จักรพรรดิอิงเงียวตกหลุมรักพระนางอย่างมากจึงส่งคนไปเรียกพระนางมาในภายหลัง พระองค์เรียนรู้ว่าพระนามของสตรีคนนั้นคือ "โอโตฮิเมะ" ("เจ้าหญิงผู้ทรงพระเยาว์ที่สุด") แต่คนท้องถิ่นขนานนามพระนางจากความงามเป็น "โซโตโฮริ อิรัตสึเมะ" ("พรหมจาริณีผ่านเครื่องแต่งกาย; clothing pass maiden") ในตอนแรกโอโตฮิเมะปฏิเสธที่จะทำตาม เพราะไม่ต้องการทำร้ายความรู้สึกของพระเชษฐ/กนิษฐภคินี ผู้ส่งสารที่ไม่อยากถูกลงโทษฐานไม่เชื่อฟังจึงอยู่กับโอโตฮิเมะจนกระทั่งพระนางตกลง โอชิซากะไม่พอพระทัยต่อสิ่งนี้และไม่ให้โอโตฮิเมะเข้าไปยังพระราชวัง อิงเงียวจึงสร้างที่พำนักใกล้เคียงให้แก่โอโตฮิเมะ โดยซึ่งพระองค์มักแอบไปอยู่ที่นั่น

จักรพรรดินีโอชิซากะ โนะ โอนากัตสึฮิเมะให้กำเนิดพระราชโอรสธิดารวม 9 พระองค์ (พระราชโอรส 5 พระองค์และพระราชธิดา 4 พระองค์) ใน ค.ศ. 434 อิงเงียวทรงเลือกคินาชิ โนะ คารุ พระราชโอรสองค์แรก เป็นมกุฎราชกุมาร นี่ถือเป็นทางเลือกที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งโดยไม่รู้ตัวหลังคินาชิถูกกล่าวหาว่ามีความสัมพันธ์ร่วมสายพระโลหิตกับเจ้าหญิงคารุ โนะ โออิรัตสึเมะ อิงเงียวไม่สามารถลงพระราชอาญาพระราชโอรสได้ เนื่องด้วยตำแหน่งที่พระองค์พระราชทานให้ ทำให้พระองค์เลือกใช้วิธีทางอ้อมด้วยการเนรเทศคารุ โนะ โออิรัตสึเมะไปที่อิโยะ เมื่อจักรพรรดิอิงเงียวสวรรคตในช่วง ค.ศ. 453 พระมหากษัตริย์ชิลลาทรงโศกศัลย์เป็นอย่างยิ่งจึงได้นำนักดนตรี 80 คนไปที่ญี่ปุ่นเพื่อปลอบประโลมดวงวิญญาณของอิงเงียว ขณะเดียวกัน คินาชิ โนะ คารุต้องเผชิญกับความท้าทายจากการที่อานาโฮะ พระอนุชา ได้รับการสนับสนุนให้เป็นรัชทายาท

พระมเหสีและพระราชโอรสธิดา

พระมเหสี/นางสนม

บรรดาศักดิ์	พระนาม	พระราชบิดา	พระราชโอรสธิดา
จักรพรรดินี (โคโง)	โอชิซากะ โนะ โอนากัตสึฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 忍坂大中姫; โรมาจิ: Oshisaka no Ōnakatsuhime)	เจ้าชายวากานูเกะ โนะ ฟูตามาตะ (ญี่ปุ่น: 稚野毛二派皇子)	• เจ้าชายคินาชิ โนะ คารุ (ญี่ปุ่น: 木梨軽皇子)  • เจ้าหญิงนางาตะ โนะ โออิรัตสึเมะ (ญี่ปุ่น: 名形大娘皇女)  • เจ้าชายซาไก โนะ คูโรฮิโกะ (ญี่ปุ่น: 境黒彦皇子)  • เจ้าชายอานาโฮะ (ญี่ปุ่น: 穴穂皇子)  • เจ้าชายคารุ โนะ โออิรัตสึเมะ (ญี่ปุ่น: 軽大娘皇女)  • เจ้าชายยัตสึริ โนะ ชิราฮิโกะ (ญี่ปุ่น: 八釣白彦皇子)  • เจ้าชายโอฮัตสึเซะ โนะ วากาตาเกรุ (ญี่ปุ่น: 大泊瀬稚武皇子)  • เจ้าหญิงทาจิมะ โนะ ทาจิบานะ โนะ โออิรัตสึเมะ (ญี่ปุ่น: 但馬橘大娘皇女)  • เจ้าหญิงซากามิ (ญี่ปุ่น: 酒見皇女)
นางสนม (ฮิ)	โอโตฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 弟姫; โรมาจิ: Otohime)	เจ้าชายวากานูเกะ โนะ ฟูตามาตะ (ญี่ปุ่น: 稚野毛二派皇子)	ไม่มี

พระราชโอรสธิดา

บรรดาศักดิ์	พระนาม	ความเห็น
เจ้าชาย	เจ้าชายคินาชิ โนะ คารุ	ภายหลังพ่ายแพ้ต่อเจ้าชายอานาโฮะ (ดูข้างล่าง)
เจ้าหญิง	เจ้าหญิงนางาตะ โนะ โออิรัตสึเมะ
เจ้าชาย	เจ้าชายซาไก โนะ คูโรฮิโกะ	อ้างว่าสวรรคตในช่วง ค.ศ. 456
เจ้าชาย	เจ้าชายอานาโฮะ	พระราชโอรสองค์ที่ 3 ของจักรพรรดิอิงเงียว ภายหลังขึ้นเป็นจักรพรรดิอังโก
เจ้าหญิง	เจ้าหญิงคารุ โนะ โออิรัตสึเมะ	ในโคจิกิ "เจ้าหญิงคารุ" และ "โอโตฮิเมะ" เป็นพระนามพ้องกัน
เจ้าชาย	เจ่าชายยัตสึริ โนะ ชิราฮิโกะ	ข้อมูลอ้างว่าพระองค์มีชีวิตใน ค.ศ. 401 ถึง 456
เจ้าชาย	เจ้าชายโอฮัตสึเซะ โนะ วากาตาเกรุ	พระราชโอรสองค์ที่ 5 ของจักรพรรดิอิงเงียว ภายหลังขึ้นเป็นจักรพรรดิยูเรียกุ
เจ้าหญิง	เจ้าหญิงทาจิมะ โนะ ทาจิบานะ โนะ โออิรัตสึเมะ
เจ้าหญิง	เจ้าหญิงซากามิ

อ่านเพิ่ม

• Aston, William George. (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697. London: Kegan Paul, Trench, Trubner. OCLC 448337491
• Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
• Hammer, Joshua. (2006). Yokohama Burning: The Deadly 1923 Earthquake and Fire that Helped Forge the Path to World War II. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-7432-6465-5 (cloth)
• Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
• Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
• Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842