ไทยสยาม
(บน) โขน เป็นการแสดงที่มีชื่อเสียงอย่างหนึ่งของชาวไทยสยาม (ล่าง) คนไทยในพิธีพระราชทานเพลิงศพที่วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร จังหวัดเชียงใหม่ | |
ประชากรทั้งหมด | |
---|---|
ป. 52–59 ล้านคน[a] | |
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ | |
ไทย ป. 51–57.8 ล้านคน[nb 1][1][2][3] | |
ป. 1.1 ล้านคน | |
สหรัฐอเมริกา | 488,000[4] (2020) |
ออสเตรเลีย | 100,856[5] (2020) |
ญี่ปุ่น | 86,666[6] (2020) |
ไต้หวัน | 82,608[7] (2020) |
สวีเดน | 74,101[8] (2020) |
เยอรมนี | 59,130[9] (2020) |
สหราชอาณาจักร | 45,884[10] (2020) |
เกาหลีใต้ | 32,861[11] (2020) |
นอร์เวย์ | 31,387[12] (2020) |
อิสราเอล | 26,641[13] (2020) |
ฝรั่งเศส | 30,000[13] (2019)[14] |
มาเลเซีย | 51,000–70,000[13][15] (2012) |
ลิเบีย | 24,600[13] (2011) |
สิงคโปร์ | 47,700[13] (2012) |
เนเธอร์แลนด์ | 20,106[16] (2017) |
แคนาดา | 19,010[17] (2016) |
ลาว | 15,497[18] (2015) |
สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ | 14,232[13] (2012) |
รัสเซีย | 14,087[19] (2015) |
ฟินแลนด์ | 13,687[20] (2019) |
เดนมาร์ก | 12,947[21] (2020) |
ฮ่องกง | 11,493[22] (2016) |
ซาอุดีอาระเบีย | 11,240[13] (2012) |
นิวซีแลนด์ | 10,251 (เกิด), ประมาณ 50,000 (บรรพบุรุษ)[23] (2018) |
สวิตเซอร์แลนด์ | 9,058[24] (2015) |
จีน | 8,618[13] (2012) |
อิตาลี | 5,766[25] (2016) |
บรูไน | 5,466[13] (2012) |
เบลเยียม | 3,811[13] (2012) |
ออสเตรีย | 3,773[13] (2012) |
อินเดีย | 3,715[13] (2012) |
แอฟริกาใต้ | 3,500[13] (2012) |
กาตาร์ | 2,500[13] (2012) |
บาห์เรน | 2,424[13] (2012) |
คูเวต | 2,378[13] (2012) |
อียิปต์ | 2,331[13] (2012) |
ส่วนอื่นของโลก | ป. 47,000[26] |
ภาษา | |
ไทย | |
ศาสนา | |
ส่วนใหญ่ : พุทธเถรวาทและศาสนาผี 97.6% ส่วนน้อย: อิสลามนิกายซุนนี 1.6% คริสต์ (คาทอลิกและโปรเตสแตนต์) 0.8% | |
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง | |
|
ชาวสยาม (อังกฤษ: Siamese)[27][28][29][30][31] หรือ คนไทยภาคกลาง[b] โดยทั่วไปหมายถึงกลุ่มชาติพันธุ์ไทที่อาศัยอยู่ภาคกลางและภาคใต้ของประเทศไทย ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธ รองลงมาคือศาสนาอิสลามและศาสนาคริสต์
ในความหมายทางชาติพันธุ์ ใช้เฉพาะเจาะจงถึงชาวไทภาคกลางและภาคใต้ของประเทศไทย หรือกลุ่มชาติพันธุ์ไทนอกบริเวณดังกล่าวที่มีความเกี่ยวดองทางวัฒนธรรมโดยตรงเช่น ไทโคราช, ชาวโยดะยา, ไทยเขตตะนาวศรี, ไทยเกาะกง, ไทยตากใบ แต่ในความหมายทางรัฐชาตินิยมรวมถึงชาติพันธุ์ไทอื่นทั้งในและนอกอาณาจักรด้วยเช่น ไทยอีสาน, ชาวไทยวน, ไทยเชื้อสายจีน, ไทยเชื้อสายเปอร์เซีย, ไทยเชื้อสายเขมร, ไทยเชื้อสายมลายู, ไทยเชื้อสายมอญ, และ ไทยเชื้อสายอินเดีย เป็นต้น
ประวัติ
[แก้]ประชากรที่อาศัยในภาคกลางของประเทศไทยปัจจุบันมาจากการผสมผสานระหว่างชาวไทกับกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆ ทั้งที่เป็นชนพื้นเมืองเดิมในภูมิภาคนี้และชนที่เคลื่อนย้ายเข้ามาใหม่[32] จดหมายเหตุลาลูแบร์ระบุว่าชาวต่างชาติเรียกชนกลุ่มนี้ว่าชาวสยาม แต่ชาวสยามเรียกตนเองว่าไทน้อย[33] ต่อมาจอมพลแปลก พิบูลสงคราม ได้ออก ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ใช้ชื่อประเทศ, ประชาชน และสัญชาติ เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2482 ให้เรียกประชาชนว่าไทย[34] ต่อมาวันที่ 2 สิงหาคม ได้ออกประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ฉบับที่ ๓ เรื่อง การเรียกชื่อชาวไทย ให้เลิกการเรียกแบ่งแยกคนไทยออกเป็นหลายพวกหลายเหล่า เช่น ไทยเหนือ ไทยอีสาน ไทยใต้ ไทยอิสลาม แต่ใช้คำว่าไทยแก่ชาวไทยโดยทั้งหมดทั้งมวลโดยไม่แบ่งแยก[35]
คนเชื้อชาติ-สัญชาติไทยในต่างแดน
[แก้]ชาวไทยส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในประเทศไทยแม้ว่าชาวไทยบางส่วนสามารถพบได้ในส่วนอื่น ๆ ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประมาณ 51–57 ล้านคนที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยเท่านั้น[36] ในขณะที่ชุมชนขนาดใหญ่ของชาวไทยสามารถพบได้ใน สหรัฐ, จีน, ลาว, ไต้หวัน, มาเลเซีย, สิงคโปร์, กัมพูชา, พม่า, เกาหลีใต้, เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, แคนาดา, ออสเตรเลีย, สวีเดน, สวีเดน, ลิเบีย และ สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์
สังคมและวัฒนธรรม
[แก้]ภาษา
[แก้]ชาวไทยสามารถแบ่งออกเป็นกลุ่มต่างๆ ในภูมิภาคด้วยความหลากหลายของภาษาไทย กลุ่มเหล่านี้รวมถึง ภาษาไทยกลาง (รวมถึงความหลากหลายของมาตรฐานภาษาและวัฒนธรรม), ภาษาไทยถิ่นใต้, ภาษาอีสาน (ซึ่งมีเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับภาษาลาวมาตรฐานของลาวมากกว่าภาษาไทยมาตรฐาน), คำเมือง (ภาษาไทยภาคเหนือ) และภาษายาวีซึ่งเป็นภาษาไทยแบบมาเลย์มีที่ใช้ในกลันตัน-ปัตตานี
ภาษาไทยกลางยุคใหม่มีความโดดเด่นมากขึ้นเนื่องจากนโยบายของรัฐบาลซึ่งได้รับการออกแบบมาเพื่อดูดซับและรวมความแตกต่างของคนไทยแม้จะมีความสัมพันธ์ทางชาติพันธุ์และวัฒนธรรมระหว่างคนที่ไม่ได้พูดภาษาไทยกับชุมชน
การแต่งกาย
[แก้]ชาวไทยนิยมใส่ชุดไทยซึ่งสามารถสวมใส่โดยผู้ชายผู้หญิงและเด็ก ชุดไทยสำหรับผู้หญิงโดยทั่วไปประกอบด้วย ผ้านุ่ง หรือ โจงกระเบน, เสื้อและสไบ ผู้หญิงในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนืออาจสวมซิ่นแทนผ้านุ่งและโจงกระเบน และสวมชุดด้วยเสื้อหรือ เสื้อปัด ส่วนชุดไทยสำหรับผู้ชายรวมถึง โจงกระเบน หรือกางเกง, เสื้อราชปะเตน พร้อมถุงเท้ายาวเข่าสีขาวเสริม ชุดไทยสำหรับผู้ชายชาวไทยภาคเหนือประกอบด้วย กางเกงชาวเล แจ็คเก็ตสไตล์แบบจีนสีขาวและบางครั้ง มักจะมีผ้าโพกหัว ส่วนในโอกาสทางการผู้คนอาจเลือกสวมใส่ชุดประจำชาติไทยหรือชุดไทยพระราชนิยม
ศาสนา
[แก้]ชาวไทยยุคใหม่ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธนิกายเถรวาทและระบุอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ของพวกเขาอย่างยิ่งด้วยการปฏิบัติทางศาสนาของพวกเขาซึ่งรวมถึงแง่มุมของการบูชาบรรพบุรุษในหมู่ความเชื่ออื่นๆของคติความเชื่อของไทย ซึ่งชาวไทยส่วนใหญ่ (มากกว่า 90%) เป็นที่ยอมรับว่าตนเองเป็นชาวพุทธ ตั้งแต่การปกครองของพ่อขุนรามคำแหงของอาณาจักรสุโขทัยและอีกครั้งตั้งแต่ "การปฏิรูปศาสนา" ในช่วงรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ในศตวรรษที่ 19 การปฏิรูปยึดแบบศาสนาพุทธในประเทศศรีลังกาแบบดั้งเดิมเป็นแม่แบบ อย่างไรก็ตามความเชื่อพื้นบ้านของคนไทยคือ การผสานความเชื่อของชาวพุทธอย่างเป็นทางการเข้ากับศาสนาผีและศาสนาฮินดู[37] ที่ได้รับอิทธิพลมาจากจากอินเดียส่วนหนึ่งและอีกส่วนได้รับมรดกมาจากจักรวรรดิเขมรแห่งอังกอร์[38]
ดูเพิ่ม
[แก้]หมายเหตุ
[แก้]- ↑ ตัวเลขทั้งหมดเป็นเพียงการประมาณการ; จำนวนประชากรที่อ้างอิงทั้งหมดด้านล่าง
- ↑ มักใช้เรียกแยกออกไปจากคนไทยเชื้อสายจีน[ต้องการอ้างอิง]
- ↑ คนไทยมีประชากรประมาณ 75-85% ของประเทศ (58 ล้านคน) ถ้ารวมชาวไทยภาคใต้และ (ที่มีข้อโต้แย้ง) ชาวไทยภาคเหนือและตะวันออกเฉียงเหนือ
อ้างอิง
[แก้]- เชิงอรรถ
- ↑ McCargo, D.; Hongladarom, K. (2004). "Contesting Isan‐ness: Discourses of politics and identity in Northeast Thailand" (PDF). Asian Ethnicity. 5 (2): 219. doi:10.1080/1463136042000221898. ISSN 1463-1369. S2CID 30108605. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-08-09. สืบค้นเมื่อ 2016-09-03.
- ↑ David Levinson (1998), Ethnic Groups Worldwide: A Ready Reference Handbook, Oryx Pres, p. 287, ISBN 978-1-57356-019-1
- ↑ Paul, Lewis M.; Simons, Gary F.; Fennig, Charles D. (2013), Ethnologue: Languages of the World, SIL International, ISBN 978-1-55671-216-6
- ↑ "ASIAN ALONE OR IN ANY COMBINATION BY SELECTED GROUPS". factfinder.census.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 February 2020. สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
- ↑ "Estimated resident population, Country of birth - as at 30 June, 1996 to 201". Australian Bureau of Statistics. Australian Bureau of Statistics. สืบค้นเมื่อ 15 May 2020.
- ↑ "平成29年末現在における在留外国人数について(確定値)" (PDF). Ministry of Justice (Japan) (ภาษาญี่ปุ่น). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-11-14. สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
- ↑ "Estimated resident population, Country of birth - as at 30 June, 1996 to 201". Australian Bureau of Statistics. Australian Bureau of Statistics. สืบค้นเมื่อ 15 May 2020.
- ↑ "108.02Foreign Residents by Nationality (03/25/2019)". immigration.gov.tw (ภาษาจีน). สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
- ↑ https://www.destatis.de/DE/Themen/Gesellschaft-Umwelt/Bevoelkerung/Migration-Integration/Tabellen/migrationshintergrund-staatsangehoerigkeit-staatengruppen.html
- ↑ https://www.destatis.de/DE/Themen/Gesellschaft-Umwelt/Bevoelkerung/Migration-Integration/Tabellen/migrationshintergrund-staatsangehoerigkeit-staatengruppen.html
- ↑ "Estimated resident population, Country of birth - as at 30 June, 1996 to 201". Australian Bureau of Statistics. Australian Bureau of Statistics. สืบค้นเมื่อ 15 May 2020.
- ↑ https://www.ssb.no/en/statbank/table/05183/
- ↑ 13.00 13.01 13.02 13.03 13.04 13.05 13.06 13.07 13.08 13.09 13.10 13.11 13.12 13.13 13.14 13.15 13.16 "รายงานจำนวนประมาณการคนไทยในต่างประเทศ 2012" (PDF). consular.go.th. March 5, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-02-14. สืบค้นเมื่อ 2018-04-10.
- ↑ https://www.diplomatie.gouv.fr/fr/dossiers-pays/thailande/presentation-de-la-thailande/
- ↑ Nop Nai Samrong (8 January 2014). "SIAMESE MALAYSIANS: They are part of our society". New Straits Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 January 2014. สืบค้นเมื่อ 10 January 2014.
- ↑ "Bevolking; generatie, geslacht, leeftijd en herkomstgroepering". statline.cbs.nl (ภาษาดัตช์). July 18, 2017.
- ↑ "Data tables, 2016 Census". Statistics Canada. 16 January 2018. สืบค้นเมื่อ 5 July 2018.
- ↑ "Table P4.8 Overseas Migrant Population 10 Years Old and Over by Country of Origin and Province of Current Residence" (PDF). lsb.gov.la. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-11-01. สืบค้นเมื่อ February 14, 2017.
- ↑ "Archived copy". www.fms.gov.ru. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 March 2015. สืบค้นเมื่อ 12 January 2022.
{{cite web}}
: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์) - ↑ "United Nations Population Division | Department of Economic and Social Affairs". www.un.org.
- ↑ "POPULATION AT THE FIRST DAY OF THE QUARTER BY REGION, SEX, AGE (5 YEARS AGE GROUPS), ANCESTRY AND COUNTRY OF ORIGIN". Statistics Denmark.
- ↑ "2016 Population By-census: Summary Results 2016年中期人口統計:簡要報告 (by nationality)" (PDF). bycensus2016.gov.hk. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-03-26. สืบค้นเมื่อ 26 December 2017.
- ↑ "2018 Census totals by topic – national highlights | Stats NZ". www.stats.govt.nz. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 September 2019. สืบค้นเมื่อ 2019-09-24.
- ↑ "Ständige ausländische Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeit". bfs.admin.ch (ภาษาเยอรมัน). August 26, 2016.
- ↑ "Cittadini Stranieri. Popolazione residente per sesso e cittadinanza al 31 dicembre 2016". Istat (ภาษาอิตาลี). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-07-07. สืบค้นเมื่อ July 14, 2017.
- ↑ "Trends in International Migrant Stock: Migrants by Destination and Origin" (XLSX). United Nations. 1 December 2015. สืบค้นเมื่อ 14 July 2016.
- ↑ Cheesman, P. (1988). Lao textiles: ancient symbols-living art. Bangkok, Thailand: White Lotus Co., Thailand.
- ↑ Fox, M. (1997). A history of Laos. Cambridge, U.K.: Cambridge University Press.
- ↑ Fox, M. (2008). Historical Dictionary of Laos (3rd ed.). Lanham: Scarecrow Press.
- ↑ Goodden, C. (1999). Around Lan-na: a guide to Thailand's northern border region from Chiang Mai to Nan. Halesworth, Suffolk: Jungle Books.
- ↑ Wijeyewardene, G. (1990). Ethnic groups across national boundaries in mainland Southeast Asia. Singapore: Institute of Southeast Asian Studies.
- ↑ ประวัติศาสตร์ชาติไทย, หน้า 36-37
- ↑ จดหมายเหตุ ลา ลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม, หน้า 38
- ↑ "ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ใช้ชื่อประเทศ, ประชาชน และสัญชาติ" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 56 (0 ง): 810. 24 June 1939. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-06-09. สืบค้นเมื่อ 11 Jul 2019.
- ↑ "ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ฉบับที่ ๓ เรื่อง การเรียกชื่อชาวไทย" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 56 (0 ง): 1281. 7 Aug 1939. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-06-09. สืบค้นเมื่อ 11 Jul 2019.
- ↑ "CIA – The World Factbook". Cia.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-12-29. สืบค้นเมื่อ 2012-08-29.
95.9% of 67,497,151 (July 2013 est.)
- ↑ Patit Paban Mishra (2010), The History of Thailand, Greenwood, p. 11
- ↑ S.N. Desai (1980), Hinduism in Thai Life, Bombay: Popular Prakashan Private
- บรรณานกรม
- กรมศิลปากร. ประวัติศาสตร์ชาติไทย. กรุงเทพฯ : กรมศิลปากร, 2558. ISBN 978-616-283-225-3
- ซีมง เดอ ลา ลูแบร์. จดหมายเหตุ ลาลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม. นนทบุรี : ศรีปัญญา, 2552. 688 หน้า. ISBN 974-93533-2-3
- ยรรยง จิระนคร (เจีย แยนจอง). คนไทไม่ใช่คนไทย แต่เป็นเครือญาติชาติภาษา. กรุงเทพฯ : มติชน, 2548. ISBN 974-323-484-5
- Girsling, John L.S., Thailand: Society and Politics (Cornell University Press, 1981).
- Terwiel, B.J., A History of Modern Thailand (Univ. of Queensland Press, 1984).
- Wyatt, D.K., Thailand: A Short History (Yale University Press, 1986).