ข้ามไปเนื้อหา

หู จิ่นเทา

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
"จิ่นเทา" เปลี่ยนทางมาที่นี่ สำหรับบุคคลที่มีชื่อนี้ ดูที่ จิ่นเทา (แก้ความกำกวม)
ในบทความนี้นามสกุลคือ หู
หู จิ่นเทา
胡锦涛
หูในปี ค.ศ. 2011
เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน
ดำรงตำแหน่ง
15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002 – 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2012
(10 ปี 0 วัน)
ก่อนหน้าเจียง เจ๋อหมิน
ถัดไปสี จิ้นผิง
ประธานาธิบดีจีน
ดำรงตำแหน่ง
15 มีนาคม ค.ศ. 2003 – 14 มีนาคม ค.ศ. 2013
(9 ปี 364 วัน)
หัวหน้ารัฐบาลเวิน เจียเป่า
รองประธานาธิบดี
ก่อนหน้าเจียง เจ๋อหมิน
ถัดไปสี จิ้นผิง
ประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง
ดำรงตำแหน่ง
    • คณะกรรมการพรรค:
    19 กันยายน ค.ศ. 2004 – 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2012
    (8 ปี 57 วัน)
    • คณะกรรมการรัฐ:
    13 มีนาคม ค.ศ. 2005 – 14 มีนาคม ค.ศ. 2013
    (8 ปี 1 วัน)
รอง
ก่อนหน้าเจียง เจ๋อหมิน
ถัดไปสี จิ้นผิง
ตำแหน่งอื่น ๆ
เลขาธิการสำนักเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน คนที่ 1
ดำรงตำแหน่ง
19 ตุลาคม ค.ศ. 1992 – 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002
(10 ปี 27 วัน)
เลขาธิการเจียง เจ๋อหมิน
ก่อนหน้าเฉียว ฉือ
ถัดไปเจิง ชิ่งหง
รองประธานาธิบดีจีน
ดำรงตำแหน่ง
15 มีนาคม ค.ศ. 1998 – 15 มีนาคม ค.ศ. 2003
(5 ปี 0 วัน)
ประธานาธิบดีเจียง เจ๋อหมิน
ก่อนหน้าหรง อี้เหริน
ถัดไปเจิง ชิ่งหง
รองประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง
ดำรงตำแหน่ง
    • คณะกรรมการพรรค:
    22 กันยายน ค.ศ. 1999 – 19 กันยายน ค.ศ. 2004
    (4 ปี 363 วัน)
    • คณะกรรมการรัฐ:
    31 ตุลาคม ค.ศ. 1999 – 13 มีนาคม ค.ศ. 2005
    (5 ปี 133 วัน)
ประธานเจียง เจ๋อหมิน
เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ประจำทิเบต
ดำรงตำแหน่ง
1 ธันวาคม ค.ศ. 1988 – 1 ธันวาคม ค.ศ. 1992
(4 ปี 0 วัน)
เลขาธิการ
ก่อนหน้าอู่ จิงหฺวา
ถัดไปเฉิน ขุย-ยฺเหวียน
เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ประจำมณฑลกุ้ยโจว
ดำรงตำแหน่ง
8 กรกฎาคม ค.ศ. 1985 – 1 ธันวาคม ค.ศ. 1988
(3 ปี 146 วัน)
เลขาธิการ
ก่อนหน้าจู โฮ่วเจ๋อ
ถัดไปหลิว เจิ้งเวย์
เลขาธิการสันนิบาตเยาวชนคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีนคนที่ 1
ดำรงตำแหน่ง
14 ธันวาคม ค.ศ. 1984 – 8 กรกฎาคม ค.ศ. 1985
(207 วัน)
เลขาธิการหู เย่าปัง
ก่อนหน้าหวัง จ้าวกั๋ว
ถัดไปซ่ง เต๋อฝู
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด (1942-12-21) 21 ธันวาคม ค.ศ. 1942 (82 ปี)
ไท่โจว, มณฑลเจียงซู, ระบอบวาง จิงเว่ย์
พรรคการเมืองพรรคคอมมิวนิสต์จีน
คู่สมรสหลิว หย่งชิง
ศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยชิงหฺวา (วท.บ.)
วิชาชีพวิศวกรชลศาสตร์
ลายมือชื่อ
  • เสียงของหู จิ่นเทา
    หู จิ่นเทา ในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ทำเนียบขาว
การเป็นสมาชิกสถาบันกลาง
  • 1992–2012: คณะกรรมาธิการสามัญประจำกรมการเมือง 14, 15, 16, 17
  • 1992–2002: เลขาธิการคนที่ 1 สำนักเลขาธิการพรรค ชุดที่ 14, 15
  • 1992–2012: คณะกรมการเมือง ชุดที่ 14, 15, 16, 17
  • 1985–2012: คณะกรรมาธิการกลาง ชุดที่ 12, 13, 14, 15, 16, 17
  • 1982–1985: สมาชิกสำรองของคณะกรรมาธิการกลาง ชุดที่ 12
  • 1988–2013: สภาประชาชนแห่งชาติ ชุดที่ 7, 8, 9, 10, 11
การดำรงตำแหน่งอื่น ๆ
ผู้นำสูงสุดของ
สาธารณรัฐประชาชนจีน
หู จิ่นเทา
"หู จิ่นเทา" ในอักษรจีนตัวย่อ (บน) และตัวเต็ม (ล่าง)
อักษรจีนตัวย่อ胡锦涛
อักษรจีนตัวเต็ม胡錦濤

หู จิ่นเทา (จีน: 胡锦涛; พินอิน: Hú Jǐntāo; เกิด 21 ธันวาคม ค.ศ. 1942) เป็นอดีตนักการเมืองชาวจีน ดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนตั้งแต่ ค.ศ. 2002 ถึง 2012 ประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีนตั้งแต่ ค.ศ. 2003 ถึง 2013 และประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลางตั้งแต่ ค.ศ. 2004 ถึง 2012 เขาเคยเป็นสมาชิกคณะกรรมาธิการสามัญประจำกรมการเมืองพรรคคอมมิวนิสต์จีน องค์กรที่มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดโดยพฤตินัยของประเทศตั้งแต่ ค.ศ. 1992 ถึง 2012 และเป็นผู้นำสูงสุดคนที่ 5 ของจีนตั้งแต่ ค.ศ. 2002 ถึง 2012[a]

หูก้าวขึ้นสู่อำนาจผ่านพรรคคอมมิวนิสต์จีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะเลขาธิการคณะกรรมาธิการพรรคประจำมณฑลกุ้ยโจว และเขตปกครองตนเองทิเบต ซึ่งการปราบปรามผู้เห็นต่างอย่างรุนแรงของเขานั้นได้ดึงดูดความสนใจจากระดับสูงสุดของพรรค เขาเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขาธิการคนที่ 1 ของสำนักเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน และรองประธานาธิบดีภายใต้การนำของเจียง เจ๋อหมิน เลขาธิการพรรค หูเป็นผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์คนแรกจากรุ่นที่อายุน้อยกว่าผู้เข้าร่วมสงครามกลางเมืองและการก่อตั้งสาธารณรัฐ ผู้สนับสนุนที่มีอิทธิพลจากรุ่นก่อนได้ให้การส่งเสริมอย่างแข็งขันต่อการก้าวขึ้นสู่อำนาจอย่างรวดเร็วของเขา รวมถึงซ่ง ผิง หู เย่าปัง เติ้ง เสี่ยวผิง และเจียง เจ๋อหมิน[1]

ในระหว่างดำรงตำแหน่ง หูนำนโยบายควบคุมของรัฐกลับมาใช้ในบางภาคส่วนของเศรษฐกิจที่ได้รับการผ่อนปรนโดยรัฐบาลก่อนหน้าและมีความระมัดระวังในการปฏิรูปการเมือง หูร่วมกับนายกรัฐมนตรีเวิน เจียเป่า เพื่อนร่วมงานของเขา เป็นผู้นำการเติบโตและการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่ต่อเนื่องยาวนานเกือบทศวรรษ ซึ่งผลักดันให้จีนก้าวขึ้นมาเป็นมหาอำนาจโลก เขามุ่งมั่นที่จะยกระดับความเสมอภาคทางเศรษฐกิจและสังคมภายในประเทศผ่านแนวคิดมุมมองทางวิทยาศาสตร์ต่อการพัฒนา (Scientific Outlook on Development) ซึ่งมุ่งหวังที่จะสร้าง "สังคมนิยมที่กลมเกลียว" ที่เจริญรุ่งเรืองและปราศจากความขัดแย้งทางสังคม ภายใต้การนำของเขา ทางการยังได้ปราบปรามการก่อความไม่สงบทางสังคม การประท้วงของชนกลุ่มน้อย และกลุ่มผู้เห็นต่าง ซึ่งก่อให้เกิดเหตุการณ์ที่เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง อาทิ ความไม่สงบในทิเบตและการผ่านกฎหมายต่อต้านการแบ่งแยกดินแดน ในด้านนโยบายต่างประเทศ หูสนับสนุนแนวคิดการเติบโตอย่างสันติของจีน โดยมุ่งเน้นการใช้ซอฟต์พาวเวอร์ในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ และใช้วิธีการทางธุรกิจในการดำเนินนโยบายทางการทูต ตลอดระยะเวลาการดำรงตำแหน่งของหู อิทธิพลของจีนในแอฟริกา ลาตินอเมริกา และภูมิภาคกำลังพัฒนาอื่น ๆ ก็เพิ่มมากขึ้น

หูมีลักษณะความเป็นผู้นำที่เรียบง่าย สุภาพ และถ่อมตน ช่วงระยะเวลาที่ดำรงตำแหน่งของเขานั้นมีลักษณะเด่นคือการนำโดยคณะบุคคลและการตัดสินใจโดยอาศัยฉันทามติ[2] ลักษณะเหล่านี้ทำให้หูเป็นบุคคลที่ลึกลับในสายตาสาธารณชน การบริหารของเขามีชื่อเสียงว่ามุ่งเน้นไปที่ความสามารถด้านคตินิยมนักวิชาการมากขึ้น[3] เมื่อสิ้นสุดวาระหลังจากดำรงตำแหน่งมาเป็นเวลา 10 ปี หูได้รับคำชื่นชมจากการที่เขาเลือกเกษียณจากตำแหน่งทั้งหมดโดยสมัครใจ เขาถูกสืบทอดตำแหน่งโดยสี จิ้นผิง หลังเจียง เจ๋อหมิน อดีตประธานาธิบดีถึงแก่อสัญกรรม หูก็กลายเป็นอดีตผู้นำสูงสุดของจีนเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่

ชีวิตช่วงต้น

[แก้]
บ้านเกิดของหู เขตเจียงเยี่ยน มณฑลเจียงซู

หู จิ่นเทา เกิดเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม ค.ศ. 1942[4] ในอำเภอไท่ มณฑลเจียงซู ซึ่งขณะนั้นอยู่ภายใต้การยึดครองของญี่ปุ่น เป็นทายาทโดยตรงของนายพลหู จงเซี่ยน แห่งราชวงศ์หมิง ผู้มีชื่อเสียงในการต่อสู้กับโจรสลัดญี่ปุ่น[5] ครอบครัวของเขาอพยพย้ายถิ่นฐานจากอำเภอจีซี มณฑลอานฮุย มาสู่ไท่โจวในสมัยรุ่นปู่ของเขา บิดาประกอบธุรกิจค้าชาขนาดเล็กในไท่โจว ส่วนมารดาเป็นครูและต่อมาเสียชีวิตเมื่อเขาอายุได้ 7 ปี และเขาได้รับการเลี้ยงดูโดยป้า บิดาของหูถูกกล่าวโทษและประณามในช่วงการปฏิวัติทางวัฒนธรรม เหตุการณ์ดังกล่าว (ประกอบกับภูมิหลังที่ค่อนข้างต่ำต้อยของตนเอง) ดูเหมือนจะมีผลกระทบอย่างมากต่อหู ซึ่งเขาได้พยายามอย่างยิ่งที่จะล้างมลทินให้บิดา[6]

เขาเข้าร่วมพรรคคอมมิวนิสต์จีนในเดือนเมษายน ค.ศ. 1964 ในปีนั้น เขาสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชิงหฺวา หลังศึกษาเกี่ยวกับสถานีพลังงานน้ำศูนย์กลางที่ภาควิชาวิศวกรรมการอนุรักษ์น้ำ เขาทำงานเป็นที่ปรึกษาทางการเมืองที่ชิงหฺวา[7]: 107  ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1965 หูเริ่มทำงานเป็นวิศวกร[8]

ใน ค.ศ. 1968 ระหว่างการก่อสร้างแนวรบที่สาม[9]: 179  หูได้อาสาทำงานในมณฑลกานซู่ และมีส่วนร่วมในการก่อสร้างสถานีไฟฟ้าพลังน้ำหลิวเจียเสีย[10] พร้อมกันนั้นยังบริหารกิจการพรรคคอมมิวนิสต์จีนให้แก่สำนักงานสาขาของกระทรวงทรัพยากรน้ำและไฟฟ้าประจำท้องถิ่น ตั้งแต่ ค.ศ. 1969 ถึง 1974 เขาทำงานในสำนักงานวิศวกรรมซิโนไฮโดร[11]

ใน ค.ศ. 1970 หูแต่งงานกับนางหลิว หย่งชิง ซึ่งทั้งสองได้พบกันที่มหาวิทยาลัยชิงหฺวาขณะศึกษาอยู่ ทั้งสองมีบุตรด้วยกันสองคนคือ หู ไห่เฟิง และหู ไห่ชิง ส่วนลูกเขยของพวกเขาชื่อจูเลีย หว่อง และแดเนียล เหมา ต่างจากนายกรัฐมนตรีเวิน เจียเป่า เขาไม่เคยให้สัมภาษณ์ต่อสื่อแบบตัวต่อตัวเลย[12][13] เขาเป็นที่รู้จักกันดีในความชอบกีฬาเทเบิลเทนนิสและการเต้นรำบอลรูม[14] กล่าวกันว่าหูมีความสามารถในการจดจำภาพได้อย่างแม่นยำเสมือนกล้องถ่ายรูป ซึ่งปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจนในช่วงที่เขาศึกษาอยู่ในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย[15][16]

อาชีพการเมืองช่วงต้น

[แก้]

ใน ค.ศ. 1973 หูถูกย้ายไปยังแผนกก่อสร้างของมณฑลกานซู่เพื่อดำรงตำแหน่งเลขาธิการ ในปีถัดมาเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองเลขาธิการพรรคอาวุโส ใน ค.ศ. 1980 เติ้ง เสี่ยวผิงได้นำโครงการ "สี่ทันสมัย" มาใช้ ซึ่งมุ่งหวังที่จะผลิตผู้นำคอมมิวนิสต์ที่ "ปฏิวัติมากขึ้น อายุน้อยลง มีความรู้มากขึ้น และมีความเชี่ยวชาญเฉพาะทางมากขึ้น" เพื่อตอบสนองต่อการค้นหาสมาชิกพรรครุ่นเยาว์ทั่วประเทศนี้ ซ่ง ผิง เลขาธิการคณะกรรมาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนกานซู่คนที่ 1 (ผู้ว่าการมณฑลกานซู่) ได้ค้นพบหู จิ่นเทาและเลื่อนตำแหน่งให้เขาหลายตำแหน่งเป็นรองหัวหน้าคณะกรรมการ[17] ลูกศิษย์อีกคนของซ่งอย่างเวิน เจียเป่าก็กลายเป็นผู้มีชื่อเสียงในเวลาเดียวกัน

ใน ค.ศ. 1982 หูถูกเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขาธิการสันนิบาตเยาวชนคอมมิวนิสต์สาขากานซู่ และได้รับแต่งตั้งเป็นผู้อำนวยการสหพันธ์เยาวชนแห่งประเทศจีน[18][1] ซ่ง ผิง ที่ปรึกษาของเขา ถูกย้ายไปปักกิ่งในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงองค์การพรรคคอมมิวนิสต์จีน และทำหน้าที่แนะนำ เสนอชื่อ และเลื่อนตำแหน่งแกนนำระดับสูง ด้วยการสนับสนุนของหู เย่าปัง (ไม่ใช่ญาติกัน) และเติ้ง เสี่ยวผิง หูจึงมั่นใจได้ว่าจะมีอนาคตที่สดใสในพรรค ตามข้อเสนอของซ่ง ผิง ใน ค.ศ. 1982 ทางการพรรคคอมมิวนิสต์จีนได้เชิญหูไปปักกิ่งเพื่อเข้าศึกษาที่โรงเรียนพรรคส่วนกลาง[19] ไม่นานหลังจากนั้น เขาถูกย้ายไปปักกิ่งและได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งในสำนักเลขาธิการคณะกรรมาธิการกลางสันนิบาตเยาวชนคอมมิวนิสต์ สองปีต่อมา หูถูกเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขาธิการคนแรกของคณะกรรมาธิการฯ ซึ่งถือเป็นผู้นำที่แท้จริงขององค์กร ในระหว่างดำรงตำแหน่งในสันนิบาตเยาวชน หูได้พาหู เย่าปัง เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนในขณะนั้น ไปเยือนสถานที่ต่าง ๆ ทั่วประเทศ หู เย่าปัง เป็นทหารผ่านศึกจากสันนิบาตเยาวชน จึงสามารถรำลึกถึงวัยเยาว์ของเขาองค์กรของหูได้[20]

ผู้นำพรรคในกุ้ยโจว

[แก้]

ใน ค.ศ. 1985 หู เย่าปัง เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนผลักดันให้หู จิ่นเทาถูกย้ายไปที่กุ้ยโจวเพื่อดำรงตำแหน่งเลขาธิการคณะกรรมาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนประจำมณฑล[21] หูพยายามที่จะปรับปรุงเศรษฐกิจของมณฑลที่ห่างไกลและมีรายงานว่าได้เยี่ยมชมทั้ง 86 อำเภอของมณฑลด้วย[22] ขณะอยู่ในกุ้ยโจว หูระมัดระวังในการปฏิบัติตามคำสั่งของปักกิ่งและมีชื่อเสียงว่าเป็นคน "ไม่เผยข้อมูลส่วนตัว" เขาแทบไม่เคยแสดงความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนโยบายต่อสาธารณะเลย[22] ขณะที่โดยทั่วไปแล้วหูมักถูกมองว่าเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีความซื่อสัตย์สุจริต แต่คนในท้องถิ่นบางส่วนกลับชอบจู โฮ่วเจ๋อ ผู้ดำรงตำแหน่งก่อนหน้าเขามากกว่า ใน ค.ศ. 1987 หูจิ่นเทาจัดการประท้วงของนักศึกษาในพื้นที่ควบคู่ไปกับกำแพงประชาธิปไตยอย่างระมัดระวัง ขณะที่การประท้วงที่คล้ายกันในปักกิ่งส่งผลให้หู เย่าปังต้องลาออกโดยถูกบังคับ

ทิเบต

[แก้]

หู เย่าปังถูกกวาดล้างโดยเติ้ง เสี่ยวผิงใน ค.ศ. 1987 เนื่องมาจากแนวโน้ม "เสรีนิยม" ของเขา และการออกจากเวทีการเมืองของเขาถูกมองว่าไม่เป็นผลดีต่อหู จิ่นเทา ซึ่งถูกวิพากษ์วิจารณ์จากผู้อาวุโสพรรคว่าไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์นักปฏิรูปที่ถูกขับออกจากตำแหน่ง[23] ใน ค.ศ. 1988 หู จิ่นเทาถูกย้ายไปเป็นเลขาธิการคณะกรรมาธิการพรรคระดับภูมิภาคของเขตปกครองตนเองทิเบต ขณะเดียวกันก็รับบทบาทเป็นกรรมาธิการการเมืองของหน่วยกองทัพปลดปล่อยประชาชนในพื้นที่ สิ่งนี้ทำให้หูกลายเป็นบุคคลสำคัญอันดับหนึ่งในภูมิภาคอันกว้างใหญ่และไม่สงบแห่งนี้ ชาวทิเบตจำนวนหนึ่งคัดค้านนโยบายของรัฐบาลในภูมิภาคนี้มานานแล้ว ความไม่สงบและความขัดแย้งทางชาติพันธุ์กำลังก่อตัวขึ้น โดยเฉพาะความรู้สึกต่อต้านชาวฮั่นในกลุ่มต่าง ๆ ในสังคมชาติพันธุ์ทิเบต การปะทะเล็ก ๆ น้อย ๆ เกิดขึ้นมาตั้งแต่ ค.ศ. 1987 และเมื่อความไม่สงบมีขนาดใหญ่ขึ้น หูก็ตอบสนองด้วยการส่งตำรวจติดอาวุธประชาชนราว 1,700 นายเข้าไปในลาซาในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1989 เพื่อพยายามเตือนไม่ให้เกิดการจลาจลขึ้นอีก[24] การปะทะที่เพิ่มมากขึ้นเป็นผลให้เกิดการจลาจลรุนแรงในแกนกลางลาซาในวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1989 ห้าวันก่อนวันครบรอบ 30 ปีการก่อการกำเริบในทิเบต ค.ศ. 1959[25] สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นยังเป็นเรื่องถกเถียงกัน ผู้ก่อจลาจลกล่าวหาว่าตำรวจยิงพวกเขาโดยพลการ และตำรวจอ้างว่าพวกเขาทำไปเพื่อป้องกันตัว นอกจากนี้ ยังมีการคาดเดากันว่าหูชะลอการออกคำสั่งปราบปรามผู้ประท้วงไว้จนกระทั่งดึกดื่น จากนั้นผู้บัญชาการตำรวจจึงถูกบังคับให้ดำเนินการเนื่องจากสถานการณ์เริ่มเกินการควบคุม ผู้ประท้วงถูกปราบปรามในช่วงเช้าของวันถัดไป และหูขอให้ปักกิ่งประกาศกฎอัยการศึกในวันที่ 8 มีนาคม[26]

บทบาทของหูในการชุมนุมประท้วงและการจลาจลในวันที่ 5 มีนาคมไม่เคยได้รับการชี้แจงอย่างชัดเจน แม้โดยทั่วไปแล้ว หูต้องอนุมัติการใช้กำลังกับผู้ประท้วงอย่างน้อยโดยปริยาย แต่เป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเขาออกคำสั่งจริงหรือไม่ตลอดวันที่ 5 มีนาคม[b] นอกจากนี้ จอห์น ทกาซิก ยังกล่าวว่าหูประสานงานกับภูมิภาคทหารเฉิงตูเพื่อให้เตรียมกำลังอย่างเต็มที่เมื่อสถานการณ์ดำเนินไป[24] นักวิเคราะห์การทูตบางคนเชื่อมโยงสิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นการใช้กำลังอย่างโหดร้ายของหูกับการปราบปรามนักเคลื่อนไหวและนักศึกษาในจัตุรัสเทียนอันเหมิน ซึ่งเกิดขึ้นในอีกสามเดือนต่อมา ไม่ว่าหูจะเป็น "แรงบันดาลใจ" ให้แก่กองทัพปลดปลอยประชาชนในวันที่ 4 มิถุนายนหรือไม่ ยังคงเป็นประเด็นถกเถียง แต่เป็นที่ชัดเจนว่าการกระทำของหูในลาซาทำให้เขาได้รับความสนใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนจากผู้นำระดับสูงของพรรค รวมถึงจาก "ผู้นำสูงสุด" เติ้ง เสี่ยวผิง[1] เมื่อรถถังเคลื่อนเข้าสู่จัตุรัสเทียนอันเหมิน หูเป็นหนึ่งในผู้นำระดับภูมิภาคคนแรกที่ประกาศสนับสนุนรัฐบาลกลางต่อสาธารณะ[24]

หูมีอาการป่วยจากระดับความสูงในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1990 และเดินทางกลับปักกิ่ง แต่ยังคงดำรงตำแหน่งต่ออีกสองปี ซึ่งระหว่างนั้นเขาประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม การเดินทางไปปักกิ่งของเขาถูกมองว่าเป็นเพียงข้ออ้างในการกลับเข้าสู่ศูนย์กลางทางการเมืองจีน ซึ่งทำให้เกิดข้อสงสัยว่าเขาป่วยตามที่อ้างหรือไม่[24] มาร์ติน ไซฟ์ จากยูไนเต็ดเพรสอินเตอร์เนชั่นแนล แสดงความเห็นเกี่ยวกับปูตินและหูว่า "ทั้งคู่เป็นผู้ใช้อำนาจนิยมที่เข้มแข็งและมีความสามารถ ผู้ซึ่งมีประสบการณ์มากมายในการปราบปรามผู้เห็นต่างในระหว่างก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุด"[27]

ขึ้นสู่อำนาจ

[แก้]
หู จิ่นเทาในระหว่างการประชุมป้องกันประเทศที่จัดขึ้นที่เพนตากอน พฤษภาคม ค.ศ. 2002

ก่อนเปิดการประชุมสมัชชาใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์จีนครั้งที่ 14 ใน ค.ศ. 1992 ผู้นำระดับสูงของพรรค รวมถึงเติ้งและเฉิน ยฺหวิน จะต้องเลือกผู้สมัครเข้าเป็นคณะกรรมาธิการสามัญประจำกรมการเมืองพรรคคอมมิวนิสต์จีน (คสก.) เพื่อให้แน่ใจว่าการถ่ายโอนอำนาจจากผู้นำรุ่นที่สอง (เติ้ง, เฉิน, หลี่ เซียนเนี่ยน, หวัง เจิ้น ฯลฯ) ไปยังผู้นำรุ่นที่สาม (เจียง เจ๋อหมิน, หลี่ เผิง, เฉียว ฉือ ฯลฯ) จะเป็นไปอย่างราบรื่น เติ้งยังเสนอให้พิจารณาผู้สมัครคนอื่นสำหรับการเปลี่ยนแปลงในอนาคต โดยควรเป็นคนที่มีอายุต่ำกว่า 50 ปีเพื่อเป็นตัวแทนผู้นำรุ่นต่อไป[28] ในฐานะหัวหน้าองค์กร ซ่ง ผิง ได้แนะนำว่าหูเป็นผู้สมัครที่เหมาะสมสำหรับผู้มีแนวโน้มจะเป็นผู้นำในอนาคต ผลก็คือ ก่อนวันเกิดครบรอบ 50 ปีของเขาไม่นาน หู จิ่นเทากลายเป็นสมาชิกที่อายุน้อยที่สุด (อายุ 49 ปีในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1992) ในคณะกรรมาธิการสามัญประจำกรมการเมืองที่มีสมาชิก 7 คน และเป็นหนึ่งในสมาชิก คสก. ที่อายุน้อยที่สุดนับตั้งแต่พรรคคอมมิวนิสต์เข้ารับอำนาจใน ค.ศ. 1949

ในปี ค.ศ. 1992 หูรับหน้าที่เป็นเลขาธิการสำนักเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนคนที่ 1 ซึ่งทำหน้าที่กำกับดูแลการดำเนินงานประจำวันของคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน และดูแลโรงเรียนพรรคส่วนกลาง ซึ่งสะดวกสำหรับเขาที่จะดึงผู้สนับสนุนของเขาเองจากแกนนำระดับสูงของพรรคคอมมิวนิสต์จีนเข้ามา หูยังได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบการทำงานเชิงอุดมการณ์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนด้วย แม้หูจะถือว่าเป็นทายาทโดยชอบธรรมของเจียง แต่เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แน่ใจว่าเจียงจะต้องเป็นจุดสนใจอยู่เสมอ ในช่วงปลาย ค.ศ. 1998 หูส่งเสริมการขบวนการที่ไม่เป็นที่นิยมของเจียงที่เรียกว่า "สามเค้น" ซึ่งได้แก่ "เค้นการศึกษา เค้นการเมือง และเค้นสุขภาพ" โดยได้กล่าวสุนทรพจน์เพื่อส่งเสริมการขบวนการดังกล่าว ใน ค.ศ. 2001 เขาเผยแพร่ทฤษฎีสามตัวแทนของเจียง ซึ่งเจียงหวังว่าจะสามารถยกระดับตัวเองให้เทียบเท่ากับนักทฤษฎีมาร์กซิสต์คนอื่น ๆ[29] ในปี ค.ศ. 1998 หูกลายเป็นรองประธานาธิบดี และเจียงต้องการให้หูมีบทบาทที่กระตือรือร้นมากขึ้นในกิจการต่างประเทศ หูกลายเป็นเสียงสำคัญของจีนในช่วงที่สหรัฐทิ้งระเบิดสถานทูตจีนในเบลเกรดใน ค.ศ. 1999[30]

ผู้นำประเทศ

[แก้]
ดูเพิ่ม: การบริหารของหู-เวิน

สืบทอดอำนาจจากเจียง เจ๋อหมิน

[แก้]
หูกล่าวสุนทรพจน์ในฐานะเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนและประธานาธิบดีจีน

วันที่ 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002 หลังการประชุมสมัชชาใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์จีนครั้งที่ 16 กรมการเมืองชุดใหม่ที่นำโดยหู จิ่นเทาได้เข้ามาสืบทอดตำแหน่งต่อจากเจียง ขณะเดียวกันหูก็ได้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน ส่งผลให้เขากลายเป็นผู้นำสูงสุดโดยพฤตินัย นอกจากนี้ เวิน เจียเป่า ยังกลายเป็นนายกรัฐมนตรีอีกด้วย อย่างไรก็ตาม เจียงได้รับเลือกกลับคืนสู่ตำแหน่งประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลาง หน่วยงานทหารสูงสุด แม้หูจะเข้ารับตำแหน่งเลขาธิการก็ตาม[31] เจียงลาออกจากตำแหน่งประธาน คทก. ในเดือนกันยายน ค.ศ. 2004 ซึ่งเป็นตำแหน่งทางการสุดท้ายของเขา ภายหลังเจียงก้าวลงจากตำแหน่ง หูก็เข้ารับดำรงตำแหน่งในสามสถาบันหลักของสาธารณรัฐประชาชนจีน ศูนย์รวมอำนาจอย่างเป็นทางการ ได้แก่ พรรค รัฐบาล และกองทัพ

เติ้ง เสี่ยวผิงเคยแต่งตั้งเลขาธิการพรรคสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกวางแผนมาเพื่อสืบทอดตำแหน่ง และมีบทบาทสำคัญในการขับไล่เลขาธิการพรรคสองคนออกไป ได้แก่ หู เย่าปัง และจ้าว จื่อหยาง เจียง เจ๋อหมิน ผู้ได้รับเลือกเป็นครั้งที่สามและครั้งสุดท้าย ได้รับการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องจากเติ้ง แม้จะยังไม่ชัดเจนก็ตาม และเป็นเลขาธิการคนเดียวในประวัติศาสตร์คอมมิวนิสต์จีนที่ลาออกจากตำแหน่งโดยสมัครใจเมื่อสิ้นสุดวาระ

แม้ว่าเจียงซึ่งขณะนั้นมีอายุ 76 ปี จะก้าวลงจากตำแหน่งเลขาธิการและจากคณะกรรมการสามัญกรมการเมืองเพื่อเปิดทางให้กับผู้นำที่อายุน้อยกว่า แต่ก็มีการคาดเดาว่าเจียงจะยังคงมีอิทธิพลอย่างมาก เนื่องจากหูไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มเซี่ยงไฮ้ที่มีอิทธิพลของเจียง ซึ่งเชื่อว่าสมาชิก 6 ใน 9 คนของคณะกรรมาธิการสามัญที่ทรงอำนาจมีความเกี่ยวข้องด้วย อย่างไรก็ตามการพัฒนาในเวลาต่อมาแสดงให้เห็นว่าสมาชิกจำนวนมากได้เปลี่ยนจุดยืนของตน ตัวอย่างเช่น เจิง ชิ่งหง ย้ายจากศิษย์ของเจียงมาทำหน้าที่เป็นคนกลางระหว่างสองฝ่าย[32]

หูเป็นคนอนุรักษ์นิยมส่วนใหญ่ในเรื่องการปฏิรูปการเมืองในช่วงดำรงตำแหน่งของเขา[33] ในช่วงต้น ค.ศ. 2006 หูเปิดตัวขบวนการ "แปดเกียรติยศและแปดอัปยศ" เพื่อส่งเสริมทัศนคติที่เสียสละและมีคุณธรรมมากขึ้นในหมู่ประชาชน[1] ในการประชุมสมัชชาใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์จีนครั้งที่ 17 หูได้รับการเลือกอีกครั้งเป็นเลขาธิการคณะกรรมาธิการกลางและประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลางของพรรคคอมมิวนิสต์จีนในวันที่ 22 ตุลาคม ค.ศ. 2007 ในการประชุมสภาประชาชนแห่งชาติครั้งที่ 11 หูได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีอีกครั้งในวันที่ 15 มีนาคม ค.ศ. 2007 เขายังได้รับการเลือกให้ดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลางแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีนอีกครั้ง[34]

นโยบายภายในประเทศ

[แก้]

วิกฤตซาร์ส

[แก้]

วิกฤตครั้งแรกของการเป็นผู้นำของหูเกิดขึ้นในช่วงการระบาดของโรคซาร์สใน ค.ศ. 2003 หลังถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักว่าจีนปกปิดและตอบสนองต่อวิกฤตอย่างล่าช้าในช่วงแรก เขาก็ได้ไล่เจ้าหน้าที่พรรคและรัฐบาลออกหลายราย รวมถึงรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขที่สนับสนุนเจียง และเมิ่ง เสฺวหนง นายกเทศมนตรีปักกิ่ง ผู้ซึ่งคนส่วนใหญ่มองว่าเป็นลูกศิษย์ของหู[1]

หูพูดคุยกับประธานาธิบดีบารัก โอบามาของสหรัฐในการประชุมสุดยอด G20 ที่พิตต์สเบิร์กใน ค.ศ. 2009
หูกับประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุชของสหรัฐ และอดีตประธานาธิบดีจอร์จ เอช. ดับเบิลยู บุช ในปักกิ่ง 10 สิงหาคม ค.ศ. 2008

นโยบายเศรษฐกิจ

[แก้]

หูและเวิน เจียเป่าใช้แนวทางปฏิรูปแบบอนุรักษ์นิยมมากขึ้น และเริ่มพลิกกลับการปฏิรูปบางส่วนของเติ้ง เสี่ยวผิงใน ค.ศ. 2005 ผู้สังเกตการณ์สังเกตว่ารัฐบาลใช้นโยบายที่เท่าเทียมกันและนิยมประชานิยมมากขึ้น[35] ฝ่ายบริหารเพิ่มเงินอุดหนุนและควบคุมภาคส่วนการดูแลสุขภาพ[36] เพิ่มเงินทุนสำหรับการศึกษา หยุดการแปรรูป[37] และนำนโยบายการเงินที่ผ่อนคลายมาใช้ ซึ่งนำไปสู่การเกิดฟองสบู่ด้านอสังหาริมทรัพย์ในลักษณะเดียวกับสหรัฐที่ทำให้ราคาอสังหาริมทรัพย์เพิ่มขึ้นสามเท่า[38]

ภาคส่วนรัฐที่มีสิทธิพิเศษเป็นผู้รับหลักจากการลงทุนของรัฐบาล ซึ่งภายใต้การบริหารชุดใหม่ ส่งเสริมให้เกิดผู้ชนะระดับชาติรายใหญ่ขึ้นมา ซึ่งสามารถแข่งขันกับบริษัทต่างชาติขนาดใหญ่ได้[37] ในช่วงบริหารของหู รัฐบาลจีนจัดสรรงบประมาณเพิ่มมากขึ้นสำหรับการควบรวมกิจการรัฐวิสาหกิจ (SOE) โดยให้เงินอุดหนุนจำนวนมหาศาลและสนับสนุนรัฐวิสาหกิจในเรื่องกฎระเบียบ[9]: 217  ความพยายามเหล่านี้ช่วยให้รัฐวิสาหกิจสามารถเบียดเบียนคู่แข่งภาคเอกชนทั้งในและต่างประเทศได้ [9]: 217  อย่างไรก็ตาม ส่วนแบ่งของรัฐวิสาหกิจในจำนวนบริษัททั้งหมดยังคงลดลงอย่างต่อเนื่อง โดยลดลงเหลือร้อยละ 5 แม้ส่วนแบ่งในผลผลิตทั้งหมดจะยังคงอยู่ที่ร้อยละ 26 ก็ตาม อัตราแลกเปลี่ยนเงินหยวนก็มีการเสรีมากขึ้นและค่าเงินดอลลาร์สหรัฐก็ถูกตรึงไว้ ส่งผลให้ค่าเงินหยวนเพิ่มขึ้นร้อยละ 31 เมื่อเทียบกับดอลลาร์สหรัฐ ตั้งแต่ ค.ศ. 2005 ถึง 2012[39] การเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนอยู่ที่ประมาณร้อยละ 10 ภายใต้การนำของหู ขณะที่เศรษฐกิจแซงหน้าสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส เยอรมนี และญี่ปุ่น[40][39]

หลังจากเข้ารับตำแหน่ง หูและเวินเสนอให้จัดตั้งสังคมแห่งความกลมเกลียวซึ่งมีจุดมุ่งหมายเพื่อลดความเหลื่อมล้ำและเปลี่ยนรูปแบบของนโยบาย "GDP เป็นแรก สวัสดิการเป็นรอง"[41] พวกเขาเน้นไปที่กลุ่มประชากรจีนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังจากการปฏิรูปเศรษฐกิจ และได้เดินทางไปเยือนพื้นที่ยากจนของจีนซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีชื่อเสียงหลายแห่ง โดยมีเป้าหมายที่ระบุว่าต้องการทำความเข้าใจพื้นที่เหล่านี้ให้ดีขึ้น หูและเวิน เจียเป่าพยายามที่จะเปลี่ยนจีนให้ห่างไกลจากนโยบายที่สนับสนุนการเติบโตทางเศรษฐกิจโดยไม่คำนึงถึงต้นทุนและมุ่งไปสู่มุมมองการเติบโตที่สมดุลมากขึ้น รวมถึงปัจจัยต่าง ๆ ในด้านความไม่เท่าเทียมทางสังคมและความเสียหายต่อสิ่งแวดล้อม รวมถึงการใช้ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศสีเขียวในการตัดสินใจด้านบุคลากร อย่างไรก็ตาม กลุ่มของเจียงยังคงควบคุมพื้นที่กำลังพัฒนาส่วนใหญ่ได้ ส่งผลให้มาตรการควบคุมเศรษฐกิจมหภาคของหูและเวินเผชิญกับการต่อต้านอย่างหนัก[1]

สื่อมวลชน

[แก้]

ในด้านนโยบายสื่อ หูหารือถึงแนวคิดเรื่อง "การถ่ายทอด" ความเห็นของประชาชน ซึ่งเป็นคำที่เขาใช้ครั้งแรกในการประชุมกรมการเมืองวันที่ 23 มกราคม ค.ศ. 2007[42]: 71  หูกล่าวว่าพรรคควร "คว้าพลังของวาทกรรมออนไลน์ เพิ่มความสามารถในการเชื่อมโยงการสนทนาออนไลน์ เน้นย้ำศิลปะของการ 'เชื่อมโยง' ใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีใหม่ ๆ อย่างแข็งขัน เพิ่มการรายงานเชิงบวก และส่งเสริมวาทกรรมกระแสหลักเชิงบวก"[42]: 71  ในการอภิปรายออนไลน์ผ่านทางสตรองไชนาฟอรั่ม (Strong China Forum) หูกล่าวว่าจีนควร "เสริมสร้างสื่อดั้งเดิมและสื่อใหม่ของเราและสร้างสภาพแวดล้อมใหม่ในการถ่ายทอดความเห็นของประชาชน"[42]: 71–72 

ทิเบต

[แก้]
บทความหลัก: ความไม่สงบในทิเบต พ.ศ. 2551

ฮ่องกง

[แก้]
บทความหลัก: การพัฒนาประชาธิปไตยในฮ่องกง
การประท้วงต่อต้านหูในฮ่องกง กรกฎาคม ค.ศ. 2012

นโยบายต่างประเทศ

[แก้]
ดูเพิ่ม: รายการเยือนต่างประเทศของหู จิ่นเทา
หูกับผู้นำประเทศบริกส์ (จากซ้าย สิงห์ เมดเวเดฟ รูเซฟ และซูมา) ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2011
หูในงานเลี้ยงอาหารกลางวันเมื่อ ค.ศ. 2011 ร่วมกับรองประธานาธิบดีโจ ไบเดิน และรัฐมนตรีต่างประเทศฮิลลารี คลินตัน
หูกับนายกรัฐมนตรีมันโมฮัน สิงห์ ของอินเดีย ในการประชุมสุดยอดกลุ่ม 8 ที่ซัปโปโระ ประเทศญี่ปุ่น
การประท้วงต่อต้านหูในระหว่างการเยือนสหรัฐใน ค.ศ. 2011

ภายใต้การนำของหู จีนยังคงดำเนินตามรูปแบบการทูตเพื่อการพัฒนาที่นำมาใช้ในสมัยเติ้ง เสี่ยวผิงและสืบทอดมาโดยเจียง เจ๋อหมิน[43] พฤติกรรมระหว่างประเทศของจีนยังคงเป็นไปตามหลักปฏิบัติและสามารถคาดเดาได้[43] หูให้คำมั่นว่าจีนจะแสวงหาการพัฒนาอย่างสันติในโลกที่มีความกลมเกลียวเพื่อให้แน่ใจกับประชาคมระหว่างประเทศว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจของจีนจะนำเสนอโอกาสและผลประโยชน์มากกว่าความขัดแย้ง[44] คุณลักษณะสำคัญของมุมมองโลกที่กลมเกลียวกันเกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศ ได้แก่ การสร้างและยอมรับโลกที่ประเทศต่าง ๆ มีความแตกต่างในเส้นทางการพัฒนาชาติและระบบการเมือง การอยู่ร่วมกันของอารยธรรมที่หลากหลาย และการปฏิเสธลัทธิฝ่ายเดียวและความทะเยอทะยานในการครอบงำ[45]

ใน ค.ศ. 2006 หูระบุวัตถุประสงค์การพัฒนานโยบายต่างประเทศของจีนไว้ 4 ระยะ ได้แก่ (1) มหาอำนาจเป็นหัวใจสำคัญ (2) ประเทศรอบนอกเป็นลำดับความสำคัญ (3) ประเทศกำลังพัฒนาเป็นรากฐาน และ (4) พหุภาคีเป็นเวที[44]

ใน ค.ศ. 2009 หูเรียกร้องให้มีการสนับสนุนวาระการควบคุมอาวุธในสมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติ โดยเข้าร่วมกับข้อเรียกร้องก่อนหน้านี้ของประธานาธิบดีบารัก โอบามา แห่งสหรัฐที่ต้องการให้โลกปลอดอาวุธนิวเคลียร์ [46]

ตลอดการดำรงตำแหน่งของหู ความร่วมมือของจีนกับประเทศโลกใต้ก็เพิ่มมากขึ้น[47]: 79 

เขามุ่งมั่นที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างจีนกับญี่ปุ่นซึ่งเขาได้ไปเยือนใน ค.ศ. 2008[48] เขาปรับลดระดับความสัมพันธ์กับรัสเซียเนื่องจากข้อตกลงที่ไม่บรรลุผล[49]

หูเน้นย้ำหลักการของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่ว่าด้วย "ความรับผิดชอบร่วมกัน" ซึ่งกล่าวว่าจีนจะสร้างคุณประโยชน์ต่อส่วนรวมของโลก แต่จะต้องไม่ส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์หลักของตนในการดำเนินการดังกล่าว และพันธกรณีของจีนจะต้องขึ้นอยู่กับพันธกรณีของประเทศอื่น ๆ[50] ในการวิเคราะห์ของจ้าว ซุ่ยเชิง นักวิชาการ ภายใต้การนำของหู "จีนยังคงเป็นมหาอำนาจที่กำลังเติบโตอย่างไม่เต็มใจและยอมรับพันธกรณีในระดับโลกและระดับภูมิภาคอย่างเลือกปฏิบัติ"[44]

ไต้หวัน

[แก้]

ในช่วงแรกของการเป็นผู้นำ หูต้องเผชิญหน้ากับผู้นำฝ่ายสนับสนุนเอกราชอย่างประธานาธิบดีเฉิน ฉุยเปี่ยน ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งอยู่ในสาธารณรัฐจีน เฉินเรียกร้องให้มีการเจรจาโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ โดยปฏิเสธฉันทามติ ค.ศ. 1992 เฉินและพรรคประชาธิปไตยก้าวหน้า (DPP) ยังคงแสดงเจตจำนงขั้นสุดท้ายในเอกราชของไต้หวันโดยนิตินัย และออกแถลงการณ์เกี่ยวกับสถานะทางการเมืองของไต้หวันที่สาธารณรัฐประชาชนจีนถือว่าเป็นการยั่วยุ การตอบสนองเริ่มแรกของหูเป็นการผสมผสานระหว่างแนวทางแบบ "นุ่มนวล" และ "เข้มงวด" ในทางหนึ่ง หูแสดงความยืดหยุ่นในการเจรจาในประเด็นต่าง ๆ มากมายที่ไต้หวันเป็นกังวล กลับกัน เขายังคงปฏิเสธการเจรจาโดยไม่มีเงื่อนไขและยังคงมุ่งมั่นต่อการรวมประเทศจีนเป็นเป้าหมายสูงสุด แม้หูจะแสดงสัญญาณบางอย่างที่แสดงถึงความยืดหยุ่นมากขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางการเมืองกับไต้หวันในแถลงการณ์ 17 พฤษภาคม ซึ่งเสนอที่จะพูดถึงปัญหาเรื่อง "พื้นที่อยู่อาศัยระหว่างประเทศ" สำหรับไต้หวัน แต่รัฐบาลของหูยังคงยืนกรานในจุดยืนว่าสาธารณรัฐประชาชนจีนจะไม่ยอมทนต่อความพยายามใด ๆ ของรัฐบาลไต้หวันที่จะประกาศเอกราชโดยชอบด้วยกฎหมายจากจีน[51]

หลังจากที่เฉินได้รับเลือกตั้งซ้ำอีกครั้งใน ค.ศ. 2004 รัฐบาลของหูก็เปลี่ยนยุทธวิธี โดยดำเนินนโยบายห้ามติดต่อกับไต้หวัน เนื่องจากเฉินและพรรคประชาธิปไตยก้าวหน้ามีแนวโน้มจะประกาศเอกราช รวมทั้งไม่เห็นด้วยกับฉันทามติ ค.ศ. 1992 รัฐบาลยังคงเสริมกำลังทางทหารเพื่อต่อต้านไต้หวัน และดำเนินนโยบายที่แข็งกร้าวในการแยกไต้หวันออกจากกันทางการทูต ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2005 กฎหมายต่อต้านการแบ่งแยกดินแดนได้รับการผ่านโดยสภาประชาชนแห่งชาติ โดยทำให้ "วิธีการที่ไม่ใช่สันติ" เป็นทางเลือกในการตอบสนองต่อการประกาศอิสรภาพในไต้หวันอย่างเป็นทางการ

รัฐบาลของหูเพิ่มการติดต่อกับก๊กมินตั๋ง อดีตศัตรูในสงครามกลางเมืองจีน และยังคงเป็นพรรคการเมืองหลักในไต้หวัน[52]: 138  การติดต่อที่เพิ่มมากขึ้นมาถึงจุดสูงสุดในการเยือนจีนแผ่นดินใหญ่ของแพน-บลู ใน ค.ศ. 2005 รวมถึงการพบปะประวัติศาสตร์ระหว่างหูกับเหลียน จ้าน ประธานก๊กมินตั๋งในขณะนั้น ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2005 นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของผู้นำของทั้งสองฝ่ายนับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลง[53][54]

วันที่ 20 มีนาคม ค.ศ. 2008 ก๊กมินตั๋งภายใต้การนำของหม่า อิงจิ่วได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งประธานาธิบดีไต้หวัน และได้รับเสียงข้างมากในสภานิติบัญญัติ หลังจากนั้น หูก็หันไปใช้แนวทางการทูตที่ "นุ่มนวล" มากขึ้นทันทีและเปิดทางให้เกิดการละลายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่าย[55] ตามมาด้วยการประชุมครั้งประวัติศาสตร์ระหว่างพรรคคอมมิวนิสต์จีนและก๊กมินตั๋ง วันที่ 12 เมษายน ค.ศ. 2008 หูได้พบกับวินเซนต์ เซียว รองประธานาธิบดีไต้หวันคนใหม่ ในฐานะประธานมูลนิธิตลาดร่วมข้ามช่องแคบในระหว่างการประชุมฟอรั่มเอเชียปั๋วอ๋าว วันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ. 2008 หูได้พบกับอู๋ ปั๋วสฺยง ประธานก๊กมินตั๋ง ถือเป็นการประชุมครั้งแรกระหว่างผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนและกํกมินตั๋งในฐานะพรรครัฐบาล ในระหว่างการประชุมครั้งนี้ หูและอู๋ตกลงกันว่าทั้งสองฝ่ายควรกลับมาเริ่มต้นการเจรจาอย่างเป็นทางการอีกครั้งภายใต้ฉันทามติ ค.ศ 1992 ซึ่งก็คือ "ทั้งสองฝ่ายยอมรับว่ามีประเทศจีนเพียงประเทศเดียว แต่เห็นต่างกันในเรื่องคำจำกัดความ" อู๋ยึดมั่นต่อรัฐบาลใหม่ของไต้หวันต่อเอกราชของไต้หวัน ส่วนหูยึดมั่นต่อรัฐบาลของเขาในการแก้ไขข้อกังวลของชาวไต้หวันในเรื่องความปลอดภัย ศักดิ์ศรี และ "พื้นที่อยู่อาศัยระหว่างประเทศ" โดยให้ความสำคัญกับการให้ไต้หวันเข้าร่วมในองค์การอนามัยโลก

นอกเหนือจากการเจรจาระหว่างพรรคแล้ว ยังมีการเจรจาระหว่างรัฐบาลโดยพฤตินัยผ่านมูลนิธิแลกเปลี่ยนช่องแคบและสมาคมความสัมพันธ์ข้ามช่องแคบไต้หวันในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2007 ตามฉันทามติ ค.ศ. 1992 โดยการประชุมครั้งแรกจัดขึ้นที่ปักกิ่ง ทั้งหูและนายกรัฐมนตรีคนใหม่ หม่า อิงจิ่ว ต่างเห็นพ้องกันว่า ฉันทามติ ค.ศ. 1992 จะเป็นพื้นฐานสำหรับการเจรจาระหว่างสองฝั่งช่องแคบไต้หวัน วันที่ 26 มีนาคม ค.ศ. 2008 หูพูดคุยทางโทรศัพท์กับประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู. บุช ของสหรัฐในขณะนั้น ซึ่งทำให้เขาเป็นผู้นำจีนคนแรกที่ให้การรับรองฉันทามติ ค.ศ. 1992 อย่างเป็นทางการ[56] ภายหลังการเจรจามานานหลายเดือน ในเดือนธันวาคม ค.ศ 2008 ทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันที่จะฟื้นฟูความเชื่อมโยงสามประการ ได้แก่ การเปิดเส้นทางไปรษณีย์ การค้า และการเชื่อมโยงทางอากาศโดยตรงระหว่างทั้งสองฝ่ายอีกครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างสองฝ่ายยังคงราบรื่นดีในช่วงที่หูดำรงตำแหน่ง และการค้าก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก จนกระทั่งมีการลงนามในข้อตกลงการค้าที่ให้สิทธิพิเศษภายใต้กรอบความร่วมมือทางเศรษฐกิจ (ECFA) ใน ค.ศ. 2010

เปลี่ยนผ่านสู่สี จิ้นผิง

[แก้]
บทความหลัก: คณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน ชุดที่ 18
ดูเพิ่ม: สภาประชาชนแห่งชาติ ชุดที่ 12

วันที่ 15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2012 ทันทีหลังการประชุมสมัชชาใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์จีนครั้งที่ 18 สี จิ้นผิงได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนและประธานคณะกรรมการการทหารส่วนกลางโดยคณะกรรมาธิการกลางชุดที่ 18 สืบต่อจากหู[57] ในวันที่ 14 มีนาคม ค.ศ. 2013 สีได้ขึ้นดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสืบต่อจากเขา[58]

หลังเกษียณ

[แก้]

การประชุมแห่งชาติครั้งที่ 20 ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน

[แก้]

ในพิธีปิดการประชุมพรรคคอมมิวนิสต์จีนครั้งที่ 20 เมื่อวันที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2565 หู จิ่นเทา ซึ่งนั่งด้านข้างของเลขาธิการพรรค สี จิ้นผิง ถูกเจ้าหน้าที่เชิญตัวออกจากห้องโถง"อย่างลึกลับ"[59][60] ตามรายงานของนักข่าวจากอาชองซ์ ฟรองซ์ เปรส (AFP) "หู จิ่นเทา ดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะลุกออกไปในตอนแรก"[61][62] สี จิ้นผิงดูเหมือนไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ แต่ลี่ จ้านชู และหวัง ฮู่หนิง ซึ่งทั้งคู่นั่งทางด้านซ้ายของหู จิ่นเทามีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด โดยลี่ จ้านชู พยายามเข้าไปช่วยเขาจนถูกห้ามโดยหวัง ฮู่หนิง จากนั้นหู จิ่นเทา ก็กระซิบกับสี จิ้นผิงและตบหลังนายกรัฐมนตรีหลี่ เค่อเฉียง ก่อนจะถูกเชิญตัวไป[63]

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนที่ประชุมจะมีการลงคะแนนรับรองรายงานของคณะกรรมการกลางชุดที่ 19, รายงานการทำงานของคณะกรรมการกลางตรวจสอบวินัยครั้งที่ 19 และการแก้ไขธรรมนูญของพรรค ซึ่งหู จิ่นเทา ไม่ได้ลงคะแนนเสียงเนื่องจากเหตุการณ์นี้[64][65] ผลการลงคะแนนอย่างเป็นทางการแสดงให้เห็นว่าข้อเสนอทั้งหมดได้รับมติเป็นเอกฉันท์ โดยไม่มีการงดออกเสียงหรือผู้ลงคะแนนค้าน[66] ในวันเดียวกันก็มีการเลือกคณะกรรมการกลางชุดที่ 20 โดยสี จิ้นผิง และหวัง ฮู่หนิง เป็นหนึ่งในสมาชิกของคณะกรรมการกลางชุดใหม่ ในขณะที่หลี่ เค่อเฉียง, ลี่ จ้านชู และวัง หยาง ไม่ได้รับเลือก[67][68]

สำนักข่าวซินหัวระบุในบัญชีทวิตเตอร์ภาษาอังกฤษว่า “เมื่อเขา [หู] รู้สึกไม่สบายในระหว่างการประชุม เพื่อสุขภาพของเขาเจ้าหน้าที่ได้พาเขาไปที่ห้องถัดจากสถานที่จัดประชุมเพื่อพักผ่อน ตอนนี้เขามีอาการดีขึ้นมาก"[69][70]

อัลเฟรด อู๋ มู่หลวน (吴木銮) รองศาสตราจารย์ที่วิทยาลัยนโยบายสาธารณะลี กวนยู แห่งมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์ ตีความเหตุการณ์นี้ว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับสุขภาพมากกว่าเรื่องการเมือง โดยแย้งว่าลักษณะของหู จิ่นเทา "เป็นลักษณะแบบถั่งผิง (躺平) มากกว่า"[71] เจมส์ พาลเมอร์ รองบรรณาธิการของนิตยสาร Foreign Policy ตีความเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเป็นเรื่องการเมือง โดยบอกว่าอาจเป็นความตั้งใจของสี จิ้นผิง ที่จะ "จงใจทำให้เกิดความเสื่อมเสียต่อสาธารณชนของผู้นำคนก่อนเขา"[72] สี จิ้นผิง เคยวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงในสุนทรพจน์ก่อนที่เขาจะดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี ซึ่งพูดถึง "ปัญหาที่ผู้นำพรรคอ่อนแอลง ไม่ชัดเจน ไร้บทบาท และถูกไม่ให้ความสำคัญ" ("党的领导弱化、虚化、淡化、边缘化问题")[72][73][74]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 Ewing, Richard Daniel (20 มีนาคม 2003). "Hu Jintao: The Making of a Chinese General Secretary". The China Quarterly. 173: 17–34. doi:10.1017/S0009443903000032. S2CID 154666535. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 25 ตุลาคม 2022.
  2. ↑ Elegant, Simon (4 ตุลาคม 2007). "In China, Hu is the Man to See". Time. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มิถุนายน 2010. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2010.
  3. ↑ Brown, Kerry (10 กรกฎาคม 2011). "Chinese leadership: The challenge in 2012". East Asia Forum Quarterly. 3 (2): 4–5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 สิงหาคม 2011. สืบค้นเมื่อ 19 สิงหาคม 2011.
  4. ↑ "Lìshǐ shàng de jīntiān – Guójiā zhǔxí Hú Jǐntāo chūshēng" [历史上的今天]国家主席胡锦涛出生 [Today in History – President Hu Jintao Was Born] (ภาษาจีน). Xinhua News Agency. 21 ธันวาคม 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 มกราคม 2018. สืบค้นเมื่อ 29 มกราคม 2018. 1942年12月21日，中华人民共和国国家主席胡锦涛出生。 [On 21 December 1942, President Hu Jintao of the People's Republic of China was born.]
  5. ↑ Liu, Melinda (5 พฤษภาคม 2002). "The Man In Jiang's Shadow". Newsweek (ภาษาอังกฤษ).
  6. ↑ Havely, Joe (19 ตุลาคม 2007). "Getting to know Hu". Al Jazeera. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2010. สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2009.
  7. ↑ Doyon, Jérôme (2023). Rejuvenating Communism: Youth Organizations and Elite Renewal in Post-Mao China. University of Michigan Press. doi:10.3998/mpub.12291596. ISBN 978-0-472-90294-1.
  8. ↑ "Hu Jintao". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มิถุนายน 2010. สืบค้นเมื่อ 16 เมษายน 2010.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 Marquis, Christopher; Qiao, Kunyuan (2022). Mao and Markets: The Communist Roots of Chinese Enterprise. New Haven: Yale University Press. doi:10.2307/j.ctv3006z6k. ISBN 978-0-300-26883-6. JSTOR j.ctv3006z6k. OCLC 1348572572. S2CID 253067190.
  10. ↑ "临夏旅游" [Linxia Tourism]. Linxia Hui Autonomous Prefecture Tourist Board. 2003. pp. 26–27.. No ISBN
  11. ↑ Nathan & Gilley, p. 79
  12. ↑ Brown, Kerry (15 ตุลาคม 2010). "China's leader Hu Jintao leads a country in ferment". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2017. สืบค้นเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2017.
  13. ↑ Schell, Orville (19 ธันวาคม 2007). "Hu Jintao". Time. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มกราคม 2017. สืบค้นเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2017.
  14. ↑ "Hu Jintao". BBC News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2017. สืบค้นเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2017.
  15. ↑ "Asia-Pacific | Profile: Hu Jintao". BBC News. 16 กันยายน 2004. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มกราคม 2010. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2010.
  16. ↑ Wo-Lap Lam, Willy (2006). Chinese politics in the Hu Jintao era: new leaders, new challenges. M.E. Sharpe. p. 5. ISBN 978-0-7656-1773-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 เมษายน 2023. สืบค้นเมื่อ 21 พฤษภาคม 2020.
  17. ↑ Nathan & Gilley, p. 40
  18. ↑ "Hu Jintao". People's Daily. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มิถุนายน 2010. สืบค้นเมื่อ 16 เมษายน 2010.
  19. ↑ Nathan & Gilley, p. 42
  20. ↑ People's Daily Bio
  21. ↑ Sisci, Francesco (9 พฤศจิกายน 2005). "Democracy with Chinese characteristics". Asia Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 พฤษภาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 15 พฤษภาคม 2008.{{cite news}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  22. ↑ 22.0 22.1 Lam, Willy Wo-Lap (2006). Chinese Politics in the Hu Jintao Era. ME Sharpe. p. 31. ISBN 0-7656-1773-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 เมษายน 2023. สืบค้นเมื่อ 21 พฤษภาคม 2020.
  23. ↑ Lam, 8
  24. ↑ 24.0 24.1 24.2 24.3 Tkacik, John (29 เมษายน 2002). "Who's Hu? Assessing China's Heir Apparent: Hu Jintao". The Heritage Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 มิถุนายน 2010. สืบค้นเมื่อ 2 มิถุนายน 2010.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  25. ↑ Lam, 9
  26. ↑ 26.0 26.1 Lam, p. 9
  27. ↑ Wo-Lap., Lam, Willy (2006). Chinese politics in the Hu Jintao era : new leaders, new challenges. Armonk, N.Y.: M.E. Sharpe. p. 31. ISBN 9780765617743. OCLC 608483173. QUOTE: "Both are tough and able authoritarians who had extensive experience of repressing dissent on their rise to the top."
  28. ↑ Nathan & Gilley, pp.42-43
  29. ↑ Nathan & Gilley, p. 84
  30. ↑ 资料：1999年5月9日胡锦涛就我驻南使馆遭袭击发表讲话 [Source: Hu Jintao delivered a speech on the attack on the Chinese Embassy in Yugoslavia on May 9, 1999] (ภาษาChinese (China)). Sina Corp. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 มกราคม 2019. สืบค้นเมื่อ 24 มกราคม 2019.
  31. ↑ 豪, 陳世 (2015). 胡錦濤與江澤民的權力分配與權力互動（2003.11-2004.9） (วิทยานิพนธ์ Master's Thesis) (ภาษาจีน). 淡江大學. doi:10.6846/tku.2015.00333. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2020. สืบค้นเมื่อ 28 ตุลาคม 2020.
  32. ↑ Wu, Zhong (7 กุมภาพันธ์ 2007). "Power in China: Through a glass, darkly". Asia Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 กรกฎาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 16 พฤษภาคม 2008.{{cite news}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  33. ↑ Luard, Tim (11 มกราคม 2005). "China's leader shows his stripes". BBC News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 สิงหาคม 2010. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2010.
  34. ↑ "Hu Jintao reelected Chinese president". China Daily. Xinhua News Agency. 15 มีนาคม 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 มีนาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2023.
  35. ↑ Naughton 2008, p. 129
  36. ↑ Ramzy, Austin (9 เมษายน 2009). "China's New Healthcare Could Cover Millions More". Time. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 สิงหาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 16 กันยายน 2023.
  37. ↑ 37.0 37.1 Scissors, Derek (พฤษภาคม–มิถุนายน 2009). "Deng Undone: The Costs of Halting Market Reform in China". Foreign Affairs. 88 (3). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2015. สืบค้นเมื่อ 30 กันยายน 2014.
  38. ↑ Chovanec, Patrick (8 June 2009). "China's Real Estate Riddle" เก็บถาวร 14 มิถุนายน 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Far East Economic Review. Retrieved 13 March 2010.
  39. ↑ 39.0 39.1 Orlik, Tom (16 พฤศจิกายน 2012). "Charting China's Economy: 10 Years Under Hu". The Wall Street Journal. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2023.
  40. ↑ "China overtakes Japan as world's second-biggest economy". BBC News. 14 กุมภาพันธ์ 2011. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 สิงหาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2023.
  41. ↑ "Kuhn, Robert Lawrence: Hu's Political Philosophies" (PDF). Esnips.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 25 มีนาคม 2009. สืบค้นเมื่อ 13 มีนาคม 2010.
  42. ↑ 42.0 42.1 42.2 Wang, Frances Yaping (2024). The Art of State Persuasion: China's Strategic Use of Media in Interstate Disputes. Oxford University Press. ISBN 9780197757512.
  43. ↑ 43.0 43.1 Zhao, Suisheng (2023). The dragon roars back : transformational leaders and dynamics of Chinese foreign policy. Stanford, California: Stanford University Press. p. 11. ISBN 978-1-5036-3415-2. OCLC 1332788951.
  44. ↑ 44.0 44.1 44.2 Zhao, Suisheng (2022). The dragon roars back : transformational leaders and dynamics of Chinese foreign policy. Stanford, California: Stanford University Press. p. 51. ISBN 978-1-5036-3415-2. OCLC 1332788951.
  45. ↑ Zhao, Suisheng (2023). The dragon roars back : transformational leaders and dynamics of Chinese foreign policy. Stanford, California: Stanford University Press. p. 75. ISBN 978-1-5036-3088-8. OCLC 1331741429. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มีนาคม 2023. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2023.
  46. ↑ Zhao, Suisheng (2023). The dragon roars back : transformational leaders and dynamics of Chinese foreign policy. Stanford, California: Stanford University Press. p. 237. ISBN 978-1-5036-3088-8. OCLC 1331741429. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มีนาคม 2023. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2023.
  47. ↑ Garlick, Jeremy (2024). Advantage China: Agent of Change in an Era of Global Disruption. Bloomsbury Academic. ISBN 978-1-350-25231-8.
  48. ↑ Spencer, Richard (6 พฤษภาคม 2008). "China's President Hu Jintao visits Japan". The Daily Telegraph. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  49. ↑ Pei, Minxin. "Chinese Foreign Policy After Hu". thediplomat.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มีนาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2020.
  50. ↑ Zhao, Suisheng (2023). The dragon roars back : transformational leaders and dynamics of Chinese foreign policy. Stanford, California: Stanford University Press. p. 76. ISBN 978-1-5036-3088-8. OCLC 1331741429. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มีนาคม 2023. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2023.
  51. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Zhao Suisheng 2010
  52. ↑ Hammond, Ken (2023). China's Revolution and the Quest for a Socialist Future. New York, NY: 1804 Books. ISBN 9781736850084.
  53. ↑ Sisci, Francesco (5 เมษายน 2005). "Strange cross-Taiwan Strait bedfellows". Asia Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 พฤษภาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 15 พฤษภาคม 2008.{{cite news}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  54. ↑ Zhong, Wu (29 มีนาคม 2005). "KMT makes China return in historic trip to ease tensions". The Standard. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มิถุนายน 2008. สืบค้นเมื่อ 16 พฤษภาคม 2008.
  55. ↑ Sisci, Francesco (28 มิถุนายน 2006). "Hu Jintao and the new China". Asia Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 กรกฎาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 15 พฤษภาคม 2008.{{cite news}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  56. ↑ "Chinese, U.S. presidents hold telephone talks on Taiwan, Tibet". Xinhuanet. 27 มีนาคม 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 พฤษภาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 15 พฤษภาคม 2008.
  57. ↑ "China Confirms Leadership Change". BBC News. 17 พฤศจิกายน 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2012.
  58. ↑ Demick, Barbara (13 มีนาคม 2013). "China's Xi Jinping formally assumes title of president". Los Angeles Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 มีนาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 16 มีนาคม 2013.
  59. ↑ Graham-Harrison, Emma; Davidson, Helen (22 ตุลาคม 2022). "Former Chinese president Hu Jintao unexpectedly led out of party congress". The Guardian (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  60. ↑ Reuters (22 ตุลาคม 2022). "Hu Jintao escorted out of China party congress". Reuters (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  61. ↑ Ramirez, Laurie; Chen, Leo (22 ตุลาคม 2022). "Former Chinese President Hu Removed From Congress". Barron's (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  62. ↑ Agence France-Presse (22 ตุลาคม 2022). "Former Chinese president Hu Jintao was led out of the Communist Party Congress. He looked reluctant to leave". SBS News (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  63. ↑ "Hu Jintao: ex-president escorted out of China party congress". BBC News. 22 ตุลาคม 2022. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  64. ↑ "二十大闭幕 大会表决通过中委中纪委报告及党章修正案 - RTHK". Radio Television Hong Kong (ภาษาจีน). 22 ตุลาคม 2022. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  65. ↑ 李, 宗芳 (22 ตุลาคม 2022). "影/中共20大/閉幕表決胡錦濤中場離席 依舊不見江澤民出席 | 中天新聞網". CTi News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  66. ↑ "中共二十大 通過十九屆中央委員會報告決議". Oriental Daily News (ภาษาจีน). 22 ตุลาคม 2022. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  67. ↑ "中国共产党第二十届中央委员会委员名单--中国共产党第二十次全国代表大会专题报道--人民网". cpc.people.com.cn. 22 ตุลาคม 2022. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  68. ↑ Cheng, Evelyn. "China shuffles leadership committee and retains many Xi allies". CNBC (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  69. ↑ Xinhua News Agency (22 ตุลาคม 2022). "China Xinhua News on Twitter: "Xinhuanet reporter Liu Jiawen..."". Twitter (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  70. ↑ McDonell, Stephen (22 ตุลาคม 2022). "Hu Jintao: The mysterious exit of China's former leader from party congress". BBC News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  71. ↑ "Former Chinese Leader Hu Abruptly Leaves Xi's Side at Congress". Bloomberg News. 22 ตุลาคม 2022. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite news}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  72. ↑ 72.0 72.1 Palmer, James (22 ตุลาคม 2022). "What the Hell Just Happened to Hu Jintao?". Foreign Policy. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 ตุลาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.{{cite news}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  73. ↑ 毫不动摇坚持和加强党的全面领导（学习习近平总书记重要讲话精神，迎接党的二十大）--党建-中国共产党新闻网. dangjian.people.com.cn. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.
  74. ↑ "中共中央关于党的百年奋斗重大成就和历史经验的决议（全文）_中央有关文件_中国政府网". www.gov.cn. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2022.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]


ก่อนหน้า หู จิ่นเทา ถัดไป
เจียง เจ๋อหมิน เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศจีน
(15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2545 - 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555) 		สี จิ้นผิง
เจียง เจ๋อหมิน ประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน
(15 มีนาคม พ.ศ. 2546 - 14 มีนาคม พ.ศ. 2556) 		สี จิ้นผิง
Stub icon

บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล


อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "lower-alpha" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="lower-alpha"/> ที่สอดคล้องกัน

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=หู_จิ่นเทา&oldid=12158164"