กาหลง

กาหลง
ดอกที่ Bardhaman รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	พืช Plantae
เคลด:	พืชมีท่อลำเลียง Tracheophyta
เคลด:	พืชดอก Angiosperms
เคลด:	พืชใบเลี้ยงคู่แท้ Eudicots
เคลด:	โรสิด Rosids
อันดับ:	ถั่ว Fabales
วงศ์:	ถั่ว Fabaceae
สกุล:	สกุลชงโค L.
สปีชีส์:	Bauhinia acuminata
ชื่อทวินาม
Bauhinia acuminata L.

กาหลง เป็นต้นไม้ที่มีถิ่นกำเนิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นดอกไม้ประจำจังหวัดสตูล ปลูกขึ้นง่ายในดินร่วนทั่วไป ที่มีความชื้นและอุดมสมบูรณ์ นิยมปลูกเป็นปลูกเป็นไม้ประดับ ทางสมุนไพรมีฤทธิ์เป็นยาแก้เสมหะ

กาหลงมีชื่อพื้นเมืองอื่นๆอีกคือ กาแจ๊ะกูโด (มลายู-นราธิวาส), ส้มเสี้ยว (ภาคกลาง), เสี้ยวน้อย (เชียงใหม่), เสี้ยวดอกขาว

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์

กาหลงเป็นไม้พุ่ม สูง 1–3 เมตร ใบเดี่ยวเรียงสลับ รูปไข่หรือเกือบกลม ปลายเว้าลงมาสู่เส้นกลางใบลึกเกือบครึ่งแผ่นใบ ปลายแฉกทั้งสองข้างแหลม ปลายเส้นกลางใบมีติ่งเล็กแหลม ผลัดใบในฤดูหนาวระหว่างเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนธันวาคม และจะแตกใบใหม่ราวเดือนเมษายนถึงเดือนพฤษภาคม ดอกออกหลังจากใบใหม่แตกออกมาแล้ว ดอกสีขาว มีลักษณะเป็นช่อดอกสั้น ๆ ออกตรงข้ามกับใบที่อยู่ตอนปลายกิ่ง มี 3–10 ดอก ฝักแบน คล้ายรูปขอบขนาน ปลายและโคนฝักสอบแหลม ปลายฝักมีติ่งแหลม ขอบฝักเป็นสันหนา มี 5–10 เมล็ด เมล็ดเล็กคล้ายรูปขอบขนาน

การกระจายพันธุ์

เราไม่สามารถบอกได้ว่ากาหลงมีถิ่นกำเนิดมาจากไหนเพราะมีการปลูกเลี้ยงกันอย่างกว้างขวาง มันอาจมีถิ่นกำเนิดมาจากประเทศมาเลเซีย, อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ กาหลงนิยมปลูกเป็นไม้ประดับกันอย่างแพร่หลายทั่วเขตร้อน อาจทำให้มีบางส่วนหลุดรอดจากพื้นที่ปลูกเลี้ยงในบางพื้นที่จนกลายเป็นต้นไม้ตามธรรมชาติในคาบสมุทรเคปยอร์ก (Cape York Peninsula) ออสเตรเลีย

กาหลงในวรรณกรรม

เต็งแต้วแก้วกาหลง

บานบุษบงส่งกลิ่นอาย

หอมอยู่ไม่รู้หาย

คล้ายกลิ่นผ้าเจ้าตราตรู

(บทเห่เรือ - เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์)

ภาพ

• 
  ค้นอ่อน
• 
  ดอก
• 
  ฝักเขียวอ่อน
• 
  ฝัก
• 
  กลุ่มใบ
• 
  เกสรตัวผู้, ก้านเกสรเพศเมีย, ยอดเกสรเพศเมีย, ก้านชูอับเรณู
• 
  ฝักแก่
• 
  ดอกและดอกไม้ตูมในรัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย
• 
  ดอกและฝักบนพุ่มไม้ในประเทศอินเดีย

แหล่งข้อมูลอื่น

• ITIS Report, Bauhinia L., คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-09-27.