ความสัมพันธ์ไทย-ลิเบีย

ความสัมพันธ์ไทย-ลิเบีย หมายถึง ความสัมพันธ์ทวิภาคีระหว่างลิเบียและราชอาณาจักรไทย ทั้งสองประเทศเป็นสมาชิกของกลุ่ม 77 และสหประชาชาติ

ประวัติศาสตร์

ทั้งสองประเทศสถาปนาความสัมพันธ์ทางการทูตเมื่อวันที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2520^[1] และเปิดสถานทูตไทยในลิเบียเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2552 โดยมีภูมิภาคครอบคลุมประเทศไนเจอร์ ชาด และตูนิเซีย เอกอัครราชทูตไทยประจำลิเบียคนปัจจุบันคือ นายโอภาส จันทรทรัพย์ ในขณะที่ลิเบียได้มอบหมายให้สถานเอกอัครราชทูตฟิลิปปินส์เป็นตัวแทนของประเทศไทย^[2]

ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ

ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ การค้าไทย-ลิเบียมีแนวโน้มเติบโตและขยายตัว ในปี พ.ศ. 2551 การค้าระหว่างทั้งสองประเทศมีมูลค่ารวม 329.26 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพิ่มขึ้นจากปี พ.ศ. 2548 ประมาณร้อยละ 17.8 ประเทศไทยมีมูลค่าการส่งออกรวม 312.84 ล้านเหรียญสหรัฐ มูลค่านำเข้ารวมประมาณ 16.41 ล้านเหรียญสหรัฐ สินค้าส่งออกสำคัญของประเทศไทย ได้แก่ อาหารทะเลกระป๋องและแปรรูป รถยนต์ อุปกรณ์และส่วนประกอบ เสื้อผ้าสำเร็จรูป เครื่องซักผ้าและส่วนประกอบผลิตภัณฑ์ยาง ตู้เย็น ตู้เย็น ตู้แช่แข็ง และส่วนประกอบ สินค้านำเข้าที่สำคัญจากลิเบียได้แก่ เคมีภัณฑ์ เหล็กและเหล็กกล้า โรงงาน และผลิตภัณฑ์จากพืช ในด้านพลังงาน บริษัท ปตท. บริษัทสำรวจและผลิตปิโตรเลียม จำกัด (มหาชน) ได้เข้าร่วมประกวดราคาสัมปทานการสำรวจและผลิตน้ำมันในประเทศลิเบีย จำนวน 4 แห่ง ในระหว่างปี พ.ศ. 2547-2550 ซึ่ง ไม่ได้ถูกเลือก แต่ยังคงสนใจเข้าร่วมประกวดราคาในโอกาสต่อไป ด้านแรงงาน ปัจจุบันมีแรงงานไทยในลิเบียประมาณ 20,000 คน ส่วนใหญ่เป็นแรงงานช่างฝีมือและกึ่งฝีมือที่ทำงานในโครงการแม่น้ำเทียม (Great Man-made River-GMR) งานก่อสร้าง และ โครงการขนาดใหญ่อื่นๆ นายจ้างในลิเบียมีแนวโน้มต้องการแรงงานไทยเพิ่มขึ้น 1.3 ด้านสังคมและวัฒนธรรม ลิเบียสนับสนุนมูลนิธิช่วยเหลือเด็กกำพร้าสตรีไทยมุสลิมแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์ และสนับสนุนการก่อสร้างอาคารลิเบียเป็นที่ทำการของมูลนิธิดังกล่าว และใช้เป็นอาคารเรียนสำหรับเยาวชนไทยมุสลิมอีกด้วย ^[3]