ข้ามไปเนื้อหา

เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์
แห่งสหภาพโซเวียต
Генеральный секретарь ЦК КПСС
ตราประจำพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต
ผู้ดำรงตำแหน่งยาวนานที่สุด
โจเซฟ สตาลิน
3 เมษายน ค.ศ. 1922 – 16 ตุลาคม ค.ศ. 1952
(โดยพฤตินัย 5 มีนาคม ค.ศ. 1953)
คณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์
การเรียกขานสหายเลขาธิการ (ไม่เป็นทางการ)
สมาชิกของ
จวนวุฒิสภาเครมลิน[1]
ที่ว่าการเครมลิน มอสโก
ผู้แต่งตั้งคณะกรรมการกลาง
สถาปนา3 เมษายน 1922; 102 ปีก่อน (1922-04-03)
คนแรกโจเซฟ สตาลิน
คนสุดท้ายวลาดีมีร์ อีวัชโค (รักษาการ)
ยกเลิก29 สิงหาคม 1991; 33 ปีก่อน (1991-08-29)
เงินตอบแทน10,000 รูเบิลโซเวียตต่อปี

เลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (รัสเซีย: Генеральный секретарь ЦК КПСС) เป็นตำแหน่งผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (CPSU) สถาปนาขึ้นตั้งแต่ ค.ศ. 1924 จวบจนกระทั่งการล่มสลายของสหภาพโซเวียตใน ค.ศ. 1991 โดยผู้ที่ดำรงตำแหน่งนี้จะได้รับการรับรองว่าเป็นผู้นำสหภาพโซเวียต[2][3] เลขาธิการมีอำนาจควบคุมพรรคคอมมิวนิสต์โดยตรงในทางนิตินัย แต่ด้วยพรรคมีอำนาจผูกขาดทางการเมือง เลขาธิการจึงมีอำนาจควบคุมฝ่ายบริหารของรัฐบาลโซเวียตด้วยในทางปฏิบัติ นอกจากนี้ เลขาธิการยังถือว่าเป็นตำแหน่งสูงสุดของสหภาพโซเวียต เนื่องจากความสามารถของตำแหน่งในการกํากับนโยบายระหว่างประเทศและภายในประเทศของรัฐ รวมถึงยังมีอำนาจเหนือพรรคคอมมิวนิสต์โซเวียต

ประวัติ

[แก้]

ก่อนหน้าการปฏิวัติเดือนตุลาคม งานของเลขาธิการพรรคส่วนใหญ่เป็นของข้าราชการ โดยหลังจากการยึดอํานาจของบอลเชวิค ตำแหน่งเลขาธิการรับผิดชอบจึงได้สถาปนาขึ้นใน ค.ศ. 1919 เพื่อดำเนินงานด้านการปกครอง[4] หลังจากบอลเชวิคได้รับชัยชนะในสงครามกลางเมืองรัสเซีย ตำแหน่งเลขาธิการจึงก่อตั้งขึ้นโดยวลาดีมีร์ เลนิน เมื่อ ค.ศ. 1922 ด้วยความตั้งใจที่จะตอบสนองวัตถุประสงค์ด้านการบริหารและวินัยอย่างสิ้นเชิง หน้าที่หลักของตำแหน่งคือการกําหนดองค์ประกอบของสมาชิกพรรคและกําหนดตําแหน่งภายในพรรค นอกจากนั้น เลขาธิการยังดูแลการบันทึกกิจกรรมของพรรค รวมถึงได้รับมอบหมายการแจ้งให้ผู้นําพรรคและสมาชิกทราบเกี่ยวกับกิจกรรมของพรรคด้วย

เมื่อมีการก่อตั้งคณะรัฐมนตรี เลนินได้แต่งตั้งโจเซฟ สตาลิน เป็นเลขาธิการ ไม่กี่ปีต่อมา สตาลินได้นำหลักการคติประชาธิปไตยรวมศูนย์มาใช้เพื่อยกสถานะตำแหน่งของเขาให้กลายเป็นหัวหน้าพรรค และท้ายที่สุดเป็นผู้นำสหภาพโซเวียต[5] ทรอตสกีกล่าวว่าการยกตำแหน่งของสตาลินมาจากคำแนะนำเบื้องต้นของกรีโกรี ซีโนเวียฟ[6] โดยมุมมองดังกล่าวได้รับการสนับสนุนจากนักประวัติศาสตร์จำนวนมาก[7][8] ตามที่วาดิม โรโกวิน นักประวัติศาสตร์ชาวรัสเซียกล่าวไว้ว่า การรับเลือกตำแหน่งของสตาลินเกิดขึ้นหลังจากการประชุมใหญ่พรรคครั้งที่สิบเอ็ด (มีนาคม–เมษายน ค.ศ. 1922) และด้วยสุขภาพที่ย่ำแย่ของเลนิน เขาจึงเข้าร่วมการประชุมใหญ่เป็นระยะ ๆ เท่านั้น โดยเข้าร่วมเพียงสี่ครั้งจากการประชุมทั้งสิบสองครั้ง[9]

อย่างไรก็ตาม ยังมีนักประวัติศาสตร์บางส่วนมองว่าการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของผู้นำบอลเชวิคคนสำคัญอย่างยาคอฟ สเวียร์ดลอฟ เป็นปัจจัยหลักในการยกสถานะตำแหน่งของสตาลินให้กลายเป็นผู้นำสหภาพโซเวียต ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นเพราะสเวียร์ดลอฟดํารงตําแหน่งประธานแรกเริ่มของคณะเลขาธิการพรรค และถือว่าเขาเป็นว่าที่เลขาธิการพรรคโดยชอบธรรม[10][11]

ก่อนการถึงแก่อสัญกรรมของเลนินใน ค.ศ. 1924 การดํารงตําแหน่งเลขาธิการของสตาลินถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนัก[12] ในเดือนสุดท้ายของเลนิน เขาเขียนพินัยกรรมซึ่งเรียกร้องให้ถอดถอนสตาลิน โดยอ้างว่าสตาลินจะกลายเป็นเผด็จการและใช้อํานาจในทางที่ผิด พินัยกรรมดังกล่าวก่อให้เกิดวิกฤตทางการเมือง ซึ่งเป็นอันตรายต่อตําแหน่งเลขาธิการของสตาลิน และมีการลงคะแนนเสียงเพื่อถอดเขาออกจากตําแหน่ง แต่ด้วยความช่วยเหลือจากกรีโกรี ซีโนเวียฟ และเลฟ คาเมเนฟ สตาลินยังคงรอดพ้นจากวิกฤตการณ์และยังคงอยู่ในตำแหน่งเช่นเดิม หลังจากเลนินถึงแก่อสัญกรรม สตาลินเริ่มรวมอำนาจของเขาโดยอาศัยตำแหน่งเลขาธิการ ซึ่งใน ค.ศ. 1928 เขากลายเป็นผู้นำสหภาพโซเวียตโดยพฤตินัย ในขณะที่ตำแหน่งเลขาธิการกลายเป็นตำแหน่งสูงสุดของชาติ ต่อมาใน ค.ศ. 1934 ในการประชุมใหญ่พรรคครั้งที่ 17 ได้ละเว้นการรับเลือกตำแหน่งเลขาธิการของสตาลินอย่างเป็นทางการ รวมถึงสตาลินยังได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งที่เขาเคยเป็นทั้งหมด อีกทั้งยังเป็นหัวหน้าพรรคโดยไม่ถูกลดทอนอำนาจด้วย[13]

ในทศวรรษ 1950 สตาลินเริ่มลดบทบาทของตนจากคณะเลขาธิการมากขึ้น โดยปล่อยให้เกออร์กี มาเลนคอฟ เป็นผู้ดูแลโครงสร้างพรรค ซึ่งอาจเป็นการทดสอบความสามารถของเขาในฐานะผู้สืบทอดที่มีศักยภาพ[14] ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1952 ณ การประชุมใหญ่พรรคครั้งที่ 19 สตาลินปรับโครงสร้างผู้นําของพรรคใหม่ สตาลินกล่าวคำขอของเขาต่อมาเลนคอฟให้ปลดเขาจากเลขาธิการพรรค เนื่องจากอายุของเขา แต่กลับถูกปฏิเสธจากที่ประชุมใหญ่ของพรรค เนื่องจากผู้แทนไม่แน่ใจเกี่ยวกับความตั้งใจของสตาลิน[15] ซึ่งท้ายที่สุดแล้ว ที่ประชุมได้ยกเลิกตำแหน่งเลขาธิการอย่างเป็นทางการ แม้ว่าสตาลินยังคงเป็นหนึ่งในสมาชิกเลขาธิการพรรคและมีอำนาจสูงสุดในพรรคก็ตาม[16][17] เมื่อสตาลินถึงแก่อสัญกรรมเมื่อวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1953 มาเลนคอฟจึงถือว่าเป็นสมาชิกที่สำคัญที่สุดของคณะเลขาธิการ ซึ่งรวมถึงนีกีตา ครุชชอฟ และคนอื่น ๆ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ของอำนาจตรอยกา ซึ่งประกอบด้วยมาเลนคอฟ เบรียา และโมโลตอฟ มาเลนคอฟกลายเป็นประธานคณะรัฐมนตรี แต่เขาถูกบังคับให้ลาออกจากคณะเลขาธิการในอีกเก้าวันต่อมาเมื่อวันที่ 14 มีนาคม เป็นผลให้ครุชชอฟควบคุมรัฐบาลได้อย่างมีประสิทธิภาพ[18] และได้รับเลือกให้ดํารงตําแหน่งเลขาธิการอันดับหนึ่งของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียตในระหว่างการประชุมคณะกรรมการกลางเมื่อวันที่ 14 กันยายน ปีเดียวกัน ต่อมาครุชชอฟสามารถเอาชนะคู่แข่งทางการเมืองที่พยายามคัดค้านการปฏิรูปทางการเมืองของเขาได้ ครุชชอฟสามารถลบล้างอำนาจของมาเลนคอฟ, โมโลตอฟ และลาซาร์ คากาโนวิช (หนึ่งในผู้ร่วมงานเก่าแก่และใกล้ชิดกับสตาลินมากที่สุด) ได้อย่างสมบูรณ์ใน ค.ศ. 1957 ซึ่งความสําเร็จนี้ช่วยเสริมสร้างอํานาจสูงสุดของครุชชอฟในฐานะตําแหน่งเลขาธิการอันดับหนึ่ง[19]

ใน ค.ศ. 1964 ฝ่ายค้านในโปลิตบูโรและคณะกรรมการกลาง ซึ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้นหลังจากเหตุการณ์วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา นําไปสู่การถอดถอนครุสชอฟออกจากตําแหน่ง เลโอนิด เบรจเนฟ สืบต่อตำแหน่งเลขาธิการอันดับหนึ่งต่อจากครุชชอฟ แต่ในช่วงแรกเป็นการปกครองแบบผู้นำร่วม โดยได้รวมตัวกันเป็นตรอยการ่วมกับอะเลคเซย์ โคซีกิน และนีโคไล ปอดกอร์นืย[20] ตำแหน่งได้รับการเปลี่ยนชื่อกลับมาเป็นเพียง "เลขาธิการ" อีกครั้งใน ค.ศ. 1966[21] ระบบผู้นำร่วมสามารถจำกัดอำนาจของเลขาธิการในระหว่างยุคเบรจเนฟ[22] อิทธิพลของเบรจเนฟเติบโตขึ้นตลอดทศวรรษ 1970 เนื่องจากเขาสามารถรักษาการสนับสนุนโดยหลีกเลี่ยงการปฏิรูปที่รุนแรง[23] หลังจากการอสัญกรรมของเบรจเนฟ ยูรี อันโดรปอฟ และคอนสตันติน เชียร์เนนโค ยังมีอำนาจในการปกครองแบบเดียวกันกับที่เบรจเนฟมี[24] ต่อมามีฮาอิล กอร์บาชอฟ ได้ปกครองสหภาพโซเวียตในฐานะเลขาธิการจนถึง ค.ศ. 1990 เมื่อพรรคคอมมิวนิสต์สูญเสียอำนาจผูกขาดเหนือระบบการเมือง ตำแหน่งประธานาธิบดีสหภาพโซเวียตได้รับการสถาปนาขึ้นเพื่อให้กอร์บาชอฟสามารถรักษาบทบาทของเขาในฐานะผู้นําของสหภาพโซเวียตต่อไปได้[25] ภายหลังความล้มเหลวจากเหตุการณ์รัฐประหารเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1991 กอร์บาชอฟจึงประกาศลาออกจากตำแหน่งเลขาธิการ[26] และวลาดีมีร์ อีวัชโค รองเลขาธิการได้รักษาการตำแหน่งของเขาเป็นเวลาห้าวันก่อนที่บอริส เยลต์ซิน จะได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีรัสเซียคนใหม่ และได้ระงับกิจกรรมทั้งหมดในพรรคคอมมิวนิสต์[27] หลังจากพรรคถูกสั่งห้าม สหภาพแห่งบรรดาพรรคคอมมิวนิสต์–พรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (UCP–CPSU) ได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยโอเลก เชนิน ใน ค.ศ. 1993 และอุทิศตนเพื่อฟื้นฟูและบูรณะพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียตอีกครั้ง โดยองค์กรนี้มีสมาชิกมาจากบรรดาสาธารณรัฐโซเวียตเดิมทั้งหมด[28]

รายชื่อผู้ดำรงตำแหน่ง

[แก้]
ภาพ ชื่อ
(เกิด–เสียชีวิต) 		การดำรงตำแหน่ง หมายเหตุ
เริ่มวาระ สิ้นสุดวาระ ระยะเวลา
เลขาธิการชำนาญการแห่งคณะเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค)
(ค.ศ. 1918–1919)
ยาคอฟ สเวียร์ดลอฟ
(ค.ศ. 1885–1919)[29] 		ค.ศ. 1918 16 มีนาคม ค.ศ. 1919 † 0–1 ปี สเวียร์ดลอฟดำรงตำแหน่งจนกระทั่งเสียชีวิตเมื่อวันที่ 16 มีนาคม ค.ศ. 1919 ซึ่งในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่ง เขามีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องทางทฤษฎีเป็นหลักมากกว่าเรื่องการเมือง[30]
เยเลนา สตาโซวา
(ค.ศ. 1873–1966)[31] 		มีนาคม ค.ศ. 1919 ธันวาคม ค.ศ. 1919 9 เดือน เมื่อมีการยุบตำแหน่งของเธอ สตาโซวาจึงไม่ถือว่าเป็นคู่แข่งคนสำคัญของตำแหน่งเลขาธิการรับผิดชอบ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่สืบต่อมาจากประธานคณะเลขาธิการ[32]
เลขาธิการรับผิดชอบแห่งคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์รัสเซีย (บอลเชวิค)
(ค.ศ. 1919–1922)
นีโคไล เครสตินสกี
(ค.ศ. 1883–1938)[33] 		ธันวาคม ค.ศ. 1919 มีนาคม ค.ศ. 1921 1 ปี 3 เดือน ตำแหน่งเลขาธิการรับผิดชอบปฏิบัติหน้าที่เหมือนกับเลขาธิการ เป็นตำแหน่งที่มีสถานะค่อนข้างระดับล่าง เนื่องจากเครสตินสกียังคงเป็นสมาชิกของโปลิตบูโร ออร์กบูโร และคณะเลขาธิการ อย่างไรก็ตาม เครสตินสกีไม่เคยพยายามสร้างฐานอำนาจอิสระเหมือนดังที่โจเซฟ สตาลิน ได้กระทำในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่งเลขาธิการ[4]
วยาเชสลาฟ โมโลตอฟ
(ค.ศ. 1890–1986)[34] 		16 มีนาคม ค.ศ. 1921 3 เมษายน ค.ศ. 1922 0 ปี 291 วัน ได้รับการรับเลือกให้เป็นเลขาธิการรับผิดชอบในระหว่างการประชุมใหญ่พรรคครั้งที่ 10 ที่จัดขึ้นในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1921 โดยที่ประชุมตัดสินใจว่าตำแหน่งเลขาธิการรับผิดชอบควรรวมอยู่ในโปลิตบูโร เป็นผลให้โมโลตอฟกลายเป็นผู้สมัครรับเลือกตั้งของโปลิตบูโรด้วย[35]
เลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพทั้งปวง (บอลเชวิค)
(ค.ศ. 1922–1952)
โจเซฟ สตาลิน
(ค.ศ. 1878–1953)[36] 		3 เมษายน ค.ศ. 1922 5 มีนาคม ค.ศ. 1953 30 ปี 336 วัน สตาลินอาศัยตำแหน่งเลขาธิการในการสร้างฐานอำนาจที่แข็งแกร่งให้กับตนเอง โดยในการประชุมพรรคครั้งที่ 17 เมื่อ ค.ศ. 1934 ได้ละเว้นการรับเลือกตำแหน่งเลขาธิการของสตาลินอย่างเป็นทางการ[37] และตำแหน่งก็ไม่ค่อยถูกกล่าวถึงมากนักหลังจากนั้น[38] ต่อมาใน ค.ศ. 1952 สตาลินได้ยกเลิกตําแหน่ง แต่เขายังคงไว้ซึ่งอํานาจสูงสุดและตําแหน่งของเขาในฐานะประธานคณะรัฐมนตรีจนกระทั่งถึงแก่อสัญกรรมเมื่อวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1953[17] สตาลินดำรงตำแหน่งเลขาธิการยาวนาที่สุดเป็นเวลา 30 ปี 7 เดือน โดยเทียบเป็นเวลาเกือบครึ่งหนึ่งของการดำรงอยู่ของสหภาพโซเวียต
เลขาธิการอันดับหนึ่งคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต
(ค.ศ. 1953–1966)
นีกีตา ครุชชอฟ
(ค.ศ. 1894–1971)[39] 		14 มีนาคม ค.ศ. 1953 14 ตุลาคม ค.ศ. 1964 11 ปี 30 วัน ครุชชอฟสถาปนาตำแหน่งอีกครั้งเมื่อวันที่ 14 กันยายน ค.ศ. 1953 ในชื่อ "เลขาธิการอันดับหนึ่ง" โดยเมื่อ ค.ศ. 1957 เกออร์กี มาเลนคอฟ หัวหน้าสมาชิกกลุ่มต่อต้านพรรคเกือบถอดเขาออกจากตำแหน่ง เนื่องจากกังวลว่าอำนาจของเลขาธิการอันดับหนึ่งนั้นมีแทบไม่จำกัด[40] ครุชชอฟถูกปลดออกจากผู้นําสหภาพโซเวียตเมื่อวันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1964 และเลโอนิด เบรจเนฟ ได้รับตำแหน่งต่อจากเขา[21]
เลโอนิด เบรจเนฟ
(ค.ศ. 1906–1982)[41] 		14 ตุลาคม ค.ศ. 1964 8 เมษายน ค.ศ. 1966 1 ปี 176 วัน เบรจเนฟเป็นหนึ่งในคณะผู้นำร่วม เขาก่อตั้งระบอบผู้มีอำนาจสามคน (Triumvirate) อย่างไม่เป็นทางการ (หรือที่รู้จักกันในภาษารัสเซียว่าตรอยกา) ควบคู่กับอะเลคเซย์ โคซีกิน หัวหน้ารัฐบาล และนีโคไล ปอดกอร์นืย ผู้เป็นประธานสภาประธานาธิบดีใน ค.ศ. 1965[20] ตำแหน่งเลขาธิการอันดับหนึ่งเปลี่ยนชื่อกลับมาเป็นเช่นเดิมในระหว่างการประชุมใหญ่พรรคครั้งที่ 23 เมื่อ ค.ศ. 1966[22]
เลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต
(1966–1991)
เลโอนิด เบรจเนฟ
(ค.ศ. 1906–1982)[41] 		8 เมษายน ค.ศ. 1966 10 พฤศจิกายน ค.ศ. 1982 † 16 ปี 216 วัน ขอบเขตอํานาจและหน้าที่ของเบรจเนฟในฐานะเลขาธิการเป็นไปอย่างจํากัดภายในคณะผู้นำร่วม[23] แต่ในช่วงทศวรรษ 1970 อิทธิพลของเบรจเนฟเริ่มมากกว่าโคซีกินและปอดกอร์นืย เนื่องด้วยเขาสามารถรักษาการสนับสนุนได้จากการหลีกเลี่ยงการปฏิรูปที่รุนแรง
ยูรี อันโดรปอฟ
(ค.ศ. 1914–1984)[42] 		12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1982 9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1984 † 1 ปี 89 วัน เขากลายเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเบรจเนฟที่ความเป็นไปได้มากที่สุด จากการที่เขาเป็นประธานคณะกรรมการในการจัดการรัฐพิธีศพของเบรจเนฟ[43] อันโดรปอฟใช้รูปแบบเดียวกันกับเบรจเนฟในการปกครองประเทศก่อนที่เขาจะถึงแก่อสัญกรรม[24]
คอนสตันติน เชียร์เนนโค
(ค.ศ. 1911–1985)[41] 		13 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1984 10 มีนาคม ค.ศ. 1985 † 1 ปี 25 วัน เชียร์เนนโคในวัย 72 ปี ได้รับเลือกให้ดํารงตําแหน่งเลขาธิการขณะที่มีสุขภาพแย่ลงอย่างรวดเร็ว[44] เช่นเดียวกันกับอันโดรปอฟ เขาปกครองประเทศในรูปแบบเดียวกับเบรจเนฟ[24]
มีฮาอิล กอร์บาชอฟ
(ค.ศ. 1931–2022)[45] 		11 มีนาคม ค.ศ. 1985 24 สิงหาคม ค.ศ. 1991 6 ปี 166 วัน ในการประชุมสมัชชาใหญ่ผู้แทนประชาชนใน ค.ศ. 1990 ได้มีการถอดมาตรา 6 ของรัฐธรรมนูญแห่งสหภาพโซเวียต ค.ศ. 1977 ออก ส่งผลให้พรรคคอมมิวนิสต์สูญเสียสถานะ "พลังผู้นําและชี้นําของสังคมโซเวียต" อํานาจของเลขาธิการถูกลดทอนลงอย่างมาก และตลอดระยะเวลาที่เหลือของการดํารงตําแหน่ง กอร์บาชอฟปกครองประเทศผ่านตำแหน่งประธานาธิบดีสหภาพโซเวียต[25] เขาลาออกจากพรรคเมื่อวันที่ 24 สิงหาคม ค.ศ. 1991 อันเกิดจากผลลัพธ์ของรัฐประหารเดือนสิงหาคม[26]
วลาดีมีร์ อีวัชโค
(ค.ศ. 1932–1994)
รักษาการ[46] 		24 สิงหาคม ค.ศ. 1991 29 สิงหาคม ค.ศ. 1991 0 ปี 5 วัน เขาได้รับเลือกเป็นรองเลขาธิการ ณ การประชุมใหญ่ครั้งที่ 28 ของพรรค อีวัชโคทำหน้าที่รักษาการเลขาธิการหลังจากการลาออกของกอร์บาชอฟ แต่เมื่อถึงตอนนั้นพรรคก็ไร้อํานาจทางการเมือง กิจกรรมของพรรคถูกระงับเมื่อวันที่ 29 สิงหาคม ค.ศ. 1991[27] และถูกสั่งห้ามเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน[47]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "ГЛАВНЫЙ КОРПУС КРЕМЛЯ". The VVM Library. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 January 2018. สืบค้นเมื่อ 27 January 2018.
  2. ↑ Armstrong 1986, p. 93.
  3. ↑ "Soviet Union – General Secretary: Power and Authority". www.country-data.com. สืบค้นเมื่อ 2022-11-28.
  4. ↑ 4.0 4.1 Fainsod & Hough 1979, p. 126.
  5. ↑ Fainsod & Hough 1979, pp. 142–146.
  6. ↑ Trotsky, Leon (1970). Writings of Leon Trotsky: 1936–37 (ภาษาอังกฤษ). Pathfinder Press. p. 9.
  7. ↑ Brackman, Roman (23 November 2004). The Secret File of Joseph Stalin: A Hidden Life (ภาษาอังกฤษ). Routledge. p. 136. ISBN 978-1-135-75840-0.
  8. ↑ Marples, David R.; Hurska, Alla (23 August 2022). Joseph Stalin: A Reference Guide to His Life and Works (ภาษาอังกฤษ). Rowman & Littlefield. p. 270. ISBN 978-1-5381-3361-3.
  9. ↑ Rogovin, Vadim (2021). Was There an Alternative? Trotskyism: a Look Back Through the Years (ภาษาอังกฤษ). Mehring Books. p. 61. ISBN 978-1-893638-97-6.
  10. ↑ Mccauley, Martin (13 September 2013). Stalin and Stalinism: Revised 3rd Edition (ภาษาอังกฤษ). Routledge. p. 35. ISBN 978-1-317-86369-4.
  11. ↑ Ragsdale, Hugh (1996). The Russian Tragedy: The Burden of History (ภาษาอังกฤษ). M.E. Sharpe. p. 198. ISBN 978-1-56324-755-2.
  12. ↑ "What Lenin's Critics Got Right". Dissent Magazine. สืบค้นเมื่อ 2022-02-22.
  13. ↑ "Secretariat, Orgburo, Politburo and Presidium of the CC of the CPSU in 1919–1990 – Izvestia of the CC of the CPSU" (ภาษารัสเซีย). 7 November 1990. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 November 2011. สืบค้นเมื่อ 21 October 2011.
  14. ↑ Z. Medvedev & R. Medvedev 2006, p. 40.
  15. ↑ Z. Medvedev & R. Medvedev 2006, p. 40-41.
  16. ↑ Geoffrey Roberts, Stalin's Wars: From World War to Cold War, 1939 – 1953, p. 345.
  17. ↑ 17.0 17.1 Brown 2009, pp. 231–232.
  18. ↑ Ra'anan 2006, pp. 29–31.
  19. ↑ Ra'anan 2006, p. 58.
  20. ↑ 20.0 20.1 Brown 2009, p. 403.
  21. ↑ 21.0 21.1 Service 2009, p. 378.
  22. ↑ 22.0 22.1 McCauley 1997, p. 48.
  23. ↑ 23.0 23.1 Baylis 1989, pp. 98–99 & 104.
  24. ↑ 24.0 24.1 24.2 Baylis 1989, p. 98.
  25. ↑ 25.0 25.1 Kort 2010, p. 394.
  26. ↑ 26.0 26.1 Radetsky 2007, p. 219.
  27. ↑ 27.0 27.1 McCauley 1997, p. 105.
  28. ↑ Backes & Moreau 2008, p. 415.
  29. ↑ Williamson 2007, p. 42.
  30. ↑ Zemtsov 2001, p. 132.
  31. ↑ McCauley 1997, p. 117.
  32. ↑ Noonan 2001, p. 183.
  33. ↑ Rogovin 2001, p. 38.
  34. ↑ Phillips 2001, p. 20.
  35. ↑ Grill 2002, p. 72.
  36. ↑ Brown 2009, p. 59.
  37. ↑ Rappaport 1999, pp. 95–96.
  38. ↑ Ulam 2007, p. 734.
  39. ↑ Taubman 2003, p. 258.
  40. ↑ Ra'anan 2006, p. 69.
  41. ↑ 41.0 41.1 41.2 Chubarov 2003, p. 60.
  42. ↑ Vasil'eva 1994, pp. 218.
  43. ↑ White 2000, p. 211.
  44. ↑ Service 2009, pp. 433–435.
  45. ↑ Service 2009, p. 435.
  46. ↑ McCauley 1998, p. 314.
  47. ↑ Указ Президента РСФСР от 6 ноября 1991 г. № 169 «О деятельности КПСС и КП РСФСР»

บรรณานุกรม

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต&oldid=11885631"