ข้ามไปเนื้อหา

ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน
ผู้จัดเอเอฟเอฟ
ก่อตั้งพ.ศ. 2539; 29 ปีที่แล้ว (2539)
ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
จำนวนทีม10 (รอบสุดท้าย)
12 (ทีมที่มีสิทธิ์เข้าร่วม)
ผ่านเข้าไปเล่นในฟุตบอลชิงถ้วย เอเอฟเอฟ–อีเอเอฟเอฟ
ทีมชนะเลิศปัจจุบัน เวียดนาม
(ชนะเลิศครั้งที่ 3)
ทีมที่ประสบความสำเร็จที่สุด ไทย
(ชนะเลิศ 7 ครั้ง)
เว็บไซต์aseanutdfc.com
ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2024
การแข่งขัน

ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน (อังกฤษ: ASEAN Football Federation Championship) หรือ อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (ASEAN Mitsubishi Electric Cup) หรือเรียกย่อกันว่า อาเซียนคัพ เป็นการแข่งขันฟุตบอลระหว่างประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จัดขึ้นโดย สหพันธ์ฟุตบอลอาเซียน (ASEAN Football Federation) หรือ เอเอฟเอฟ (AFF) เริ่มการแข่งขันครั้งแรกในปี ค.ศ. 1996 ภายใต้ชื่อ ไทเกอร์คัพ (Tiger Cup) เนื่องจากมีผู้สนับสนุนหลักคือ เบียร์ไทเกอร์ จากประเทศสิงคโปร์ ภายหลังในปี ค.ศ. 2007 เบียร์ไทเกอร์ได้ยกเลิกการสนับสนุน จึงเปลี่ยนชื่อเป็น อาเซียนฟุตบอลแชมเปียนชิพ แต่เปลี่ยนชื่อได้ 1 ปี ซูซูกิ ก็เข้ามาเป็นผู้สนับสนุนใหม่ จึงเปลี่ยนชื่อเป็น เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ (AFF Suzuki Cup) สืบมาจนถึงปี ค.ศ. 2022 มิตซูบิชิ อิเล็กทริค จึงเข้ามาเป็นผู้สนับสนุนใหม่แทน และเปลี่ยนชื่อเป็น เอเอฟเอฟ มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (AFF Mitsubishi Electric Cup) และใช้ชื่อนี้เพียงครั้งเดียวก่อนเปลี่ยนเป็น อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ มาจนถึงปัจจุบัน การแข่งขันจะจัดขึ้นในทุก ๆ 2 ปี ยกเว้นปี 2007 และปี 2020

ผู้ชนะเลิศฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียนทั้ง 14 ครั้งนั้นมีทีมชนะเลิศเพียง 4 ชาติคือ ไทย 7 ครั้ง สิงคโปร์ 4 ครั้ง เวียดนาม 3 ครั้ง และมาเลเซีย 1 ครั้ง โดยไทยและสิงคโปร์ เป็น 2 ทีมที่สามารถป้องกันแชมป์ได้ โดยไทยสามารถป้องกันแชมป์ได้ในปี 2002 2016 และ 2022 ส่วนสิงคโปร์ป้องกันแชมป์ได้ในปี 2007

การแข่งขันรายการนี้ ถือเป็นหนึ่งรายการที่มีผู้คนรับชมและติดตามมากที่สุดในภูมิภาค รายการนี้ยังได้รับการยอมรับว่าเป็นการแข่งขันนานาชาติระดับ "A" โดยฟีฟ่า และยังมีการคิดคะแนนอันดับโลกฟีฟ่า ตั้งแต่ปี 1996[1] และมีแผนในอนาคตในการนำทีมที่ชนะจากรายการนี้ ไปแข่งขันในรายการฟุตบอลชิงถ้วย เอเอฟเอฟ–อีเอเอฟเอฟ ร่วมกับทีมที่ชนะจากรายการฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียตะวันออก

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ออสเตรเลีย เข้าร่วมเอเอฟเอฟ ตั้งแต่วันที่ 27 สิงหาคม 2013 ออสเตรเลียก็ไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันชิงแชมป์อาเซียนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงเบื้องต้น[2]

ประวัติ

[แก้]

ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียนครั้งแรก เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2539 โดยมีสมาชิกผู้ก่อตั้งสหพันธ์ฟุตบอลอาเซียน 6 ประเทศประกอบด้วย ไทย บรูไน ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย สิงคโปร์ และอินโดนีเซีย ร่วมกับอีก 4 ประเทศรับเชิญในภูมิภาคที่ไม่เป็นสมาชิกในขณะนั้นคือ กัมพูชา เมียนมา ลาว และเวียดนาม โดยในรอบชิงชนะเลิศไทยกลายเป็นแชมป์ชาติแรกของรายการเมื่อสามารถเอาชนะมาเลเซีย 1–0 ในนัดชิงชนะเลิศที่สิงคโปร์[3] ในยุคแรกประเทศที่อยู่ใน 4 อันดับแรก จะผ่านเข้ารอบสุดท้ายโดยอัตโนมัติ ส่วนที่เหลือจะต้องไปเล่นในรอบคัดเลือกก่อน

การจัดการแข่งขัน

[แก้]

Sportfive (เดิมชื่อ Lagardère Sports) บริษัทการตลาดด้านกีฬา สื่อ และการจัดการอีเว้นท์ มีส่วนร่วมในการแข่งขันนับตั้งแต่ครั้งแรกในปี 1996

ผู้สนับสนุน

[แก้]

ในครั้งแรก รายการใช้ชื่อว่า ไทเกอร์คัพ (Tiger Cup) หลังจากที่เบียร์ไทเกอร์จากสิงคโปร์สนับสนุนการแข่งขันตั้งแต่เปิดตัวในปี 1996 จนถึงปี 2004 จนถอนตัวไปในปี 2007 รายการจึงใช้ชื่อว่า เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ (AFF Championship) ในปี 2008 บริษัทรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่น ซูซูกิ ซื้อลิขสิทธิ์การตั้งชื่อการแข่งขัน และการแข่งขันได้รับการตั้งชื่อว่า เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ (AFF Suzuki Cup) จนถึงปี 2020[4] ในปี 2022 ได้ประกาศข้อตกลงการสนับสนุนชื่อใหม่กับบริษัทญี่ปุ่นอย่างมิตซูบิชิ อิเล็กทริค และการแข่งขันได้รับการตั้งชื่อว่า เอเอฟเอฟ มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (AFF Mitsubishi Electric Cup)[5] จนมาในปี 2024 ทาง เอเอฟเอฟ และมิตซูบิชิ อิเล็กทริค ซึ่งเป็นพันธมิตรหลักของการแข่งขันชิงแชมป์เปิดตัวโลโก้ใหม่และอัตลักษณ์ของรายการแบบใหม่ ในฐานะส่วนหนึ่งของการรีแบรนด์การแข่งขันชั้นนำของภูมิภาคซึ่งเดิมเรียกว่าและเปลี่ยนชื่อเป็น อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ (ASEAN Mitsubishi Electric Cup)[6]

ปี ผู้สนับสนุน ชื่อการแข่งขัน
1996-2004 เบียร์ไทเกอร์ ไทเกอร์คัพ
2007 ไม่มีชื่อผู้สนับสนุน เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ
2008-2020 ซูซูกิ เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ[7]
2022 มิตซูบิชิ อิเล็กทริค เอเอฟเอฟ มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ[8]
2024-ปัจจุบัน อาเซียน มิตซูบิชิ อิเล็กทริค คัพ[9]

รูปแบบการแข่งขัน

[แก้]

ตั้งแต่ปี 2004 การแข่งขันรอบแพ้คัดออกจะเล่นแบบสองนัดในรูปแบบเหย้าและเยือน ตั้งแต่ปี 2007 จะไม่มีการแข่งขันรอบชิงที่สาม ผู้เข้ารอบรองชนะเลิศจะแสดงรายการตามลำดับตัวอักษร กฎประตูทีมเยือนถูกนำมาใช้กับรอบแพ้คัดออกตั้งแต่ปี 2010 ยกเว้นในปี 2020 เนื่องจากการแข่งขันทั้งหมดจัดขึ้นในสนามกลางที่สิงคโปร์

ตั้งแต่ปี 2018 เป็นต้นมา ได้มีการนำรูปแบบใหม่มาใช้ โดยทีมที่มีอันดับสูงสุดเก้าทีมจะผ่านเข้ารอบโดยอัตโนมัติ ในขณะที่ทีมอันดับ 10 และ 11 จะเล่นในรอบคัดเลือกแบบสองนัด เมื่อได้ครบ 10 ทีมแล้ว ทั้ง 10 ทีมแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มละ 5 ทีมและเล่นในระบบพบกันหมด ทีมที่อยู่สองอันดับแรกของแต่ละกลุ่มจะได้เข้าไปเล่นรอบรองชนะเลิศ แล้วทั้ง 4 ทีมจะจับคู่ไขว้กัน และเล่นในระบบเหย้าเยือน ประตูรวมใครมากกว่าจะเข้ารอบชิงชนะเลิศ หากรวมกันแล้วเสมอประตูเยือนใครมากกว่าจะเข้ารอบชิงชนะเลิศ หากยังเสมอกันอีกจะต้องดวลจุดโทษตัดสินจนกว่าจะได้ทีมที่เข้าไปเล่นในรอบชิงชนะเลิศ และในรอบชิงชนะเลิศก็ยังคงเล่นในระบบเหย้าเยือน ประตูรวมใครมากกว่าจะเป็นแชมป์ของรายการ หากรวมกันแล้วเสมอประตูเยือนใครมากกว่าจะเป็นแชมป์ และหากยังเสมอกันอีกจะต้องดวลจุดโทษตัดสินจนกว่าจะได้ทีมที่เป็นแชมป์[10]

ผลการแข่งขัน

[แก้]
ปี เจ้าภาพ นัดชิงชนะเลิศ นัดชิงอันดับ 3 จำนวนทีม จำนวนนัดที่เล่น จำนวนประตูที่ทำในการแข่งขัน
ชนะเลิศ ผลการแข่งขัน รองชนะเลิศ อันดับที่ 3 ผลการแข่งขัน อันดับที่ 4
1996  สิงคโปร์
ไทย 		1–0
มาเลเซีย
เวียดนาม 		3–2
อินโดนีเซีย 		10 24 93
1998  เวียดนาม
สิงคโปร์ 		1–0
เวียดนาม
อินโดนีเซีย 		3–3 (ต่อเวลาพิเศษ)(ดวลลูกโทษ 5–4)
ไทย 		8 16 55
2000  ไทย
ไทย 		4–1
อินโดนีเซีย
มาเลเซีย 		3–0
เวียดนาม 		9 20 67
2002  อินโดนีเซีย
 สิงคโปร์
ไทย 		2–2 เวลาปกติ
(4–2) ดวลลูกโทษ
อินโดนีเซีย
เวียดนาม 		2–1
มาเลเซีย 		9 20 92
ปี เจ้าภาพรอบแบ่งกลุ่ม นัดชิงชนะเลิศ รอบรองชนะเลิศอันดับ 3 หรือ แพ้รอบรองชนะเลิศ จำนวนทีม จำนวนนัดที่เล่น จำนวนประตูที่ทำในการแข่งขัน
ชนะเลิศ ผลการแข่งขัน รองชนะเลิศ อันดับที่ 3 ผลการแข่งขัน อันดับที่ 4
2004  มาเลเซีย
 เวียดนาม
สิงคโปร์ 		3–1
2–1
อินโดนีเซีย
มาเลเซีย 		2–1
พม่า 		10 27 113
ผลการแข่งขันรวม 5–2
2007  สิงคโปร์
 ไทย
สิงคโปร์ 		2–1
1–1
ไทย 		 มาเลเซีย และ  เวียดนาม 8 18 50
ผลการแข่งขันรวม 3–2
2008  อินโดนีเซีย
 ไทย
เวียดนาม 		2–1
1–1
ไทย 		 อินโดนีเซีย และ  สิงคโปร์ 8 18 56
ผลการแข่งขันรวม 3–2
2010  อินโดนีเซีย
 เวียดนาม
มาเลเซีย 		3–0
1–2
อินโดนีเซีย 		 ฟิลิปปินส์ และ  เวียดนาม 8 18 51
ผลการแข่งขันรวม 4–2
2012  มาเลเซีย
 ไทย
สิงคโปร์ 		3–1
0–1
ไทย 		 มาเลเซีย และ  ฟิลิปปินส์ 8 18 48
ผลการแข่งขันรวม 3–2
2014  สิงคโปร์
 เวียดนาม
ไทย 		2–0
2–3
มาเลเซีย 		 ฟิลิปปินส์ และ  เวียดนาม 8 18 65
ผลการแข่งขันรวม 4–3
2016  พม่า
 ฟิลิปปินส์
ไทย 		1–2
2–0
อินโดนีเซีย 		 พม่า และ  เวียดนาม 8 18 50
ผลการแข่งขันรวม 3–2
2018  อาเซียน
เวียดนาม 		2–2
1–0
มาเลเซีย 		 ฟิลิปปินส์ และ  ไทย 10 26 80
ผลการแข่งขันรวม 3–2
2020[a]  สิงคโปร์[b]
ไทย[c] 		4–0
2–2
อินโดนีเซีย[c] 		 สิงคโปร์ และ  เวียดนาม 10 26 88
ผลการแข่งขันรวม 6–2
2022  อาเซียน
ไทย 		2–2
1–0
เวียดนาม 		 อินโดนีเซีย และ  มาเลเซีย 10 26 90
ผลการแข่งขันรวม 3–2
2024  อาเซียน
เวียดนาม 		2–1
3–2
ไทย 		 ฟิลิปปินส์ และ  สิงคโปร์ 10 26 92
ผลการแข่งขันรวม 5–3


หมายเหตุ

  1. ↑ การแข่งขันได้ถูกเลื่อนการแข่งขันเนื่องจากสถานการณ์ การระบาดทั่วของโควิด-19
  2. ↑ เมื่อวันที่ 28 กันยายน 2021 ได้มีการประกาศว่าสิงค์โปร์จะเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขัน ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2020 โดยจะจัดการแข่งขันเพียงประเทศเดียว[11]
  3. ↑ 3.0 3.1 เนื่องจากการไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กำหนดโดย องค์กรต่อต้านการใช้สารต้องห้ามโลก (WADA), ไทยและอินโดนีเซีย จะไม่ได้รับอนุญาตให้แสดงตัวด้วยธงประจำชาติของพวกเขา[12][13] โดยจะมีผลตั้งแต่เดือนตุลาคม 2021[14]โดยไทยเลือกใช้โลโก้ของทีมชาติแทนธงชาติ ขณะที่อินโดนีเซียเลือกใช้ตราแผ่นดิน.
  • ตั้งแต่ปี 2004 การแข่งขันรอบแพ้คัดออกใช้ระบบ 2 เลกโดยผลัดกันเป็นเหย้า - เยือน
  • ตั้งแต่ปี 2007 ได้ยกเลิกการแข่งขันนัดชิงที่ 3 โดยจะเรียงผู้ผ่านเข้ารอบตามลำดับตัวอักษร จนในปี 2010 ได้เริ่มใช้กฎประตูทีมเยือนแทน
  • การแข่งขันปี 2018 ได้ปรับรูปแบบการแข่งขันใหม่คือ ทีมอันดับที่ 1 - 9 ที่จะไปรออยู่ในรอบแบ่งกลุ่มโดยอัตโนมัติส่วน 2 ทีมในอันดับสุดท้ายตามการจัดอันดับของการแข่งขันเมื่อปี 2016 มาแข่งกันก่อนในรอบคัดเลือกแบบ เหย้า – เยือนเพื่อหาตัวแทนให้ครบ 10 ทีมจากนั้นก็แบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ทีม แต่ละทีมจะได้เล่นเป็นทีมเหย้า 2 นัดและเยือนอีก 2 นัด[15]

สรุปทำเนียบแชมป์

[แก้]
ทีม ชนะเลิศ รองชนะเลิศ อันดับที่สาม / รอบรองชนะเลิศ อันดับที่สี่ รวม 4
 ไทย 7 (1996, 2000, 2002, 2014, 2016, 2020, 2022) 4 (2007, 2008, 2012, 2024) 1 (2018) 1 (1998) 12
 สิงคโปร์ 4 (1998, 2004, 2007, 2012) - 3 (2008, 2020, 2024) - 7
 เวียดนาม 3 (2008, 2018, 2024) 2 (1998, 2022) 7 (1996, 2002, 2007, 2010, 2014, 2016, 2020) 1 (2000) 12
 มาเลเซีย 1 (2010) 3 (1996, 2014, 2018) 5 (2000, 2004, 2007, 2012, 2022) 1 (2002) 10
 อินโดนีเซีย - 6 (2000, 2002, 2004, 2010, 2016, 2020) 3 (1998, 2008, 2022) 1 (1996) 10
 ฟิลิปปินส์ - - 5 (2010, 2012, 2014, 2018, 2024) - 5
 พม่า - - 1 (2016) 1 (2004) 2
รวม 14 14 21 5 52
* รอบรองชนะเลิศ (ยกเลิกการแข่งขันนัดชิงที่ 3 ตั้งแต่ปี 2007)

ความสำเร็จในการแข่งขัน

[แก้]
ทีม ประเทศสิงคโปร์
1996
(10) 		ประเทศเวียดนาม
1998
(8) 		ประเทศไทย
2000
(9) 		ประเทศอินโดนีเซีย
ประเทศสิงคโปร์
2002
(9) 		ประเทศมาเลเซีย
ประเทศเวียดนาม
2004
(10) 		ประเทศสิงคโปร์
ประเทศไทย
2007
(8) 		ประเทศอินโดนีเซีย
ประเทศไทย
2008
(8) 		ประเทศอินโดนีเซีย
ประเทศเวียดนาม
2010
(8) 		ประเทศมาเลเซีย
ประเทศไทย
2012
(8) 		ประเทศสิงคโปร์
ประเทศเวียดนาม
2014
(8) 		ประเทศพม่า
ประเทศฟิลิปปินส์
2016
(8) 		อาเซียน
2018
(10) 		ประเทศสิงคโปร์
2020
(10) 		อาเซียน
2022
(10) 		อาเซียน
2024
(10) 		รวม
 ออสเตรเลีย[note 1] ไม่ใช่สมาชิก เอเอฟเอฟ × × × × × × 0
 บรูไน GS • × × × • • × • • • • × GS • 2
 กัมพูชา GS • GS GS GS • GS • • • GS GS GS GS GS 10
 อินโดนีเซีย 4th 3rd 2nd 2nd 2nd GS SF 2nd GS GS 2nd GS 2nd SF GS 15
 ลาว GS GS GS GS GS GS GS GS GS GS • GS GS GS GS 14
 มาเลเซีย 2nd GS 3rd 4th 3rd SF GS 1st SF 2nd GS 2nd GS SF GS 15
 พม่า GS GS GS GS 4th GS GS GS GS GS SF GS GS GS GS 15
 ฟิลิปปินส์ GS GS GS GS GS GS • SF SF SF GS SF GS GS SF 15
 สิงคโปร์ GS 1st GS GS 1st 1st SF GS 1st GS GS GS SF GS SF 15
 ไทย 1st 4th 1st 1st GS 2nd 2nd GS 2nd 1st 1st SF 1st 1st 2nd 15
 ติมอร์-เลสเต ส่วนหนึ่งของอินโดนีเซีย × GS • • • • • • GS GS • GS 4
 เวียดนาม 3rd 2nd 4th 3rd GS SF 1st SF GS SF SF 1st SF 2nd 1st 15
ตำแหน่ง

หมายเหตุ

  1. ↑ นับตั้งแต่เข้าร่วม เอเอฟเอฟ ในปี 2013, ออสเตรเลีย ไม่เคยเข้าร่วมการแข่งขัน ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน อย่างไรก็ตาม ออสเตรเลียได้เข้าแข่งขันใน ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติเอเชียตะวันออก ในปี 2013.

รางวัล

[แก้]
ปี ผู้เล่นทรงคุณค่า ผู้ทำประตูสูงสุด ประตู ผู้เล่นเยาวชนประจำรายการ รางวัลแฟร์เพลย์
1996
 ประเทศมาเลเซีย Zainal Abidin Hassan ประเทศไทย เนติพงษ์ ศรีทองอินทร์ 7 N/A
(มอบครั้งแรกปี 2020) 		 บรูไน
1998
 ประเทศเวียดนาม Nguyễn Hồng Sơn ประเทศพม่า มโย ไลง์ วีน 4 ไม่ได้รับรางวัล
2000
 ประเทศไทย เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง ประเทศอินโดนีเซีย Gendut Doni Christiawan 5  มาเลเซีย
ประเทศไทย วรวุฒิ ศรีมะฆะ
2002
 ประเทศไทย เทิดศักดิ์ ใจมั่น ประเทศอินโดนีเซีย Bambang Pamungkas 8 ไม่ได้รับรางวัล
2004
 ประเทศสิงคโปร์ Lionel Lewis ประเทศอินโดนีเซีย Ilham Jaya Kesuma 7
2007
 ประเทศสิงคโปร์ โนห์ อลัม ชาห์ ประเทศสิงคโปร์ โนห์ อลัม ชาห์ 10
2008
 ประเทศเวียดนาม Dương Hồng Sơn ประเทศอินโดนีเซีย Budi Sudarsono 4  ไทย
ประเทศสิงคโปร์ Agu Casmir
ประเทศไทย ธีรศิลป์ แดงดา
2010
 ประเทศอินโดนีเซีย Firman Utina ประเทศมาเลเซีย Safee Sali 5  ฟิลิปปินส์
2012
 ประเทศสิงคโปร์ Shahril Ishak ประเทศไทย ธีรศิลป์ แดงดา 5  มาเลเซีย
2014
 ประเทศไทย ชนาธิป สรงกระสินธ์ ประเทศมาเลเซีย Safiq Rahim 6  เวียดนาม
2016
 ประเทศไทย ชนาธิป สรงกระสินธ์ ประเทศไทย ธีรศิลป์ แดงดา 6  ไทย
2018
 ประเทศเวียดนาม เหงียน กวาง หาย ประเทศไทย อดิศักดิ์ ไกรษร 8  มาเลเซีย
2020
 ชนาธิป สรงกระสินธ์ ธีรศิลป์ แดงดา 4 ปราตามา อาร์ฮัน อินโดนีเซีย
ชนาธิป สรงกระสินธ์
ประเทศฟิลิปปินส์ Bienvenido Marañón
ประเทศมาเลเซีย Safawi Rasid
2022 ประเทศไทย ธีราทร บุญมาทัน ประเทศไทย ธีรศิลป์ แดงดา
ประเทศเวียดนาม เหงียน เตี๋ยน ลิญ 		6 ประเทศอินโดนีเซีย มาร์เซลิโน เฟอร์ดินัน  มาเลเซีย
2024 ประเทศเวียดนาม เหงียน ซวน เซิน ประเทศเวียดนาม เหงียน ซวน เซิน 7 ประเทศไทย ศุภณัฏฐ์ เหมือนตา ไม่มีการมอบรางวัลนี้

ผู้ฝึกสอนที่ชนะเลิศ

[แก้]
ปี ทีม ผู้ฝึกสอน
1996  ไทย ประเทศไทย ธวัชชัย สัจจกุล
1998  สิงคโปร์ ประเทศอังกฤษ Barry Whitbread
2000  ไทย ประเทศอังกฤษ ปีเตอร์ วิธ
2002  ไทย
2004  สิงคโปร์ ประเทศเซอร์เบีย Radojko Avramović
2007  สิงคโปร์
2008  เวียดนาม ประเทศโปรตุเกส Henrique Calisto
2010  มาเลเซีย ประเทศมาเลเซีย K. Rajagopal
2012  สิงคโปร์ ประเทศเซอร์เบีย Radojko Avramović
2014  ไทย ประเทศไทย เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง
2016  ไทย
2018  เวียดนาม ประเทศเกาหลีใต้ พัก ฮัง-ซอ
2020 ไทย ประเทศบราซิล อาเลชังดรี ปอลกิง
2022  ไทย
2024  เวียดนาม ประเทศเกาหลีใต้ คิม ซัง-ชิก

ตารางอันดับตลอดกาล

[แก้]
ณ วันที่ 6 มกราคม 2025
อันดับ ทีม เข้าร่วม เล่น ชนะ เสมอ แพ้ ประตูได้ ประตูเสีย ผลต่าง คะแนน ผลงานที่ดีที่สุด
1  ไทย 15 93 59 20 14 211 105 +106 197 ชนะเลิศ (1996, 2000, 2002, 2014, 2016, 2020, 2022)
2  สิงคโปร์ 15 72 35 17 20 126 78 +48 122 ชนะเลิศ (1998, 2004, 2007, 2012)
3  เวียดนาม 15 86 47 23 16 179 81 +98 164 ชนะเลิศ (2008, 2018, 2024)
4  มาเลเซีย 15 79 35 17 27 136 93 +43 122 ชนะเลิศ (2010)
5  อินโดนีเซีย 15 80 39 18 23 193 134 +59 135 รองชนะเลิศ (2000, 2002, 2004, 2010, 2016, 2020)
6  ฟิลิปปินส์ 14 54 13 7 34 62 67 –5 46 รอบรองชนะเลิศ (2010, 2012, 2014, 2018, 2024)
7  พม่า 15 54 16 9 29 66 119 –53 57 รอบรองชนะเลิศ (2004, 2016)
8  กัมพูชา 10 38 7 1 30 46 118 –72 22 รอบแบ่งกลุ่ม (10 ครั้ง)
9  ลาว 14 49 2 8 39 39 181 –142 14 รอบแบ่งกลุ่ม (14 ครั้ง)
10  บรูไน 2 8 1 0 7 3 37 –34 3 รอบแบ่งกลุ่ม (1996, 2022)
11  ติมอร์-เลสเต 4 16 0 0 16 9 68 –59 0 รอบแบ่งกลุ่ม (2004, 2018, 2020, 2024)

บันทึกและสถิติ

[แก้]

ผู้ทำประตูสูงสุดโดยรวม

[แก้]
ณ วันที่ 6 มกราคม 2025
อันดับ ผู้เล่น ประตู
1 ประเทศไทย ธีรศิลป์ แดงดา 25
2 ประเทศสิงคโปร์ โนห์ อลัม ชาห์ 17
3 ประเทศไทย วรวุฒิ ศรีมะฆะ 15
ประเทศเวียดนาม เล กง วิญ
5 ประเทศเวียดนาม เล ฮหวี่ญ ดึ๊ก 14
6 ประเทศอินโดนีเซีย กูร์นียาวัน ดวี ยูลียันโต 13
ประเทศไทย อดิศักดิ์ ไกรษร
8 ประเทศอินโดนีเซีย Bambang Pamungkas 12
ประเทศไทย เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง
ประเทศเวียดนาม เหงียน เตี๊ยน ลิญ
  • ตัวหนา หมายถึงผู้เล่นที่ยังเล่นให้แก่ฟุตบอลทีมชาติอยู่

แชมป์มากที่สุด

[แก้]

แชมป์ติดต่อกัน

[แก้]
  •  ไทย – 3 ครั้ง (2000 และ 2002, 2014 และ 2016, 2020 และ 2022)
  •  สิงคโปร์ – 1 ครั้ง (2004 และ 2007)

ชนะครั้งใหญ่ที่สุด

[แก้]

ผู้ฝึกสอนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

[แก้]

ผู้เล่นที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

[แก้]

ผู้ทำประตูสูงสุดในการแข่งขันครั้งเดียว

[แก้]

ผู้ทำประตูสูงสุดในนัดเดียว

[แก้]

ผู้ทำประตูในการแข่งขันสูงสุด

[แก้]

แฮตทริกครั้งแรกสุด

[แก้]

แฮตทริกเร็วที่สุด

[แก้]

ผู้เล่นที่อายุน้อยที่สุด

[แก้]

ผู้ทำประตูอายุน้อยที่สุด

[แก้]

ผู้เล่นที่อายุมากที่สุด

[แก้]

ผู้ทำประตูอายุมากที่สุด

[แก้]

สถิติอื่น ๆ

[แก้]
ดูเพิ่ม: รายชื่อผู้ทำแฮตทริกในฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน

การตลาด

[แก้]
ลูกฟุตบอลอย่างเป็นทางการในแต่ละปี
ปี ชื่อลูกฟุตบอลอย่างเป็นทางการ ผู้ผลิต
1996 Adidas Questra อาดิดาส
1998 Adidas Tricolore อาดิดาส
2000 Adidas Tricolore อาดิดาส
2002 Adidas Fevernova อาดิดาส
2004 Adidas Roteiro อาดิดาส
2007 Nike Total 90 Aerow II (Yellow winter) ไนกี้
2008 Nike Total 90 Omni (Yellow winter) ไนกี้
2010 Nike Total 90 Tracer (Yellow winter) ไนกี้
2012 Nike Maxim (Yellow winter) ไนกี้
2014 Mitre Delta V12S ไมเตอร์
2016 Mitre Delta Fluo Hyperseam (Yellow winter) ไมเตอร์
2018 Grand Sport Primero Mundo X Star แกรนด์สปอร์ต
2020 Warrix Asean Pulse วอริกซ์
2022 Warrix Bersatu วอริกซ์
2024 Adidas Tiro Pro อาดิดาส
ผู้สนับสนุนในปัจจุบัน
พันธมิตรที่ปรากฎในชื่อการแข่งขัน พันธมิตรการนำเสนอ ผู้จัดอย่างเป็นทางการ ผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการ

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Isu Mata FIFA Ranking Dalam Sejarah Kejohanan Piala AFF (ในภาษามลายู) - Football Tribe, 13 November 2016.
  2. ↑ Bossi, Dominic (31 January 2019). "Socceroos seeking entrance into 2020 Suzuki Cup". The Sydney Morning Herald. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 January 2019. สืบค้นเมื่อ 27 January 2019.
  3. ↑ "About AFF". aseanfootball.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 May 2020. สืบค้นเมื่อ 15 April 2019.
  4. ↑ "Global News News.2008 | Global Suzuki". www.globalsuzuki.com. สืบค้นเมื่อ 2022-10-04.
  5. ↑ "AFF Announces Mitsubishi Electric As The New Title Sponsor Of AFF Mitsubishi Electric Cup 2022". www.affmitsubishielectriccup.com (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2022-05-24.
  6. ↑ "ฟุตบอลอาเซียน คัพ เปลี่ยนชื่อพร้อมรีเบรนด์โลโก้". พีพีทีวี. 29 กุมภาพันธ์ 2024. สืบค้นเมื่อ 17 เมษายน 2024.{{cite news}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  7. ↑ "Global News News.2008 | Global Suzuki". www.globalsuzuki.com. สืบค้นเมื่อ 2022-10-04.
  8. ↑ "AFF Announces Mitsubishi Electric As The New Title Sponsor Of AFF Mitsubishi Electric Cup 2022". www.affmitsubishielectriccup.com (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2022-05-24.
  9. ↑ "ฟุตบอลอาเซียน คัพ เปลี่ยนชื่อพร้อมรีเบรนด์โลโก้". พีพีทีวี. 29 กุมภาพันธ์ 2024. สืบค้นเมื่อ 17 เมษายน 2024.{{cite news}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  10. ↑ "New format for AFF Suzuki Cup 2018". AFF – The Official Website Of The Asean Football Federation (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 December 2022. สืบค้นเมื่อ 2023-03-07.
  11. ↑ Noronha, Anselm (28 September 2021). "Singapore to host AFF Suzuki Cup 2020: Teams, how to watch & more | Goal.com". Goal.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-05-03. สืบค้นเมื่อ 29 September 2021.
  12. ↑ "Thailand loses right to host tournaments". Bangkok Post. Bangkok Post Public Co. Ltd. สืบค้นเมื่อ 25 November 2021. The country has also been denied the right to display its national flag at any such events (international football events).
  13. ↑ "Chairman Of PSSI: Regarding The Flag At AFF 2020, We Will Follow Whatever The Decision Is". VOI – Waktunya Merevolusi Pemberitaan (ภาษาอังกฤษ). 24 November 2021. สืบค้นเมื่อ 25 November 2021.
  14. ↑ "WADA confirms non-compliance of five Anti-Doping Organizations (7 October 2021)". World Anti-Doping Agency (ภาษาอังกฤษ). 7 October 2021. สืบค้นเมื่อ 4 December 2021.
  15. ↑ "New format confirmed for AFF Suzuki Cup". Football Channel Asia. 14 March 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 March 2016. สืบค้นเมื่อ 12 December 2016.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน&oldid=12089096"