ศิลปะการใช้ตัวพิมพ์อาหรับ

ศิลปะการใช้ตัวพิมพ์อาหรับ คือศิลปะการใช้ตัวพิมพ์ ของอักษร หน่วยอักขระ หรือข้อความของชุดตัวอักษรอาหรับ เช่น ภาษาอาหรับ เปอร์เซีย หรืออูรดู ศิลปะการใช้ตัวพิมพ์อาหรับในคริสต์ศตวรรษที่ 16 เป็นผลพลอยได้ของอักษรละตินที่มีสัดส่วนและสุนทรียศาสตร์แบบซีเรียก (Syriac) และละติน ศิลปะการใช้ตัวพิมพ์อาหรับในสมัยนั้นบกพร่องในสามสิ่งเมื่อเทียบกับการเขียนภาษาอาหรับ นั่นคือ อักษรวิจิตร รูปแบบ และระบบ อักษรวิจิตรต้องใช้ทักษะการเขียนที่มีสุนทรียภาพในสไตล์บัญญัติที่เลือก เช่น naskh, nastaʿlīq หรือ ruqʿah ระบบหมายถึงหลักเกณฑ์ของอักษรที่ครอบคลุมกฎต่างๆ เช่น การจัดแนวนอน และการยืด

ลักษณะเฉพาะ

สไตล์อักษรวิจิตร

ฟอนต์คอมพิวเตอร์ของภาษาอาหรับบางแบบเป็นอักษรวิจิตร เช่น Arial, เคอเรียร์ นิว และไทมส์นิวโรมัน ฟอนต์เหล่นั้นดูราวกับว่าเขียนด้วยพู่กันหรือปากการูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า คล้ายกับ เชิงของอักษรละติน อันมีต้นกำเนิดมาจากการจารึกหิน ฟอนต์อื่นๆ เช่น Tahoma และ Noto Sans Arabic ใช้รูปแบบที่มีความหนาของเส้นในตัวอักษรคงที่ ซึ่งคล้ายกับอักษรละตินแบบไม่มีเชิงมากกว่า

้เส้นบน

เส้นบน (overline) ในข้อความจากคัมภีร์ไบเบิลฉบับภาษาเปอร์เซีย (ค.ศ. 1920)

ในอดีต ข้อความภาษาอาหรับใช้เส้นบน (อังกฤษ: overline) เพื่อระบุการเน้น

ตัวเอียง

สไตล์อารบิกบางสไตล์ เช่น ดิวานี มีตัวอักษรที่เอียงลง เมื่อเขียนตัวอักษรจากขวาไปซ้าย

มุมฉาก

ไทป์เฟซอาหรับบางตัวมีมุมฉากเยอะเป็นพิเศษ เช่น Noto Kufi Arabic ส่วนไทป์เฟซอื่นๆ เช่น Tahoma และ Arial จะมีสไตล์ที่โค้งมนมากกว่า (ดูกราฟด้านล่าง) ฟอนต์ที่เน้นมุมฉากมักถูกเรียกว่า 'มีมุม' (angled) และฟอนต์ที่โค้งมนมักถูกเรียกว่า 'ลายมือ' (cursive)

อ้างอิง

อ่านเพิ่มเติม

• "Text Layout Requirements for the Arabic Script". w3c.github.io.