เฌอซ็องฟรงเตียร์

เฌอซ็องฟรงเตียร์
เป็นที่รู้จักกันในชื่อ	Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα ; (Paichnídia Chorís Sýnora) ; / Hry Bez Hranic; العاب بلا حدود ; (Aleab Bila Hudud) ; / Spel Zonder Grenzen; Jogos Sem Fronteiras; // Jeux sans frontières; Logħob għal Kulħadd; Игре Без Граница ; Igre Bez Granica; // Spiel Ohne Grenzen; Gemau Heb Ffiniau; Juegos Sin Fronteras; Igre Brez Meja; It's A Knockout; // Giochi Senza Frontiere; Játék határok nélkül;
ประเภท	เกมโชว์
สร้างโดย	กี ลุกซ์; คล็อด ซาวารี;
เค้าโครงจาก	Intervilles
กรรมการ	ดูเพิ่มเติม
ผู้ประพันธ์ดนตรีแก่นเรื่อง	Jacques Revaux
ประเทศแหล่งกำเนิด	ยุโรป
ภาษาต้นฉบับ	ภาษาที่ใช้พูดของแต่ละประเทศที่เข้าร่วม
จำนวนฤดูกาล	30 ฤดูกาล
การผลิต
สถานที่ถ่ายทำ	รอบยุโรป
บริษัทผู้ผลิต	สหภาพการแพร่สัญญาณวิทยุและโทรทัศน์แห่งยุโรป
ออกอากาศ
เครือข่าย	ดูเพิ่มเติม
ออกอากาศ	26 พฤษภาคม ค.ศ. 1965 –; 23 กันยายน ค.ศ. 1999
การแสดงที่เกี่ยวข้อง
	It's a Knockout ; เกมบันลือโลก

เฌอซ็องฟรงเตียร์ (ฝรั่งเศส: Jeux sans frontières) เป็นการแข่งขันโทรทัศน์ระดับนานาชาติซึ่งจัดโดย สหภาพการแพร่สัญญาณวิทยุและโทรทัศน์แห่งยุโรป (EBU) โดยจัดขึ้นทั้งหมด 30 ฤดูกาล ออกอากาศตั้งแต่ปี 1965 ถึง ปี 1999 โดยผู้เข้าร่วมจะเป็นประเทศที่เป็นสมาชิกของสหภาพ โดยส่งภายใต้ชื่อของสถานีโทรทัศน์ของแต่ละประเทศ ซึ่งแต่ละสถานีโทรทัศน์จะส่งชุดทีมผสมจากเมืองต่าง ๆ มาแข่งขันระหว่างทีมในประเทศตัวเอง และทีมจากต่างประเทศ โดยการแข่งขันทั่วไปจะเป็นเกมที่ออกแบบตลก (funny game) พร้อมกับการสวมชุดประหลาด ๆ ซึ่งแม้ว่าจะเป็นอุปสรรคในการเล่นก็ตาม โดยทีมของแต่ละประเทศทีมใดที่ทำอันดับดีที่สุด ทีมเหล่านั้นจะได้เข้าไปแข่งขันกันในรอบชิงชนะเลิศ ในแต่ละตอนจะจัดขึ้นโดยสถานีโทรทัศน์ที่เข้าร่วม ณ สถานที่แห่งหนึ่งในประเทศนั้น ๆ และมีธีมเกี่ยวกับหัวข้อเฉพาะ โดยจะจัดพลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปทุกประเทศที่เข้าร่วมในปีนั้น ๆ

รายการได้รับการสร้างสรรค์ให้กับ EBU โดย กี ลุกซ์ (Guy Lux) และคล็อด ซาวารี (Claude Savarit) จากสำนักงานกระจายเสียงโทรทัศน์ฝรั่งเศส (ORTF) โดยจัดเป็นรายการเวอร์ชันระหว่างประเทศของรายการ Intervilles ซึ่งเป็นรายการเกมโชว์ที่รายการครั้งแรกในฝรั่งเศสเมื่อปี 1962 ในประเทศที่ไม่ใช่ภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาพูด ชื่อรายการ เฌอซ็องฟรงเตียร์ (Jeux sans frontières) ก็จะมีการเปลี่ยนชื่อเป็นภาษาต่าง ๆ ในแต่ละประเทศที่มีการออกอากาศ^[a] ในขณะที่ภาษาอังกฤษจะใช้ชื่อว่า It's a Knockout ซึ่งเป็นชื่อที่ BBC ใช้ในรายการคัดเลือกตัวแทนในระดับชาติ

รายการมีการแข่งขันในรูปแบบในฤดูหนาว โดยจัดที่สกีรีสอร์ต และรูปแบบตอนเดี่ยวพิเศษในช่วงคริตสมาสด้วย

ประวัติ

ไอเดียของรายการระหว่างประเทศนี้ เกิดขึ้นจากดำริของประธานาธิบดีฝรั่งเศส ชาร์ล เดอ โกล ซึ่งมีความปรารถนาที่จะให้เยาวชนในฝรั่งเศสและในเยอรมนีได้พบกันในการแข่งขันเพื่อเสริมสร้างมิตรภาพระหว่างสองประเทศ หลังจากที่เดอ โกลได้ชมรายการแล้วเกิดความชื่นชอบ ถึงขั้นให้ผู้ติดตามทำอย่างไรก็ได้เพื่อให้เดอ โกลได้รับชมขณะที่เดินทางเยือนเยอรมนีตะวันตก และเพื่อให้สอดคล้องกับการฟื้นฟูความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศจากสนธิสัญญาเอลีเซ^[1] ในปี 1965 กี ลุกซ์ (Guy Lux) และคล็อด ซาวารี (Claude Savarit) จากสำนักงานกระจายเสียงโทรทัศน์ฝรั่งเศส (ORTF) และเป็นผู้ให้กำเนิดรายการ Intervilles ได้เสนอแนวคิดของรายการให้กับสถานีโทรทัศน์ในสหภาพการแพร่สัญญาณวิทยุและโทรทัศน์แห่งยุโรป (EBU). ทีมตัวแทนจากฝรั่งเศส เยอรมนีตะวันตก เบลเยียม และอิตาลี เข้าร่วมรายการในการแข่งขันครั้งแรกในปีเดียวกันภายใต้ชื่อรายการ เกมนานาชาติ หรือหากแปลจากชื่อรายการคือ เกมไร้พรมแดน

ในช่วงที่ได้รับความนิยมสูงสุด เฌอซ็องฟรงเตียร์ มีผู้ชมสูงถึง 110 ล้านคนทั่วยุโรป ในรูปแบบต้นฉบับได้ยุติการออากาศไปในปี 1982 และรื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ในปี 1988 ด้วยประเทศที่แตกต่างกันออกไป ในรูปแบบระยะหลังจัดขึ้นโดยสถานีโทรทัศน์เล็ก ๆ โดยมีข้อยกเว้นที่น่าสังเกตคือสถานีโทรทัศน์ของอิตาลี (RAI) ที่เป็นเจ้าภาพในสถานที่เดียวในปี 1996 ปี 1998 และปี 1999

รูปแบบ

ในรูปแบบดั้งเดิมทีมจากเบลเยียม ฝรั่งเศส เยอรมนีตะวันตก และอิตาลี จะเข้าร่วมแข่งขันกันในแต่ละสัปดาห์ สองเมืองจากสองในสี่ประเทศจะแข่งขันกันแบบตัวต่อตัว โดยในแต่ละสัปดาห์จะมีการแข่งขันในรูปแบบของการใช้พละกำลัง (กีฬา) และการใช้พลังสมอง (ตอบคำถาม) เมื่อแข่งขันกันครบทุกทีม แต่ละประเทศจะมีการแข่งขันสะสมคะแนนในแต่ทีม ทีมที่มีคะแนนสะสมสูงสุดของแต่ละประเทศ จะพบกันในรอบรองชนะเลิศสองรอบ และเมื่อได้ผู้ชนะสองทีมในรอบรอง ทั้งสองทีมจะได้มาเจอกันในรองชิงชนะเลิศ ในการแข่งขันครั้งแรกปี 1965 จบด้วยการเป็นผู้ชนะร่วมของทีมเบลเยียมจากเมืองซิเนย์ (Ciney) และทีมจากฝรั่งเศสจากเมืองแซ็งตามานด์ (St. Amand) รูปแบบนี้ยังถูกใช้อีกในปีต่อมา พร้อมกับเมืองที่มากขึ้นจากทั้งสี่ประเทศ

รูปแบบที่เป็นที่รู้จักเกิดขึ้นในปี 1967 เมื่อทีมจากบริเตนใหญ่และสวิตเซอร์แลนด์เข้าร่วมรายการแข่งขัน การแข่งขันและเมืองเจ้าภาพ จะปรากฏเพียงครั้งเดียวในรอบการแข่งขัน (Heat) ของฤดูกาล โดยแต่ละรอบจะจัดโดยสถานีโทรทัศน์ที่เข้าร่วมในประเทศนั้น ๆ และจะคัดเลือกเมืองที่สะสมคะแนนในดีที่สุดของแต่ละประเทศเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ รอบคำถามถูกตัดออก และเกมต่าง ๆ ถูกทำให้มีรูปแบบที่ขบขันมากขึ้น (แม้ว่าจะเป็นไปได้ยากในทางเทคนิคก็ตาม) และเริ่มมีการเล่นด้วยเครื่องแต่งกายประหลาด ๆ (มักจะใช้เป็นชุดโฟมลาเท็กซ์ตัวใหญ่ ๆ) โดยผู้เข้าแข่งขันจะแข่งขันกันทำภารกิจสุดแปลกในเกมสุดสนุก แต่ละทีมไม่สามารถเลือกได้ว่าสมาชิกคนใดจะลงเล่นในแต่ละเกม โดยจะมีการจับฉลากขึ้น เพื่อคัดเลือกผู้เข้าร่วมการแข่งขัน โดยผู้เข้าร่วมการแข่งขันจะได้รับอนุญาตให้ฝึกซ้อมการแข่งขันก่อนที่จะถ่ายทอดสดรายการ หรือบันทึกรายการสำหรับบางประเทศที่จะจัดฉายออกอากาศในภายหลัง ในแต่ละทีมจะได้รับคะแนนในแต่ละเกม และการแข่งขันจะมีกรรมการระดับ "นานาชาติ" หนึ่งหรือสองคน ตัดสินการแข่งขันนั้น ๆ (โดยมีกรรมการสนับสนุนจากประเทศที่เข้าร่วมการแข่งขัน) ทีมที่ชนะในแต่ละรอบการแข่งขันจะได้รับถ้วยรางวัลเงิน กรรมการชาวสวิสสองคน เจนนาโร โอลิเวียรี (Gennaro Olivieri) และ กุยโด ปันกาลดี (Guido Pancaldi) กลายเป็นสัญลักษณ์ประจำรายการ จากการทำหน้าที่เป็นกรรมการหลักประจำรายการด้วยกันตั้งแต่ปี 1966 ถึงปี 1982 และในปี 1988 ปันกาลดีก็ได้กลับมาทำหน้าที่อีกครั้ง

โดยปกติแล้ว การแข่งขันจะจัดขึ้นในสถานที่กลางแจ้งในช่วงฤดูร้อนของยุโรป แต่ในบางครั้งก็จัดขึ้นในสถานที่ในร่ม (เช่นในรอบการแข่งขันที่เนเธอร์แลนด์เป็นเจ้าภาพในปี 1971 ที่ได้จัดขึ้นใน Ahoy Sports Arena^[2]) จัตุรัสกลางเมืองในประวัติศาสตร์ หรือบริเวณสิ่งก่อสร้างที่มีชื่อเสียงมักถูกใช้เป็นสถานที่จัดงาน อย่างไรก็ตามบริเวณรอบสระว่ายน้ำหรือบริเวณท่าเรือ ทะเลสาบ หรือทะเล ก็มักจะเป็นที่นิยมใช้จัดเช่นกัน ซึ่งการจัดในสถานที่กลางแจ้งมักจะมีข้อจำกัดในเรื่องของสภาพอากาศที่ไม่เป็นใจในบางครั้ง ซึ่งมีผลต่อการจัดการแข่งขัน แต่การแข่งขันก็มักจะจัดต่อไปโดยไม่สนสภาพอากาศ ดังจะเห็นได้จากการแข่งขันที่ได้ชื่อว่าน่าอับอายที่สุด คือในรอบชิงชนะเลิศปี 1970 ที่เกิดเหตุการพายุฝนผัดถล่มมาในอัฒจันทร์เมืองเวโรนา ทำให้ผู้ที่เข้าชมในอัฒจันทร์ต้องหนีไปหลบฝน ในขณะที่พิธีกรภาคสนาม ผู้เข้าแข่งขัน และกรรมการต้องดำเนินรายการต่อไปจนเสร็จสิ้นท่ามกลางฝนที่ถล่มอย่างกระหน่ำ^[3]

การแข่งขันในแต่ละฤดูกาลจะสิ้นสุดลงกันในรอบชิงชนะเลิศ โดยทีมที่ดีที่สุดของแต่ละประเทศจะเข้าร่วมแข่งขันกันในรอบนี้ ทั้งที่ทีมที่จะเข้าแข่งจะต้องเป็นทีมที่ชนะในรอบการแข่งขันที่ทีมตนเองลงแข่ง หากประเทศใดที่มีทีมชนะการแข่งขันในรอบการแข่งขันมากกว่าหนึ่งทีม จะคัดเลือกทีมเข้าแข่งด้วยการตัดสินกันที่คะแนนสะสมของแต่ละทีม แต่หากประเทศใดไม่มีทีมที่ชนะเลิศในรอบการแข่งขันใด ๆ จะเลือกเอาทีมที่จบในอันดับรองชนะเลิศ และหากมีอันดับเดียวกันมากกว่าหนึ่งทีม ก็จะตัดสินกันด้วยคะแนนสะสมเช่นกัน นั้นหมายความว่า หากมีทีมที่มีคะแนนสะสมมากกว่า แต่จบในอันดับที่แย่กว่ารองชนะเลิศ ก็จะไม่ได้เข้าร่วมในรอบชิงชนะเลิศ และในกรณีที่เป็นไปได้ยาก คือไม่มีทีมใดของประเทศได้รับชัยชนะหรือตำแหน่งรองชนะเลิศในรอบการแข่งขันใด ๆ เลย (เช่นทีมบริเตนใหญ่ในปี 1967, ทีมฝรั่งเศสในปี 1968 หรือทีมโปรตุเกสในปี 1979) ทีมที่ทำคะแนนสูงที่สุดจะได้เข้าร่วมในรอบชิงแทน

สถานีโทรทัศน์ของแต่ละประเทศจะเป็นเจ้าภาพในการจัดการแข่งขันในแต่ละรอบการแข่งขัน โดยจะผลัดกันเป็นเจ้าภาพจัดรอบชิงชนะเลิศในแต่ละปีอีกด้วย ทีมชนะเลิศในรอบชิงชนะเลิศจะได้รับถ้วยรางวัลทอง ทีมรองชนะเลิศจะได้รับถ้วยเงิน และทีมอันดับสามจะได้ถ้วยทองแดง และไม่ใช่เรื่องแปลกที่ประเทศต่าง ๆ จะชนะการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศด้วยทีมที่ไม่เคยชนะรอบการแข่งขันของตนเลย หรือแม้กระทั่งประเทศที่ไม่เคยชนะรอบใด ๆ เลย ที่จะมาชนะการแข่งขันในรอบชิง ซึ่งเคยเกิดขึ้นมาแล้วโดยมีทีมสวิตเซอร์แลนด์ที่ชนะการแข่งขันในรองชิงสองครั้งในปี 1972 และปี 1974 ทีมเยอรมันชนะในปี 1977 ทีมอิตาลีชนะในปี 1978 ทีมโปรตุเกสในปี 1980 และทีมบริเตนใหญ่ในปี 1981 ซึ่งทีมทั้งหมดเป็นทีมที่จบอันดับสอง หรือเป็นทีมที่ไม่ชนะเลิศในรอบใด ๆ เลย โปรตุเกสคว้าถ้วยรางวัลในปี 1980 โดยไม่เคยชนะการแข่งขันรอบคัดเลือกเลยแม้แต่ครั้งเดียวในสองฤดูกาล ส่วนสวิตเซอร์แลนด์เป็นผู้ชนะสองครั้งในปี 1972 และ 1974 แม้ว่าจะไม่สามารถคว้าชัยชนะในฤดูกาลใดเลยติดต่อกันตั้งแต่ปี 1971 ถึง 1974

ในรูปแบบดั้งเดิมมีเพียงเบลเยียมและอิตาลีเท่านั้น ที่เข้าร่วมครบทุกฤดูกาล (1965–1982) แม้ทีมฝรั่งเศสเข้าร่วมในปี 1968 แต่จากสถานการณ์ทางการเมืองและการร่วมประท้วงของพนักงานของสถานีโทรทัศน์ในฝรั่งเศส ทำให้ในปีนั้นฝรั่งเศสไม่มีการออกอากาศรายการในปีนั้น และยกเลิกการเป็นเจ้าภาพในรอบการแข่งขันของตนเอง ส่งผลให้ทีมเยอรมนีตะวันตกรับหน้าที่เป็นเจ้าภาพถึงสองรอบการแข่งขัน และด้วยการประท้วงที่ยังคงมีมาต่อเนื่องจนถึง 1969 ทำให้ไม่มีทีมใดจากฝรั่งเศสเข้าร่วมในปีต่อมา ลีชเทินชไตน์ เข้าร่วมการแข่งขันเพียงครั้งเดียว โดยเป็นทีมที่มาแทนทีมสวิตเซอร์แลนด์ ในรอบการแข่งขันที่เจ็ดของปี 1976 โดยในครั้งนั้นมีการกำหนดรหัสประเทศเป็น FL แทนที่ CH สำหรับใช้ในการแข่งขันในตอนนั้น และได้รับการตกลงว่าหากทีมลีชเทินชไตน์สามารถเอาชนะในรอบการแข่งขันนั้น จะอนุญาตให้ทีมเข้าร่วมรอบชิงชนะเลิศร่วมกับทีมสวิตเซอร์แลนด์ที่มีอันดับดีที่สุด แต่สุดท้ายทีมลีชเทินชไทน์ก็ไม่สามารถเข้าร่วมของชิงได้ เนื่องจากจบการแข่งขันด้วยอันดับสี่ในรอบการแข่งขันนั้น ทีมจากเมืองเดร์รี (Derry) จากไอร์แลนด์เหนือเป็นตัวแทนของทีมบริเทนใหญ่ในรอบการแข่งขันที่เยอรมนีตะวันตกในปี 1978 และมีการใช้รหัสประเทศว่า NI แทนที่ GB ในการแข่งขันในตอนนั้น

สถานีโทรทัศน์ของเนเธอร์แลนด์ (ซึ่งเข้าร่วมรายการการแข่งขันครั้งแรกในปี 1970) เป็นสถานีแรกที่ได้ถอนตัวออกจากรายการอย่างถาวรหลังจบการแข่งขันในปี 1977 และไม่เคยชนะเลิศในรอบชิงชนะเลิศเลย เนื่องด้วยเรตติ้งที่ต่ำมาก อันเป็นผลมาจากการที่สถานีโทรทัศน์เบลเยียมภาคภาษาดัตช์ได้ทำการถ่ายทอดสดรายการ ในขณะที่สถานีโทรทัศน์ของเนเธอร์แลนด์จะบันทึกเทปรายการเพื่อนำไปฉายในเวลาต่อมา (เหมือนกับหลาย ๆ สถานี) ทำให้ผู้ชมในเนเธอร์แลนด์ได้รับชมรายการมาก่อนหน้าแล้วจากโทรทัศน์เบลเยียม ไม่ดูรายการจากโทรทัศน์เนเธอร์แลนด์ ในปี 1978 ทีมเนเธอร์แลนด์ได้ถูกแทนที่โดยทีมจากยูโกสลาเวีย ซึ่งก็ไม่เคยชนะเลิศในรอบชิง ทีมโปรตุเกสเข้าร่วมในปี 1979 แต่ในปี 1980 ทีมเยอรมนีตะวันตกได้ถอนตัวออกจากรายการหลังจากเรตติงของรายการลดลง และต่อมามีการตกลงกันว่าจะยุติรายการลงหลังจากการแข่งขันในปี 1982 ซึ่งจบด้วยการที่เบลเยียมสามารถคว้าชัยชนะได้เป็นครั้งแรก แต่ก็มีรื้อฟื้นรายการขึ้นมาอีกในปี 1988 โดยกลุ่มประเทศเข้าร่วมใหม่

ด้วยการพัฒนาทางเทคโนโลยีของวงการโทรทัศน์ ทำให้ในบางตอนเริ่มมีการถ่ายทำในระบบภาพสี ในปี 1968 จนกระทั่งในปี 1970 ได้มีการออกอากาศการแข่งขันตลอดรายการเป็นภาพสี แต่อย่างไรก็ตาม ในบางสถานีโทรทัศน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝรั่งเศสกับอิตาลี ที่ยังคงออกอากาศในระบบภาพขาวดำ แม้ในตอนที่ตัวเองเป็นเจ้าภาพจะผลิตรายการเป็นภาพสีแล้วก็ตาม ฝรั่เศสเริ่มออกอากาศในระบบภาพสีทุกตอนในปี 1974 ตามมาด้วยอิตาลีในปี 1976

ในแต่ละรอบการแข่งขัน รายการส่วนใหญ่จะใช้ภาษาพูดของประเทศเจ้าภาพเป็นส่วนใหญ่ ทำให้รายการจำเป็นต้องมีผู้บรรยายจากสถานีโทรทัศน์ของประเทศที่เข้าแข่งเพื่อให้ผู้ชมในประเทศได้ทราบ รูปแบบนี้ทำให้การขายลิขสิทธิ์รายการตอนต่าง ๆ ไปนอกประเทศที่เข้าร่วมเป็นไปได้ยาก และมีโอกาสคืนทุนรายการจากการขายลิขสิทธิ์ต่างประเทศได้น้อย (แม้ว่ารูปแบบนี้จะได้ขายลิขสิทธิ์ในหลาย ๆ ประเทศก็ตาม) ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษปี 1970 เป็นต้นมา BBC ได้รับหน้าที่ในการจัดชุดรายการตอนต่าง ๆ เพื่อจัดจำหน่ายในต่างประเทศ รวมถึงเสียงบรรยายภาคภาษาอังกฤษด้วย ซึ่งช่วยกระตุ้นยอดขายลิขสิทธิ์ในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ ส่งผลให้มีการออกอากาศไปทั่วโลก ในบางตอน BBC จะเพิ่มช่วงแนะนำก่อนรายการจากพิธีกรภาคภาษาอังกฤษ สจ๊วต ฮอลล์ (Stuart Hall) และมักจะตัดความยาวของรายการออกจากเวอร์ชันที่ออกอากาศสดให้สั้นลง ในบางตอนก็มีการตัดในเหลือหนึ่งชั่วโมงเพื่อที่จะสามารถขายลิขสิทธิ์ในต่างประเทศได้

การให้คะแนนในการแข่งขัน จะให้ตามอันดับของทีมในแต่ละเกม เช่น หากมีทีมแข่งขันกัน 6 ทีม อันดับหนึ่งจะได้รับ 6 แต้ม รองลงมาคือ 5 แต้ม เป็นต้นไป แต่ละทีมจะไม่ได้เล่นหนึ่งเกมต่อรอบการแข่งขัน แต่ทุกทีมจะต้องเล่นเกมสุดท้ายเสมอ และแต่ละทีมสามารถเล่นโจ๊กเกอร์ (Joker) ได้หนึ่งครั้งซึ่งจะทำให้คะแนนของเกมนั้นเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ในปี 1969 ได้มีการเพิ่มรอบ 'เส้นแดง' (Fil Rouge) ขึ้น แล้วแต่ละทีมจะได้เล่นรอบนี้ไม่พร้อมกัน และไม่สามารถที่จะเล่นโจ๊กเกอร์ได้ จนกระทั่งในปี 1970 – 1971 ได้มีการเปลี่ยนกฎให้สามารถเล่นโจ๊กเกอร์ได้ แต่ด้วยกฎนี้ทำให้ในหลาย ๆ รอบการแข่งขัน แต่ละทีมมักจะเก็บโจ๊กเกอร์ไว้เล่นในเกมสุดท้าย ทำให้ในปี 1972 จึงมีการเปลี่ยนกฎอีกครั้ง โดยห้ามไม่ให้เล่นโจ๊กเกอร์ในเกมสุดท้าย แต่ในรอบการแข่งขันแรกที่เบลเยียมเป็นเจ้าภาพ ทีมเบลเยียมได้ขอเก็บโจ๊กเกอร์ไว้ใช้ในเกมสุดท้าย เมื่อกัปตันทีมได้นำโจ๊กเกอร์ไปแสดงต่อกรรมการก่อนเริ่มเกมสุดท้าย กรรมการได้ปฏิเสธการใช้โจ๊กเกอร์ของทีม จึงทำให้เบลเยียมไม่ได้ใช้โจ๊กเกอร์เลยในรอบการแข่งขันนี้ ซึ่งถือเป็นครั้งเดียวที่มีทีมที่ไม่ใช้โจ๊กเกอร์เลย ทำให้ทีมจากเมืองสปาของเบลเยียม มีคะแนนห่างจากทีมอื่นที่มีคะแนนนำอยู่อย่างมาก ด้วยจำนวนทีมที่เพิ่มขึ้นเป็น 8 ทีม ในปี 1979 จึงมีการเปลี่ยนกฎของโจ๊กเกอร์อีกครั้ง โดยหากทีมที่ใช้โจ๊กเกอร์จบอันดับที่หนึ่งในเกมนั้น ได้คะแนนพิเศษ 6 คะแนน จบอันดับสอง ได้คะแนนพิเศษ 4 คะแนน จบอันดับสาม ได้คะแนนพิเศษ 2 คะแนน หากไม่จบในสามอันดับแรก จะไม่ได้คะแนนพิเศษเลย และในปี 1981 ได้มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบของรอบเส้นแดง โดยเปลี่ยนให้ทุกทีมเล่นรอบนี้พร้อมกัน และจะเล่นกันสี่รอบ โดยที่แต่ละรอบจะไม่ใช้คนเล่นซ้ำกัน โดยแต่ละทีมจะต้องเก็บคะแนนให้มากที่สุด หรือทำเวลาให้ดีที่สุด และจะตัดสินรอบเส้นแดงหลังเล่นรอบที่สี่แล้ว

ผู้ตัดสินและกรรมการ

Gennaro Olivieri (1965–1982)
Guido Pancaldi (1966–1989)
Arthur Ellis (1971–1982)
Nenad Romano (1979–1982)
Mike Swann (1988–1989)
Bernard Galley (1990–1991)
Denis Pettiaux (1990–1999)
Nikos Mperedimas (1993)
Irini Kamperidiou (1994)
Lehel Németh (1993–1995, 1999)
Babis Ioanidis (1995–1999)
Orsolya Hovorka (1996–1998)
Lea Vodušek (1996–1997, 1999)
Carlo Pegoraro (1996, 1998–1999)
Beertje van Beers (1997)

ประเทศที่เข้าร่วม

ระหว่างปี 1965 ถึงปี 1999 มีสถานีโทรทัศน์จาก 20 ประเทศเข้าร่วมแข่งขันในรายการ เฌอซ็องฟรงเตียร์ ซึ่งจัดขึ้นมาเป็นเวลา 30 ฤดูกาล (ให้แยก เช็กเกีย และ เชโกสโลวาเกีย เป็นประเทศที่เข้าร่วมคนละประเทศกัน) :

คำอธิบาย: ‡ ประเทศในอดีตที่ล่มสลายไปแล้ว

รหัสประเทศ	ประเทศ	สถานีโทรทัศน์	ปีที่เข้าร่วม	จำนวนครั้งที่เข้าร่วม	จำนวนชนะเลิศในรอบชิงชนะเลิศ	จำนวนชนะเลิศในรอบการแข่งขัน
I	อิตาลี	RAI	1965–1982, 1988–1999	30	4 (1970, 1978, 1991, 1999)	33
F	ฝรั่งเศส	ORTF, Antenne 2, France 2	1965–1968, 1970–1982, 1988–1992, 1997–1999	25	3 (1965, 1975, 1979)	20
CH	สวิตเซอร์แลนด์	SRG SSR	1967–1982, 1992–1999	24	2 (1972, 1974)	24
B	เบลเยียม	BRT, RTBF	1965–1982, 1988–1989	20	2 (1965, 1982)	28
D	เยอรมนีตะวันตก	ARD	1965–1980	16	6 (1966, 1967, 1968, 1969, 1976, 1977)	31
GB^[b]	บริเตนใหญ่	BBC	1967–1982	16	4 (1969, 1971, 1973, 1981)	12
P	โปรตุเกส	RTP	1979–1982, 1988–1998	15	5 (1980, 1981, 1988, 1989, 1997)	37
NL	เนเธอร์แลนด์	NCRV, TROS	1970–1977, 1997–1998	10	0	13
H	ฮังการี	MTV	1993–1999	7	3 (1993, 1996, 1998)	15
GR	กรีซ	ERT	1993–1999	7	0	3
YU	ยูโกสลาเวีย ‡	JRT	1978–1982, 1990	6	0	9
E	สเปน	TVE	1988, 1990–1992	4	1 (1990)	4
SLO	สโลวีเนีย	RTVSLO	1994, 1996–1997, 1999	4	0	8
GB / C	เวลส์^[c]	S4C	1991–1994	4	0	4
CZ	เช็กเกีย	ČT	1993–1995	3	2 (1994, 1995)	4
SM	ซานมารีโน	ไม่มีสถานีโทรทัศน์ ^[d]	1989–1991	3	0	4
M	มอลตา	PBS Malta	1994–1995	2	0	0 (ดีที่สุด: 3rd)
CS	เชโกสโลวาเกีย ‡	ČST	1992^[e]	1	1 (1992)	2
FL	ลีชเทินชไทน์^[f]	ไม่มีสถานีโทรทัศน์ ^[g]	1976	1	0	0 (ดีที่สุด: 4th)
TU	ตูนีเซีย	ERTT	1992	1	0	0 (ดีที่สุด: 2nd)

สีประจำทีม

แต่ละประเทศจะถูกกำหนดสีประจำประเทศ ซึ่งนำมาใช้บนชุดและอุปกรณ์ของทีม ในรูปแบบดั้งเดิมซึ่งสิ้นสุดในปี 1982 สีที่ใช้: เบลเยียม – เหลือง; เยอรมนีตะวันตก – ฟ้า; บริเตนใหญ่ – แดง; อิตาลี – น้ำเงินเข้ม; ยูโกสลาเวีย – ขาว เดิมทีฝรั่งเศสใช้สีม่วง ต่อมาได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวในปี 1977 สวิตเซอร์ถูกกำหนดให้ใช้สีน้ำตาลอ่อน แต่ต่อมาในปี 1979 ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงสลับขาว ซึ่งทำให้เกิดการสับสนกับทีมบริเตนใหญ่ จึงถูกบังคับให้กลับไปใช้สีน้ำตาลอ่อน แต่ก็มีบางรอบการแข่งขันที่จะใช้สีแดงสลับขาว เนเธอร์แลนด์ถูกกำหนดให้ใช้สีส้ม แต่เมื่อเนเธอร์แลนด์ถอนตัวไปในปี 1977 สีนี้จึงกำหนดให้เป็นสีของโปรตุเกสตั้งแต่ปี 1979

ประเทศ/ฤดูกาล	65	67	70	76	77	78	79	88	89	90	91	92	93	94	95	96	97	99
เบลเยียม	B
เยอรมนีตะวันตก	D	D
ฝรั่งเศส	F	F	F		F					F							F
อิตาลี	I							I								I
สวิตเซอร์แลนด์		CH					CH					CH		CH	CH
บริเตนใหญ่		GB				GB (NI)	GB
เนเธอร์แลนด์			NL														NL
ลีชเทินชไทน์				FL
ยูโกสลาเวีย						YU				YU
โปรตุเกส							P			P				P	P
สเปน								E		E
ซานมารีโน									SM	SM
เวลส์											GB (C)		GB (C)
เชโกสโลวาเกีย												CS
ตูนีเซีย												TU
เช็กเกีย													CZ
กรีซ													GR	GR		GR	GR
ฮังการี													H
มอลตา														M
สโลวีเนีย														SLO		SLO		SLO

ฤดูกาล

ฤดูกาล	ปี	เมืองเจ้าภาพรอบชิงชนะเลิศ	ทีมชนะเลิศ	ทีมรองชนะเลิศ	ทีมอันดับสาม
1	1965	ซิเนย์ แซ็งตามานด์เลซอกซ์	ซิเนย์ แซ็งตามานด์เลซอกซ์	ไม่มีทีมรองชนะเลิศ	ไม่มีทีมอันดับสาม
2	1966	ไอช์ชแทท ฌอมบ์	ไอช์ชแทท	ฌอมบ์	ไม่มีทีมอันดับสาม
3	1967	โคฮ์นไชด์	บาร์เดินแบร์ก	โนฌ็องต์-ซูร์-มาร์น	เชลต์นัมสปา มอนเตกาตินี
4	1968	บรัสเซลส์	ออสเตอร์โฮลซ์-ชาร์มเบก	ชทานส์	แวน
5	1969	แบล็กพูล	ชรูส์บรี ว็อลฟส์บวร์ค	ไม่มีทีมรองชนะเลิศ	บรึคเคอ-ซีบรึคเคอ
6	1970	เวโรนา	โกโม	อัลเพนอานเดนไรน์	ราเดอฟอร์มวาลท์
7	1971	เอ็สเซิน	แบล็กพูล	อัลเพนอานเดนไรน์	วิลลีเซา
8	1972	โลซาน	ลาโชเดอฟง	ซิตตาดิกัสเตลโล เวนราย	ไม่มีทีมอันดับสาม
9	1973	ปารีส	อีลี	มาร์บวร์คอันแดร์ลาฮ์น	ชาทร์
10	1974	ไลเดิน	มูทาทาล	มาโรสติกา	น็องซี
11	1975	อิพร์	น็องซี	ริกโจเน	น็อกเกอไฮสต์
12	1976	แบล็กพูล	เอ็ทลิงเงิน	ลาเนิฟวิลล์	กีล
13	1977	ลูทวิชส์บวร์ค	ชเลียร์ซี	อุกล์	โอลิโวเน
14	1978	มอนเตกาตินี แตร์เม	อาบาโน แตร์เม	แซนด์เวลล์	ฟงแตนโบล
15	1979	บอร์โด	บาร์เลอดุก	ซเรนยานิน	ลิเยอร์แด
16	1980	นามูร์	วิลามูรา	รุดลัน	แมร์กเซ็ม
17	1981	เบลเกรด	ดาร์ทมัธ ลิสบอน	ไม่มีทีมรองชนะเลิศ	ปูลา
18	1982	อูร์บีโน	โรเชอฟอร์	แวร์ซัวร์	มาเดรา
19	1988	เบลลาโจ	มาเดรา	โปรฟงเดอวีล เซบียา	ไม่มีทีมอันดับสาม
20	1989	มาเดรา	อะโซร์ส	มอนเตอาร์เจนตารีโอ	นิส
21	1990	เตรวีโซ	ฆากา	ซอร์	เตรวีโซ
22	1991	แช็งแวงซ็องต์	วีเจวาโน	ไลรีอา	เมเกฟ
23	1992	ปงตาแดลกาดา	เชบิช	เบรยล์-แชร์วิเนีย ลิสบอน	ไม่มีทีมอันดับสาม
24	1993	การ์โลวีวารี	แก็ชแกเมต	ชุมแป็ร์ก	เลอ บูเวอเร
25	1994	คาร์ดิฟฟ์	เช็สกาเตรโบวา	เร็กซ์แฮม	โอลิโวเน
26	1995	บูดาเปสต์	เบอร์โน	อีเกอร์	วัลเลมักเจีย
27	1996	สตูปินิจี	แก็ชแกเมต	ลาเมกู	กรันซันเบอร์นาโด
28	1997	ลิสบอน	อามาโดรา	วัลดีโซเล	ชาตต์ดอร์ฟ
29	1998	เตรนโต	ซาซาลอมบัตตา	โคโมตีนี	ฟลีลันด์
30	1999	เลกัสเตลลา	โบลซาโน-ซืททีโรล	เพทรัส	บูดาเปสต์ XII. ดิสทริก

ในรอบชิงชนะเลิศปี 1969 จบด้วยการเสมอระหว่างทีมเยอรมัน ว็อลฟส์บวร์ค และทีมบริติช ชรูส์บรี ซึ่งมีคะแนน 32 คะแนนเท่ากัน ตามกติกาของการแข่งขันแล้วทีมว็อลฟส์บวร์ค เป็นทีมที่ชนะในฤดูกาลนี้ เนื่องจากมีคะแนนจากรอบเส้นแดงมากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม กัปตันทีมว็อลฟส์บวร์คยืนกรานว่าถ้วยรางวัลควรจะได้ร่วมกัน และคณะกรรมการก็ตกลงที่จะให้ทั้งสองทีมได้ตำแหน่งชนะเลิศร่วมกัน

หลังจากแข่งขันรอบชิงชนะเลิศในปี 1981 เสร็จสิ้นแล้ว ปรากฎว่าทีมบริเตนใหญ่ ดาร์ทมัธ ได้คว้าถ้วยทองไป แต่หลังจากมีทีมโปตุเกสคัดค้าน คณะกรรมการได้ทบทวนการแข่งขันและได้ปรับให้ทีมฝรั่งเศสไม่ผ่านและจัดให้อยู่อันดับสุดท้ายในเกมสุดท้าย ทำให้ทีมโปรตุเกสจากเมืองลิสบอนได้คะแนนพิเศษ ทำให้ทีมโปรตุเกสเป็นชนะเลิศร่วมกับทีมดาร์ทมัธ^[4]

ตาราสรุปผลรอบชิงชนะเลิศ

ประเทศ	ทอง	เงิน	ทองแดง	อันดับ 4	อันดับ 5	อันดับ 6	อันดับ 7	อันดับ 8	อันดับ 9
เยอรมนีตะวันตก	6	1	2	4	–	2	1	–	–
โปรตุเกส	5	3	1	1	1	–	2	2	–
อิตาลี	4	6	5	6	3	2	3	1	–
บริเตนใหญ่	4	2	1	3	4	2	–	–	–
ฝรั่งเศส	3	1	7	6	3	2	2	1	–
ฮังการี	3	1	1	1	–	–	1	–	–
สวิตเซอร์แลนด์	2	3	6	4	4	3	2	–	–
เบลเยียม	2	3	5	2	3	3	2	–	–
เช็กเกีย	2	1	–	–	–	–	–	–	–
สเปน	1	1	–	–	1	1	–	–	–
เชโกสโลวาเกีย	1	–	–	–	–	–	–	–	–
เนเธอร์แลนด์	–	3	1	1	1	2	2	–	–
ยูโกสลาเวีย	–	2	1	1	–	1	1	–	–
กรีซ	–	2	–	1	2	2	–	–	–
เวลส์	–	1	–	–	1	1	1	–	–
สโลวีเนีย	–	–	–	2	–	1	1	–	–
ซานมารีโน	–	–	–	2	–	1	–	–	–
มอลตา	–	–	–	–	–	1	–	–	1
ตูนีเซีย	–	–	–	–	–	–	–	1	–
ลีชเทินชไทน์^[h]	–	–	–	–	–	–	–	–	–

รายการพิเศษคริสต์มาส

รายการเวอร์ชันพิเศษที่จัดธีมของรายการเป็นเทศกาลฤดูหนาวในชื่อว่า Jeux Sans Frontieres: Christmas Special^[i] มักจะฉายในช่วงคริสต์มาส และผลิตรายการแข่งขันเป็นตอนเดี่ยวมาตั้งแต่ปี 1970 ถึงปี 1981 โดยจัดขึ้นครั้งแรกที่เมืองไลเดิน ประเทศเนเธอร์แลนด์ และจะมีการจัดการแข่งขันสลับกันระหว่างเมืองกอร์ตีนาดัมเปซโซในอิตาลี โดยสถานีโทรทัศน์อิตาลี (RAI) (1973, 1975, 1976, 1979) และเมืองอาวีมอร์ในสกอตแลนด์ โดยบีบีซี (1971, 1972, 1974, 1977, 1981, 1983) สวิตเซอร์แลนด์เป็นเจ้าภาพในปี 1978 ที่วิลลาร์ซูร์โอลง และเบลเยียมเป็นเจ้าภาพในปี 1980 ที่ลีแยฌ

รายการจะจัดขึ้นในบริเวณในร่มหรือนอกร่ม บนพื้นลานน้ำแข็งหรือพื้นหิมะ แต่ในครั้งใดที่ไม่มีหิมะเลย ก็จะใช้หิมะเทียมหรือโฟมแทน เกมโดยทั่วไปที่มักจะเล่นกันจะสวมใส่รองเท้าสเก็ตหรือสกี ประเทศที่เข้าร่วมเป็นหลัก ๆ มักจะมีสี่ประเทศคือบริเตนใหญ่ เบลเยียม อิตาลี และเนเธอร์แลนด์ (แม้ในรายการหลักจะถอนตัวออกไปแล้วก็ตาม) ต่อมาในปี 1977 – 1980 จึงมีสวิตเซอร์แลนด์เข้าร่วมเป็นประเทศที่ห้า ซึ่งจะประเทศจะส่งพิธีกรมาร่วมดำเนินรายการ และส่งเกมที่แต่ละประเทศคิดขึ้นมาร่วมแข่งขันกันในรายการ

หลักจาก เฌอซ็องฟรงเตียร์ ภาคปกติได้สิ้นสุดลงไปหลังจบรอบชิงชนะเลิศปี 1982 รายการพิเศษก็ยังคงมีการจัดขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยทีมเข้าร่วมจากสี่ประเทศคือ เบลเยียม บริเตนใหญ่ เนเธอร์แลนด์ และโปรตุเกส โดยไปจัดที่ไปรยาดูราดา ในเมืองการ์โวเอโร โดยมีผู้ชนะเป็นทีมจากเบลเยียม แต่ในครั้งนี้มีการตัดสินใจไม่ออกอากาศรายการนี้ เนื่องจากรายการที่ไม่ได้เป็นไปตามมาตรฐาน โดยในที่สุดมีเพียงโทรทัศน์เบลเยียมเท่านั้นที่ออกอากาศรายการนี้เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 1982 รายการพิเศษนี้จัดขึ้นอีกเป็น 2 ครั้งสุดท้าย โดยในปี 1983 จัดที่เมืองเอวีมอร์ โดยเป็นการแข่งขันระหว่างทีมจากบริเตนใหญ่และทีมจากสวีเดน และปี 1984 จัดที่เมืองแบล็กพูล โดยเป็นการแข่งขันระหว่างบริเตนใหญ่ ฝรั่งเศส และเยอรมนีตะวันตก

หลังจากมีการรื้อฟื้นรายการในปี 1988 รายการพิเศษคริสต์มาสก็ถูกรื้อฟื้นด้วยเช่นกันในปี 1990 โดยครั้งนี้ไปจัดที่มาเก๊า^[5] และอีกครั้งในปี 1994 ที่เมืองคาร์ดิฟฟ์

รายการพิเศษคริสต์มาส

ปี	เมืองเจ้าภาพ	ทีมชนะเลิศ	ทีมรองชนะเลิศ	ทีมอันดับสาม
1970	ไลเดิน	อัลเพนอานเดนไรน์	เกรทยาร์มัธ	—
1971	เอวีมอร์	อาลเทิน	เยโซโล	แบล็กพูล
1972	เอวีมอร์	เอวีมอร์	ไอส์เซลสไตน์	อ็องเกลอร์
1973	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	ทีมดาวกีฬาชาวดัตช์	เอวีมอร์
1974	เอวีมอร์	เอวีมอร์	ดัตช์ 'ออล์ สตาร์'	โวลูเวแซ็งปีแยร์
1975	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	ดัตช์ 'ออล์ สตาร์'	ชาร์เลอรัว
1976	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	วอเตอร์ลู	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	ดัตช์ 'ออล์ สตาร์'
1977	เอวีมอร์	โบลซาโน	เอวีมอร์	เลเบรอเนต์
1978	วิลลาร์ซูร์โอลง	ลีแยฌ	อาซียาโก	วิลลาร์ซูร์โอลง
1979	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	เด็นฮาค	กอร์ตีนาดัมเปซโซ	เลย์แซ็ง
1980	ลีแยฌ	เฮเรนเฟน	โมเอนา	บริสตอล
1981	เอวีมอร์	เอวีมอร์	ฟัลกาเด	นามูร์
1982	การ์โวเอโร	บลังเคนแบเคอ	พลิมัท	การ์โวเอโร
1983	เอวีมอร์	บริติช 'ออล์ สตาร์'	คอลส์ครูนา	—
1984	แบล็กพูล	แบล็กพูล	ตูร์กวง	บอททรอป
1990	โคโลอาน	แบร์กาโม โทรเกียร์	ไม่มีทีมอันดับสอง	กีมาไรช์
1994	คาร์ดิฟฟ์	สวิตเซอร์แลนด์ เวลส์ กรีซ มอลตา โปรตุเกส	ไม่มีทีมอันดับสองและสาม ฉบับพิเศษเซเลบริตี ทั้งห้าทีมเป็นทีมชนะร่วมกัน

ฉบับฤดูหนาว

แอ็งเตอเนจ์ (ฝรั่งเศส: Interneige) หรือ Jeux sans frontières d’hiver เป็นรายการสปินออฟฉบับฤดูหนาวที่จัดขึ้นกันในสกีรีสอร์ส โดยจัดขึ้นมาทั้งหมด 11 ฤดูกาล (1965–1968, 1976–1981, และ 1992) มีชื่อเรียกอื่น ๆ อย่าง Jeux Sans Frontieres on Ice หรือ Jeux Sans Frontieres in the Snow

ฉบับฤดูหนาว แอ็งเตอเนจ์

ฤดูกาล	ปี	เมืองเจ้าภาพรอบชิงชนะเลิศ	ทีมชนะเลิศ	ทีมรองชนะเลิศ	ทีมอันดับสาม
1	1965	วิลลาร์เดอลอง กร็องซูร์ซิแยร์	วิลลาร์เดอลอง	กร็องซูร์ซิแยร์	—
2	1966	ลาปลัญ กร็องซูร์ซิแยร์	ลาปลัญ	กร็องซูร์ซิแยร์
3	1967	มอนตานา-เวอร์มาลา เลรูสซ์	มอนตานา-เวอร์มาลา	เลรูสซ์
4	1968	ลัลเปอดูเอซ เจนีวา	เลอโกบีเยร์	อ็องแซร์
5	1976	ตีอง 2000	ตีอง	เลเฌต์
6	1977	เลเฌต์	เลย์แซ็ง เลเฌต์	ไม่มีทีมอันดับสอง	ปีลาออสตา
7	1978	โอเตอร์น็องดา	ตีนีส์	ลาโชเดอฟง	โมเอนา
8	1979	ปนเตดีเลโญ	วัลการ์ลีนา	ซีนาล-วัล ดานิเวียร์	กูเร็ต
9	1980	มาเกฟ	กาวาเลเซ ซาราเยโว	ไม่มีทีมอันดับสอง	มงดอร์
10	1981	กร็องมงตานา	กร็องมงตานา	เมรีเบล	หุบเขาฟิเอมเม
11	1992	ปราก	โนเวเมชโตนาโมราเว	ซันตากาเตรีนาดีวัลฟูร์วา	รัฐฌูรา

ความพยายามรื้อฟื้น

ในปี 2006 ทางอีบียูได้ประกาศแผนที่จะเปิดตัวรายการดังกล่าวอีกครั้งในช่วงฤดูร้อนปี 2007 โดยร่วมมือกับ Mistral Production และ Upside Television^[6] เบลเยียม โครเอเชีย สเปน กรีซ เนเธอร์แลนด์ โปรตุเกส สโลวีเนีย และอิตาลี จะเป็นประเทศที่เข้าร่วมรายการ อย่างไรก็ตามเนื่องจากประสบปัญหาด้านงบประมาณ แผนดังกล่าวจึงถูกระงับไป เดิมทีดำเนินการเป็นเวลา 12 เดือน แต่ภายหลังก็ถูกยกเลิกไปโดยสิ้นเชิง

ในเดือนธันวาคม 2016 ทางอีบียูได้ประกาศแผนยุทธศาสตร์สำหรับการดำเนินงานในปี 2017 – 2020 ซึ่งรวมไปถึงการรื้อฟื้นรานการโดยใช้ชื่อว่า ยูโรวิชันซูเปอร์เกมส์ (อังกฤษ: Eurovision Super Games) ซึ่งถือเป็นการรื้อฟื้นรายการหลังจากออกอากาศครั้งสุด้ายในปี 1999^[7] มีประเทศเข้าร่วมและมีส่วนร่วมในโครงการนี้จำนวน 12 ประเทศ ซึ่งเป็นการแข่งขันระหว่าง 8 ประเทศ โดยแต่ละประเทศมีนักกีฬา 4 คนเป็นตัวแทนในการแข่งขันท้าทายทางจิตใจและร่างกาย ผู้ชมทางบ้านสามารถเลือกนักกีฬาสองคนจากประเทศของตนเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันที่เสนอได้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากไม่มีหลักประกันทางการเงิน อีบียูจึงประกาศในเดือนมิถุนายน 2017 ว่าจะไม่มีรายการแข่งขันนี้^[8]

เมื่อวันที่ 18 มิถุนายน 2019 ในงานแถลงข่าวประจำปีของ France Télévisions มีการประกาศรื้อฟื้นรายการอีกครั้ง ซึ่งจะผลิตโดย Nagui และออกอากาศทาง France 2^[9] แต่ต่อมาก็ยกเลิกในภายหลังเพื่อสนับสนุนการฟื้นฟูรายการ Intervilles ที่ประกาศในช่วงปลายทศวรรษ 2020 จนในที่สุดทาง Nagui ก็ประกาศในเดือนตุลาคม 2023 ว่าการรื้อฟื้นรายการจะไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกต่อไป เนื่องจากค่าครองชีพและปัญหาทางการเงินของเมืองต่าง ๆ แต่อย่างไรก็ตาม การฟื้นคืนการแสดงยังคงมีความเป็นไปได้ในอนาคต^[10]

ยูโรเกมส์

ในปี 2019 ทางอีบียูได้สูญเสียลิขสิทธิ์ของรูปแบบรายการและสิทธิ์ของเฟรนไชส์ให้กับ Mediaset และมีการเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ยูโรเกมส์ [fr; it; es; el] (อังกฤษ: Eurogames) โดยถ่ายทำรายการกันที่ชิเนชิตตาเวิร์ดในกรุงโรม^[11] รายการนี้เน้นไปที่การแข่งขันแบบสบาย ๆ ระหว่างทีมจากอิตาลี สเปน เยอรมนี และกรีซ ร่วมกับทีมน้องใหม่อย่างโปแลนด์และรัสเซีย^[12]^[13]^[14]^[15]^[16]

ดูเพิ่ม

หมายเหตุ

↑ อังกฤษ: It's A Knockout; เยอรมัน: Spiel Ohne Grenzen; ดัตช์: Spel Zonder Grenzen; อิตาลี: Giochi Senza Frontiere; บอสเนีย-โครเอเชีย-มอนเตเนโกร-เซอร์เบีย: Igre Bez Granica, Игре Без Граница; สโลวีเนีย: Igre Brez Meja; สเปน: Juegos Sin Fronteras; โปรตุเกส: Jogos Sem Fronteiras; กรีก: Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, อักษรโรมัน: Paichnídia Chorís Sýnora; เวลส์: Gemau Heb Ffiniau; ฮังการี: Játék Határok Nélkül; เช็ก: Hry Bez Hranic; อาหรับ: العاب بلا حدود, อักษรโรมัน: Aleab Bila Hudud; มอลตา: Logħob għal Kulħadd
↑ เมื่อทีมจากเมืองเดร์รีเป็นตัวแทนให้กับทีมบริเตนใหญ่ ได้ใช้รหัสประเทศว่า 'NI' สำหรับไอร์แลนด์เหนือ แทนที่ GB
↑ เวลส์เข้าร่วมตั้งแต่ปี 1991 ถึงปี 1994 ในนามทีมบริเตนใหญ่ และใช้รหัสประเทศว่า GB ในการออกอากาศในยุโรปภาคพื้นทวีป และใช้รหัสประเทศ C (Cymru, ชื่อดินแดนในภาษาเวลส์) ในการออกอากาศในเวลส์เอง ภาษาเวลส์ เป็นภาษาที่ถูกใช้ในการออกอากาศของสถานีโทรทัศน์ S4C
↑ อาศัยการรับชมจากสถานีโทรทัศน์อิตาลี (RAI)
↑ เชโกสโลวาเกียเข้าร่วมในปี 1992 ด้วยทีมที่จากฝั่งเช็กอย่างเดียว โดยที่ไม่มีทีมจากฝั่งสโลวักเลย
↑ ลีชเทินชไทน์เข้าร่วมในปี 1976 แทนที่ทีมสวิตเซอร์แลนด์ในหนึ่งรอบการแข่งขัน และใช้รหัสประเทศว่า FL (แทนที่ CH)
↑ อาศัยการรับชมจากสถานีโทรทัศน์สวิตเซอร์แลนด์ (SRG SSR)
↑ ลีชเทินชไทน์เข้าร่วมในปี 1976 เพียงรอบการแข่งขันเดียว แต่ไม่สามารถเข้ารอบชิงชนะเลิศได้
↑ อังกฤษ: It's a Christmas Knockout!; ดัตช์: Zeskamp Speciaal; อิตาลี: Giochi Sotto L'Albero; ฝรั่งเศส: Jeux de Noël; เยอรมัน: Weihnachtsspiele; สวีเดน: Nyårs Knockout

อ้างอิง

↑ "Intervilles revient: une émission mythique avec ses couacs, chutes et scandales de triche" (ภาษาฝรั่งเศส). RTBF. 19 ธันวาคม 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 กรกฎาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 30 กันยายน 2024.
↑ "Jeux Sans Frontieres 1971 – Rotterdam (Heat 3)". 5 กรกฎาคม 2021 – โดยทาง www.youtube.com.
↑ "Camillo Felgen & Frank Elstner – Spiel ohne Grenzen (Finale in Verona) 1970" – โดยทาง www.youtube.com.
↑ "Jeux Sans Frontieres Belgrade 1981 (YU) English Commentary Full Show". 5 มกราคม 2014 – โดยทาง www.youtube.com.
↑ Tavares, Tiago (20 กรกฎาคม 2015). "Attention! Prêts? Piiiii! Assim eram os Jogos Sem Fronteiras". Observador (ภาษาโปรตุเกส).
↑ "EBU.CH :: Jeux sans Frontières". 24 ธันวาคม 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 ธันวาคม 2006.
↑ "EBU To Launch New Format "Eurovision Super Games"". eurovoix.com. Eurovoix. 12 ธันวาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2019.
↑ Granger, Anthony (26 มิถุนายน 2017). "Eurovision Super Games Will Not Be Created". eurovoix.com. Eurovoix. สืบค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2019.
↑ ""Jeux sans frontières" de retour sur France 2 avec Nagui". Le Huffington Post. 18 มิถุนายน 2019. สืบค้นเมื่อ 18 มิถุนายน 2019.
↑ "Intervilles: Bientôt de retour sur nos télés ?".
↑ ""Games Without Frontiers" is back on Channel 5". www.bitfeed.co. 13 กรกฎาคม 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 กรกฎาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 20 กรกฎาคม 2019.
↑ Granger, Anthony (20 กรกฎาคม 2019). "Seven Broadcasters To Take Part in EuroGames?". eurovoix-world.com. Eurovoix.
↑ ""Torna su Canale 5 Giochi Senza Frontiere: a condurlo sarà Ilary Blasi"". Il Fatto Quotidiano. 16 มิถุนายน 2019. สืบค้นเมื่อ 18 มิถุนายน 2019.
↑ "Ascolti TV | Giovedì 19 settembre 2019. Un Passo dal Cielo 18.6%, Eurogames parte dal 16%". DavideMaggio.it (ภาษาอิตาลี). 20 กันยายน 2019. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2019.
↑ "Ascolti TV | Giovedì 24 ottobre 2019. Un Passo dal Cielo 19.3%, Eurogames chiude al ribasso (8.2%). La Carrà riparte dal 6.2%". DavideMaggio.it (ภาษาอิตาลี). 25 ตุลาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 25 ตุลาคม 2019.
↑ "Mediaset estrena por sorpresa 'Eurogames' en su plataforma de pago Mitele Plus". eldiario.es (ภาษาสเปนแบบยุโรป). 3 มกราคม 2020. สืบค้นเมื่อ 7 มกราคม 2020.

แหล่งข้อมูลอื่น

แม่แบบ:Jeux sans frontières แม่แบบ:European Broadcasting Union

[1] อังกฤษ: It's A Knockout; เยอรมัน: Spiel Ohne Grenzen; ดัตช์: Spel Zonder Grenzen; อิตาลี: Giochi Senza Frontiere; บอสเนีย-โครเอเชีย-มอนเตเนโกร-เซอร์เบีย: Igre Bez Granica, Игре Без Граница; สโลวีเนีย: Igre Brez Meja; สเปน: Juegos Sin Fronteras; โปรตุเกส: Jogos Sem Fronteiras; กรีก: Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, อักษรโรมัน: Paichnídia Chorís Sýnora; เวลส์: Gemau Heb Ffiniau; ฮังการี: Játék Határok Nélkül; เช็ก: Hry Bez Hranic; อาหรับ: العاب بلا حدود, อักษรโรมัน: Aleab Bila Hudud; มอลตา: Logħob għal Kulħadd

[เดร์รี-5] เมื่อทีมจากเมืองเดร์รีเป็นตัวแทนให้กับทีมบริเตนใหญ่ ได้ใช้รหัสประเทศว่า 'NI' สำหรับไอร์แลนด์เหนือ แทนที่ GB

[เวลส์-6] เวลส์เข้าร่วมตั้งแต่ปี 1991 ถึงปี 1994 ในนามทีมบริเตนใหญ่ และใช้รหัสประเทศว่า GB ในการออกอากาศในยุโรปภาคพื้นทวีป และใช้รหัสประเทศ C (Cymru, ชื่อดินแดนในภาษาเวลส์) ในการออกอากาศในเวลส์เอง ภาษาเวลส์ เป็นภาษาที่ถูกใช้ในการออกอากาศของสถานีโทรทัศน์ S4C

[7] อาศัยการรับชมจากสถานีโทรทัศน์อิตาลี (RAI)

[8] เชโกสโลวาเกียเข้าร่วมในปี 1992 ด้วยทีมที่จากฝั่งเช็กอย่างเดียว โดยที่ไม่มีทีมจากฝั่งสโลวักเลย

[9] ลีชเทินชไทน์เข้าร่วมในปี 1976 แทนที่ทีมสวิตเซอร์แลนด์ในหนึ่งรอบการแข่งขัน และใช้รหัสประเทศว่า FL (แทนที่ CH)

[10] อาศัยการรับชมจากสถานีโทรทัศน์สวิตเซอร์แลนด์ (SRG SSR)

[12] ลีชเทินชไทน์เข้าร่วมในปี 1976 เพียงรอบการแข่งขันเดียว แต่ไม่สามารถเข้ารอบชิงชนะเลิศได้

[13] อังกฤษ: It's a Christmas Knockout!; ดัตช์: Zeskamp Speciaal; อิตาลี: Giochi Sotto L'Albero; ฝรั่งเศส: Jeux de Noël; เยอรมัน: Weihnachtsspiele; สวีเดน: Nyårs Knockout

[2] "Intervilles revient: une émission mythique avec ses couacs, chutes et scandales de triche" (ภาษาฝรั่งเศส). RTBF. 19 ธันวาคม 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 กรกฎาคม 2020. สืบค้นเมื่อ 30 กันยายน 2024.

[3] "Jeux Sans Frontieres 1971 – Rotterdam (Heat 3)". 5 กรกฎาคม 2021 – โดยทาง www.youtube.com.

[4] "Camillo Felgen & Frank Elstner – Spiel ohne Grenzen (Finale in Verona) 1970" – โดยทาง www.youtube.com.

[11] "Jeux Sans Frontieres Belgrade 1981 (YU) English Commentary Full Show". 5 มกราคม 2014 – โดยทาง www.youtube.com.

[14] Tavares, Tiago (20 กรกฎาคม 2015). "Attention! Prêts? Piiiii! Assim eram os Jogos Sem Fronteiras". Observador (ภาษาโปรตุเกส).

[15] "EBU.CH :: Jeux sans Frontières". 24 ธันวาคม 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 ธันวาคม 2006.

[16] "EBU To Launch New Format "Eurovision Super Games"". eurovoix.com. Eurovoix. 12 ธันวาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2019.

[17] Granger, Anthony (26 มิถุนายน 2017). "Eurovision Super Games Will Not Be Created". eurovoix.com. Eurovoix. สืบค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2019.

[18] ""Jeux sans frontières" de retour sur France 2 avec Nagui". Le Huffington Post. 18 มิถุนายน 2019. สืบค้นเมื่อ 18 มิถุนายน 2019.

[19] "Intervilles: Bientôt de retour sur nos télés ?".

[20] ""Games Without Frontiers" is back on Channel 5". www.bitfeed.co. 13 กรกฎาคม 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 กรกฎาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 20 กรกฎาคม 2019.

[21] Granger, Anthony (20 กรกฎาคม 2019). "Seven Broadcasters To Take Part in EuroGames?". eurovoix-world.com. Eurovoix.

[22] ""Torna su Canale 5 Giochi Senza Frontiere: a condurlo sarà Ilary Blasi"". Il Fatto Quotidiano. 16 มิถุนายน 2019. สืบค้นเมื่อ 18 มิถุนายน 2019.

[23] "Ascolti TV | Giovedì 19 settembre 2019. Un Passo dal Cielo 18.6%, Eurogames parte dal 16%". DavideMaggio.it (ภาษาอิตาลี). 20 กันยายน 2019. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2019.

[24] "Ascolti TV | Giovedì 24 ottobre 2019. Un Passo dal Cielo 19.3%, Eurogames chiude al ribasso (8.2%). La Carrà riparte dal 6.2%". DavideMaggio.it (ภาษาอิตาลี). 25 ตุลาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 25 ตุลาคม 2019.

[25] "Mediaset estrena por sorpresa 'Eurogames' en su plataforma de pago Mitele Plus". eldiario.es (ภาษาสเปนแบบยุโรป). 3 มกราคม 2020. สืบค้นเมื่อ 7 มกราคม 2020.

[a]

[1]

[2]

[3]

[b]

[c]

[d]

[e]

[f]

[g]

[4]

[h]

[i]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]