ข้ามไปเนื้อหา

สายชายฝั่งทะเลตะวันตก (ประเทศมาเลเซีย)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สายชายฝั่งทะเลตะวันตก
ทางสายชายฝั่งทะเลตะวันตกที่ศูนย์ซ่อมบำรุงบาตูกาจะฮ์
ข้อมูลทั่วไป
ชื่อลำลอง
สถานะเปิดให้บริการ
เจ้าของการรถไฟมาลายา
ที่ตั้งมาเลเซียตะวันตก
ปลายทาง
เชื่อมต่อจากสายแยกปาดังเบซาร์
จำนวนสถานี121
การดำเนินงาน
รูปแบบ
เส้นทาง
ผู้ดำเนินงานการรถไฟมาลายา
ศูนย์ซ่อมบำรุง
  • ปาดังเบซาร์
  • บูกิต เมอร์ตาจัม
  • บูกิต เต็งกาห์
  • บาตูกาจะฮ์
  • ราวัง
  • เซนตุล
  • เซอเริมบัน
  • กลัง
ประวัติ
เปิดเมื่อ1 มิถุนายน ค.ศ. 1885 (1885-06-01)
แล้วเสร็จ17 กันยายน ค.ศ. 1923 (1923-09-17)
ปิดเมื่อ1 กรกฎาคม ค.ศ. 2011 (2011-07-01) (วุดแลนด์–ตันจงปาการ์)
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง1,151 กิโลเมตร (715 ไมล์)
จำนวนทางวิ่ง1 หรือ 2
รางกว้าง1,000 mm (3 ft 3 38 in) มีเตอร์เกจ
ระบบจ่ายไฟ25 kV 50 Hz AC เหนือหัว (ปาดังเบซาร์ – เกอมัส)
สถานีรถไฟบัตเตอร์เวอร์ธ รัฐปีนัง

สายชายฝั่งทะเลตะวันตก (อังกฤษ: West Coast Line) เป็นสายรถไฟในประเทศมาเลเซีย ดำเนินการโดยเกอเรตาปีตานะฮ์เมอลายู (เคทีเอ็ม) เริ่มต้นจากสถานีรถไฟปาดังเบซาร์ ตำบลปาดังเบซาร์ บนพรมแดนไทย–มาเลเซีย รัฐปะลิส ไปสิ้นสุดปลายทางที่จุดผ่านรถไฟวุดแลนด์ ประเทศสิงคโปร์ ส่วนชื่อ "สายชายฝั่งทะเลตะวันตก" ได้มากจากการที่ทางรถไฟตัดผ่านรัฐต่าง ๆ ริมชายฝั่งทะเลตะวันตกของมาเลเซีย สถานีรถไฟหลักที่สำคัญ ได้แก่ สถานีรถไฟเซ็นทรัลกัวลาลัมเปอร์ในกัวลาลัมเปอร์, สถานีรถไฟบัตเตอร์เวอร์ธในรัฐปีนัง และสถานีรถไฟเกมัส รัฐเนอเกอรีเซิมบีลัน ซึ่งสามารถเชื่อมต่อกับรถไฟสายชายฝั่งทะเลตะวันออกได้

ทางรถไฟสายนี้ เปิดใช้งานครั้งแรกเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน ค.ศ. 1885