จ้าวกงหมิง

	จ้าวกงหมิง
	เทวรูปจ้าวกงหมิง ในฐานะของเทพเจ้าแห่ง โชคลาภ ศิลปะแบบประเพณีจีนในสมัยราชวงศ์หมิง จัดแสดง ณ พิพิธภัณฑ์มณฑลอานฮุย นครเหอเฟย์ มณฑลอานฮุย ประเทศจีน
ภาษาจีน	趙公明
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Zhào gōngmíng

จ้าวกงหมิง (จีน: 趙公明; แปลตรงตัว: "Zhào gōngmíng"), หรือเป็นที่รู้จักในนาม จ้าวกงหยวนส่วย (จีน: 趙公元帥; แปลตรงตัว: "Zhào gōng yuánshuài" - ขุนพลแม่ทัพตระกูลจ้าว) หรือมักขนานนามว่า ไฉ่สิ่งเอี้ยบู๊ (เทพแห่งโชคลาภปางพระเดช) เป็นเซียน เทพเจ้าแห่งโชคลาภในศาสนาชาวบ้านจีนและลัทธิเต๋า^[1]^[2]^[3] จ้าวกงหมิงเป็นไฉ่ซิงเอี๊ย ที่มีชื่อเสียงโดดเด่นที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในกลุ่มเทพเจ้าแห่งโชคลาภจีน โดยได้รับความนิยมในการสักการะบูชาในวันที่หนึ่งเดือนห้าตามปฏิทินจีนซึ่งถือเป็นวันประสูติของพระองค์^[4]^[5] เรื่องราวการกำเนิดปรากฏพระองค์ยอดนิยมของพระองค์มักอ้างอิงมาจากวรรณกรรมจีนชื่อดังยอดนิยม คือ ห้องสิน (封神演义) อันตรงข้ามกับบันทึก โผฉู หมี่ซิน ฉวนซู่ (Pochu Mixin Quanshu - จีน: 破除迷信全书; แปลตรงตัว: "Comprehensive Book for Eradicating Superstition") ว่าช่วงเวลาการกำเนิดปรากฏพระองค์นั้นคือสมัยราชวงศ์ซ่ง^[6]^[7]

เทพปกรณัม

ห้องสิน

ตามเทพปกรณัม ห้องสิน จ้าวกงหมิงนั้นเป็นเซียน นักพรตเต๋าทรงอยู่ฝ่ายของพระเจ้าชางโจ้วแห่งราชวงศ์ชาง โดยเป็นเชษฐาใหญ่สุดและทรงเป็นเชษฐาของเทพีประทานบุตรทั้งสาม คือ เจ้าแม่ยฺหวินเซียว เจ้าแม่ปี้เซียวและเจ้าแม่ฉฺยงเซียว พระองค์พร้อมด้วยขนิษฐาทั้งสามถึงแก่ชีพตักษัยวายชนม์หลังการรณรงค์ยุทธสงครามกับองค์เจียง จื่อหยาซึ่งเป็นฝ่ายของแห่งราชวงศ์โจว โดยต่อมา ได้รับการสถาปนาเป็นหนึ่งในคณะเทพสามร้อยหกสิบห้าองค์ ^[8] โดยได้รับการสักการะบูชาและมีหน้าที่อุปถัมป์ค้ำจุนเกื้อหนุนในฐานะของไฉ่สิ่งเอี้ย (เทพเจ้าแห่งโชคลาภจีน) โดยได้รับการยกย่องว่าเป็นประมุขของไฉ่สิ่งเอี้ยอีกสี่พระองค์ซึ่งเป็นขุนพลบริวารของท่าน คือ เซียงเซิง (จีน: 萧升; แปลตรงตัว: "Xiāo shēng") เฉาเป่า (จีน: 曹宝; แปลตรงตัว: "Cáo bǎo") เฉินจิ่วกง (จีน: 陈久公; แปลตรงตัว: "Chénjiǔgōng") เหยาเส้าสือ (จีน: 姚少司; แปลตรงตัว: "Yáo shǎo sī") โดยรวมเป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภจีนทั้งห้าทิศ ซึ่งขนานนามว่า อู่ลู่ไฉเสิน (จีน: 五路财神; แปลตรงตัว: "Wǔ lù cáishén") โดยสืบต่อมา^[9]

เทวรูปจ้าวกงหมิง ในฐานะของเทพเจ้าแห่งโชคลาภ ศิลปะแบบประเพณีจีน (ขวา) ประติมากรรมชุด ณ เทพเจ้าในห้องสิน ณ ศาลเจ้าตั๊วแป๊ะกง (大伯公庙, 实兆远) แขวงจาลันปาเซอร์ ปันจัง ซีเตียวัน รัฐเปรัก ประเทศมาเลเซีย และ (ซ้าย) ลายเส้นจิตรกรรมแบบประเพณีจีน

ศาลเจ้าอุทิศถวายในประเทศไทย

อ้างอิง

↑ Wang, Yi'e (2005). Taoism in China (ภาษาอังกฤษ). 五洲传播出版社. ISBN 978-7-5085-0838-2.
↑ Xiaoqing, Ye (January 2003). The Dianshizhai Pictorial: Shanghai Urban Life, 1884–1898 (ภาษาอังกฤษ). University of Michigan Press. ISBN 978-0-89264-162-8.
↑ Davis, Edward L. (2001). Society and the Supernatural in Song China (ภาษาอังกฤษ). University of Hawaiʻi Press. ISBN 978-0-8248-2310-8.
↑ Wang, Yi'e (2005). Taoism in China (ภาษาอังกฤษ). 五洲传播出版社. ISBN 978-7-5085-0838-2.
↑ Brokaw, Cynthia Joanne (2007). Commerce in Culture: The Sibao Book Trade in the Qing and Republican Periods (ภาษาอังกฤษ). Harvard University Asia Center. ISBN 978-0-674-02449-6.
↑ Mukherji, Priyadarśī (1999). Chinese and Tibetan Societies Through Folk Literature (ภาษาอังกฤษ). Lancers Books. ISBN 978-81-7095-073-8.
↑ Museum (Singapore), Asian Civilisations (2003). The Asian Civilisations Museum A-Z Guide to Its Collections (ภาษาอังกฤษ). National Heritage Board. ISBN 978-981-4068-67-3.
↑ Laing, Ellen Johnston; Foundation, Muban (2002). Art and Aesthetics in Chinese Popular Prints: Selections from the Muban Foundation Collection (ภาษาอังกฤษ). Center for Chinese Studies, University of Michigan. ISBN 978-0-89264-154-3.
↑ https://www.somboon.info/default.asp?content=contentdetail&id=9532

ดูเพิ่ม

[1] Wang, Yi'e (2005). Taoism in China (ภาษาอังกฤษ). 五洲传播出版社. ISBN 978-7-5085-0838-2.

[2] Xiaoqing, Ye (January 2003). The Dianshizhai Pictorial: Shanghai Urban Life, 1884–1898 (ภาษาอังกฤษ). University of Michigan Press. ISBN 978-0-89264-162-8.

[3] Davis, Edward L. (2001). Society and the Supernatural in Song China (ภาษาอังกฤษ). University of Hawaiʻi Press. ISBN 978-0-8248-2310-8.

[4] Wang, Yi'e (2005). Taoism in China (ภาษาอังกฤษ). 五洲传播出版社. ISBN 978-7-5085-0838-2.

[5] Brokaw, Cynthia Joanne (2007). Commerce in Culture: The Sibao Book Trade in the Qing and Republican Periods (ภาษาอังกฤษ). Harvard University Asia Center. ISBN 978-0-674-02449-6.

[6] Mukherji, Priyadarśī (1999). Chinese and Tibetan Societies Through Folk Literature (ภาษาอังกฤษ). Lancers Books. ISBN 978-81-7095-073-8.

[7] Museum (Singapore), Asian Civilisations (2003). The Asian Civilisations Museum A-Z Guide to Its Collections (ภาษาอังกฤษ). National Heritage Board. ISBN 978-981-4068-67-3.

[8] Laing, Ellen Johnston; Foundation, Muban (2002). Art and Aesthetics in Chinese Popular Prints: Selections from the Muban Foundation Collection (ภาษาอังกฤษ). Center for Chinese Studies, University of Michigan. ISBN 978-0-89264-154-3.

[9] ttps://www.somboon.info/default.asp?content=contentdetail&id=9532

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]