จังหวัดพระตะบอง

จังหวัดพระตะบอง ខេត្តបាត់ដំបង
จังหวัด
บนลงล่าง ซ้ายไปขวา: อนุสาวรีย์ตาตัมบอง (พญาโคตรตะบอง), วัดถ้ำสังหาร พนมสำเภา, ปราสาทบานัน วัดบานัน, ทะเลสาบพระตะบอง, วัดสังแก, วัดก็อนดึงในพระตะบอง, วัดกอร์ พระตะบอง
สมญา:  ชามข้าวแห่งกัมพูชา
แผนที่แสดงที่ตั้งของจังหวัดพระตะบอง
ประเทศ	กัมพูชา
ตั้งถิ่นฐาน	ก่อนพระนคร
ปกครองไทย	คริสต์ศตวรรษที่ 18
ปกครองโดยฝรั่งเศส	23 มีนาคม ค.ศ. 1907
ยึดครองโดยญี่ปุ่น	ค.ศ. 1941-1946
กลับคืนแก่กัมพูชา	กัมพูชาได้เอกราช
เมืองหลัก	พระตะบอง
การปกครอง
• ผู้ว่าราชการ	ปราชญ์ จัน (พรรคประชาชนกัมพูชา)
• รองผู้ว่าราชการ	อีล ซาย สัง สกตูม
• ที่นั่งรัฐสภาในพระราชอาณาจักร	8 / 125
พื้นที่
• ทั้งหมด	11,702 ตร.กม. (4,518 ตร.ไมล์)
อันดับพื้นที่	อันดับที่ 5
ความสูง	11.89 เมตร (39.01 ฟุต)
ประชากร  (พ.ศ. 2551)
• ทั้งหมด	1,036,523 คน
• อันดับ	อันดับที่ 4
• ความหนาแน่น	89 คน/ตร.กม. (230 คน/ตร.ไมล์)
เขตเวลา	UTC+07
รหัสโทรศัพท์	+855 (023)
อำเภอ	14
ตำบล	102
หมู่บ้าน	799
เว็บไซต์	battambang.gov.kh

พระตะบอง หรือ บัตดอมบอง (เขมร: បាត់ដំបង แปลว่า "ตะบองหาย") เป็นจังหวัดหนึ่งของประเทศกัมพูชา อยู่ทางภาคตะวันตกของประเทศ มีเขตติดต่อกับจังหวัดสระแก้วและจังหวัดจันทบุรี ประเทศไทย พื้นที่นี้อดีตเคยเป็นจังหวัดพระตะบองในมณฑลบูรพาของสยาม

จังหวัดพระตะบองมีเมืองหลักคือ เมืองพระตะบอง

ประวัติ

ตำนานเมืองพระตะบอง

ชื่อของพระตะบองในภาษาเขมรคือ บัตฎ็อมบอง แปลว่ากระบองหาย มีที่มาจากนิทานพื้นบ้านว่าในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จสินธพอมรินทร์เป็นกษัตริย์ โหรได้ทำนายว่าเชื้อสายของราชวงศ์เก่าจะได้ครองราชย์สมบัติสืบต่อจากพระองค์ พระองค์จึงให้ทหารฆ่าเชื้อสายราชวงศ์เก่าให้หมด มีเพียงกุมารองค์เดียวที่ตากุเหเอาไปเลี้ยงไว้ ที่รอดชีวิตได้ ตากุเหพากุมารไปต้อนโคด้วยแล้วทำกระบองหายไปในลำห้วย หาเท่าใดก็ไม่พบ ที่ที่กระบองหายจึงเรียก "บัตฎ็อมบอง" ต่อมา กุมารนั้นได้ครองราชย์ที่พระนครหลวง มีนามว่าพระบาทสมเด็จพระกมรแดงอัญ

สมัยอาณาจักรพระนคร (เขมรโบราณ)

จากจารึกวัดเอกพนม K.211 จารึกขึ้นเมื่อ พ.ศ. 1570 ตรงกับ รัชสมัยของพระเจ้าสุริยวรมันที่ 1 ในจารึกได้กล่าวถึง การถวายของจำนวนหนึ่งให้แก่เมืองที่ตั้งอยู่บริเวณใกล้เคียงปราสาทซึ่งประดิษฐานงพระกมรเตงอัญศิวลิงก์ เมืองนั้นชื่อว่าเมือง อโมฆะปุระ (Amoghapura) เอเตียน อายโมนิเยร์สันนิษฐานว่า พื้นที่ส่วนใหญ่ของพระตะบองปัจจุบัน น่าจะเคยเป็นเมือง อโมฆะปุระ ในสมัยเมืองพระนคร

สมัยสยามปกครอง

ดูเพิ่ม: มณฑลบูรพา

การลำเลียงกองทัพเจ้าพระยาบดินทรเดชา (สิง สิงหเสนี) ขณะลาดทัพไปยังเมืองพระตะบอง เมื่อ พ.ศ. 2380 สงครามอานามสยามยุทธ

พระตะบองเป็นหัวเมืองที่มีความสัมพันธ์กับสยามตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา มีบทบาทสำคัญเมื่อกษัตริย์กัมพูชายกทัพมาตีสยาม ซึ่งจะเดินทัพทางบกผ่านมาทางพระตะบอง ในสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช เมื่อยกทัพไปตีกรุงละแวก ก็ได้ยึดพระตะบองไว้ด้วย ใน พ.ศ. 2312 สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชได้ยกทัพไปตีเสียมราฐและพระตะบองและจัดให้อยู่ภายใต้การปกครองของไทยโดยตรง ในสมัยรัชกาลที่ 1 หลังจากที่สถาปนานักองค์เองขึ้นเป็นกษัตริย์กัมพูชาแล้ว ได้ให้เจ้าพระยาอภัยภูเบศร์ (แบน - ต้นสกุลอภัยวงศ์) ปกครองพระตะบองขึ้นตรงต่อกรุงเทพฯและมีเจ้าเมืองในสกุลอภัยวงศ์สืบทอดต่อมาอีก 5 คน จนพระตะบองกลายเป็นส่วนหนึ่งของอินโดจีนฝรั่งเศส

  ดินแดนมณฑลบูรพา (เสียมราฐ พระตะบองและศรีโสภณ) ที่สยามเสียให้แก่ฝรั่งเศสในปี 1907 พ.ศ. 2450 ทางฝรั่งเศสได้โอนดินแดนดังกล่าวขึ้นกับกัมพูชาในอารักขาของฝรั่งเศส

ในสมัยนักองค์จันทร์ เวียดนามพยายามขยายอิทธิพลเข้ามาในกัมพูชา ขุนนางกัมพูชาที่นิยมไทยได้ลี้ภัยมายังพระตะบองและพาพระอนุชาของนักองค์จันทร์ คือนักองค์สงวน นักองค์อิ่ม และนักองค์ด้วงมาด้วย หลังจากที่นักองค์ด้วงได้ครองราชย์สมบัติในกัมพูชา พระตะบองยังคงอยู่ใต้อำนาจของไทย หลังจากที่ฝรั่งเศสเข้ามาปกครองกัมพูชาและบังคับให้สยามยอมรับว่ากัมพูชาเป็นรัฐในอารักขาของฝรั่งเศส ฝรั่งเศสก็ยังยอมรับอำนาจของสยามเหนือเสียมราฐ พระตะบองและศรีโสภณ (ปัจจุบันคือจังหวัดพระตะบอง จังหวัดเสียมราฐ จังหวัดบันทายมีชัย และจังหวัดอุดรมีชัย) ที่เรียกว่าเขมรส่วนใน จนเมื่อสยามมีข้อพิพาทเกี่ยวกับเขตแดนกับฝรั่งเศส จึงยอมยกเขมรส่วนในให้ฝรั่งเศสแลกกับอำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย จังหวัดตราด และให้ฝรั่งเศสผ่อนคลายสิทธิสภาพนอกอาณาเขตต่อสยาม ตามสนธิสัญญาไทย-ฝรั่งเศส ลงวันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2449

สมัยตกเป็นส่วนหนึ่งของกัมพูชาในอารักของฝรั่งเศส

ดูเพิ่ม: กัมพูชาในอารักขาของฝรั่งเศส

อนุเสาวรีย์ของพระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ที่ระลึงถึงการที่กัมพูชาได้รับจังหวัดพระวิหาร, พระตะบองและเสียมราฐคืนจากสยามโดยการกดดันจากฝรั่งเศส

หลังจากนั้นในวันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2450 พระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ ได้มีพระบรมราชโองการให้แบ่งเขตการปกครองของเมืองพระตะบองออกเป็น 3 จังหวัด ได้แก่ จังหวัดพระตะบอง จังหวัดเสียมราฐ และจังหวัดศรีโสภณ ต่อมาจึงแบ่งเขตการปกครองใหม่อีกครั้งในปี พ.ศ. 2468 เป็น 2 เขต คือ จังหวัดพระตะบองและจังหวัดเสียมราฐ โดยจังหวัดพระตะบองมีเมือง (อำเภอ) ในความปกครอง 2 เมือง คือ เมืองพระตะบองกับเมืองศรีโสภณ ถึงปี พ.ศ. 2483 จังหวัดพระตะบองก็มีเมืองในความปกครองเพิ่มขึ้นเป็น 7 เมือง คือ เมืองพระตะบอง เมืองสังแก เมืองระสือ (โมงฤๅษี) เมืองตึกโช เมืองมงคลบุรี เมืองศรีโสภณ และเมือง Bei Thbaung

ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2

บทความหลัก: จังหวัดพระตะบอง (ประเทศไทย)

ตราประจำจังหวัดพระตะบอง (สมัยไทยปกครอง พ.ศ. 2484 - 2489)

แผนที่จังหวัดพระตะบอง (แสดงด้วยพื้นที่สีแดง)

ในปี พ.ศ. 2484 หลังสิ้นสุดกรณีพิพาทอินโดจีนไทย-ฝรั่งเศส ไทยได้ดินแดนส่วนที่เรียกว่าเขมรส่วนในและลาวฝั่งขวาของแม่น้ำโขงคืน จึงได้ประกาศจัดตั้งจังหวัดขึ้นใหม่ในดินแดนเหล่านี้ 4 จังหวัดคือ จังหวัดพระตะบอง, จังหวัดพิบูลสงคราม, จังหวัดนครจัมปาศักดิ์ และจังหวัดลานช้าง เฉพาะจังหวัดพระตะบองนั้นเมื่อแรกตั้งจังหวัดนั้น ได้แบ่งการปกครองออกเป็น 7 อำเภอ ตามประกาศเรื่องตั้งอำเภอ ลงวันที่ 23 กรกฎาคม พุทธศักราช 2484 ดังนี้

1. อำเภอเมืองพระตะบอง ตามเขตอำเภอพระตะบองเดิม
2. อำเภอพรหมโยธี ตามเขตอำเภอสังแกเดิม ตั้งชื่อตามพันเอก หลวงพรหมโยธี (มังกร พรหมโยธี ยศสุดท้ายเป็นที่พลเอก)
3. อำเภออธึกเทวเดช ตามเขตอำเภอระสือเดิม ตั้งชื่อตามพลอากาศโท หลวงอธึกเทวเดช (บุญเจียม โกมลมิศร์) แม่ทัพอากาศสนาม ภายหลังในเดือนเมษายน 2486 ได้เปลี่ยนชื่ออำเภออธึกเทวเดชเป็นอำเภอรณนภากาศ เนื่องจากแม่ทัพอากาศ/ผู้บัญชาการทหารอากาศ (พลอากาศโท หลวงอธึกเทวเดช) ได้ลาออกจากตำแหน่ง
4. อำเภอมงคลบุรี ตามเขตอำเภอมงคลบุรีเดิม
5. อำเภอศรีโสภณ ตามเขตอำเภอศรีโสภณเดิม
6. อำเภอสินธุสงครามชัย ตามเขตอำเภอตึกโชเดิม (ภายหลังโอนไปขึ้นกับจังหวัดพิบูลสงคราม) ตั้งชื่อตามพลเรือตรี หลวงสินธุสงครามชัย (สินธุ์ กมลนาวิน ยศสุดท้ายเป็นที่พลเรือเอก) ผู้บัญชาการทหารเรือและแม่ทัพเรือในขณะนั้น
7. อำเภอไพลิน ตามเขตอำเภอไพลินเดิม

อนึ่ง ชื่ออำเภอที่ไทยตั้งขึ้นใหม่ในทั้ง 4 จังหวัดที่ได้คืนมาจากฝรั่งเศสนั้น ส่วนหนึ่งตั้งชื่อตามบุคคลที่มีบทบาทอย่างสูงในการรบสงครามอินโดจีนในจังหวัดพระตะบอง มีชื่ออำเภอลักษณะดังกล่าว 3 อำเภอดังกล่าวข้างต้น ต่อมาทางการไทยได้ปรับปรุงเขตการปกครองจังหวัดพระตะบองเสียใหม่ โดยโอนท้องที่อำเภอศรีโสภณและอำเภอสินธุสงครามชัยไปขึ้นจังหวัดพิบูลสงครามแทนในเดือนธันวาคม ปีเดียวกัน จังหวัดพระตะบองจึงมีเขตการปกครองตลอดช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ตั้งแต่ พ.ศ. 2484 จนถึง พ.ศ. 2489 รวมทั้งสิ้น 5 อำเภอ คือ อำเภอเมืองพระตะบอง อำเภอพรหมโยธี อำเภออธึกเทวเดช อำเภอมงคลบุรี และอำเภอไพลิน

ในระหว่างที่จังหวัดนี้อยู่ในการปกครองของประเทศไทย ได้มีการจัดการเลือกตั้งขึ้น 2 ครั้ง ครั้งแรกเมื่อ 6 มกราคม พ.ศ. 2489 นายชวลิต อภัยวงศ์ได้เป็นส.ส. ของจังหวัดพระตะบอง และเมื่อเลือกตั้งเพิ่มเติมเมื่อ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2489 ได้นายสวาสดิ์ อภัยวงศ์ และพระพิเศษพาณิชย์เป็น ส.ส.จังหวัดพระตะบองเพิ่มเติม ก่อนจะคืนดินแดนดังกล่าวให้ฝรั่งเศส

สำหรับตราประจำจังหวัดนั้น กรมศิลปากรได้กำหนดให้จังหวัดพระตะบองใช้ตราประจำจังหวัด เป็นรูปพระยาโคตรตระบองยืนทำท่าจะขว้างตะบอง ตามตำนานในท้องถิ่นที่เล่าถึงที่มาของชื่อจังหวัด

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 จนถึงปัจจุบัน

ไทยคืนดินแดนที่ได้มาเหล่านี้รวมทั้งพระตะบองให้ฝรั่งเศสหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 และพระตะบองได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกัมพูชาเมื่อได้รับเอกราช ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2496 ได้มีการจัดตั้งเขตบริหารปอยเปต (Poi Pet administration) โดยอยู่ภายใต้การปกครองของเมืองศรีโสภณ (เมืองนี้ได้ถูกแบ่งเป็น 2 เมืองในปีนั้น คือ เมืองศรีโสภณและเมืองบันทายฉมาร์) ต่อมาได้ยกฐานะขึ้นเป็นเมืองชื่อว่า เมืองโอวจเรา (O Chrov) ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2508 และในเดือนกรกฎาคมปีเดียวกัน ได้มีการแบ่งเขตการปกครองของเมืองระสือส่วนหนึ่งออกเป็นเขตการปกครองใหม่ คือ เขตบริหารกะห์กรอลอ (Kors Kralor) หลังจากนั้นในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2509 รัฐบาลกัมพูชาก็ได้ตั้งเมืองถมอปวก (Thmar Pouk) ขึ้นเป็นเมืองในความปกครองของจังหวัดพระตะบอง และได้แบ่งเมืองบันทายฉมาร์ไปขึ้นกับจังหวัดอุดรมีชัยซึ่งจัดตั้งขึ้นใหม่ในปีนั้น

แม้จะเป็นส่วนหนึ่งของกัมพูชาแล้ว แต่พระตะบองก็ยังมีความห่างเหินจากศูนย์กลางอำนาจที่พนมเปญ ในสมัยระบอบสังคม พระตะบองเป็นที่ตั้งของฝ่ายต่อต้านรัฐบาล รวมทั้งกลุ่มคอมมิวนิสต์ การลุกฮือที่สัมลวต พ.ศ. 2510 เป็นการลุกฮือครั้งใหญ่ของประชาชนที่ต่อต้านรัฐบาล สมเด็จพระประมุขรัฐ นโรดม สีหนุ ได้สั่งให้ลน นลปราบปรามฝ่ายต่อต้านอย่างรุนแรง ในสมัยการปกครองของเขมรแดง ได้มีการอพยพประชาชนออกจากเมืองต่าง ๆ ไปอยู่ในชนบทเพื่อขยายผลผลิตทางการเกษตร จังหวัดพระตะบองกลายเป็นพื้นที่หนึ่งที่ได้ชื่อว่าทุ่งสังหาร อันเนื่องมาจากการปกครองที่เลวร้ายของเขมรแดง ในยุคนี้ เขมรแดงได้ตั้งเมืองขึ้นใหม่ในเขตจังหวัดพระตะบองอีก 2 เมือง คือ เมืองบานันและเมืองกรอลอ (Kors Lor)

จังหวัดพระตะบองได้รับการปลดปล่อยจากระบอบเขมรแดงในวันที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2522 และได้มีการจัดตั้งคณะกรมการเมืองขึ้นปกครองจังหวัดนี้จนกระทั่งมีการเลือกตั้งทั่วไปในปี พ.ศ. 2526 โดยในช่วงระยะเวลาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2522 - 2529 จังหวัดพระตะบองมีเมืองในปกครอง 9 เมือง และ 1 เขตการปกครอง ในปี พ.ศ. 2529 ตั้งมีการจัดตั้งเมืองบานัน เมืองโบเวล และเมืองเอกพนมขึ้น ทำให้จังหวัดพระตะบองมีเมืองในความปกครองรวม 12 เมือง แต่สองปีต่อมา ก็ได้แบ่งเอาเมือง 5 เมืองในความปกครอง ไปจัดตั้งขึ้นเป็นจังหวัดบันทายมีชัยหลังการเลือกตั้ง พ.ศ. 2536 พระตะบองยังเป็นที่ตั้งของกองกำลังติดอาวุธฝ่ายเขมรแดงจนกระทั่ง พล พตเสียชีวิตใน พ.ศ. 2541

ในปี พ.ศ. 2542 หลังจากการสลายตัวของเขมรแดงอย่างแท้จริงแล้ว ก็ได้มีการแบ่งอาณาเขตของจังหวัดพระตะบองไปจัดตั้งเป็นกรุงไพลิน และในปี พ.ศ. 2543 ก็ได้แบ่งเอาเขตเมืองระสือส่วนหนึ่งจัดตั้งขึ้นเป็นเมืองกะห์กรอลอ

รายนามผู้ปกครองจังหวัดพระตะบอง

สมัยภายใต้การปกครองของสยาม

ผู้สำเร็จราชการเมืองพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	เจ้าพระยาอภัยภูเบศร (แบน) (បែន)	พ.ศ. 2338–2352	ต้นสกุลอภัยวงศ์
2	พระยาอภัยภูเบศร (แบน หรือ แปน) (ប៉ែន)	พ.ศ. 2353–2357
3	พระยาอภัยภูเบศร (รศ) (រស់)	พ.ศ. 2357–2370
4	พระยาอภัยภูเบศร (เชด)	พ.ศ. 2370–2377
5	สมเด็จพระศรีไชยเชฐ (นักองค์อิ่ม)	พ.ศ. 2377-2382	ถูกเวียดนามจับตัวไปที่เว้
-	พระพิทักษ์บดินทร์ (โสม)	พ.ศ. 2389–2390	ปลัดเมืองพระตะบอง รั้งราชการเมืองพระตะบอง
6	พระยาอภัยภูเบศร (นอง) (នង)	พ.ศ. 2390–2403
7	เจ้าพระยาคทาธรธรณินทร์ (เยีย อภัยวงศ์) (យារ, ញ៉ុញ)	พ.ศ. 2403–2435
8	เจ้าพระยาอภัยภูเบศร (ชุ่ม อภัยวงศ์) (ឈុំ)	พ.ศ. 2435–2450	ได้เลื่อนฐานะเป็นข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลบูรพา พ.ศ. 2446–2450

ข้าหลวงเทศาภิบาลมณฑลบูรพา

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	พระยามหาอำมาตยาธิบดี (หรุ่น ศรีเพ็ญ)	พ.ศ. 2434–2436
2	พระยาศักดาภิเดชวรฤทธิ์ (ดั่น อัมรานนท์)	พ.ศ. 2436–2446
3	เจ้าพระยาอภัยภูเบศร (ชุ่ม อภัยวงศ์)	พ.ศ. 2446–2450

สมัยกัมพูชาในอารักขาของฝรั่งเศส (พ.ศ. 2450-2484)

เจ้าเมือง/ผู้ว่าราชการเมืองพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	แอม อรุณ (អែម អរុណ)	พ.ศ. 2450–2465
2	เจีย (ជា)	พ.ศ. 2465–2470
3	นวน (នួន)	พ.ศ. 2470–2477
4	จง ตวน (ចុង ទួន)	พ.ศ. 2477–2482
5	มาส นัล (មាស ណាល់)	พ.ศ. 2482–2484

สมัยไทยกลับเข้ามาปกครองในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 (พ.ศ. 2484-2489)

ข้าหลวงจังหวัดพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	พันเอก หลวงราญปฏิเวธ (เวก สุวรรณกร)	พ.ศ. 2484
2	หม่อมทวีวงศ์ถวัลยศักดิ์ (หม่อมราชวงศ์เฉลิมลาภ ทวีวงศ์)	19 พ.ย. 2484-2486	ย้ายไปเป็นหัวหน้าที่ปรึกษาประจำกองข้าหลวงใหญ่สี่รัฐมาลัย
3	?	พ.ศ. 2486-2489

สมัยกลับคืนสู่การปกครองของฝรั่งเศสและสมัยพระราชอาณาจักรกัมพูชาครั้งที่ 1

ผู้ว่าราชการจังหวัดพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	ลอน นอล (លន់ នល់)	พ.ศ. 2489-2490	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 1
2	สิน ช้อย (ស៊ីន ឆយ)	พ.ศ. 2490-2491
-	ลอน นอล (លន់ នល់)	พ.ศ. 2481-2492	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 2
3	เทพ พน (ទេព ផន)	พ.ศ. 2492-2494	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 1
4	โพธิ์ เพรือง (ផូ ព្រឿង)	พ.ศ. 2494-249
5	จาย ทุล (ចាយ ធុល)	พ.ศ. 2497-2499
-	เทพ พน (ទេព ផន)	พ.ศ. 2499-2502	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 2
6	ติม งวน (ទឹម ងួន)	พ.ศ. 2502-2509	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 1
7	แยม มนีรัตน์ (យ៉ែម មុនីរ័ត្ន)	พ.ศ. 2509-2510
8	อิน ตัม (អ៊ិន តាំ)	พ.ศ. 2510-2511
-	ติม งวน (ទឹម ងួន)	ม.ค.-ต.ค. 2511	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 2
9	เสก ซ็อมเอิด (សេក សំអៀត)	พ.ศ. 2511-2517	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 1
10	ซาร์ โฮ (សារ ហោ)	พ.ศ. 2517-ม.ค. 2518
-	เสก ซ็อมเอิด (សេក សំអៀត)	ม.ค.-เม.ย. 2518	ดำรงตำแหน่งครั้งที่ 2

สมัยเขมรแดง (1975-1979)

ผู้ว่าราชการจังหวัดพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	รส ญีม (រស់ ញឹម)	พ.ศ. 2518-2521
2	ตา มก (តា ម៉ុក)	พ.ศ. 2521-2522

สมัยสาธารณรัฐประชาชนกัมพูชา

ผู้ว่าราชการจังหวัดพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	แก้ว ที (កែវ ធី)	พ.ศ. 2522-2523
2	ลาย สมร (ឡាយ សាម៉ុន)	พ.ศ. 2523-2525
3	ซุม ซาด (ស៊ុំ សាត)	พ.ศ. 2525-2527
4	แก กึมยาน (កែ គឹមយ៉ាន)	พ.ศ. 2527-2529
5	ซก สราญ (សុក សារ៉ាន់)	พ.ศ. 2529-2531

สมัยพระราชอาณาจักรกัมพูชาครั้งที่ 2

ผู้ว่าราชการจังหวัดพระตะบอง

ลำดับที่	ชื่อ	ระยะเวลา	หมายเหตุ
1	อง ซามี (អ៊ុង សាមី)	พ.ศ. 2534-2542
2	เนา ซัม (នៅ សំ)	พ.ศ. 2542-2544
3	บราชญ์ จันท์ (ប្រាជ្ញ ចន្ទ)	พ.ศ. 2544-2557
4	จันท์ โสพล (ច័ន្ទ សុផល)	พ.ศ. 2557-2560
5	ง้วน รัตนะ (ងួន រតនៈ)	พ.ศ. 2560-2564
6	ซก ลู (សុខ លូ)	พ.ศ. 2564-ปัจจุบัน

การแบ่งเขตการปกครอง

จังหวัดพระตะบองแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 14 อำเภอ (ស្រុក สฺรุก)

#	ชื่อ	อังกฤษ	เขมร	หน่วยการปกครอง	Geocode
1	บานัน (บาณาน่)	Banan	បាណន់	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0201
2	ทมอโกล (ถฺมโคล)	Thma Koul	ថ្មគោល	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0202
3	พระตะบอง (บาต̍ฎํบง)	Battambang	បាត់ដំបង	เทศบาล (กฺรุง, ក្រុង)	0203
4	บอเวล (บเวล)	Bavel	បវេល	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0204
5	เอกพนม (เอภฺนุ˚)	Aek Phnum	ឯកភ្នំ	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0205
6	โมงรืซเซ็ย, เมืองระสือ (โมงฤสฺสี)	Moung Ruessei	មោងឫស្សី	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0206
7	รัตนมณฑล (รตนมณฺฑล)	Rotonak Mondol	រតនមណ្ឌល	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0207
8	สังแก (สฺงแก)	Sangkae	សង្កែ	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0208
9	ซ็อมลูต (สํฬูต)	Samlout	សំឡូត	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0209
10	ซ็อมปึวลูน (สํเพาลูน)	Sampov Lun	សំពៅលូន	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0210
11	พนมพรึก (ภฺนุ˚พฺรึก)	Phnum Proek	ភ្នំព្រឹក	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0211
12	ก็อมเรียง (กํเรียง)	Kamrieng	កំរៀង	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0212
13	กะห์กรอลอ (คาส่กฺรฬ)	Koas Krala	គាស់ក្រឡ	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0213
14	รุกขคีรี	Rukh Kiri	រុក្ខគិរី	อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក)	0214

อาณาเขต

• ทิศเหนือ จรดจังหวัดบันทายมีชัยและจังหวัดเสียมราฐ
• ทิศใต้ จรดจังหวัดโพธิสัตว์
• ทิศตะวันตก จรดจังหวัดไพลิน จังหวัดสระแก้ว จังหวัดจันทบุรี และจังหวัดตราด (ประเทศไทย)
• ทิศตะวันออก จรดจังหวัดเสียมราฐและจังหวัดโพธิสัตว์