ข้ามไปเนื้อหา

ฮิวแมนแพปพิลโลมาไวรัส

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก Human papillomavirus)
การติดเชื้อฮิวแมนแพปพิลโลมาไวรัส
ชื่ออื่นเอชพีวี (HPV)
เมเจอร์แคสปิดโปรตีน L1 ของ HPV 11
สาขาวิชาโรคติดเชื้อ, สูตินรีเวชวิทยา, วิทยาเนื้องอก
อาการไม่พบอาการ, หูด[1][2]
ภาวะแทรกซ้อนมะเร็งปากมดลูก, ปากช่องคลอด, มดลูก, องคชาต, ก้น, คอและปาก[1][2]
สาเหตุการแพร่กระจายของเชื้อ human papillomavirus จากการสัมผัสโดยตรงกับเชื้อ[3][4]
การป้องกันวัคซีนเอพีวี, การสวมถุงยางอนามัย[3][5]

โรคติดเชื้อฮิวแมนพัพพิลโลมาไวรัส (human papillomavirus infection; โรคติดเชื้อเอชพีวี; HPV infection) เป็นการติดเชื้อที่เกิดจากการติด ฮิวแมนพัพพิลโลมาไวรัส (human papillomavirus; เอชพีวี; HPV) ซึ่งเป็นดีเอ็นเอไวรัสของแฟมิลี พัพพิลโลมาวิริเด (พัพพิลโลมาวิริเด)[4] ราว 90% ของการติดเชื้อเอชพีวีไม่แสดงอาการของโรคและหายได้เองภายในระยะเวลาสองปี[1] อย่างไรก็ตาม ในบางกรณีพบว่าการติดเชื้อเอชพีวีคงอยู่และส่งผลให้เกิดหูด หรือรอยแผลพรีแคนเซอรัส[2] แผลพรีแคนเซอรัสเหล่านี้ขึ้นอยู่กับอวัยวะที่เกิด อาจส่งผลให้นำไปสู่มะเร็งปากมดลูก, ปากช่องคลอด, มดลูก, องคชาต, ก้น, ปากและคอ[1][2] กรณีส่วนใหญ่ของมะเร็งปากมดลูกเกิดจากเชื้อเอชพีวีสองสายพันธุ์ HPV16 และ HPV18 คิดเป็นราว 70% ของกรณีผู้ป่วยทั้งหมด[1][6] มะเร็งอื่น ๆ ที่มีกล่าวถึงไว้ข้างบนตั้งแต่ 60% ถึง 90% พบว่าเกี่ยวข้องกับเอชพีวี[6] HPV6 และ HPV11 เป็นสาเหตุที่พบทั่วไปที่ทำให้เกิดหูดที่อวัยวะเพศ และเกิด โรคติดเชื้อพัพพิลโลมาที่กล่องเสียง[1]

การติดเชื้อเอชพีวีนั้นเกิดจากดีเอ็นเอไวรัส ฮิวแมนพัพพิลโลมาไวรัส (human papillomavirus) จากแฟมิลีของ papillomavirus[7] ปัจจุบันมีมากกว่า 170 ชนิดที่ถูกบันทึกไว้แล้ว[7] มีมากกว่า 40 ชนิดที่สามารถติดต่อผ่านเพศสัมพันธ์ และติดเชื้อบริเวณทวารหนักกับ อวัยวะเพศ[3] ปัจจัยเสี่ยงหลักของการติดเชื้อที่ไม่จางหายไปจากการติดต่อทางเพศสัมพันธ์รวมถึงอายุแรกมีเพศสัมพันธ์ที่ต่ำ, การมีหลายคู่นอน, การสูบบุหรี่ และภาวะมีภูมิคุ้มกันที่ถูกกด[1] การติดต่อรูปแบบนี้มักเกิดตากการสัมผัสกันของผิวหนังผ่าน การสอดใส่ทางมดลูก และ เพศสัมพันธ์ทางทวารหนัก เป็นรูปแบบที่พบมากที่สุด[3] นอกจากนี้เอชพีวียังอาจติดต่อจากมารดาสู่ลูกในครรภ์ได้[8] ในปัจจุบันยังคงไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเอชพีวีสามารถแพร่กระจายผ่านทางสิ่งของในชีวิตประจำวันเช่นฝารองนั่งของโถชักโครก,[9] แต่ชนิดที่ก่อเกิดหูดอาจแพร่กระจายผ่านพื้นผิวเช่นพื้นได้[10] บุคคลหนึ่งสามารถติดเชื้อเอชพีวัได้มากกว่าหนึ่งชนิด[8] ในปัจจุบันพบว่าเอชพีวีมีผลกระทบเฉพาะต่อในมนุษย์เท่านั้น[4][11]

วัคซีนเอชพีวีสามารถฉีดเพื่อป้องกันชนิดการติดเชื้อที่พบทั่วไปได้[3] เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด ควรฉีดวัคซีนก่อนขีดเริ่มกิจกรรมทางเพศ (sexual activity onset) ดังนั้นจึงมีการแนะนำโดยทั่วไปให้ฉีดตั้งแต่เป็นเด็กที่อายุ 9–13 ปี[1] การตรวจคัดกรองมะเร็งปากมดลูก เช่นการตรวจพัพพานิโคโลว ("พัพสเมียร์") หรือการตรวจสภาพปากมดลูกหลังการทากรดแอซีติก สามารถตรวจได้ทั้งมะเร็งระยะต้นและเซลล์ที่มีความผิดปกติที่อาจพัฒนาไปเป็นมะเร็งได้[1] การตรวจคัดกรองสามารถช่วยให้พบโรคได้ในระยะต้น ๆ ซึ่งช่วยให้การรักษาโรคมีประสิทธิภาพที่ดีกว่า[1] การตรวจคัดกรองนี้สามารถช่วยลดปริมาณทั้งผู้เสียชีวิตและป่วยด้วยมะเร็งปากมดลูก[12] หูดที่ปากมดลูกสามารถกำจัดได้ด้วยวิธีการแช่แข็งหูด[4]

แทบจะทุกบุคคลจะเคยติดเชื้อเอชพีวีในสักช่วงหนึ่งของชีวิต[3] เอชพีวีเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่พบมากที่สุดทั่วโลก[4] ในปี 2018 มีป่วยด้วยมะเร็งปากมดลูกใหม่ประมาณ 569,000 คนทั่วโลก และเสียชีวิต 311,000 ราย[13] ราว 85% ของมะเร็งปากมดลูกทั้งหมดทั่วโลก พบในประเทศที่มีรายได้ต่ำถึงปานกลาง[1] ในสหรัฐมีประมาณ 30,700 กรณีของมะเร็งที่เกิดจากเอชพีวีต่อปี[14] ประมาณ 1% ของผู้ใหญ่ที่มีสามารมีการกระตุ้นทางเพศพบหูด[8] กรณีของหูดที่ปากมดลูกนั้นมีกล่าวถึงไว้ย้อนกลับไปตั้งแต่กรีกโบราณ ในขณะที่ความรู้ว่าไวรัสนั้นเป็นตัวการเกิดโรคถูกค้นพบในปี 1907[15]

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 1.10 "Human papillomavirus (HPV) and cervical cancer". WHO. มิถุนายน 2016. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 สิงหาคม 2016.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Ljubojevic S, Skerlev M (2014). "HPV-associated diseases". Clinics in Dermatology. 32 (2): 227–34. doi:10.1016/j.clindermatol.2013.08.007. PMID 24559558.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 "What is HPV?". CDC. 28 ธันวาคม 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 10 สิงหาคม 2016.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 Milner DA (2015). Diagnostic Pathology: Infectious Diseases. Elsevier Health Sciences. p. 40. ISBN 9780323400374. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 กันยายน 2017.
  5. ↑ "Fact Sheet for Public Health Personnel | Condom Effectiveness | CDC". www.cdc.gov. 25 มีนาคม 2013. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 พฤษภาคม 2017. สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2017.
  6. ↑ 6.0 6.1 "The Link Between HPV and Cancer". CDC. September 30, 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 November 2015. สืบค้นเมื่อ 11 August 2016.
  7. ↑ 7.0 7.1 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Bzhalava2013
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 "Human Papillomavirus (HPV) Questions and Answers". CDC. 28 ธันวาคม 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 11 สิงหาคม 2016.
  9. ↑ "5 Things You Might Not Know About Human Papillomavirus". CDC. สืบค้นเมื่อ 22 May 2020.
  10. ↑ "Human Papilloma Virus (HPV)" (PDF). WRHA. 18 November 2019. สืบค้นเมื่อ 26 March 2019.
  11. ↑ "Pink Book (Human Papillomavirus)" (PDF). CDC.gov. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 มีนาคม 2017. สืบค้นเมื่อ 18 เมษายน 2017.
  12. ↑ Sawaya GF, Kulasingam S, Denberg TD, Qaseem A (มิถุนายน 2015). "Cervical Cancer Screening in Average-Risk Women: Best Practice Advice From the Clinical Guidelines Committee of the American College of Physicians". Annals of Internal Medicine. 162 (12): 851–9. doi:10.7326/M14-2426. PMID 25928075.
  13. ↑ "Global Cancer Observatory: International Agency for Research on Cancer" (PDF). IARC. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 11 October 2018. สืบค้นเมื่อ 16 March 2019.
  14. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ CDC2016Epi
  15. ↑ Tyring S, Moore AY, Lupi O (2016). Mucocutaneous Manifestations of Viral Diseases: An Illustrated Guide to Diagnosis and Management (2nd ed.). CRC Press. p. 207. ISBN 9781420073133.
Stub icon

บทความแพทยศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฮิวแมนแพปพิลโลมาไวรัส&oldid=11171625"