สมเด็จพระราชินีเกซัง โชเดน

เกซัง โชเดน วังชุก
พระอัยยิกาเจ้า
สมเด็จพระราชินีแห่งภูฏาน
ดำรงพระยศ	30 มีนาคม ค.ศ. 1952 – 21 กรกฎาคม ค.ศ. 1972
ราชาภิเษก	27 ตุลาคม ค.ศ. 1952
พระราชสมภพ	(1930-05-21) 21 พฤษภาคม ค.ศ. 1930 บ้านภูฏาน กาลิมโปง รัฐเบงกอลตะวันตก ประเทศอินเดีย เกซัง โชเดน
คู่อภิเษก	สมเด็จพระราชาธิบดีชิกเม โตเจ วังชุก (สมรส 1951; เสียชีวิต 1972)
พระราชบุตร	เจ้าหญิงโซนัม โชเดน วังชุก เจ้าหญิงเดเชน วังโม วังชุก สมเด็จพระราชาธิบดีชิกเม เซ็งเค วังชุก เจ้าหญิงเพมา ลาเดน วังชุก เจ้าหญิงเกซัง วังโม วังชุก
ราชวงศ์	วังชุก (โดยเสกสมรส)
พระราชบิดา	โซนัม ต็อบกเย ดอร์จี
พระราชมารดา	มายึม โชยิง วังโม ดอร์จี
ศาสนา	พุทธวัชรยาน

สมเด็จพระอัยยิกาเกซัง โชเดน (พระราชสมภพ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2473) เป็นสมเด็จพระอัยยิกาในสมเด็จพระราชาธิบดีชิกเม เคซาร์ นัมกเยล วังชุก และเป็นพระมารดาในสมเด็จพระราชาธิบดีชิกเม เซ็งเค วังชุก และเป็นพระอัครมเหสีในสมเด็จพระราชาธิบดีชิกเม โตเจ วังชุก และเป็นเจ้านายฝ่ายในที่ดำรงพระอิสริยยศเป็นสมเด็จพระอัยยิกาเจ้าเพียงพระองค์เดียวของโลกยุคปัจจุบัน

พระราชประวัติ

สมเด็จพระอัยยิกาเกซัง โชเดน เสด็จพระราชสมภพเมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2473 เป็นธิดาของโซนัม ต็อบกเย ดอร์จี กับมายึม โชยิง วังโม ดอร์จี พระราชชนกเป็นนายกรัฐมนตรีภูฏาน และมาจากตระกูลดอร์จีซึ่งเป็นตระกูลใหญ่ของภูฏาน ส่วนพระราชชนนีเป็นพระธิดาของมหาราชาแห่งรัฐสิกขิม มีพระพี่น้องเป็นชายสามคนและเป็นหญิงอีกหนึ่งคน ทรงสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนนักบุญยอแซฟคอนแวนต์ที่กาลิมปง ประเทศอินเดีย

พระองค์อภิเษกสมรสกับสมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี ดอร์จี ซึ่งขณะนั้นดำรงพระอิสริยยศเป็นมกุฎราชกุมารแห่งภูฏาน ณ พระราชวังอุกเยนเพลรีในเมืองพาโร เมื่อวันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2494 หลังกษัตริย์พระองค์ก่อนเสด็จสวรรคต พระสวามีขึ้นเสวยราชสมบัติ พระองค์ก็ขึ้นเป็นสมเด็จพระราชินีแห่งภูฏาน หลังจากนั้นไม่ช้านานก็ให้ประสูติการพระราชธิดา โดยมีสมเด็จพระราชินีพุนโซ โชเดน พระราชินีในรัชกาลก่อน คนรับใช้ และแพทย์ชาวภูฏานคอยถวายการพยาบาลพระราชธิดานี้

พระราชกรณียกิจ

สมเด็จพระอัยยิกาเกซัง โชเดนขึ้นเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ใน พ.ศ. 2515 เมื่อคราวพระราชสวามีทรงพระประชวร ทรงสนพระทัยในบวรพุทธศาสนามาก ด้วยทรงอุปถัมภ์กิจกรรมสวนมนต์ประจำปี พระราชทานพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ถวายแก่นักพรต 200 รูป และอารามต่าง ๆ ทั้งในภูฏาน และในกาลิมปง ประเทศอินเดีย นอกจากนี้ทรงสนพระทัยการอนุรักษ์ศิลปะและมรดกทางวัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์ของประเทศภูฏาน โดยทรงสนับสนุนทุนการศึกษาและการวิจัยในประเทศ