สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติ
ลิเบีย | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2011–2012 | |||||||||
.svg) ตราแผ่นดิน
| |||||||||
.svg) | |||||||||
| เมืองหลวง และเมืองใหญ่สุด | ตริโปลี | ||||||||
| ภาษาราชการ | ภาษาอาหรับ | ||||||||
| ศาสนา | อิสลาม | ||||||||
| การปกครอง | รัฐเดี่ยว รัฐบาลเฉพาะกาล | ||||||||
| ประธาน | |||||||||
• 2011–2012 | มุสตาฟา อับดุล จาลิล | ||||||||
• 2011 | มาห์มูด จิบริล | ||||||||
• 2011-2012 | อับดุรราฮิม เอล-เคอิบ | ||||||||
| สภานิติบัญญัติ | สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติ | ||||||||
| ยุคประวัติศาสตร์ | สงครามกลางเมืองลิเบีย | ||||||||
• การจัดตั้ง | 5 มีนาคม 2011 | ||||||||
| 28 สิงหาคม 2011 | |||||||||
• การเสียชีวิตของ มูอัมมาร์ กัดดาฟี | 20 ตุลาคม 2011 | ||||||||
• การมอบอำนาจกับผู้ที่ได้รับการคัดเลือก | 8 สิงหาคม 2012 | ||||||||
| สกุลเงิน | ดีนาร์ลิเบีย (LYD) | ||||||||
| |||||||||
สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติ (อังกฤษ: National Transitional Council; อาหรับ: المجلس الوطني الانتقالي) เป็นองค์กรที่ก่อตั้งขึ้นในลิเบีย โดยกลุ่มผู้ก่อการกำเริบใน พ.ศ. 2554 ต่อต้านมูอัมมาร์ กัดดาฟี ประธานาธิบดีแห่งประเทศลิเบีย ตามประกาศการจัดตั้งอันมีขึ้นในเมืองเบงกาซีเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2554 ด้วยวัตถุประสงค์จะให้ปฏิบัติหน้าที่เป็น "โฉมหน้าทางการเมืองของคณะปฏิวัติ" เมื่อวันที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2554 สภาได้ออกแถลงการณ์ซึ่งประกาศว่าตนเองเป็น "ผู้แทนเพียงหนึ่งเดียวของลิเบีย"[1][2] สภาได้เรียกรัฐลิเบียว่า "สาธารณรัฐลิเบีย" (อาหรับ: الجمهورية الليبية) [3]
การจัดตั้ง
[แก้]การก่อการกำเริบในลิเบีย
[แก้]หลังจากที่ได้มีการเดินขบวนประท้วงในตูนิเซียและอียิปต์ซึ่งส่งผลให้ผู้นำทั้งสองประเทศลงจากอำนาจนั้น ทางลิเบียก็ได้มีการก่อการกำเริบซึ่งเริ่มขึ้นตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554[4][5] เมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ ความไม่สงบได้แพร่ไปจนถึงตริโปลี จนกระทั่งปลายเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554 พื้นที่ส่วนใหญ่ของลิเบียตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านกัดดาฟี ลิเบียตะวันออก ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่โดยรอบเบงกาซี เมืองใหญ่อันดับสองและเมืองท่าที่สำคัญของประเทศ อยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านอย่างมั่นคง และฝ่ายต่อต้านเริ่มต้นจัดระเบียบตนให้มีรัฐบาลปกครอง[6]
การจัดตั้งสภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติ
[แก้]สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติได้รับการจัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554 เพื่อเป็น "โฉมหน้าทางการเมืองของการปฏิวัติ"[7] โฆษกของสภาประกาศอย่างชัดเจนในการแถลงข่าวว่า สภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาตินี้ไม่ใช่รัฐบาลเฉพาะกาลและเสริมว่าสภาที่เพิ่งจัดตั้งขึ้นใหม่นี้จะไม่ติดต่อกับรัฐบาลต่างชาติและไม่ต้องการให้ต่างชาติยื่นมือเข้ามาแทรกแซง[8]
นักข่าวอัลญะซีเราะฮ์ในเบงกาซี ได้รายงานว่าจะยังไม่มีการจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาลเต็มรูปแบบจนกระทั่งตริโปลีจะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านรัฐบาล ซึ่งขัดแย้งกับการกล่าวอ้างของอดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม มุสตาฟา โมฮัมเหม็ด อบัด อัล-จาลิล ก่อนหน้านี้เกี่ยวกับการจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาล ข้อคิดเห็นดังกล่าวได้รับการทำให้ชัดเจนโดยสภาระบุว่าเป็น "ความเห็นส่วนบุคคล" โฆษกของสภาอีกคนหนึ่งกล่าวว่าอัลจาลิลไม่ได้รับมติยอมรับจากกลุ่มกบฏและเมืองทั้งหมดก่อนที่จะแถลงการณ์เกี่ยวกับรัฐบาลเฉพาะกาล ซึ่งได้ก่อให้เกิด "ความรู้สึกขมขื่น" ด้านโฆษกสภายังได้ประกาศอย่างชัดเจนอีกว่า หากรัฐบาลเฉพาะกาลมีการจัดตั้งขึ้นจริง อัล-จาลิลจะมิใช่ผู้นำรัฐบาลและคำแถลงของเขาได้ทำให้ผู้นำฝ่ายค้านบางคน "ประหลาดใจและงุนงง" อัล-จาลิลถูกมองโดยผู้นำฝ่ายต่อต้านรัฐบาลบางคนว่ามีความสัมพันธ์กับระบอบกัดดาฟีมากเกินไป[9]
สมาชิกภาพ
[แก้]อัลญะซีเราะฮ์อิงกลิช ได้รายงานต่อไปว่า แต่ละนครหรือเมืองที่อยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านรัฐบาลจะได้รับห้าที่นั่งในสภาที่จัดตั้งขึ้นใหม่นี้และจะมีการติดต่อไปยังนครใหม่ที่ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่ายต่อต้านรัฐบาลเพื่อให้นครเหล่านั้นเข้าร่วมกับสภา อัตลักษณ์ของสมาชิกสภาไม่ได้รับการเปิดเผยในการแถลงจัดตั้งสภา สิ่งที่ทราบกันมีเพียงว่าทนายความสิทธิมนุษยชน Hafiz Ghoga เป็นโฆษกของสภาใหม่นี้[8] นักหนังสือพิมพ์อัลญะซีเราะฮ์อิงกลิชในเบงกาซี กล่าวว่า มุสตาฟา โมฮัมเหม็ด อบัด อัล-จาลิลได้แสดงบทบาทผู้นำในสภาที่จัดตั้งขึ้นใหม่นี้[8]
ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
[แก้]เมื่อวันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2554 ฝรั่งเศสเป็นประเทศแรกที่รับรองสภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติเป็นผู้แทนเพียงหนึ่งเดียวของลิเบียโดยสำนักประธานาธิบดี นีกอลา ซาร์กอซี หนึ่งวันหลังจากที่สมาชิกรัฐสภาทวีปยุโรปแสดงความต้องการให้สหภาพยุโรปรับรองกลุ่มกบฏ[10] สื่อยังรายงานอีกว่าฝรั่งเศสมีแผนจะส่งเอกอัครราชทูตไปยังเบงกาซี[11] ส่วนทางด้านโปรตุเกส มีรายงานว่า โปรตุเกสได้รับรองสภาถ่ายโอนอำนาจแห่งชาติหลังจากที่ฝรั่งเศสให้การรับรองไปก่อนหน้านี้ โดยมีการแลกเปลี่ยนการรับรองทางการทูตระหว่างกัน[12][13] ขณะที่ยังไม่มีแถลงการณ์อย่างเป็นทางการจากรัฐบาล
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Ferocious battles in Libya as national council meets for first time". 6 March 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-08-22. สืบค้นเมื่อ 6 March 2011.
- ↑ The Interim Transitional National Council Decree 3, published 5 March 2011
- ↑ "The Libyan Republic - The Interim Transitional National Council". Ntclibya.org. 2011-03-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-03-10. สืบค้นเมื่อ 2011-03-10.
- ↑ "Live Blog - Libya | Al Jazeera Blogs". Blogs.aljazeera.net. 2011-02-17. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-02-23. สืบค้นเมื่อ 2011-02-23.
- ↑ "News | Libya February 17th". Libyafeb17.com. สืบค้นเมื่อ 2011-02-23.
- ↑ "Map of How the Protests Unfolded in Libya". New York Times. 25 February 2011. สืบค้นเมื่อ 26 February 2011].
{{cite news}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-07-11. สืบค้นเมื่อ 2011-02-28.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อen - ↑ http://www.seattlepi.com/national/1105ap_af_libya_alternate_leaders.html[ลิงก์เสีย]
- ↑ "BBC News - Libya: France recognises rebels as government". Bbc.co.uk. สืบค้นเมื่อ 2011-03-10.
- ↑ "La France reconnaît le CNL comme représentant de la Libye". L'Express. 10 March 2011.
- ↑ "US OPENING NEWS INCLUDING: Moody's downgraded Spanish sovereign rating to Aa2 from Aa1, with a negative outlook". Proactive Investors UK. 10 March 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-08-22. สืบค้นเมื่อ 11 March 2011.
- ↑ "France appoints envoy to rebel Libyan city". The Sydney Morning Herald. 11 March 2011. สืบค้นเมื่อ 11 March 2011.