ลาฟร็องแซ็งซูมีซ
ลาฟร็องแซ็งซูมีซ La France Insoumise | |
|---|---|
 | |
| ชื่อย่อ | FI, LFI |
| ผู้ก่อตั้ง | ฌ็อง-ลุก เมล็องชง |
| ผู้ประสานพรรค | มานูเอล บงพาร์ด |
| ก่อตั้ง | 10 กุมภาพันธ์ 2016 |
| ที่ทำการ | 6 bis, rue des Anglais 91300 Massy |
| หนังสือพิมพ์ | L'Insoumission Hebdo |
| ฝ่ายเยาวชน | เลเฌินแซ็งซูมี (Les Jeunes insoumis·es) |
| อุดมการณ์ |
|
| จุดยืน | ฝ่ายซ้าย[8][9][10][11] ถึง ฝ่ายซ้ายจัด[12][13][14][15] |
| กลุ่มระดับชาติ | แนวร่วมประชาชนใหม่ (2024–ปัจจุบัน) สหภาพประชาชนเชิงนิเวศน์และสังคมใหม่ (2022–2024) |
| กลุ่มในภูมิภาค | Party of the European Left (ผู้สังเกตการณ์) Now the People |
| กลุ่มในสภายุโรป | กลุ่มซ้ายในรัฐสภายุโรป – GUE/NGL[16] |
| สี | สีไวโอเลต สีแดงสด |
| สมัชชาแห่งชาติ | 74 / 577
|
| วุฒิสภา | 0 / 348
|
| รัฐสภายุโรป (ที่นั่งของฝรั่งเศส) | 9 / 81
|
| สภาภูมิภาค | 27 / 1,758
|
| เว็บไซต์ | |
| lafranceinsoumise.fr | |
| การเมืองฝรั่งเศส รายชื่อพรรคการเมือง การเลือกตั้ง | |
ลาฟร็องแซ็งซูมีซ (ฝรั่งเศส: La France Insoumise, ย่อเป็น FI หรือ LFI; แปลว่า ฝรั่งเศสกบฎ) เป็นพรรคการเมืองฝ่ายซ้ายในฝรั่งเศส ที่ก่อตั้งเมื่อวันที่ 10 กุมพาพันธ์ ค.ศ. 2016 โดยฌ็อง-ลุก เมล็องชง อดีตสมาชิกรัฐสภายุโรป ตอนนี้มีมานูเอล บงพาร์ด เป็นผู้ประสานพรรคตั้งแต่ปีค.ศ. 2022 ตำแหน่งนี้เทียบได้กับหัวหน้าพรรคในการบริหารพรรคการเมือง
เมลองชงเป็นผู้สมัครของพรรคเพื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดีในการเลือกตั้งประธานาธิบดีของพ.ศ. 2560 แต่ไม่ได้รับการเลือกตั้ง ต่อมา ในการเลือกตั้งสมาชิกสมัชชาแห่งชาติในปีเดียวกัน พรรคได้รับ 17 ที่นั่งในสภา ด้วยมีเมลองชงเป็นประธานกลุ่มในสภา แล้วในปีพ.ศ. 2562 ภายหลังการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภายุโรปในประเทศฝรั่งเศส พรรคได้รับ 6 ที่นั่งในรัฐสภา
ในการเลือกตั้งประธานาธิบดีของพ.ศ. 2565 เมลองชงได้เป็นผู้สมัครของพรรคเพื่อชิงตำแหน่งประธานาธิบดีอีกครั้ง แต่ไม่ได้รับการเลือกตั้ง ต่อมา พรรคได้เข้าร่วมเป็นพันธมิตรฝ่ายซ้ายที่ชื่อ สหภาพประชาชนเชิงนิเวศน์และสังคมใหม่ หรือย่อเป็นภาษาฝรั่งเศส นูเพส (ฝรั่งเศส: Nouvelle Union populaire écologique et sociale, ย่อเป็น NUPES) เพื่อการเลือกตั้งสมาชิกสมัชชาแห่งชาติของปีเดียวกัน ทำให้พรรคได้รับ 69 ที่นั่งในสภา ซึ้งได้ชนะที่นั่งมากกว่าในการเลือกตั้งของปีพ.ศ. 2560
ประวัติสัญลักษณ์พรรค[แก้]
-
สัญลักษณ์ของพรรคลาฟร็องแซ็งซูมีซ จากปีค.ศ. 2017 ถึงปีค.ศ. 2023 -
สัญลักษณ์ของพรรคลาฟร็องแซ็งซูมีซ ตั้งแต่ปีค.ศ. 2023
การเลือกตั้ง[แก้]
ผลการเลือกตั้งประธานาธิบดี[แก้]
| การเลือกตั้ง | ผู้นำเลือกตั้ง | คะแนนรอบที่ 1 | คะแนนรอบที่ 2 | ||
|---|---|---|---|---|---|
| คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | ||
| 2017 | ฌ็อง-ลุก เมล็องชง | 7,059,951 | 19.58% | ไม่ผ่านรอบที่ 1 | |
| 2022 | 7,712,520 | 21.95% | |||
ผลการเลือกตั้งสมาชิกสมัชชาแห่งชาติ[แก้]
| การเลือกตั้ง | ผู้นำเลือกตั้ง | คะแนนรอบที่ 1 | คะแนนรอบที่ 2 | จำนวนที่นั่ง | ที่นั่งเปลี่ยน | ผลการเลือกตั้้ง | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | |||||
| 2017 | ฌ็อง-ลุก เมล็องชง | 2,497,622 | 11.03% | 883,573 | 4.86% | 17 / 577
|
 17
|
ฝ่ายค้าน |
| 2022 | 3,130,785 | 13.74% | 3,311,071 | 15.96% | 66 / 577
|
53
|
ฝ่ายค้าน | |
ผลการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภายุโรป[แก้]
| การเลือกตั้ง | ผู้นำเลือกตั้ง | คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | จำนวนที่นั่ง |
|---|---|---|---|---|
| 2019 | มานง โอบรี | 1,428,548 | 6.31% | 17 / 577
|
ผลการเลือกตั้งสภาภูมิภาค[แก้]
| การเลือกตั้ง | คะแนนรอบที่ 1 | คะแนนรอบที่ 2 | จำนวนที่นั่ง | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | สมาชิกสภา | ประธานสภา | |
| 2021 | 123,825 | 0.84% | ไม่ผ่านรอบที่ 1 | 0 / 1,926
|
0 / 26
| |
ผลการเลือกตั้งสภาแผนก[แก้]
| การเลือกตั้ง | คะแนนรอบที่ 1 | คะแนนรอบที่ 2 | จำนวนที่นั่ง | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | คะแนนเสียงทั้งหมด | สัดส่วนคะแนนเสียง | สมาชิกสภา | ประธานสภา | |
| 2021 | 108,325 | 0.79% | 5,769 | 0.04% | 6 / 4,046
|
0 / 100
|
ผลการเลือกตั้งนายกเทศมนตรี[แก้]
| การเลือกตั้ง | คะแนนรอบที่ 1 | คะแนนรอบที่ 2 | จำนวนนายกเทศมนตรี | จำนวนสมาชิกสภา |
|---|---|---|---|---|
| สัดส่วนคะแนนเสียง | สัดส่วนคะแนนเสียง | |||
| 2020 | 0.43% | 0.09% | 0 / 42
|
46 / 222,818
|
ผู้บริหาร[แก้]
ผู้ประสานพรรค[แก้]
| ลำดับ | รูป | ชื่อ | เริ่มวาระ | สิ้นสุดวาระ |
| 1 (1) |
.jpg)
|
มานูเอล บงพาร์ด | 26 พฤศจิกายน ค.ศ. 2017 | 22 มิถุนายน ค.ศ. 2019 |
| 2 | 
|
อาดรียน กาเทนนังส์ | 22 มิถุนายน ค.ศ. 2019 | 18 กันยายน ค.ศ. 2022 |
| 3 (2) |
|
มานูเอล บงพาร์ด | 10 ธันวาคม ค.ศ. 2022 | ปัจจุบัน |
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 Nordsieck, Wolfram (2017). "France". Parties and Elections in Europe.
- ↑ Arthur Nazaret (10 เมษายน 2014). "Quand Dray plante sa plume dans Mélenchon". Le Journal du Dimanche (ภาษาฝรั่งเศส). สืบค้นเมื่อ 29 มีนาคม 2018.
- ↑ Ivaldi, Gilles (2018). "Populism in France". ใน Stockemer, Daniel (บ.ก.). Populism Around the World. A Comparative Perspective. Springer. pp. 27–48. doi:10.1007/978-3-319-96758-5_3. ISBN 978-3-319-96757-8.
- ↑ Abel Mestre (21 ตุลาคม 2017). "La tentation souverainiste de Jean-Luc Mélenchon". Le Monde. สืบค้นเมื่อ 2 มีนาคม 2019.
- ↑ Denis Tugdual (5 เมษายน 2013). "Le Pen-Mélenchon: la mode est au langage populiste". L'Express (ภาษาฝรั่งเศส). สืบค้นเมื่อ 29 มีนาคม 2018.
- ↑ Jean-Laurent Cassely (15 เมษายน 2013). "Le populisme "vintage" de Jean-Luc Mélenchon, trop élaboré pour être efficace". Slate (ภาษาฝรั่งเศส). สืบค้นเมื่อ 29 มีนาคม 2018.
- ↑ Chadwick, Lauren (6 พฤษภาคม 2022). "France's left-wing parties agree on legislative alliance". euronews (ภาษาอังกฤษ).
- ↑ Baker, Luke (18 กันยายน 2017). "French unions and left-wing plan 10 days of action to rattle Macron". Reuters. สืบค้นเมื่อ 8 มกราคม 2020.
- ↑ Barbière, Cécile (3 ตุลาคม 2018). "La France Insoumise wants to turn European elections into anti-Macron referendum". Euractiv. สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2019.
- ↑ "Schools in France to display flags in classrooms". BBC News. 2 กันยายน 2019. สืบค้นเมื่อ 8 มกราคม 2020.
- ↑ Dodman, Benjamin (25 พฤศจิกายน 2019). "Tackling domestic violence: 'If you ask the right questions at the right time, you will save lives'". France 24. สืบค้นเมื่อ 8 มกราคม 2020.
- ↑ "" L'un d'entre nous va bien arriver à gagner les élections ", Mélenchon rencontre le leader du Labour". Ouest-France. Agence France-Presse. 24 กันยายน 2018. สืบค้นเมื่อ 5 เมษายน 2019.
- ↑ Robin Korda (19 ตุลาคม 2018). "Perquisitions, dérapages : la mise au point de Mélenchon après une semaine houleuse". Le Parisien. สืบค้นเมื่อ 5 เมษายน 2019.
- ↑ "French pension reform chief Jean-Paul Delevoye resigns over undeclared income". Euronews. 16 ธันวาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 8 มกราคม 2020.
- ↑ Nordstrom, Louise (12 มิถุนายน 2017). "André Chassaigne: One of the last defenders of France's 'dead' Communist Party?". France 24. สืบค้นเมื่อ 18 มีนาคม 2021.
- ↑ "8th parliamentary term | Marie-Pierre VIEU | MEPs | European Parliament". www.europarl.europa.eu. กุมภาพันธ์ 1967.