ข้ามไปเนื้อหา

ผู้ใช้:Jammy kob/กระบะทราย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สำหรับthe album ดูที่ Beyoncé (album)

แม่แบบ:Pp-blp แม่แบบ:Pp-move-indef

Beyoncé
เกิดBeyoncé Giselle Knowles
(1981-09-04) กันยายน 4, 1981 (43 ปี)
ฮิวสตัน, Texas, US
ชื่ออื่นSasha Fierce
อาชีพ
  • Recording artist
  • actress
ปีปฏิบัติงาน1997–present
คู่สมรสเจย์-ซี (สมรส 2008)
บุตรBlue Ivy Carter
อาชีพทางดนตรี
แนวเพลง
เครื่องดนตรีVocals
ค่ายเพลงColumbia
เว็บไซต์beyonce.com

Beyoncé Giselle Knowles-Carter,[2] simply known as Beyoncé, (/biˈjɒnseɪ/ bee-yon-say) (born September 4, 1981)[3][4] is an American recording artist and actress. Born and raised in ฮิวสตัน, รัฐเทกซัส, she performed in various singing and dancing competitions as a child, and rose to fame in the late 1990s as lead singer of R&B girl-group เดสทินีส์ไชลด์. Managed by her father Mathew Knowles, the group became one of the world's best-selling girl groups of all time. Their hiatus saw the release of Beyoncé's debut album, เดนเจอรัสลีอินเลิฟ (2003), which established her as a solo artist worldwide; it sold 11 million copies, earned five รางวัลแกรมมีs and featured the Billboard number-one singles "Crazy in Love" and "Baby Boy".

Following the disbandment of Destiny's Child in 2005, she released her second solo album, บี'เดย์ (2006), which contained hits "Déjà Vu", "อีเรเพลสอเบิล" and "บิวติฟูล์ไลอาร์". Beyoncé also ventured into acting, with a Golden Globe-nominated performance in Dreamgirls (2006), and starring roles in The Pink Panther (2006) and Obsessed (2009). Her marriage to rapper เจย์-ซี and portrayal of เอตตา เจมส์ in คาดิลแล็กเรเคิดส์ วันวานตำนานร็อก (2008) influenced her third album, ไอแอม... ซาชาเฟียร์ส (2008), which saw the birth of her alter-ego Sasha Fierce and earned a record-setting six Grammy Awards in 2010, including Song of the Year for "ซิงเกิลเลดีส์ (พุตอะริงออนอิต)". Beyoncé took a hiatus from music in 2010 and took over management of her career; 4 (2011) was subsequently mellower in tone, exploring 1970s ฟังก์, 1980s pop, and 1990s soul.[5] Her fifth studio album, Beyoncé (2013), was critically acclaimed and was distinguished from previous releases by its experimental production and exploration of darker themes.

A self-described "modern-day feminist",[6] Beyoncé's songs are often characterized by themes of love, relationships, and monogamy, as well as female sexuality and empowerment. On stage, her dynamic, highly-choreographed performances have led to critics hailing her as one of the best entertainers in contemporary popular music. Throughout a career spanning 16 years, she has won 17 Grammy Awards and sold over 118 million records as a solo artist[7] and 60 million with Destiny's Child,[8] making her one of the best-selling music artists of all time.[9][10] The สมาคมผู้ประกอบกิจการเพลงของสหรัฐอเมริกา recognized Beyoncé as the Top Certified Artist in America during the 2000s decade.[11][12] In 2009, Billboard named her the Top Radio Songs Artist of the Decade,[13] the Top Female Artist of the 2000s and their Artist of the Millennium in 2011.[14][15] In 2013, she was also included in Time magazine's list of the 100 most influential people in the world.[16] แม่แบบ:Beyoncé sidebar

Early life

[แก้]

Beyoncé Giselle Knowles was born in Houston to Xerox sales manager Mathew Knowles and hairdresser/salon owner Celestine Ann "Tina" Beyincé.[17][18] Mathew is African-American, while Tina is of Louisiana Creole descent (with African, French, and 1/16th Irish, ancestry).[19][20] Through her mother, Beyoncé is a descendant of Acadian leader Joseph Broussard.[19] Beyoncé's name is a tribute to her mother's maiden name.[20] Beyoncé's younger sister Solange is also a recording artist and actress.[21]

Beyoncé was educated at St. Mary's Elementary School in Fredericksburg, Texas, where she enrolled in dance classes. Her singing talent was discovered when dance instructor Darlette Johnson began humming a song and she finished it, hitting the high-pitched notes.[22] Beyoncé's interest in music and performing continued after winning a school talent show aged seven, singing จอห์น เลนนอน's "Imagine" to beat 15 and 16-year-olds.[23][24] In fall of 1990, Beyoncé enrolled in Parker Elementary School, a music magnet school in Houston, where she would perform with the school's choir.[25] She also attended the High School for the Performing and Visual Arts[26] and later Alief Elsik High School.[20][27] Beyoncé was also a member of the choir at St. John's United Methodist Church as a soloist for two years.[28]

Aged eight, Beyoncé and childhood friend เคลลี โรว์แลนด์ met LaTavia Roberson while in an audition for an all-girl entertainment group.[29] They were placed into a group with three other girls as เดสทินีส์ไชลด์, and rapped and danced on the talent show circuit in Houston.[30] After seeing the group, R&B producer Arne Frager brought them to his Northern California studio and placed them in Star Search, the largest talent show on national TV at the time. Girl's Tyme failed to win, and Beyoncé later said the song they performed was not good.[31][32] In 1995 Beyoncé's father resigned from his job to manage the group.[33] The move reduced Beyoncé's family's income by half, and her parents were forced to move into separated apartments.[20] Mathew cut the original line-up to four and the group continued performing as an opening act for other established R&B girl groups.[29] The girls auditioned before record labels and were finally signed to Elektra Records, moving to Atlanta Records briefly to work on their first recording, only to be cut by the company.[20] This put further strain on the family, and Beyoncé's parents separated. On October 5, 1995, Dwayne Wiggins's Grass Roots Entertainment signed the group. In 1996, the girls began recording their debut album under an agreement with Sony Music, the Knowles family reunited, and shortly after, the group got a contract with โคลัมเบียเรเคิดส์.[23]

Career

[แก้]

1997–2001: Destiny's Child

[แก้]
บทความหลัก: Destiny's Child
Three woman are shown to be performing; multi-colored lights shine upon them
Destiny's Child performing "Say My Name", a single that garnered critical and commercial success, along with two Grammy Awards

The group changed their name to Destiny's Child in 1996, based on a passage in the หนังสืออิสยาห์.[34] In 1997, Destiny's Child released their major label debut song "Killing Time" on the soundtrack to the 1997 film, Men in Black.[32] The following year, the group released their self-titled debut album,[31] scoring their first major hit "No, No, No". The album established the group as a viable act in the music industry, with moderate sales and winning the group three Soul Train Lady of Soul Awards for Best R&B/Soul Album of the Year, Best R&B/Soul or Rap New Artist, and Best R&B/Soul Single for "No, No, No". The group released their multi-platinum second album เดอะไรติงส์ออนเดอะวอลล์ in 1999. The record features some of the group's most widely known songs such as "Bills, Bills, Bills," the group's first number-one single, "Jumpin' Jumpin'" and "Say My Name", which became their most successful song at the time, and would remain one of their signature songs. "Say My Name" won the Best R&B Performance by a Duo or Group with Vocals and the Best R&B Song at the 43rd Annual Grammy Awards.[29] The Writing's on the Wall sold more than eight million copies worldwide.[31] During this time, Beyoncé recorded a duet with Marc Nelson, an original member of บอยซ์ทูเมน, on the song "After All Is Said and Done" for the soundtrack to the 1999 film, The Best Man.[35]

LeToya Luckett and Roberson became unhappy with Mathew's managing of the band and eventually were replaced by Farrah Franklin and Michelle Williams.[29] Beyoncé experienced depression following the split with Luckett and Roberson after being publicly blamed by the media, critics, and blogs for its cause.[36] Her long-standing boyfriend left her at this time.[37] The depression was so severe it lasted for a couple of years, during which she occasionally kept herself in her bedroom for days and refused to eat anything.[38] Beyoncé stated that she struggled to speak about her depression because Destiny's Child had just won their first รางวัลแกรมมี and she feared no one would take her seriously.[39] Beyoncé would later speak of her mother as the person who helped her fight it.[38] Franklin was dismissed, leaving just Beyoncé, Rowland, and Williams.[40]

The remaining band members recorded "Independent Women Part I", which appeared on the soundtrack to the 2000 film, Charlie's Angels. It became their best-charting single, topping the U.S. Billboard Hot 100 chart for eleven consecutive weeks.[29] In early 2001, while Destiny's Child was completing their third album, Beyoncé landed a major role in the MTV made-for-television film, คาร์เมน: อะฮิปโฮเปรา, starring alongside American actor Mekhi Phifer. Set in ฟิลาเดลเฟีย, the film is a modern interpretation of the 19th century opera การ์เมน by French composer ฌอร์ฌ บีแซ.[41] When the third album Survivor was released in May 2001, Luckett and Roberson filed a lawsuit claiming that the songs were aimed at them.[29] The album debuted at number one on the U.S. Billboard 200, with first-week sales of 663,000 copies sold.[42] The album spawned other number-one hits, "Bootylicious" and the title track, "Survivor", the latter of which earned the group a Grammy Award for Best R&B Performance by a Duo or Group with Vocals.[43] After releasing their holiday album 8 เดส์ออฟคริสต์มาส in October 2001, the group announced a hiatus to further pursue solo careers.[29]

2002–07: Dangerously in Love, B'Day, and Dreamgirls

[แก้]
A woman, flanked by two male dancers, holds a microphone in one hand as she dances
Beyoncé performing "Baby Boy", which spent nine consecutive weeks at number one on the Billboard Hot 100 chart[44]

In July 2002, Beyoncé continued her acting career playing พยัคฆ์ร้ายใต้สะดือ ตอน ตามล่อพ่อสายลับ alongside Mike Myers in the comedy film, พยัคฆ์ร้ายใต้สะดือ ตอน ตามล่อพ่อสายลับ,[45] which spent its first weekend atop the US box office and grossed $73 million.[46] Beyoncé released "Work It Out" as the lead single from its soundtrack album which entered the top ten in the UK, Norway, and Belgium.[47] In 2003, Beyoncé starred opposite คิวบา กูดิง จูเนียร์, in the musical comedy The Fighting Temptations as Lilly, a single mother whom Gooding's character falls in love with.[48] The film received mixed reviews from critics but grossed $30 million in US.[49][50] Beyoncé released "Fighting Temptation" as the lead single from the film's soundtrack album, with มิสซี เอลเลียต, MC Lyte, and Free which was also used to promote the film.[51] Another of Beyoncé's contributions to the soundtrack, "Summertime", fared better on the US charts.[52]

Beyoncé's first solo recording was a feature on เจย์-ซี's "'03 Bonnie & Clyde" that was released in October 2002, peaking at number four on the U.S. Billboard Hot 100 chart.[53] Her first solo album เดนเจอรัสลีอินเลิฟ was released on June 24, 2003, after Michelle Williams and Kelly Rowland had released their solo efforts.[54] The album sold 317,000 copies in its first week and debuted atop the Billboard 200.[55] ข้อมูลเมื่อ 2012 it remains Beyoncé's best-selling album, with 11 million copies sold worldwide.[56] Beyoncé was the first artist in twenty years and first woman in chart history to have both an album and single debut on top of the UK and US charts at the same time.[57][58] The album's lead single, "Crazy in Love", featuring Jay-Z, became Beyoncé's first number-one single as a solo artist in the US.[59] The single "Baby Boy" also reached number one,[44] and singles, "Me, Myself and I" and "Naughty Girl", both reached the top-five.[60] The album earned Beyoncé a then record-tying five awards at the 46th Annual Grammy Awards; Best Contemporary R&B Album, Best Female R&B Vocal Performance for "Dangerously in Love 2", Best R&B Song and Best Rap/Sung Collaboration for "Crazy in Love", and Best R&B Performance by a Duo or Group with Vocals for "The Closer I Get to You" with ลูเธอร์ แวนดรอส.[61]

In November 2003, she embarked on the คอนเสิร์ตทัวร์เดนเจอรัสลีอินเลิฟ in Europe and later toured alongside Missy Elliott and อลิเชีย คียส์ for the เวอร์ริซอนเลดีส์เฟิสต์ทัวร์ in North America.[62] On February 1, 2004, Beyoncé performed the American national anthem at Super Bowl XXXVIII, at the Reliant Stadium in Houston, Texas.[63] After the release of Dangerously in Love, Beyoncé had planned to produce a follow-up album using several of the left-over tracks. However, this was put on hold so she could concentrate on recording เดสทินีฟูล์ฟิลด์, the final studio album by Destiny's Child.[64] Released on November 15, 2004, in the US[65] and peaking at number two on the Billboard 200,[66][67] Destiny Fulfilled included the singles "Lose My Breath" and "Soldier", which reached the top five on the Billboard Hot 100 chart.[68] Destiny's Child embarked on a worldwide concert tour, Destiny Fulfilled... and Lovin' It and during the last stop of their European tour, in บาร์เซโลนา on June 11, 2005, Rowland announced that Destiny's Child would disband following the North American leg of the tour.[69] The group released their first อัลบั้มรวมเพลง Number 1's on October 25, 2005, in the US[70] and accepted a star on the ฮอลลีวูดวอล์กออฟเฟม in March 2006.[71]


Beyoncé's second solo album บี'เดย์ was released on September 5, 2006, in the US, to coincide with her twenty-fifth birthday.[72] It sold 541,000 copies in its first week and debuted atop the Billboard 200, becoming Beyoncé's second consecutive number-one album in the United States.[73] The album's lead single "Déjà Vu", featuring Jay-Z, reached the top five on the Billboard Hot 100 chart.[60] The second international single "อีเรเพลสอเบิล" was a commercial success worldwide, reaching number one in Australia, Hungary, Ireland, New Zealand and the United States.[60][74] B'Day also produced three other singles; "ริงดิอลาร์ม",[75] "Get Me Bodied",[76] and "Green Light" (released in the United Kingdom only).[77]

Her first acting role of 2006 was in the comedy film The Pink Panther starring opposite สตีฟ มาร์ติน,[78] grossing $158.8 million at the box office worldwide.[79] Her second film Dreamgirls, the film version of the 1981 Broadway musical[80] loosely based on เดอะซูพรีมส์, received acclaim from critics and grossed $154 million internationally.[81][82][83] In it, she starred opposite เจนนิเฟอร์ ฮัดสัน, เจมี ฟ็อกซ์, and เอ็ดดี้ เมอร์ฟี playing a pop singer based on ไดอาน่า รอสส์.[84] To promote the film, Beyoncé released "Listen" as the lead single from the soundtrack album.[85] In April 2007, Beyoncé embarked on เดอะบียอนเซ่เอกซ์พีเรียนส์, her first worldwide concert tour, visiting 97 venues[86] and grossed over $24 million.[note 1] Beyoncé conducted pre-concert food donation drives during six major stops in conjunction with her pastor at St. John's and America's Second Harvest.[88] At the same time, B'Day was re-released with five additional songs, including her duet with ชากีรา "บิวติฟูล์ไลอาร์".[89]

2008–10: Marriage, I Am... Sasha Fierce, and Cadillac Records

[แก้]
A woman stretches her hand out to the crowd whilst performing
Beyoncé performing during the I Am... World Tour

On April 4, 2008, Beyoncé married Jay-Z.[90] She publicly revealed their marriage in a video montage at the listening party for her third studio album, ไอแอม... ซาชาเฟียร์ส, in Manhattan's Sony Club on October 22, 2008.[91] I Am... Sasha Fierce was released on November 18, 2008 in the United States.[92] The album introduces Beyoncé's alter ego Sasha Fierce, conceived during the making of her 2003 single "Crazy in Love" and sold 482,000 copies in its first week, debuted atop the Billboard 200, and gave Beyoncé her third consecutive number-one album in the US.[93] The album included the number one song "ซิงเกิลเลดีส์ (พุตอะริงออนอิต)"[94] and top-five songs "อิฟไอเวอร์อะบอย" and "Halo".[60][95] Along with being the song that has spent the longest time on the Hot 100 charts in her career,[96] "Halo"'s US success helped Beyoncé achieve more top ten singles on the list than any other woman during the 2000s.[97] It also included the successful "Sweet Dreams"[98] and singles "Diva", "Ego", "โบร์กเคน-ฮาร์ตเกิร์ล" and "Video Phone". The music video for "Single Ladies" has been parodied and imitated around the world, spawning the "first major dance craze" of the Internet age according to the Toronto Star. [99] The video won several awards, including Best Video at the 2009 MTV Europe Music Awards,[100] the 2009 Scottish MOBO Awards,[101] and the 2009 BET Awards.[102] At the เอ็มทีวีวิดีโอมิวสิกอะวอดส์ 2009, the video was nominated for nine awards, ultimately winning three including Video of the Year.[103] Its failure to win the Best Female Video category, which went to American country pop singer เทย์เลอร์ สวิฟต์'s "ยูบีลองวิทมี", led to Kanye West interrupting the ceremony and Beyoncé improvising a re-presentation of Swift's award during her own acceptance speech.[103] In March 2009, Beyoncé embarked on the I Am... World Tour, her second headlining worldwide concert tour, consisting of 108 shows, grossing $119.5 million.[104]

Beyoncé continued to take movie roles, starring as บลูส์ singer เอตตา เจมส์ in the 2008 musical biopic, คาดิลแล็กเรเคิดส์ วันวานตำนานร็อก. Her performance in the film received praise from critics,[105] and she garnered several nominations for her portrayal of James, including a Satellite Award nomination for Best Supporting Actress, and a NAACP Image Award nomination for Outstanding Supporting Actress.[106][107] Beyoncé donated her entire salary from the film to Phoenix House, an organization of rehabilitation centers for heroin addicts around the country.[108] On January 20, 2009, Beyoncé performed James' "แอตลาสต์" at the First couple's first inaugural dance.[109] Beyoncé starred opposite Ali Larter and Idris Elba in the thriller, Obsessed. She played Sharon Charles, a mother and wife who learns of a woman's obsessive behavior over her husband. Although the film received negative reviews from critics,[110] the movie did well at the US box office, grossing $68 million—$60 million more than Cadillac Records[111]—on a budget of $20 million.[112] The fight scene finale between Sharon and the character played by Ali Larter also won the 2010 MTV Movie Award for Best Fight.[113]

At the 52nd Annual Grammy Awards, Beyoncé received ten nominations, including Album of the Year for I Am... Sasha Fierce, Record of the Year for "Halo", and Song of the Year for "Single Ladies (Put a Ring on It)", among others.[114] She tied with ลอรีน ฮิลล์ for most Grammy nominations in a single year by a female artist.[115] In 2010, Beyoncé was featured on เลดี้ กาก้า's single "Telephone" and its video.[116][117] The song topped the US Pop Songs chart, becoming the sixth number-one for both Beyoncé and Gaga, tying them with มารายห์ แครี for most number-ones since the Nielsen Top 40 airplay chart launched in 1992.[118] "Telephone" received a Grammy Award nomination for Best Pop Collaboration with Vocals.[119]

Beyoncé announced that she would be taking a break from her music career at the end of January 2010, heeding her mother's advice, "to live life, to be inspired by things again".[120][121] During the break she and her father parted ways as business partners.[122][123] Beyoncé's hiatus lasted nine months and saw her visit European cities, the กำแพงเมืองจีน, the พีระมิดอียิปต์, Australia, English music festivals and various museums and ballet performances.[120][124]

2011–12: 4 and motherhood

[แก้]
The upper body of a woman is shown as she sings into a microphone
Beyoncé performing during the 4 Intimate Nights with Beyoncé residency show in August 2011

In 2011, documents obtained by วิกิลีกส์ revealed that Beyoncé was one of many entertainers who had received extravagant sums to perform for the family of Libyan ruler มูอัมมาร์ กัดดาฟี. โรลลิงสโตน reported that the music industry was urging them to return the money they earned for the concerts;[125] a spokesperson for Beyoncé later confirmed to The Huffington Post that she donated the money to the Clinton Bush Haiti Fund.[126] Later that year she became the first solo female artist to headline the main Pyramid stage at the 2011 Glastonbury Festival in over twenty years[127][128] and was named the "Highest Paid Performer Per Minute in the World", having earlier earned £1.25 million for a five-song performance at a private 2010 New Year's Eve party on St. Barts.[129][130] In April 2011, Beyoncé joined forces with US First Lady มิเชลล์ โอบามา and the National Association of Broadcasters Education Foundation, to help boost the latter's campaign against child obesity[131] by reworking her single "Get Me Bodied".[132] Following the death of Osama bin Laden, Beyoncé released her cover of the Lee Greenwood song "God Bless the USA", as a charity single to help raise funds for the New York Police and Fire Widows' and Children's Benefit Fund.[133]

Her fourth album 4 was released on June 28, 2011 in the US.[134] 4 sold 310,000 copies in its first week and debuted atop the Billboard 200 chart, giving Beyoncé her fourth consecutive number-one album in the US. The album was preceded by two of its singles "Run the World (Girls)" and "Best Thing I Never Had", which both attained moderate success.[60][116][135] The fourth single "Love on Top" was a commercial success in the US.[136] 4 also produced four other singles; "Party", "Countdown", "I Care" and "End of Time". Essence published her writing about her 2010 break as its July 2011 cover story "Eat, Play, Love", which later won her a writing award from the New York Association of Black Journalists.[137] Beyoncé took the stage at New York's Roseland Ballroom for four nights of special performances.[138] The musical set on each of the 4 Intimate Nights with Beyoncé concerts in mid-August was the entire 4 album, to a standing room only.[138]

A woman holds her phone in one hand as she walks, a child is attached to her in a harness
Beyoncé with her daughter Blue Ivy in April 2012

At the 2011 MTV Video Music Awards, Beyoncé announced that she and Jay-Z were expecting their first child, throwing her microphone on the floor and undoing her blazer at the end of her performance of "Love On Top".[139][140] Her appearance helped that year's MTV Video Music Awards become the most-watched broadcast in MTV history, pulling in 12.4 million viewers.[141] Beyoncé received two nominations at the 54th Annual Grammy Awards: Best Rap/Sung Collaboration for "Party" and Best Long Form Music Video for I Am... World Tour.[142] On January 7, 2012, Beyoncé gave birth to a daughter, Blue Ivy Carter, at Lenox Hill Hospital in New York under heavy security.[143]

Five months later, she performed for four nights at Revel Atlantic City's Ovation Hall to celebrate the resort's opening, her first performances since giving birth to Blue Ivy.[144][145] In December, Beyoncé along with a variety of other celebrities teamed up and produced a video campaign for "Demand A Plan", a bipartisan effort by a group of 950 US mayors and others[146] designed to influence the federal government into rethinking its gun control laws, following the เหตุยิงกันในโรงเรียนประถมแซนดีฮุก.[147]

2013–present: Beyoncé

[แก้]
A woman holds a microphone, surrounded by dancers
Beyoncé performing "Grown Woman" during The Mrs. Carter Show World Tour

In January 2013, Destiny's Child released Love Songs, a compilation album of romance-themed songs from their previous albums and newly recorded "Nuclear".[148] Beyoncé performed the American national anthem singing along with a pre-recorded track at President Obama's second inauguration in Washington, D.C.[149][150] The following month, Beyoncé performed at the Super Bowl XLVII halftime show, held at the เมอร์ซีเดส-เบนซ์ ซุเปอร์โดม in นิวออร์ลีนส์,[151] winning an รางวัลเอ็มมี for Best Outstanding Light Design.[152] The performance stands as the second most tweeted about moment in history at 268,000 tweets per minute.[153] At the 55th Annual Grammy Awards, Beyoncé won for Best Traditional R&B Performance for "Love on Top".[154] Her feature-length documentary film, Life Is But a Dream first aired on เอชบีโอ on February 16, 2013.[155] The film, which she directed and produced herself, featured footage from her childhood, her as mother and businesswoman, recording, rehearsing for live performances, and her return to the spotlight following Blue Ivy's birth.[156] Its DVD release in November 2013 was accompanied by footage from the Revel Presents: Beyoncé Live concerts and a new song, "God Made You Beautiful".[157] In February 2013, Beyoncé signed a global publishing agreement with Warner/Chappell Music, which would cover her future songwriting and then-upcoming studio album.[158]

In April, Beyoncé and Jay-Z visited ประเทศคิวบา for their fifth wedding anniversary, their visit came under scrutiny from three Republican members of Congress for potentially breaching the US embargo against Cuba.[159][160] Another Republican Congressman expressed, "So, Beyoncé and Jay-Z are in Cuba? Fine by me. Every American should have the right to travel there";[161] the trip was later confirmed to be licensed as a "cultural exchange".[159] Beyoncé's The Mrs. Carter Show World Tour began on April 15 in เบลเกรด, ประเทศเซอร์เบีย and features 123 dates worldwide that will run until March 2014.[162] In May, Beyoncé's cover of เอมี ไวน์เฮาส์'s "Back to Black" with André 3000 on the The Great Gatsby soundtrack was released.[163] She was also honorary chair of the 2013 Met Gala.[164] Beyoncé voiced Queen Tara in the 3D CGI animated film, Epic, released by ทเวนตีท์เซนจูรีฟอกซ์ on May 24,[165] and recorded an original song for the film, "Rise Up", co-written with Sia.[166]

Beyoncé appeared on "You Changed" with Michelle Williams for Kelly Rowland's album Talk a Good Game[167] and "Turnt" alongside 2 Chainz for The-Dream's IV Play.[168] She also appeared on husband Jay-Z's twelfth studio album, Magna Carta... Holy Grail, on a track titled "Part II (On the Run)",[169] and provided additional vocals on the songs "Tom Ford" and "BBC", where she was credited under the moniker "Third Ward Trill".[170]

On December 13, 2013, Beyoncé unexpectedly released her fifth self-titled album on the ร้านไอทูนส์ without any prior promotion. It was described as a "visual album" due to every track having a music video. The album debuted atop the Billboard 200 chart, giving Beyoncé her fifth consecutive number-one album in the US.[171] This made her the first woman in the chart's history to have her first five studio albums debut at number one.[172] Beyoncé received critical acclaim[173] and commercial success, selling one million digital copies in six days;[174] The New York Times noted the album's unconventional, unexpected release as significant.[173] Musically an electro-R&B album, it concerns darker themes unexplored in her work previously such as "bulimia, postnatal depression [and] the fears and insecurities of marriage and motherhood."[175] The single "Drunk in Love", featuring Jay-Z, reached the top five on the Billboard Hot 100 chart.[176]

Personal life

[แก้]

Family

[แก้]

A woman stands next to a man who is performing using a microphone
Beyoncé performing on the I Am... Tour with Jay-Z, whom she married in 2008

Beyoncé is the elder daughter of Mathew and Tina Knowles, who also have another daughter, singer and actress Solange.[21] Solange has one son Daniel "Julez" J. Smith.[177] Beyoncé's father had an 18-month affair with actress Alexsandra Wright, who gave birth to their son, Nixon, in February 2010.[21] Her parents' divorce was granted in November 2011 after 31 years of marriage, with Beyoncé severing professional ties with her father shortly after, although she maintains they are not estranged.[21]

Beyoncé is believed[โดยใคร?] to have first started a relationship with Jay-Z after a collaboration on "'03 Bonnie & Clyde", which appeared on his seventh album The Blueprint 2: The Gift & The Curse.[178] Beyoncé appeared as Jay-Z's girlfriend in the music video for the song, which would further fuel speculation of their relationship.[179] On April 4, 2008, Beyoncé and Jay-Z were married without publicity.[90] The couple are known for being private about their relationship, although they have appeared to become more relaxed in recent years.[180] Beyoncé suffered a miscarriage sometime around 2010 or 2011, describing it as "the saddest thing" she had ever been through.[181] Beyoncé returned to the studio and wrote music in order to cope with the loss.[182] In April 2011, Beyoncé and Jay-Z traveled to Paris in order to shoot the album cover for her 4; she would fall unexpectedly pregnant here.[183]

In August, the couple attended the 2011 MTV Video Music Awards, in which Beyoncé performed "Love on Top" and started the performance saying "Tonight I want you to stand up on your feet, I want you to feel the love that's growing inside of me".[184] At the end of the performance, Beyoncé dropped her microphone, unbuttoned her blazer and rubbed her stomach, confirming her pregnancy that she had alluded to earlier in the evening.[184] Her pregnancy announcement was listed in บันทึกสถิติโลกกินเนสส์ for "most tweets per second recorded for a single event" on Twitter,[185] receiving 8,868 tweets per second[186] and "Beyonce pregnant" was the most กูเกิลd term the week of August 29, 2011.[187]

On January 7, 2012, Beyoncé gave birth to a daughter, Blue Ivy Carter, at Lenox Hill Hospital in New York under heavy security.[143] Two days later, Jay-Z released "Glory", a song dedicated to their child, on his website Lifeandtimes.com. The song detailed the couple's pregnancy struggles, including a miscarriage Beyoncé suffered before becoming pregnant.[188] Blue Ivy's cries are included at the end of the song, and she was officially credited as B.I.C. on it. At two days old, she became the youngest person ever to appear on a Billboard chart when "Glory" debuted on the Hot R&B/Hip-Hop Songs chart.[189] The couple unsuccessfully attempted to trademark the name Blue Ivy to start a line of merchandise.[190][191]

Politics

[แก้]

Beyoncé and husband Jay-Z are friends with President Barack Obama and First Lady Michelle Obama. She performed "อเมริกาเดอะบิวติฟูล" at the 2009 presidential inauguration, as well as "At Last" during the first inaugural dance at the Neighborhood Ball two days later.[192] Beyoncé and Jay-Z held a fundraiser at the latter's 40/40 Club in Manhattan for Obama's 2012 presidential campaign[193] which raised $4 million.[194] Beyoncé uploaded pictures of her paper ballot on Tumblr, confirming she had voted in support for the Democratic Party and to encourage others to do so.[195] She also performed the เดอะสตาร์สแปงเกิลด์แบนเนอร์ at his second inauguration, singing along with a pre-recorded track.[149] She publicly endorsed same sex marriage on March 26, 2013, after the Supreme Court debate on California's Proposition 8.[196] In an interview published in Vogue in April 2013, Beyoncé was asked if she considers herself a feminist, to which she gave the ambivalent response, "That word can be very extreme..... But I guess I am a modern-day feminist. I do believe in equality. Why do you have to choose what type of woman you are? Why do you have to label yourself anything? I'm just a woman and I love being a woman..... I do believe in equality and that we have a way to go and it's something that's pushed aside and something that we have been conditioned to accept..... But I'm happily married. I love my husband."[197] In July 2013, Beyoncé and เจย์-ซี attended a rally in response to the acquittal of George Zimmerman of the shooting of Trayvon Martin.[198]

Wealth

[แก้]

Forbes magazine began reporting on Beyoncé's earnings in 2008, calculating that the $80 million earned between June 2007 to June 2008, for her music, tour, films and clothing line made her the world's best-paid music personality at the time, above Madonna and เซลีน ดิออน.[199][200] They placed her fourth on the Celebrity 100 list in 2009[201] and ninth on the "Most Powerful Women in the World" list in 2010.[202] The following year, Forbes placed her eighth on the "Best-Paid Celebrities Under 30" list, having earned $35 million in the past year for her clothing line and endorsement deals.[203] In 2012, Forbes placed Beyoncé at number 16 on the Celebrity 100 list, twelve places lower than three years ago yet still having earned $40 million in the past year for her album 4, clothing line and endorsement deals.[204][205] and placed her and Jay-Z at number one on the "World's Highest-Paid Celebrity Couples", for collectively earning $78 million in the past year.[206] The couple made it into the previous year's Guinness World Records as the "highest-earning power couple" for collectively earning $122 million in 2009.[207] For the years 2009 to 2011, Beyoncé earned an average of $70 million per year, and earned $40 million in 2012.[208] In 2013, Beyoncé's endorsements of Pepsi and H&M made her and Jay-Z the world's first billion dollar couple in the music industry.[209] That year, Beyoncé was published as the fourth most-powerful celebrity in the Forbes rankings.[210] As of late May 2013, her net worth is estimated to be $350 million.[1]

Artistry

[แก้]

Voice and songwriting

[แก้]
With 'Single Ladies,' clearly I'd just gotten married, and people want to get married every day—then there was the whole Justin Timberlake thing [recreating the video] on "แซตเทอร์เดย์ไนต์ไลฟ์," and it was also the year YouTube blew up. With 'Irreplaceable,' the aggressive lyrics, the acoustic guitar, and the 808 drum machine—those things don't typically go together, and it sounded fresh. 'Crazy in Love' was another one of those classic moments in pop culture that none of us expected. I asked Jay to get on the song the night before I had to turn my album in - thank God he did. It still never gets old, no matter how many times I sing it.

— Beyoncé[211]

Beyoncé's vocal range spans 3.6 octaves.[212] She has been identified as the centerpiece of Destiny's Child.[213] The Daily Mail calls Beyoncé's voice "versatile", capable of exploring บัลลาด, soul, rock belting, operatic flourishes, and hip hop.[214] Jon Pareles of เดอะนิวยอร์กไทมส์ commented that her voice is "velvety yet tart, with an insistent flutter and reserves of soul belting".[215] Other critics praise her range and power, with Jody Rosen of เอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี describing her as "a storm system disguised as a singer"[216] and Chris Richards of The Washington Post saying she was "capable of punctuating any beat with goose-bump-inducing whispers or full-bore diva-roars."[217]


Beyoncé's music is generally R&B,[218] but she also incorporates pop,[219] soul and ฟังก์ into her songs. 4 demonstrated Beyoncé's exploration of 90s-style R&B, as well as further use of soul and hip hop than compared to previous releases.[211] While she almost exclusively releases English songs, Beyoncé recorded several Spanish songs for อีรีเอ็มปลาซาเบล (re-recordings of songs from B'Day for a Spanish-language audience), and the re-release of B'Day. To record these, Beyoncé was coached phonetically by American record producer Rudy Perez.[220]

She has received co-writing credits for most of the songs recorded with Destiny's Child and her solo efforts.[29] Her early songs were personally driven and female-empowerment themed compositions like "Independent Women" and "Survivor", but after the start of her relationship with Jay-Z she transitioned to more man-tending anthems such as "Cater 2 U".[221] Beyoncé has also received co-producing credits for most of the records in which she has been involved, especially during her solo efforts. However, she does not formulate beats herself, but typically comes up with melodies and ideas during production, sharing them with producers.[222]

In 2001 she become the first African-American woman and second woman songwriter to win the Pop Songwriter of the Year award at the American Society of Composers, Authors, and Publishers Pop Music Awards.[20][223] Beyoncé was the third woman to have writing credits on three number one songs ("Irreplaceable", "Grillz" and "Check on It") in the same year, after คาโรล คิง in 1971 and Mariah Carey in 1991. She is tied with American songwriter ไดแอน วาร์เรน at third with nine songwriting credits on number-one singles.[224] (The latter wrote her 9/11-motivated song "I Was Here" for 4.[225]) In May 2011, Billboard magazine listed Beyoncé at number 17 on their list of the "Top 20 Hot 100 Songwriters", for having co-written eight singles that hit number one on the Billboard Hot 100 chart. She was one of only three women on that list.[226]

Influences

[แก้]

Beyoncé names Michael Jackson as her major musical influence and idol.[227] She admires Diana Ross as an "all-around entertainer"[228] and วิตนีย์ ฮิวสตัน whom she said "inspired me to get up there and do what she did."[229] Beyoncé credits Mariah Carey's singing and her song "วิชันออฟเลิฟ" as influencing her to begin practicing vocal runs as a child, as well as helping her pursue a career as a musician.[230] Her other musical influences include แชร์ (นักร้อง),[231] Prince,[232] Lauryn Hill,[228] Sade,[233] อาลียาห์,[234] ดอนนา ซัมเมอร์,[235] แมรี เจ. ไบลจ์,[236] เจเน็ต แจ็กสัน,[237] Anita Baker and Rachelle Ferrell.[228]

The feminism and female empowerment themes on Beyoncé's second solo album B'Day were inspired by her role in Dreamgirls[238] and by singer Josephine Baker.[239] Beyoncé paid homage to Baker by performing "Déjà Vu" at the 2006 Fashion Rocks concert wearing Baker's trademark mini-hula skirt embellished with fake bananas.[240] Beyoncé's third solo album I Am... Sasha Fierce was inspired by Jay-Z and especially by Etta James, whose "boldness" inspired Beyoncé to explore other musical genres and styles.[241] Her fourth solo album 4 was inspired by Fela Kuti, 1990s R&B, เอิร์ธ, วินด์แอนด์ไฟร์, DeBarge, ไลโอเนล ริชชี, Teena Marie with additional influences by เดอะแจ็กสันไฟฟ์, New Edition, Adele, ฟลอเรนซ์แอนด์เดอะแมชชีน, and Prince.[211]

Beyoncé has stated that she is personally inspired by US First Lady Michelle Obama, saying "She proves you can do it all"[242] and she has described โอปราห์ วินฟรีย์ as "the definition of inspiration and a strong woman."[228] She also has discussed how Jay-Z is a continuing inspiration to her, both with what she describes as his lyrical genius and in the obstacles he has overcome in his life.[243] Beyoncé has expressed admiration for the artist Jean-Michel Basquiat, posting in a letter "what I find in the work of Jean-Michel Basquiat, I search for in every day in music...he is lyrical and raw".[244][245] In February 2013, Beyoncé said that Madonna inspired her to take control of her own career. She commented: "I think about Madonna and how she took all of the great things she achieved and started the label and developed other artists. But there are not enough of those women.".[246]

Stage and alter ego

[แก้]
A woman in a yellow dress, flanked by three female dancers, salutes to the crowd
Beyoncé performing "Run the World (Girls)" on the 2011 Good Morning America Summer Concert Series

In 2006, Beyoncé introduced her all-female tour band Suga Mama (also the name of a song in B'Day) which includes bassists, drummers, guitarists, horn players, keyboardists and percussionists.[247] Her background singers, The Mamas, consist of Montina Cooper-Donnell, Crystal Collins and Tiffany Moniqué Riddick. They made their debut appearance at the 2006 BET Awards and re-appeared in the music videos for "Irreplaceable" and "Green Light".[220] The band have supported Beyoncé in most subsequent live performances, including her 2007 concert tour The Beyoncé Experience, 2009–2010 I Am... World Tour and 2013–2014 The Mrs. Carter Show World Tour.

Beyoncé has received praise for her stage presence and voice during live performances. Jarett Wieselman of the New York Post placed her at number one on her list of the Five Best Singer/Dancers.[248] According to Barbara Ellen of The Guardian Beyoncé is the most in-charge female artist she's seen onstage,[249] while Alice Jones of ดิอินดีเพ็นเดนต์ wrote she "takes her role as entertainer so seriously she's almost too good."[250] Tamara Hardingham-Gill of the Daily Mail wrote that "many industry experts have been tipping Beyoncé as the next Michael Jackson".[251] The ex-President of Def Jam L.A. Reid has described Beyoncé as the greatest entertainer alive.[252] Jim Farber of the Daily News and Stephanie Classen of Star Phoenix both praised her strong voice and her stage presence.[253][254]

Described as being "sexy, seductive and provocative" when performing on stage, Beyoncé has said that she originally created the alter ego "Sasha Fierce" to keep that stage persona separate from who she really is. She described Sasha as being "too aggressive, too strong, too sassy [and] too sexy", stating, "I'm not like her in real life at all."[38] Sasha was conceived during the making of "Crazy in Love", and Beyoncé introduced her with the release of her 2008 album I Am... Sasha Fierce. In February 2010, she announced in an interview with Allure magazine that she was comfortable enough with herself to no longer need Sasha Fierce.[255] However, Beyoncé announced in May 2012 that she would bring her back for her Revel Presents: Beyoncé Live shows later that month.[256]

Public image

[แก้]
A woman waves to the crowd on a red-carpet
Beyoncé at the premiere for her 2006 film, Dreamgirls

Beyoncé has been described as a having a wide-ranging sex appeal, with music journalist Touré writing that since the release of Dangerously in Love, she has "become a crossover sex symbol"[257] Off stage Beyoncé says that while she likes to dress sexily her onstage dress "is absolutely for the stage."[258] Due to her curves and the term's catchiness, in the 2000s the media often used the term "Bootylicious" (a portmanteau of the words booty and delicious) to describe Beyoncé,[259][260] the term popularized by Destiny's Child in the single of the same name. In 2006, it was added to the พจนานุกรมภาษาอังกฤษ ฉบับออกซฟอร์ด.[261]

ภาพจากแหล่งข้อมูลภายนอก
image icon Knowles' Sports Illustrated Swimsuit Issue cover from February 15, 2007

In September 2010, Beyoncé made her runway modelling debut at Tom Ford's Spring/Summer 2011 fashion show.[262] She was named "World's Most Beautiful Woman" by People[263] and the "Hottest Female Singer of All Time" by Complex in 2012.[264] In January 2013, GQ placed her on its cover, featuring her atop its "100 Sexiest Women of the 21st Century" list.[265][266] วีเอชวัน listed her at number 1 on its 100 Sexiest Artists list.[267] Several wax figures of Beyoncé are found at Madame Tussauds Wax Museums in major cities around the world, including New York,[268] Washington, D.C.,[269] อัมสเตอร์ดัม,[270] กรุงเทพมหานคร,[271] Hollywood[272] and Sydney.[273]

According to Italian fashion designer Roberto Cavalli, Beyoncé uses different fashion styles to work with her music while performing.[274] Her mother co-wrote a book, published in 2002, titled Destiny's Style[275] an account of how fashion had an impact on the trio's success.[276] The บี'เดย์แอนโทโลจีวิดีโออัลบั้ม showed many instances of fashion-oriented footage, depicting classic to contemporary wardrobe styles.[277] In 2007, Beyoncé was featured on the cover of the Sports Illustrated Swimsuit Issue, becoming the second African American woman after ไทรา แบงส์,[278] and People magazine recognized Beyoncé as the best-dressed celebrity.[279]

The Bey Hive is the name given to Beyoncé's fan base. Fans were previously titled "The Beyontourage," (a portmanteau of Beyoncé and entourage). The name Bey Hive derives from the word beehive, purposely misspelled to resemble her first name, and was penned by fans after petitions on the online บริการเครือข่ายสังคม ทวิตเตอร์ and online news reports during competitions.[280]

In 2006, the animal rights organization People for the Ethical Treatment of Animals (PETA), criticized Beyoncé for wearing and using fur in her clothing line House of Deréon.[281] In 2011, she appeared on the cover of French fashion magazine L'Officiel, in blackface and tribal makeup that drew criticism from the media. A statement released from a spokesperson for the magazine said that Beyoncé's look was "far from the glamorous Sasha Fierce" and that it was "a return to her African roots".[282]

Beyoncé's lighter skin color and costuming has drawn criticism from some in the African-American community.[283] Emmett Price, a professor of music at Northeastern University, wrote in 2007, that he thinks race plays a role in many of these criticisms, saying white celebrities who dress similarly do not attract as many comments.[283] In 2008, L'Oréal was accused of whitening her skin in their Feria hair color advertisements, responding that "it is categorically untrue",[284][285] and in 2013, Beyoncé herself criticized H&M for their proposed "retouching" of promotional images of her, and according to Vogue requested that only "natural pictures be used".[286]

Legacy

[แก้]
ดูเพิ่ม: List of artists influenced by Beyoncé
A woman is shown leaning back and singing into a microphone, surrounded by smoke
Beyoncé performing during her I Am... Tour in 2009

In The New Yorker music critic Jody Rosen described Beyoncé as "the most important and compelling popular musician of the twenty-first century..... the result, the logical end point, of a century-plus of pop."[287] Beyoncé has continuously drawn comparison to ไมเคิล แจ็กสัน for her powerful stage presence and impact on the music industry, also being referred to as the "heir-apparent to Michael Jackson's legacy".[288] In 2013, Beyoncé made the Time 100 list, บาซ เลอห์มานน์ writing "no one has that voice, no one moves the way she moves, no one can hold an audience the way she does... When Beyoncé does an album, when Beyoncé sings a song, when Beyoncé does anything, it's an event, and it's broadly influential. Right now, she is the heir-­apparent diva of the USA — the reigning national voice."[289] When The Guardian named her Artist of the Decade, Llewyn-Smith wrote "Why Beyoncé?.....Because she made not one but two of the decade's greatest singles, with Crazy in Love and Single Ladies (Put a Ring on It), not to mention her hits with Destiny's Child; and this was the decade when singles—particularly R&B singles—regained their status as pop's favourite medium.....she and not any superannuated rock star was arguably the greatest live performer of the past 10 years."[290]

Beyoncé's work has influenced numerous artists including อะเดล,[291] ริอานนา,[292] Kelly Rowland,[293][294] เลโอนา ลูวิส,[295] Misha B,[296] นิโคล เชอร์ซิงเงอร์,[297] Rita Ora,[298] เจสซี เจ,[299] and Azealia Banks.[300] American อินดี้ร็อก band White Rabbits also cited her an inspiration for their third album Milk Famous (2012),[301] friend กวินเน็ธ พัลโทรว์[302] studied Beyoncé at her live concerts while learning to become a musical performer for the 2010 film Country Strong.[303] นิกกี มินาจ has stated that seeing Beyoncé's Pepsi commercial influenced her decision to appear in the company's 2012 global campaign.[304]

Her debut single, "Crazy in Love" was named VH1's "Greatest Song of the 2000s",[305] เอ็นเอ็มอี's "Best Track of the 00s"[306] and "Pop Song of the Century",[307] considered by Rolling Stone to be one of the 500 greatest songs of all time, earned two Grammy Awards and is one of the best-selling singles of all time at around 8 million copies. The music video for "Single Ladies (Put a Ring on It)", which achieved fame for its intricate choreography[308] and its deployment of jazz hands,[309] was credited by the Toronto Star as having started the "first major dance craze of both the new millennium and the Internet",[99] triggering a number of parodies of the dance choreography[310][311] and a legion of amateur imitators on YouTube.[308][310] In 2013, Drake released a single titled "Girls Love Beyoncé", which featured an interpolation from Destiny Child's "Say My Name" and discussed his relationship with women.[312] In January 2012, research scientist Bryan Lessard named Scaptia beyonceae, a species of เหลือบ found in Northern Queensland, Australia after Beyoncé due to the fly's unique golden hairs on its abdomen.[313] Later that month, a course around Beyoncé's meaning in culture called "Politicizing Beyoncé" was introduced at Rutgers University in รัฐนิวเจอร์ซีย์.[314] The course allows students to explore the "social and cultural significance" of Beyoncé's music and image, including her alter ego Sasha Fierce and whether her "racy performances" are of female sexual empowerment or "merely complying with western gender stereotypes".[314]

Honors and awards

[แก้]
ดูเพิ่ม: List of awards and nominations received by Beyoncé

Beyoncé has earned numerous awards and honors. As a solo artist she has sold over 13 million albums in the US, and over 118 million records worldwide (a further 60 million additionally with เดสทินีส์ไชลด์), making her one of the best-selling music artists of all time.[9][315] The สมาคมผู้ประกอบกิจการเพลงของสหรัฐอเมริกา (RIAA) listed Beyoncé as the top certified artist of the 2000s, with a total of 64 certifications.[11][12] Her songs "Crazy in Love", "Single Ladies (Put a Ring on It)", "Halo", and "Irreplaceable" are some of the best-selling singles of all time worldwide. In 2009, ดิออบเซิร์ฟเวอร์ named her the Artist of the Decade[290] and Billboard named her the Top Female Artist and Top Radio Songs Artist of the Decade.[13][316][317] In 2010, Billboard named her in their "Top 50 R&B/Hip-Hop Artists of the Past 25 Years" list at number 15.[318] In 2012 VH1 ranked her third on their list of the "100 Greatest Women in Music".[319] Beyoncé was the first female artist to be honored with the International Artist Award at the อเมริกันมิวสิกอะวอร์ดs.[320] She has also received the Legend Award for Outstanding Contribution to the Arts at the 2008 World Music Awards and the Billboard Millennium Award at the 2011 Billboard Music Awards.[321]

Beyoncé has won 17 รางวัลแกรมมีs, both as a solo artist and member of Destiny's Child, making her the third most honored female artist by the Grammys, behind อลิสัน เคราส์ and อารีธา แฟรงคลิน,[322][323] and the most nominated woman in Grammy Award history. "Single Ladies (Put a Ring on It)" won Song of the Year in 2010 while "Say My Name"[29] and "Crazy in Love" had previously won Best R&B Song. Dangerously in Love, B'Day and I Am... Sasha Fierce have all won Best Contemporary R&B Album. Beyoncé set the record for the most Grammy awards won by a female artist in one night in 2010 when she won six awards, breaking the tie she previously held with Alicia Keys, นอราห์ โจนส์, Alison Krauss, and Amy Winehouse,[324] with Adele equaling this in 2012.[325] Following her role in Dreamgirls she was nominated for Best Original Song for "Listen" and Best Actress at the รางวัลลูกโลกทองคำ,[326] and Outstanding Actress in a Motion Picture at the NAACP Image Awards.[327] Beyoncé won two awards at the Broadcast Film Critics Association Awards 2006; Best Song for "Listen" and Best Original Soundtrack for Dreamgirls: Music from the Motion Picture.[328]

Other ventures

[แก้]

Endorsements

[แก้]

Beyoncé has worked with Pepsi since 2002,[329] and in 2004 appeared in a Gladiator-themed commercial with Britney Spears, Pink, and เอนรีเก อีเกลเซียส.[330] In 2012, Beyoncé signed a $50 million deal to endorse Pepsi.[331] The Center for Science in the Public Interest (CSPINET) wrote Beyoncé an open letter asking her to reconsider the deal because of the unhealthiness of the product and to donate the proceeds to a medical organisation.[332] Nevertheless, NetBase found that Beyoncé's campaign was the most talked about endorsement in April 2013, with a 70 per cent positive audience response to the commercial and print ads.[333]

Beyoncé has worked with ทอมมี ฮิลฟิเกอร์ for the fragrances True Star[334] (singing a cover version of "Wishing on a Star")[335] and True Star Gold;[336][337] she also promoted Emporio Armani's Diamonds fragrance in 2007.[338][339] Beyoncé launched her first official fragrance, Heat in 2010.[340] The commercial, which featured the 1956 song "Fever", was shown after the water shed in the United Kingdom as it begins with an image of Beyoncé appearing to lie naked in a room.[341] In February 2011, Beyoncé launched her second fragrance, Heat Rush.[342] Beyoncé's third fragrance, Pulse, was launched in September 2011.[343] In 2013, The Mrs. Carter Show Limited Edition version of Heat was released.[344] The six editions of Heat are the world's best-selling celebrity fragrance line,[344] with sales of over $400 million.[345]

The release of a video-game Starpower: Beyoncé was cancelled after Beyoncé pulled out of a $100 million with GateFive who alleged the cancellation meant the sacking of 70 staff and millions of pounds lost in development.[346] It was settled out of court by her lawyers in June 2013 who said that they had cancelled because GateFive had lost its financial backers.[347] Beyoncé also has had deals with American Express,[200] นินเท็นโด ดีเอส[348] and L'Oréal since the age of 18.[349]

Fashion lines

[แก้]

Beyoncé and her mother introduced House of Deréon, a contemporary women's fashion line, in 2005.[350] The concept is inspired by three generations of women in their family, the name paying tribute to Beyoncé's grandmother, Agnèz Deréon, a respected seamstress.[351][352] According to Tina, the overall style of the line best reflects her and Beyoncé's taste and style.[353] Beyoncé and her mother founded their family's company Beyond Productions, which provides the licensing and brand management for House of Deréon, and its junior collection, Deréon.[350] House of Deréon pieces were exhibited in Destiny's Child's shows and tours, during their Destiny Fulfilled era.[354][355] The collection features sportswear, denim offerings with fur, outerwear and accessories that include handbags and footwear, and are available at department and specialty stores across the US and Canada.[350]

In 2005, Beyoncé teamed up with House of Brands, a shoe company, to produce a range of footwear for House of Deréon.[356] In January 2008, Starwave Mobile launched Beyoncé Fashion Diva, a "high-style" mobile game with a social networking component, featuring the House of Deréon collection.[350] In July 2009, Beyoncé and her mother launched a new junior apparel label, Sasha Fierce for Deréon, for back-to-school selling. The collection included sportswear, outerwear, handbags, footwear, eyewear, lingerie and jewelry.[357] It was available at department stores including Macy's and Dillard's, and specialty stores Jimmy Jazz and Against All Odds.[357] On May 27, 2010, Beyoncé teamed up with clothing store C&A to launch Deréon by Beyoncé at their stores in Brazil.[358] The collection included tailored blazers with padded shoulders, little black dresses, embroidered tops and shirts and bandage dresses.[358]

Philanthropy

[แก้]
A woman is surrounded by several others, all behind a piece of white tape
Beyoncé (center) and her mother, Tina, (left) at the opening of the Beyoncé Cosmetology Center on March 5, 2010

After พายุเฮอร์ริเคนแคทรีนา in 2005, Beyoncé and Rowland founded the Survivor Foundation to provide transitional housing for victims in the Houston area,[20] to which Beyoncé contributed an initial $250,000.[359] The foundation has since expanded to work with other charities in the city,[360] and also provided relief following Hurricane Ike three years later.[361]

Beyoncé participated in จอร์จ คลูนีย์ and ไวเคลฟ ฌอง's โฮปฟอร์เฮตินาว: อะโกลบอลเบเนฟิตฟอร์เอิร์ธเควกรีลีฟ telethon[362] and was named the official face of the limited edition CFDA "Fashion For Haiti" T-shirt,[363] made by ทฤษฎี which raised a total of $1 million.[364] On March 5, 2010, Beyoncé and her mother Tina opened the Beyoncé Cosmetology Center at the Brooklyn Phoenix House, offering a seven-month cosmetology training course for men and women. L'Oréal donated all the products to be used at the center, and Beyoncé and Tina pledged to donate $100,000 annually.[365]

Beyoncé became an ambassador for the 2012 World Humanitarian Day campaign donating her song "I Was Here" and its music video, shot in the UN, to the campaign.[366][367] On August 19, Beyoncé helped the campaign make social media history, having enlisted the help of other celebrities like Lady Gaga, จัสติน บีเบอร์, and Michelle Obama.[368] as more than one billion messages were shared at the same time in relation to the event.[366] In 2013, it was announced that Beyoncé would work with ซัลมา ฮาเยก and Frida Giannini on a กุชชี "Chime for Change" campaign that aims to spread female empowerment. The campaign, which aired on February 28, was set to her new music.[369] A concert for the cause took place on June 1, 2013 in London[370] and included other acts like Ellie Goulding, Florence and the Machine, and Rita Ora.[371] Beyoncé is also taking part in "Miss a Meal", a food-donation campaign,[372] and supporting Goodwill charity through online charity auctions at Charitybuzz that support job creation throughout Europe and the U.S.[373][374]

Discography

[แก้]
บทความหลัก: Beyoncé discography
ดูเพิ่ม: Destiny's Child discography

Filmography

[แก้]
บทความหลัก: Beyoncé videography
Year Film Role
2001 คาร์เมน: อะฮิปโฮเปรา Brown, CarmenCarmen Brown
2002 พยัคฆ์ร้ายใต้สะดือ ตอน ตามล่อพ่อสายลับ Cleopatra, FoxxyFoxxy Cleopatra
2003 The Fighting Temptations Lilly
2006 The Pink Panther Xania
2006 Dreamgirls Jones, DeenaDeena Jones
2008 คาดิลแล็กเรเคิดส์ วันวานตำนานร็อก James, EttaEtta James
2009 Wow! Wow! Wubbzy!: Wubb Idol Shine*
2009 Obsessed Charles, SharonSharon Charles
2013 Life Is But a Dream Herself (biopic)
2013 Epic Tara, QueenQueen Tara*
(*) designated a นักพากย์ role

Tours and residency shows

[แก้]
บทความหลัก: List of Beyoncé performances
Concert tours
Residency shows

ดูเพิ่ม

[แก้]
Book icon

Notes

[แก้]
  1. ↑ The gross takings from the 29 shows which were reported to Billboard Boxscore totalled $24.9 million; the tour comprised 96 concerts.[87]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 Vincent, Alice (พฤษภาคม 31, 2013). "The 10 women who made Beyonce". The Telegraph. สืบค้นเมื่อ กันยายน 25, 2013.
  2. ↑ "Beyonce Knowles' name change". The Boston Globe. ธันวาคม 23, 2009. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 8, 2013.
  3. ↑ Adams, Guy (กุมภาพันธ์ 6, 2010). "Beyoncé: Born to be a star". ดิอินดีเพ็นเดนต์. สืบค้นเมื่อ มกราคม 9, 2011.
  4. ↑ "Monitor". เอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี. No. 1275. กันยายน 6, 2013. p. 25.{{cite news}}: CS1 maint: date and year (ลิงก์)
  5. ↑ Nicholson, Rebecca (ธันวาคม 13, 2011). "Best albums of 2011, No 4: Beyoncé – 4". The Guardian. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 22, 2011.
  6. ↑ Cubarrubia, RJ. "Beyonce Calls Herself a 'Modern-Day Feminist'". Rolling Stone. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 23, 2013. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  7. ↑ Hamlin, John (กันยายน 12, 2010). "How Gradual Success Helped Beyonce". ซีบีเอส. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 4, 2013.
  8. ↑ "Beyoncé and Destiny's Child to Release Original Track for First Time in Eight Years". TIME. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 24, 2013. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  9. ↑ 9.0 9.1 Trust, Gary. "Ask Billboard: The Twitter-Sized Edition — Chart Beat". Billboard. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 21, 2012.
  10. ↑ Hamlin, John (กันยายน 12, 2010). "How Gradual Success Helped Beyonce". ซีบีเอส. สืบค้นเมื่อ มกราคม 10, 2013.
  11. ↑ 11.0 11.1 Pedersen, Erik (กุมภาพันธ์ 17, 2010). "Beyoncé Tops Decade's RIAA Sales". Billboard. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  12. ↑ 12.0 12.1 Lamy Johnathan, Cara Duckworth, Liz Kennedy (กุมภาพันธ์ 17, 2010). "RIAA Tallies the Decade's Top Gold and Platinum Award Winners". สมาคมผู้ประกอบกิจการเพลงของสหรัฐอเมริกา (RIAA). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  13. ↑ 13.0 13.1 "Radio Songs Artists of the Decade". Billboard. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.[ลิงก์เสีย]
  14. ↑ "Artist of the Decade". Billboard. มีนาคม 12, 2013.
  15. ↑ Barshad, Amos (พฤษภาคม 23, 2013). "Beyoncé Crushes at the Billboard Music Awards". แร้ง. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 25, 2013.
  16. ↑ "The 2013 TIME 100". Time. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 16, 2013.
  17. ↑ "The Family Business". MTV News. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 6, 2013.
  18. ↑ "Beyoncé's mother Tina Knowles sells Houston home for nearly $3million". Daily Mail. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 6, 2013.
  19. ↑ 19.0 19.1 Smolenyak, Megan (มกราคม 12, 2012). "A Peek into Blue Ivy Carter's Past". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  20. ↑ 20.0 20.1 20.2 20.3 20.4 20.5 20.6 "Beyoncé Knowles' Biography". Fox News. เมษายน 15, 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 21.3 Sheridan, Emily. "Beyonce's parents Mathew and Tina Knowles divorce after 31 years of marriage". Daily Mail. สืบค้นเมื่อ เมษายน 27, 2013.
  22. ↑ "Beyonce Thrilled By First Dance Teacher". Contact Music. กันยายน 6, 2006. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  23. ↑ 23.0 23.1 Biography Today. Omnigraphics. 2010. p. 10. ISBN 978-0-7808-1058-7.
  24. ↑ "Beyoncé Knowles: Biography — Part 1". People. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  25. ↑ "Beyonce Knowles Biography". Contact Music. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  26. ↑ Maughan, Jennifer. "Beyoncé Knowles Childhood". Life123. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  27. ↑ "Famous Alumni — Elsik High School". ElsikAlumni.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  28. ↑ "Cameo: Fat Joe Interviews Beyoncé and Mike Epps". MTV News. {{cite web}}: |archive-url= : timestamp ผิดรูปแบบ (help)
  29. ↑ 29.0 29.1 29.2 29.3 29.4 29.5 29.6 29.7 29.8 Kaufman, Gil (มิถุนายน 13, 2005). "Destiny's Child's Long Road To Fame (The Song Isn't Called "Survivor" For Nothing)". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  30. ↑ "Kelly Rowland". CNN. กุมภาพันธ์ 27, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 1, 2012.
  31. ↑ 31.0 31.1 31.2 Farley, Christopher John (มกราคม 15, 2001). "Music: Call Of The Child". Time. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |work= (help)
  32. ↑ 32.0 32.1 Reynolds, J.R. (มีนาคม 3, 1998). "All Grown Up". Yahoo! Music. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ธันวาคม 16, 2008. สืบค้นเมื่อ มกราคม 12, 2007.
  33. ↑ Tyrangiel, Josh (มิถุนายน 13, 2003). "Destiny's Adult". Time. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  34. ↑ Dekel-Daks, Tal. "Ten Things About..... Destiny's Child". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 22, 2013.
  35. ↑ "The Best Man - Original Soundtrack". Allmusic. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  36. ↑ "Beyoncé: 'I was depressed at 19'". Contact Music. ธันวาคม 1, 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  37. ↑ "Beyonce Speaks About Her Past Depression". Access Hollywood. ธันวาคม 15, 2006. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  38. ↑ 38.0 38.1 38.2 Johnson, Caitlin A. (ธันวาคม 13, 2006). "Beyoncé On Love, Depression, and Reality". CBS News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  39. ↑ "Beyoncé Knowles Opens Up About Depression". Female First. CBS Interactive Inc. ธันวาคม 18, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  40. ↑ Dunn, Jancee (มิถุนายน 10, 2001). "Date with destiny". ดิออบเซิร์ฟเวอร์. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 27, 2009.
  41. ↑ Basham, David (มกราคม 18, 2001). "Beyoncé To Star In "Carmen" Remake". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  42. ↑ Todd, Martens (กรกฎาคม 3, 2003). "Beyoncé, Branch Albums Storm The Chart". Billboard. สืบค้นเมื่อ เมษายน 1, 2008.
  43. ↑ "Past Winners Search: "Destiny's Child" - GRAMMY.com". The Recording Academy. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  44. ↑ 44.0 44.1 Martens, Todd (พฤศจิกายน 28, 2003). "'Stand Up' Ends 'Baby Boy' Reign". Billboard. สืบค้นเมื่อ เมษายน 2, 2008.
  45. ↑ Roger Ebert (กรกฎาคม 26, 2002). "Austin Powers In Goldmember". Chicago Sun-Times. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 25, 2011.
  46. ↑ "Austin Powers in Goldmember". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 23, 2012.
  47. ↑ Moss, Corey (พฤษภาคม 23, 2002). "Beyoncé, Britney Serve Up First Singles From 'Goldmember'". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  48. ↑ Tobey, Matthew. "The Fighting Temptations". Allmovie. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  49. ↑ "The Fighting Temptations". Metacritic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  50. ↑ "The Fighting Temptations (2003)". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  51. ↑ Ed Gonzalez (กันยายน 14, 2003). "The Fighting Temptations Original Soundtrack". Slant Magazine. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 22, 2011.
  52. ↑ "Beyoncé Tempts Fans With More Movie Songs". Billboard. ตุลาคม 11, 2003. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  53. ↑ "'03 Bonnie & Clyde". Billboard. สืบค้นเมื่อ เมษายน 29, 2011.[ลิงก์เสีย]
  54. ↑ "Dangerously in Love — Beyoncé". Allmusic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  55. ↑ Todd, Martens (กรกฎาคม 2, 2003). "Beyoncé, Branch Albums Storm The Chart". Billboard. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 8, 2008.
  56. ↑ Chandler, D. L. (เมษายน 5, 2011). "Jay-Z And Beyoncé Celebrate Three Years Of Wedded Bliss". MTV Rapfix. Viacom. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  57. ↑ "Beyonce Biography". thebiographychannel.co.uk. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 6, 2013.
  58. ↑ "Beyonce Biography - Profile of Pop". about.com. สืบค้นเมื่อ เมษายน 30, 2013.
  59. ↑ Martens, Todds (สิงหาคม 21, 2003). "Beyoncé, Jay-Z: 'Crazy' As Ever". Billboard. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 10, 2011.
  60. ↑ 60.0 60.1 60.2 60.3 60.4 "Beyoncé Album and Song Chart History: Hot 100". Billboard. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 13, 2011.
  61. ↑ Patel, Joseph (กุมภาพันธ์ 4, 2004). "Beyoncé Wins Most, Outkast Shine, 50 Cent Shut Out At Grammys". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  62. ↑ Patel, Joseph (มกราคม 28, 2004). "Beyoncé, Alicia Keys And Missy Elliott Plan Spring Tour". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ พฤษภาคม 19, 2012.
  63. ↑ Alexis, Nadeska (ตุลาคม 16, 2012). "Beyoncé To Perform At Super Bowl XLVII Halftime Show". MTV News. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  64. ↑ Patel, Joseph (มกราคม 1, 2004). "Beyoncé Puts Off Second Solo LP To Reunite Destiny's Child". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 15, 2008.
  65. ↑ "Destiny Fulfilled — Destiny's Child". Allmusic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  66. ↑ Whitmire, Margo (พฤศจิกายน 24, 2004). "Eminem Thankful To Remain No. 1". Billboard. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  67. ↑ "Gold and Platinum — Destiny's Child". Recording Industry Association of America (RIAA). สืบค้นเมื่อ พฤศจิกายน 13, 2008.
  68. ↑ "Destiny's Child Album and Song Chart History". Billboard. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  69. ↑ Cohen, Jonathan (มิถุนายน 15, 2005). "Destiny's Child To Split After Fall Tour". Billboard. สืบค้นเมื่อ เมษายน 1, 2008.
  70. ↑ "Number 1's — Destiny's Child". Allmusic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  71. ↑ "Destiny's Child gets Walk of Fame star". Today. มีนาคม 29, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  72. ↑ "B'day — Beyoncé". Allmusic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  73. ↑ Hasty, Katie (กันยายน 13, 2006). "Beyoncé's 'B-Day' Makes Big Bow At No. 1". Billboard. สืบค้นเมื่อ มกราคม 5, 2008.
  74. ↑ "Beyoncé — Irreplaceable". australian-charts.com. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  75. ↑ Hope, Clover (กันยายน 14, 2006). "Timberlake's 'Sexy' Fends Off Fergie For No. 1". Billboard. Nielsen Business Media. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2008.
  76. ↑ "Get Me Bodied". Billboard. Nielsen Business Media. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 5, 2009.
  77. ↑ "Green Light the next single". Sony BMG Music Entertainment (UK). กรกฎาคม 27, 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 16, 2009.
  78. ↑ Otto, Jeff (กุมภาพันธ์ 8, 2006). "Interview: Beyoncé Knowles". IGN. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  79. ↑ "The Pink Panther (2006)". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  80. ↑ "Dreamgirls". Internet Broadway Database. สืบค้นเมื่อ เมษายน 25, 2013.
  81. ↑ "Dreamgirls". Metacritic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  82. ↑ "Dreamgirls (2006)". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  83. ↑ "Dreamgirls (2006) - Daily Box Office - Box Office Mojo". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 19, 2013.
  84. ↑ Condon, Bill - Director (ธันวาคม 15, 2006). Dreamgirls (Motion picture). United States: DreamWorks SKG.
  85. ↑ "Dreamgirls (Music from the Motion Picture)". Allmusic. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  86. ↑ "Malaysia's loss is Indonesia's gain: Beyoncé Knowles to play Jakarta". The Jakarta Post. ตุลาคม 27, 2007. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  87. ↑ Concepcion, Mariel (ตุลาคม 3, 2009). Billboard. Prometheus Global Media. 121 (39): 38. ISSN 0006-2510. {{cite journal}}: |title= ไม่มีหรือว่างเปล่า (help)
  88. ↑ "The Beyoncé Experience Tour Offers Food Drives in Conjunction With Pastor Rudy Rasmus, Capital Area Food Bank, and the Survivor Foundation". NewsBlaze. มิถุนายน 20, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  89. ↑ "B'Day (Deluxe Edition) — Beyoncé". Allmusic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  90. ↑ 90.0 90.1 Helling, Steve (เมษายน 22, 2008). "Beyoncé and Jay-Z File Signed Marriage License". People. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  91. ↑ Clinton, Ivory (เมษายน 23, 2008). "Beyoncé Dishes on Her Sassy Alter-Ego". People. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  92. ↑ "I Am... Sasha Fierce". Allmusic. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  93. ↑ Jonathan, Cohen (พฤศจิกายน 26, 2008). "Beyoncé Starts 'Fierce' Atop Album Chart". Billboard. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 17, 2010.
  94. ↑ Cohen, Jonathan (มกราคม 1, 2009). "Beyoncé Starts 2009 Atop The Hot 100". Billboard. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  95. ↑ "Beyoncé — Halo". australian-charts.com. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  96. ↑ "Beyoncé: Chart History by Weeks on Chart".
  97. ↑ "Don Omar: The Reggaeton Starts Plugs In For Digital Sales With 'IDon' And An iPhone App". Billboard. 121 (16): 41. เมษายน 25, 2009. ISSN 0006-2510.
  98. ↑ "Beyoncé — Sweet Dreams". australian-charts.com. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  99. ↑ 99.0 99.1 Crawford, Trish (มกราคม 23, 2009). "Beyoncé's single an anthem for women". Toronto Star. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  100. ↑ Smith, Olivia (พฤศจิกายน 6, 2009). "Beyonce wows in racy red costume at MTV Europe Music Awards". Daily News. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 27, 2011.
  101. ↑ Singh, Anita (สิงหาคม 26, 2009). "Mobo Awards 2009 nominations unveiled". The Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 15, 2010.
  102. ↑ Nero, Mark Edward. "2009 BET Awards". About.com. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 28, 2011.
  103. ↑ 103.0 103.1 Rodriguez, Jayson; Montgomery, James; Reid, Shaheem (กันยายน 13, 2009). "Kanye West Crashes VMA Stage During Taylor Swift's Award Speech". MTV News. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 6, 2011.
  104. ↑ Casserly, Meghan (ธันวาคม 10, 2012). "Beyoncé's $50 Million Pepsi Deal Takes Creative Cues From Jay-Z". ฟอบส์. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 11, 2013.
  105. ↑ Masterson, Lawrie (เมษายน 12, 2009). "Is Beyoncé Beyond Her Best?". The Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 21, 2012.
  106. ↑ "2008 13th Annual Satellite Awards Nominees". International Press Academy. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  107. ↑ "The 40th NAACP Image Awards". NAACP Image Award. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  108. ↑ Harling, Danielle (มกราคม 5, 2007). "Beyoncé Donates Movie Salary To Drug Treatment Centers". Black Entertainment Television. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  109. ↑ Kaufman, Gil (มกราคม 16, 2009). "Beyoncé To Sing For Obamas' First Dance At Inaugural Ball". MTV News. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 13, 2011.
  110. ↑ "Box Office Preview: Audience Obsessed With Beyoncé". Business Insider. เมษายน 25, 2009. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  111. ↑ "Cadillac Records". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ เมษายน 29, 2013.
  112. ↑ "Obsessed". Box Office Mojo. สืบค้นเมื่อ เมษายน 29, 2013.
  113. ↑ Wigler, Josh (มิถุนายน 6, 2010). "2010 MTV Movie Awards: Complete Winners List". MTV News. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 17, 2011.
  114. ↑ Donahue, Ann (ธันวาคม 20, 2009). "Beyoncé, Taylor Swift, Peas Lead Grammy Award Nominations". Billboard. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 3, 2009.
  115. ↑ Lamb, Bill. "Beyoncé Tied With Lauryn Hill For Most Grammy Nominations In a Single Year by a Female Artist". About.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  116. ↑ 116.0 116.1 "Artist Chart History — Beyoncé". Official Charts Company. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  117. ↑ "Lady Gaga feat. Beyoncé — Telephone". australian-charts.com. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 21, 2012.
  118. ↑ Trust, Gary (มีนาคม 15, 2010). "Lady Gaga, Beyoncé Match Mariah's Record". Billboard. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 18, 2010.
  119. ↑ DeCrow, Jason (ธันวาคม 1, 2010). "Nominations list for the 53rd Annual Grammy Awards". USA Today. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 2, 2010.
  120. ↑ 120.0 120.1 Sperling, Daniel. "Beyoncé: 'Career break saved my sanity'". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 23, 2013.
  121. ↑ Gardner, Elysa (มกราคม 28, 2010). "Beyoncé is poised to take a well-deserved break in 2010". ยูเอสเอทูเดย์. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 1, 2011.
  122. ↑ Kennedy, Gerrick D. (มีนาคม 28, 2011). "Beyoncé Severs Management Ties with Father". Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 1, 2011.
  123. ↑ Vena, Jocelyn (มิถุนายน 28, 2011). "Beyoncé Shrugs Off 'Fear' In 'Year Of 4'". MTV News. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 1, 2011.
  124. ↑ Knowles, Beyoncé. "Eat, Play, Love". Essence. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 3, 2013.
  125. ↑ Kno-pper, Steve (กุมภาพันธ์ 25, 2011). "Industry Lashes out at Mariah Carey, Beyoncé and Others Who Played For Qaddafis Family". Rolling Stone. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มีนาคม 5, 2011.
  126. ↑ Kaufman, Gil (มีนาคม 3, 2011). "Beyoncé Donated Gadhafi Money To Haiti Relief Last Year". MTV News. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 14, 2011.
  127. ↑ "Beyoncé to Headline Glastonbury Festival" (Press release). โคลัมเบียเรเคิดส์. กุมภาพันธ์ 10, 2011. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 12, 2011.
  128. ↑ "Beyoncé headlining at Glastonbury was a great girl power moment". The Guardian.
  129. ↑ "Beyoncé Knowles highest paid performer per minute". STV. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 4, 2012.
  130. ↑ "Beyonce Knowles highest paid performer per minute". The Independent. สืบค้นเมื่อ เมษายน 8, 2013.
  131. ↑ Conley, Mikaela (เมษายน 29, 2011). "Beyoncé Joins Michelle Obama's Initiative To Fight Childhood Obesity". ABC. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มิถุนายน 12, 2011.
  132. ↑ "Beyoncé Wants You to "Move Your Body"". Rap-Up. เมษายน 8, 2011. สืบค้นเมื่อ เมษายน 9, 2011.
  133. ↑ Martin, Dan (พฤษภาคม 6, 2011). "Beyoncé debuts charity single God Bless the USA". The Guardian. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 6, 2011.
  134. ↑ "4 — Beyoncé". allmusic.com. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  135. ↑ "Beyoncé — Run the World (Girls)". australian-charts.com. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  136. ↑ "Love on Top" spent seven consecutive weeks at number one on the Hot R&B/Hip-Hop Songs chart:
  137. ↑ Dillon, Nancy (พฤษภาคม 2, 2012). "Beyoncé set to win a writing award from the New York Association of Black Journalists". Daily News. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 8, 2012.
  138. ↑ 138.0 138.1 "Beyoncé To Perform '4 Intimate Nights With Beyoncé' At New York's Roseland Ballroom". Beyoncé's Official Website. สิงหาคม 5, 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มิถุนายน 25, 2013. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  139. ↑ Krupnick, Ellie (สิงหาคม 28, 2011). "Beyoncé Pregnant, Flaunts Baby Bump On VMA Red Carpet". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2011.
  140. ↑ "Beyoncé & Jay-Z Expecting a Baby". People. สิงหาคม 28, 2011. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2011.
  141. ↑ Mitchell, John (สิงหาคม 30, 2011). "Beyoncé's Album Sees Sales Surge After VMA Performance Of 'Love On Top'". MTV Newsroom. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 31, 2011.
  142. ↑ "54th Annual Grammy Awards". Grammy.com. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 1, 2011.
  143. ↑ 143.0 143.1 "After Beyoncé Gives Birth, Patients Protest Celebrity Security at Lenox Hill Hospital". มกราคม 9, 2012.
  144. ↑ "Fourth Show Added at Revel". Beyoncé's Official Website. พฤษภาคม 7, 2012. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 8, 2012.
  145. ↑ Makarechi, Kia (พฤษภาคม 25, 2012). "Beyoncé, Revel: Singer's Atlantic City Concerts Mark First Return To Stage Since Blue Ivy Carter Was Born". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  146. ↑ "About Mayors Against Illegal Guns". demandaction.org. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  147. ↑ "Gun Control: Celebrities 'Demand a Plan'". Sky News. ธันวาคม 22, 2012. สืบค้นเมื่อ มกราคม 4, 2013.
  148. ↑ Garibaldi, Christina (มกราคม 11, 2013). "Destiny's Child Drop New Single 'Nuclear'". MTV News. สืบค้นเมื่อ มกราคม 13, 2013.
  149. ↑ 149.0 149.1 Richards, Chris (มกราคม 10, 2013). "Beyoncé to sing 'The Star-Spangled Banner' at inauguration". The Washington Post. สืบค้นเมื่อ มกราคม 11, 2013.
  150. ↑ "Beyoncé answers lip-sync critics at Super Bowl presser". Associated Press. มกราคม 31, 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 1, 2013. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 1, 2013.
  151. ↑ "Beyoncé to Perform at Super Bowl Halftime Show". Rap-Up. ตุลาคม 16, 2012. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 17, 2012.
  152. ↑ "Beyoncé wins Emmy Award for Super Bowl half-time show". NME. กันยายน 17, 2013. สืบค้นเมื่อ พฤศจิกายน 22, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  153. ↑ "2013 VMAs Shatter Twitter Records". สิงหาคม 26, 2013. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 29, 2013.
  154. ↑ "List of winners at the 55th Grammy Awards". Rap-Up. กุมภาพันธ์ 10, 2013. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 11, 2013.
  155. ↑ "Beyoncé Reveals Herself in 'Life Is But a Dream' HBO Documentary (Trailer)". Rap-Up. มกราคม 11, 2013. สืบค้นเมื่อ มกราคม 12, 2013.
  156. ↑ "Beyoncé Documentary Coming to HBO in February". Rap-Up. พฤศจิกายน 26, 2012. สืบค้นเมื่อ พฤศจิกายน 27, 2012.
  157. ↑ "Beyonce: Life Is But a Dream (2013)". แอมะซอน.คอม. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 31, 2013.
  158. ↑ Mitchell, Gail (กุมภาพันธ์ 22, 2013). "Beyonce Signs Global Administration Deal With Warner/Chappell Publishing". Billboard. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 22, 2013.
  159. ↑ 159.0 159.1 "Beyonce and Jay-Z in Cuba more controversial than past star visits; Rubio raises concerns". The Washington Post. สืบค้นเมื่อ เมษายน 12, 2013.
  160. ↑ Michaels, Sean. "Beyoncé and Jay-Z's Cuba trip licensed by US Treasury, say sources". The Guardian. สืบค้นเมื่อ เมษายน 12, 2013.
  161. ↑ "Albor Ruiz: Beyoncé and Jay-Z's benign visit to Cuba shows the absurdity of the 50-year-old U.S. travel ban". New York Daily News. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  162. ↑ "Beyonce announces 2014 UK and Ireland tour taking in O2 Arena and more". Metro. ธันวาคม 11, 2013. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 11, 2013.
  163. ↑ Malkin, Marc. "Beyoncé Covering Amy Winehouse for The Great Gatsby". E News. สืบค้นเมื่อ เมษายน 2, 2013.
  164. ↑ Krupnick, Ellie. "Beyonce: Met Gala 2013 Honorary Chair!". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ เมษายน 12, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  165. ↑ Montgomery, James (พฤษภาคม 31, 2012). "Beyoncé Cast As Queen Tara In 3-D Animated Film 'Epic'". MTV News. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 1, 2012.
  166. ↑ "Beyoncé Creates Original Song "Rise Up" for the Upcoming Motion Picture EPIC". ยาฮู!. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 7, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  167. ↑ Garvey, Marianne. "Kelly Rowland says Destiny shows with Beyoncé and Michelle Williams may be on the way". nydailynews.com. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 21, 2013.
  168. ↑ Corner, Lewis. "Beyoncé, The-Dream new song 'Turnt' in full - listen". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 21, 2013.
  169. ↑ Corner, Lewis (มิถุนายน 23, 2013). "Beyoncé to feature on new Jay-Z track 'Part II (On The Run)'". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 28, 2013.
  170. ↑ Wass, Mike (กรกฎาคม 9, 2013). "Beyonce Is Now Known As Third Ward Trill. This Is Not A Joke". Idolator. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 9, 2013.
  171. ↑ Ramsay, Jennifer. "BEYONCÉ Shatters iTunes Store Records With 828,773 Albums Sold in Just Three Days". Apple. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 16, 2013.
  172. ↑ "It's Official: Beyoncé Makes History With Fifth No. 1 Album". Billboard. ธันวาคม 17, 2013. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 17, 2013. {{cite web}}: |first= ไม่มี |last= (help)
  173. ↑ 173.0 173.1 Sisario, Ben (ธันวาคม 16, 2013). "Beyoncé Rejects Tradition for Social Media's Power". The New York Times. สืบค้นเมื่อ มกราคม 3, 2014.
  174. ↑ Makarechi, Kia (ธันวาคม 18, 2013). "Beyoncé's Album Sales Cross 1 Million In iTunes". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  175. ↑ Mackay, Emily. "Beyonce - Beyonce". เอ็นเอ็มอี. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 17, 2013.
  176. ↑ Trust, Gary (กุมภาพันธ์ 5, 2014). "Katy Perry Tops Hot 100, Beyonce Bounds to No. 2". Billboard. Prometheus Global Media. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 5, 2014.
  177. ↑ Grossman, Wendy (ตุลาคม 26, 2004). "Solange Knowles Gives Birth to a Boy". People. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 31, 2013. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
  178. ↑ Chandler, D.L. "Jay-Z And Beyoncé Celebrate Three Years Of Wedded Bliss". MTV Rapfix. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 28, 2013.
  179. ↑ "Beyonce Knowles Biography". People. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 28, 2013.
  180. ↑ "Beyonce, Jay-Z Go On Date In New York, Watch 'Iron Man 3'". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 6, 2013.
  181. ↑ Beyoncé documentary describing 'pain and trauma' of miscarriage airs on BBC - News - TV & Radio. The Independent (March 28, 2013). Retrieved on December 6, 2013.
  182. ↑ "Beyoncé Knowles: I named baby before miscarriage". Metro. สืบค้นเมื่อ เมษายน 9, 2013.
  183. ↑ Mathur, Aditi. "You don't yet know what swag is / But you was made in Paris / And mama woke up the next day / And shot her album package". International Business Times. สืบค้นเมื่อ เมษายน 10, 2013.
  184. ↑ 184.0 184.1 Kaufman, Gil. "Beyonce Puts 'Love On Top' At VMAs, Reveals Pregnancy". MTV News. สืบค้นเมื่อ เมษายน 10, 2013.
  185. ↑ "Beyonce pregnancy announcement at MTV VMA's sparks Twitter world record". บันทึกสถิติโลกกินเนสส์. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 23, 2013.
  186. ↑ Smith, Catharine (สิงหาคม 29, 2011). "Beyoncé Pregnancy: New Twitter Record Set At MTV VMAs". The Huffington Post. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 30, 2011.
  187. ↑ "News of Beyoncé's pregnancy grips Google users, US Open, ESPN popular". Yahoo! News (Philippines). กันยายน 5, 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  188. ↑ "Jay-Z reveals Beyoncé's miscarriage in ode to daughter". รอยเตอร์ส. มกราคม 9, 2012. สืบค้นเมื่อ มกราคม 10, 2012.
  189. ↑ "Blue Ivy Carter, Jay-Z and Beyoncé's Daughter, Becomes Youngest Person Ever to Appear on a Billboard Chart". Billboard. มกราคม 11, 2012. สืบค้นเมื่อ มกราคม 11, 2012.
  190. ↑ "Beyonce and Jay-Z have almost secured 'Blue Ivy' trademark".
  191. ↑ "Jay-Z and Beyoncé lose bid to trademark 'Blue Ivy".
  192. ↑ Vena, Jocelyn. "'At Last': The Story Behind The Song Beyonce Sang For The Obamas' First Dance". MTV News. สืบค้นเมื่อ เมษายน 15, 2013.
  193. ↑ "Beyoncé and Jay-Z Raise $4 Million for Obama at NYC Event". Rap-Up. กันยายน 19, 2012. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 27, 2012.
  194. ↑ "Beyonce, Jay-Z Raise $4 Million for Obama in New York". The Hollywood Reporter. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  195. ↑ "I Am". Beyoncé. สืบค้นเมื่อ เมษายน 29, 2013.
  196. ↑ "Beyonce Gay Marriage: Bey Shows Support For Gay Marriage". VIBE.com. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 27, 2013.
  197. ↑ O'Connor, Maureen. "Beyoncé Is a 'Feminist, I Guess'". NYMAG.com. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 13, 2013.
  198. ↑ Monde, Chiderah (กรกฎาคม 22, 2013). "Beyoncé posts photo of Daily News cover Trayvon Martin rally". New York Daily News. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 24, 2013.
  199. ↑ "Beyoncé & Jay-Z Top Earning Couple". MTV News. พฤศจิกายน 21, 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  200. ↑ 200.0 200.1 Rose, Lacey (กันยายน 22, 2008). "World's Best-Paid Music Stars". Forbes. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ เมษายน 7, 2009.
  201. ↑ Rose, Lacey (มิถุนายน 3, 2009). "Inside Beyoncé's Entertainment Empire". Forbes. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  202. ↑ Copsey, Robert (ตุลาคม 7, 2010). "GaGa, Beyoncé among most powerful women". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 18, 2011.
  203. ↑ Rogulewski, Charley (มิถุนายน 14, 2011). "Beyoncé, More Make Forbes' Best-Paid Celebrities Under 30". The Boombox. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 18, 2011.
  204. ↑ Isaac, Cheryl (พฤษภาคม 18, 2012). "6 Personal Branding Lessons From Forbes Celebrity 100 Women". Forbes. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 22, 2012.
  205. ↑ "Profile: Beyoncé Knowles". Forbes. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 20, 2012.
  206. ↑ Antunes, Anderson (สิงหาคม 6, 2012). "The World's Highest-Paid Celebrity Couples". Forbes. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 12, 2012.
  207. ↑ "Beyoncé and Jay-Z Are Guinness Book's 'Power Couple'". Essence. กันยายน 20, 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  208. ↑ O'Malley Greenburg, Zack (กุมภาพันธ์ 1, 2013). "Why Beyonce Isn't Getting Paid For Her Super Bowl Halftime Gig". Forbes. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 30, 2013.
  209. ↑ Karmali, Sarah. "Beyonce and Jay-Z Are Music's First Billionaire Couple". Vogue. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 6, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  210. ↑ "The World's Most Powerful Celebrities". Forbes. 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มิถุนายน 30, 2013.
  211. ↑ 211.0 211.1 211.2 Rogers, Ray (พฤษภาคม 11, 2011). "Beyonce Q&A: The Billboard Music Awards Millennium Artist Discusses Her Career And New Album". Billboard. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 10, 2012.
  212. ↑ Peckham, Anne. Vocal workouts for the contemporary singer. Berklee Press. p. 67. ISBN 0876390475.
  213. ↑ Cardwell, Diane (กันยายน 9, 2001). "Fame; In Sync". The New York Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  214. ↑ 214.0 214.1 "Beyoncé parties until 5 am before first London show ... but still pulls off a fierce performance". Daily Mail. พฤษภาคม 26, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  215. ↑ Pareles, Jon (สิงหาคม 1, 2005). "Empowerment, Allure and a Runway's Flair". The New York Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  216. ↑ Rosen, Jody (กันยายน 1, 2006). "Music Review: B'Day". เอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  217. ↑ Richards, Chris (กันยายน 6, 2006). "Beyoncé's 'B'Day' Is Nothing to Celebrate". The Washington Post. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  218. ↑ Hasted, Nick (เมษายน 26, 2013). "Music review: Behold Beyoncé, the cybernetic goddess of R&B". The Independent. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 26, 2013.
  219. ↑ Petridis, Alexis. "Pop review: Beyoncé, I Am ... Sasha Fierce". The Guardian. สืบค้นเมื่อ พฤศจิกายน 2, 2012.
  220. ↑ 220.0 220.1 Vineyard, Jennifer. "Beyoncé: Behind The B'Day Videos 1". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  221. ↑ Vineyard, Jennifer (ตุลาคม 4, 2005). "Beyoncé Shoots Down Jay-Z Marriage Rumors In Vanity Fair Interview". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  222. ↑ Moss, Correy. "Beyoncé: Genuinely In Love — Part 2". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  223. ↑ Neal, Rome (กุมภาพันธ์ 11, 2009). "Beyoncé Tries For Timeless". CBS News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  224. ↑ Bronson, Fred (ธันวาคม 6, 2006). "Chart Beat Chat". Billboard. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 29, 2011.
  225. ↑ Wieselman, Jarett (มิถุนายน 1, 2011). "Diane Warren talks greatest hits, Beyonce & Due Voci". New York Post. นิวส์คอร์ปอเรชัน. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มิถุนายน 3, 2011. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 2, 2011.
  226. ↑ Caulfield, Keith; Trust, Gary (พฤษภาคม 23, 2011). "Top 20 Hot 100 Songwriters Performance". Billboard. สืบค้นเมื่อ กันยายน 13, 2011.
  227. ↑ "Beyoncé, Top Stars Tip Their Hats to Michael Jackson". People. มิถุนายน 27, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  228. ↑ 228.0 228.1 228.2 228.3 Watson, Margeaux (สิงหาคม 29, 2006). "Influences: Beyoncé". Entertainment Weekly. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  229. ↑ Caldwell, Rebecca (July 21, 2001). "Destiny's Child". The Globe and Mail. page R1.
  230. ↑ Frere-Jones, Sasha (เมษายน 3, 2006). "Mariah Carey's record-breaking career". The New Yorker. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 25, 2010.
  231. ↑ "Beyoncé hails Cher and Di Ross". Metro. ตุลาคม 21, 2008. สืบค้นเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  232. ↑ "Exclusive: Beyoncé Talks Prince: "I Was So Scared!"". GIANT. Radio One. มิถุนายน 7, 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  233. ↑ Bickel, Britt (เมษายน 6, 2012). "Beyonce Shares Personal Family Photos, Thanks Sade On New Website". CBS Radio. สืบค้นเมื่อ เมษายน 9, 2012.
  234. ↑ Farley, Christopher John (พฤศจิกายน 27, 2001). Aaliyah: More Than a Woman. Simon and Schuster. ISBN 978-0-7434-5566-4. สืบค้นเมื่อ มกราคม 12, 2011.
  235. ↑ Bain, Becky (พฤษภาคม 18, 2013). "Beyonce Pays Tribute To Donna Summer: "She Was An Honest And Gifted Singer"". Idolator. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 15, 2013.
  236. ↑ Gibson, Cristina and Ashley Fultz (มกราคม 14, 2011). "Which Famous Friend's B-Day Did Jay-Z and Beyoncé Celebrate?". E! Online. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  237. ↑ Gelman, Jason and Janine Coveney (มกราคม 11, 2001). "Inspired By". Yahoo! Music. Yahoo!! Inc. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  238. ↑ Reid, Shaheem (กรกฎาคม 19, 2006). "Beyoncé Asks Women To Battle Over Her For Backing-Band Roles". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  239. ↑ "Beyoncé Hits Milestone". ABC News. กันยายน 7, 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  240. ↑ Weinstein, Farrah (กันยายน 8, 2006). "Beyoncé, Jay-Z, Christina Put The Rock in Fashion Rocks Concert". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  241. ↑ Vineyard, Jennifer (ตุลาคม 9, 2008). "Beyoncé Releases Two Tracks From 'I Am...' , Inspired By Jay-Z And Etta James". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  242. ↑ "Beyoncé Inspired by Michelle Obama". Rap-Up. กุมภาพันธ์ 25, 2011. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 12, 2011.
  243. ↑ Alvarez, Gabriel (กรกฎาคม 19, 2011). "Beyoncé: Mighty Fly (2011 Cover Story & Gallery)". Complex. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 1, 2011.
  244. ↑ "Basquiat". beyonce.com. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 7, 2013.
  245. ↑ Mahlmeister, Chrissy. "Beyonce Wears Custom Jean-Michel Basquiat-Inspired Minx Nails". MTV Style. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 7, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  246. ↑ Corner, Lewis (กุมภาพันธ์ 19, 2013). "Beyoncé: 'There are not enough independent women like Madonna'". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ เมษายน 11, 2013.
  247. ↑ "For The Record: Quick News On Beyoncé, Madonna, Michael Jackson, Taylor Hicks, JC Chasez, Beth Orton, Slayer & More". MTV News. มิถุนายน 8, 2006. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 12, 2013.
  248. ↑ Wieselman, Jarett (มีนาคม 4, 2011). "The Five Best Singer/Dancers". New York Post. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  249. ↑ Ellen, Barbara (พฤษภาคม 24, 2009). "She's a woman of two halves". The Guardian. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  250. ↑ Jones, Alice (พฤษภาคม 27, 2009). "Beyoncé, 02 Arena, London: Diva who answers the call of booty". The Independent. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  251. ↑ Hardingham-Gill, Tamara (พฤศจิกายน 19, 2009). "Unstoppable Beyoncé brings Jay Z and Kanye West along for mind-blowing free concert". Daily Mail. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  252. ↑ "Music exec: 'Beyonce is greatest entertainer alive'". MSN. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 31, 2013.
  253. ↑ Farber, Jim (มิถุนายน 21, 2009). "Beyoncé shows 'Fierce' and softer sides in tour kickoff at the Garden". Daily News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  254. ↑ Classen, Stephanie (มีนาคม 28, 2009). "Beyoncé no ordinary performer". The Star Phoenix. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 31, 2009.[ลิงก์เสีย]
  255. ↑ Crosley, Hillary (กุมภาพันธ์ 26, 2010). "Beyoncé Says She 'Killed' Sasha Fierce". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  256. ↑ "Beyoncé Prepares for Revel Concerts (Part 2)". Rap-Up. พฤษภาคม 25, 2012. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 28, 2012.
  257. ↑ Touré (มีนาคม 4, 2004). "Cover Story: A Woman Possessed". Rolling Stone. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ พฤษภาคม 2, 2010.
  258. ↑ "Beyoncé Knowles". Glamour. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มีนาคม 3, 2008.
  259. ↑ Barlett, Liam (มีนาคม 11, 2007). "Bootylicious Beyoncé". 60 Minutes. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  260. ↑ Eisinger, Amy (พฤษภาคม 22, 2009). "'Bootylicious' Beyoncé says it's 'sexier' to stay out of the gym". Daily News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  261. ↑ Lamb, Bill (มีนาคม 17, 2006). "Beyoncé and Destiny's Child Enter the Dictionary With Bootylicious". About.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  262. ↑ Talarico, Brittany (มกราคม 4, 2011). "WATCH: Beyoncé, Julianne Moore Strut Down Tom Ford Catwalk". OK!. สืบค้นเมื่อ มกราคม 12, 2011.
  263. ↑ Chili, Alexis (เมษายน 25, 2012). "Motherhood Makes Beyoncé Feel 'More Beautiful Than Ever'". People. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 8, 2013.
  264. ↑ Nostro, Lauren; Patterson, Julian (ธันวาคม 10, 2012). "1. Beyoncé — The 100 Hottest Female Singers of All Time". Complex. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 12, 2012.
  265. ↑ Wallace, Amy (มกราคม 9, 2013). "Miss Millennium: Beyoncé". GQ. p. 1. สืบค้นเมื่อ มกราคม 19, 2013.
  266. ↑ "The Real Version of the Cover Everyone Is Talking About". GQ. มกราคม 9, 2013. สืบค้นเมื่อ มกราคม 19, 2013.
  267. ↑ Viera, Bené. "VH1′s 100 Sexiest Artists [Complete List]". วีเอชวัน. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 10, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  268. ↑ "Beyoncé's wax figure at Madame Tussauds New York". Madame Tussauds. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  269. ↑ "Beyoncé wax figure at Madame Tussauds Washington D.C." Madame Tussauds. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  270. ↑ "Beyoncé wax figure at Amsterdam". Madame Tussauds. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  271. ↑ "Beyoncé Knowles' wax figure at Madame Tussauds Bangkok". Madame Tussauds. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  272. ↑ "Beyoncé's wax figure at Madame Tussauds Hollywood". Madame Tussauds. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  273. ↑ "A Madame Tussauds employee moves a wax figure of Beyoncé at the international airport in Sydney". Yahoo! News (Philippines). กุมภาพันธ์ 28, 2013. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 1, 2013.[ลิงก์เสีย]
  274. ↑ Hosking, Patrick; Wighton, David (สิงหาคม 8, 2007). "Beyoncé wearing one of my dresses is harmony". The Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  275. ↑ "Destiny's Style: Bootylicious Fashion, Beauty and Lifestyle Secrets From Destiny's Child". Amazon.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กรกฎาคม 3, 2013.
  276. ↑ "Book Excerpt: Destiny's Style". ABC News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  277. ↑ Vineyard, Jennifer. "Beyoncé: Behind The B'Day Videos 3". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  278. ↑ "Beyoncé Knowles: Biography — Part 2". People. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  279. ↑ Goldsmith, Belinda (กันยายน 13, 2007). "Beyoncé tops fashion list". Reuters. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  280. ↑ "Video Premiere: 'I Was Here (Live At Roseland)'". Beyonceonline.com. พฤศจิกายน 16, 2011. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 19, 2012.
  281. ↑ "PETA surprises Beyoncé at New York dinner". Associated Press via Today. มิถุนายน 16, 2006. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  282. ↑ "Beyoncé Criticized for 'Blackface' Photo Shoot". Rolling Stone. กุมภาพันธ์ 24, 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 25, 2011.
  283. ↑ 283.0 283.1 Jones, Vanessa E. (สิงหาคม 5, 2007). "Bewitched. Bothered. Beyoncé. 1". Boston Globe. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 31, 2012.
  284. ↑ "Beyoncé Knowles: L'Oreal accused of 'whitening' singer in cosmetics ad". The Guardian. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  285. ↑ "Beyoncé L'Oreal ad controversy inspires black community backlash". NBC News.
  286. ↑ Alexander, Ella. "H&M For All: A Healthy Start". Vogue. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 30, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  287. ↑ "Her Highness". The New Yorker. กุมภาพันธ์ 20, 2013. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 20, 2013.
  288. ↑ Levy, Piet. (December 13, 2013) CD Review - In new CD, Beyoncé proves to be a worthy heir of Michael Jackson. Jsonline.com. Retrieved on December 23, 2013.
  289. ↑ Luhrmann, Baz. "Beyonce - The 2013 TIME 100". Time. สืบค้นเมื่อ เมษายน 18, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  290. ↑ 290.0 290.1 Smith, Caspar (พฤศจิกายน 29, 2009). "Beyoncé: Artist of the Decade". The Observer. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กันยายน 23, 2011.
  291. ↑ "Adele: 'Beyonce Has Always Inspired Me'". Capital London. กุมภาพันธ์ 14, 2012. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 25, 2012.
  292. ↑ "Rihanna advises Idols to work like they have a hit". CablePulse 24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  293. ↑ Moss, Corey (กันยายน 27, 2006). "Kelly Rowland Scraps Sappy Story, Picks Up Snoop". MTV News. สืบค้นเมื่อ เมษายน 12, 2008.
  294. ↑ "Kelly Rowland: Style Icons". Essence. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  295. ↑ Joszor, Njai (พฤศจิกายน 29, 2008). "Leona Lewis 'Inspired' By Beyoncé, Sets US Deluxe Album Release". Singersroom. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  296. ↑ Haviland, James (พฤศจิกายน 5, 2011). "Misha B's college friends rally to ensure survival in X Factor's double elimination this weekend". Mancunian Matters. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ พฤศจิกายน 3, 2012.
  297. ↑ Moran, Jonathan (กันยายน 4, 2011). "Former Pussycat Dolls frontwoman Nicole Scherzinger talks about her racy new single and her love for boyfriend Lewis Hamilton". The Daily Telegraph. สืบค้นเมื่อ กันยายน 6, 2011.
  298. ↑ Rowley, Alison (กรกฎาคม 8, 2012). "Rita Ora: 'Beyoncé' told me to just be myself'". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 8, 2012.
  299. ↑ Martis, Royston (พฤศจิกายน 7, 2011). "Jessie J: My school bully". Daily Star. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  300. ↑ "Azealia Banks: 'I'm Very Inspired by Beyoncé'". Rap-Up. พฤศจิกายน 13, 2012. สืบค้นเมื่อ พฤศจิกายน 14, 2012.
  301. ↑ Frehsée, Nicole (ธันวาคม 5, 2011). "White Rabbits Start Road-Testing Beyoncé-Inspired Album". Spin. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  302. ↑ "Beyonce Gushes About Gwyneth Paltrow: 'She Is What I Strive to Be One Day'". The Huffington Post. สิงหาคม 4, 2011.
  303. ↑ Nudd, Tim (มกราคม 31, 2011). "Gwyneth Paltrow: Beyoncé's Talent Is 'Mind-Blowing'". People. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  304. ↑ Corner, Lewis (พฤษภาคม 24, 2012). "Nicki Minaj: 'Beyoncé inspired me to do Pepsi campaign'". Digital Spy. สืบค้นเมื่อ พฤศจิกายน 3, 2012.
  305. ↑ "100 Greatest Songs of '00s". VH1. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 20, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  306. ↑ "100 Best Tracks of the 00s - #10-01". เอ็นเอ็มอี. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 28, 2013.
  307. ↑ Horton, Matthew (กรกฎาคม 5, 2013). "5 Reasons Why Beyoncé's 'Crazy In Love' Is Still The Best Pop Song Of The Century". NME. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 5, 2013.
  308. ↑ 308.0 308.1 Barnett, Laura (มกราคม 14, 2009). "Forget Beyoncé's new dance". The Guardian. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 15, 2010.
  309. ↑ Kelley, Frannie (พฤศจิกายน 23, 2009). "The Decade In Music: Beyonce's 'Single Ladies (Put A Ring On It)' (2009)". NPR. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 14, 2011.
  310. ↑ 310.0 310.1 Herndon, Jessica (มกราคม 1, 2010). "Inside Story: The Making of Beyoncé's 'Single Ladies'". People. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 15, 2010.
  311. ↑ Misick, Bobbi (มิถุนายน 2, 2010). "Beyonce's "Single Ladies" Timeline — The single woman's anthem". Essence. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 15, 2010.
  312. ↑ Markman, Rob. "Drake Shows Beyonce Love, But Rejects New Friends On New Singles". MTV News. สืบค้นเมื่อ เมษายน 26, 2013.
  313. ↑ Atherton, Ben (มกราคม 13, 2012). "CSIRO unveils bootylicious Beyoncé fly". ABC News (Australia). สืบค้นเมื่อ มกราคม 13, 2012.
  314. ↑ 314.0 314.1 Gritt, Emma (มกราคม 29, 2012). "New Jersey's Rutger University to start offering course in Beyoncé". Metro. สืบค้นเมื่อ มกราคม 29, 2012.
  315. ↑ "The 50 people who matter today: 41–50". New Statesman. กันยายน 24, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  316. ↑ Trust, Gary (พฤษภาคม 28, 2010). "Ask Billboard: Beyonce Vs. Gaga Vs. Rihanna". Billboard. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 13, 2010.
  317. ↑ "Artists of the Decade Music Chart". Billboard. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  318. ↑ "The Top 50 R&B/Hip Hop Artists of the Past 25 Years". Billboard. p. 4. สืบค้นเมื่อ กันยายน 23, 2011.
  319. ↑ Graham, Mark (กุมภาพันธ์ 13, 2012). "VH1's 100 Greatest Women In Music (Complete List)". VH1. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มีนาคม 5, 2012.
  320. ↑ Kent, Julie (พฤศจิกายน 19, 2007). "Beyoncé First Female to Win AMA's International Artist Award". Cleveland Leader. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  321. ↑ "Beyoncé to be Honored with Billboard Millennium Award at Billboard Music Awards". Billboard. พฤษภาคม 9, 2011. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 20, 2012.
  322. ↑ Shriver, Jerry (กุมภาพันธ์ 1, 2010). "One fierce night for Beyonce, Swift and Gaga at the Grammys". USA Today. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 13, 2010.
  323. ↑ "Past Winners Search — Beyoncé". National Academy of Recording Arts and Sciences. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 8, 2011.
  324. ↑ "Beyoncé Breaks Grammy Record". Wonderwall. สืบค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 5, 2010.
  325. ↑ "And The GRAMMY Went To..... Adele". National Academy of Recording Arts and Sciences of the United States. สืบค้นเมื่อ เมษายน 30, 2013.
  326. ↑ Hosking, Patrick; Wighton, David (ธันวาคม 15, 2006). "Nominees for the 2007 Golden Globe Awards in full". เดอะไทมส์. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มกราคม 30, 2012.
  327. ↑ "President, Celebrities Announce 38th NAACP Image Award Nominees" (Press release). National Association for the Advancement of Colored People (NAACP). มกราคม 9, 2007. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 24, 2012.
  328. ↑ "Film critics honour The Departed". บรรษัทการกระจายเสียงแห่งอังกฤษ. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 20, 2013. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  329. ↑ Ives, Nat (ธันวาคม 18, 2002). "Pepsi Switches To a New Voice Of a Generation". The New York Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  330. ↑ "Britney, Beyoncé, Pink star in Pepsi ad". USA Today. มกราคม 27, 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  331. ↑ Sisario, Ben (ธันวาคม 9, 2012). "In Beyoncé Deal, Pepsi Focuses on Collaboration". The New York Times. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 11, 2012.
  332. ↑ "White House Removes Petition Demanding Pepsi Spokesperson Beyonce Ousted From Inauguration Lineup". Forbes. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  333. ↑ "Pepsi/Beyonce and Chanel/Brad Pitt Battle for Most Celebrity Spokesperson Chatter: NetBase Evaluates Endorsement Buzz Winners". Market Wired. เมษายน 10, 2013. สืบค้นเมื่อ เมษายน 22, 2013.
  334. ↑ "True Star Tommy Hilfiger perfume". Fragrantica. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  335. ↑ Jessen, Monique and Stephen Silverman (มิถุนายน 22, 2004). "Beyoncé Launches New True Star Fragrance". People. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  336. ↑ "For The Record: Quick News On Britney Spears, Kevin Federline, Paris Hilton, Beyoncé, Beanie Sigel, Madonna & More". MTV News. พฤศจิกายน 9, 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  337. ↑ "True Star Gold Tommy Hilfiger for women". Fragrantica. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  338. ↑ "Beyoncé stars in new fragrance campaign". USA Today. สิงหาคม 8, 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  339. ↑ "Giorgio Armani & Beyonce Knowles - Emporio Armani Diamonds". Fragrantica.[ลิงก์เสีย]
  340. ↑ "Beyoncé Launches Her First Fragrance: Beyonce Heat". People. ธันวาคม 18, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  341. ↑ Poulter, Sean (พฤศจิกายน 18, 2010). "Beyoncé's Heat perfume advertisement deemed too sexy for UK daytime TV". Herald Sun. สืบค้นเมื่อ มกราคม 11, 2011.
  342. ↑ "Beyoncé's scents have Jay-Z's approval". The Indian Express. มีนาคม 7, 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  343. ↑ "Coty Beauty Introduces Beyoncé Pulse" (Press release). Coty Beauty. มิถุนายน 16, 2011. สืบค้นเมื่อ มิถุนายน 18, 2011.
  344. ↑ 344.0 344.1 Carter, Holly (สิงหาคม 8, 2013). "Beyoncé Has the No. 1 Selling Celebrity Fragrance Line – Let's Have a Dance Party!". People. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 8, 2013.
  345. ↑ Naughton, Julie (สิงหาคม 9, 2013). "Beyoncé Wraps Tour With Scent Success". Women's Wear Daily. Fairchild Fashion Media. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 9, 2013. (ต้องสมัครสมาชิก)
  346. ↑ Michaels, Sean (เมษายน 28, 2011). "Beyoncé sued for $100m by video game developer". The Guardian. สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 6, 2011.
  347. ↑ "Beyoncé Knowles settles with gaming company". สืบค้นเมื่อ พฤษภาคม 15, 2013.[ลิงก์เสีย]
  348. ↑ Totilo, Stephen (มีนาคม 19, 2009). "Beyoncé Promotes Nintendo Game, Admits Weakness For 'Super Mario'". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  349. ↑ Mitchell, Gail (ตุลาคม 2, 2009). "Beyoncé: The Billboard Q&A". Billboard. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 8, 2009.
  350. ↑ 350.0 350.1 350.2 350.3 "Beyoncé Fashion Diva Hits the Runway as the Most Stylish Game for Phones" (Press release). Business Wire. มกราคม 15, 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  351. ↑ Silverman, Stephen (พฤศจิกายน 16, 2005). "Beyoncé Unveils Her New Fashion Line". People. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  352. ↑ "Celebrity fashion labels: The good, the bad and the ugly". cnn.com. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  353. ↑ "The Beyoncé Experience". Cosmopolitan. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  354. ↑ Adenitire, Adenike (มิถุนายน 8, 2005). "Destiny's Child Put On A Fashion Show At U.K. Concert". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  355. ↑ Moss, Corey (เมษายน 12, 2005). "Beyoncé In Talks For Potential 'Dream' Film Role". MTV News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  356. ↑ Butler, Meredith (สิงหาคม 15, 2005). "Rancho Bernardo company teams with singer". North Country Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  357. ↑ 357.0 357.1 Kaplan, Julee (กรกฎาคม 1, 2009). "Beyoncé and Tina Knowles Launch Sasha Fierce". Women's Wear Daily. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  358. ↑ 358.0 358.1 "Dereon by Beyoncé for C&A". Fashionlooks.com. มิถุนายน 29, 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 2, 2012.
  359. ↑ "The Survivor Foundation Established by Knowles and Rowland Families to Provide Transitional Housing for Hurricane Evacuees". Business Wire. 2005. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  360. ↑ "Philanthropy". Music World. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  361. ↑ Vena, Jocelyn (ตุลาคม 15, 2008). "Beyoncé's Survivor Foundation Helps Hurricane Ike Victims". MTV Newsroom. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  362. ↑ "Beyoncé Added to Haiti Telethon". Rap-Up. มกราคม 20, 2010. สืบค้นเมื่อ เมษายน 7, 2010.
  363. ↑ Daly, Bridget (กุมภาพันธ์ 10, 2010). "Beyoncé Named Face of Fashion for Haiti T-Shirt". Holly Scoop. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กุมภาพันธ์ 3, 2012.
  364. ↑ "America's Fashion Industry Donates $1 Million to the Clinton Bush Haiti Fund".
  365. ↑ Longbottom, Wil (มีนาคม 5, 2010). "Beautiful and kind too: Beyoncé opens beauty therapy centre for recovering drug addicts". Daily Mail. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 6, 2010.
  366. ↑ 366.0 366.1 Hart, Tina (สิงหาคม 20, 2012). "Beyoncé helps break 1bn social media milestone for World Humanitarian Day". Music Week. สืบค้นเมื่อ สิงหาคม 22, 2012.
  367. ↑ "World Humanitarian Day - 19 August". Office for the Coordination of Humanitarian Affairs. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 29, 2012.
  368. ↑ "White hot! Beyoncé shows off her stunning curves in a figure-hugging sequined gown for new World Humanitarian Day video". Daily Mail. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  369. ↑ Karmali, Sarah (กุมภาพันธ์ 28, 2013). "Beyoncé Leads New Gucci Empowerment Campaign". Vogue. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 12, 2013.
  370. ↑ Talarico, Brittany (เมษายน 17, 2013). "Katy Perry, Blake Lively Join Beyoncé and Gucci to Empower Women". People. สืบค้นเมื่อ เมษายน 22, 2013.
  371. ↑ "Line Up". Chime for Change. สืบค้นเมื่อ ธันวาคม 18, 2013.
  372. ↑ "About: Miss A Meal". Miss A Meal. สืบค้นเมื่อ เมษายน 15, 2013.
  373. ↑ "Beyonce is Lending Her Voice for GOOD". รอยเตอร์ส. สืบค้นเมื่อ เมษายน 15, 2013. {{cite web}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  374. ↑ "charitybuzz". Beyonce.com. เมษายน 15, 2013. สืบค้นเมื่อ เมษายน 15, 2013.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ Jammy kob/กระบะทราย

แม่แบบ:Use mdy dates


[[วิกิพีเดีย:|ข้อมูลบุคคล]]
ชื่อ Knowles, Beyoncé Giselle}
ชื่ออื่น
รายละเอียดโดยย่อ American singer-songwriter, actress, and fashion designer
วันเกิด 1981-09-04
สถานที่เกิด Houston, Texas, United States
วันตาย
สถานที่ตาย
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้ใช้:Jammy_kob/กระบะทราย&oldid=11142823"