การเมืองจีน
.svg)
ในประเทศจีน การเมืองดำเนินภายในกรอบรัฐคอมมิวนิสต์ตามระบบสภาประชาชนภายใต้การนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน โดยสภาประชาชนแห่งชาติทำหน้าที่เป็นองค์กรสูงสุดของอำนาจรัฐ และเป็นสาขาเดียวของรัฐบาลที่ยึดตามหลักการของอำนาจรวม พรรคคอมมิวนิสต์จีนเป็นผู้นำกิจกรรมของรัฐโดยครองที่นั่งสองในสามในสภาประชาชนแห่งชาติ และสมาชิกพรรคเหล่านี้มีหน้าที่รับผิดชอบการนำนโยบายที่คณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีนและสภาแห่งชาติกำหนดไว้ไปปฏิบัติ ตามหลักประชาธิปไตยแบบรวมอำนาจ สภาประชาชนแห่งชาติมีอำนาจควบคุมรัฐได้ไม่จำกัดตามข้อจำกัดที่ตนเองกำหนดไว้ เมื่อควบคุมสภาประชาชนแห่งชาติแล้ว พรรคคอมมิวนิสต์จีนก็จะมีอำนาจควบคุมรัฐได้เบ็ดเสร็จ เขตบริหารพิเศษสองแห่งของจีน ได้แก่ ฮ่องกงและมาเก๊า เป็นอิสระจากระบบนี้โดยกฎหมาย
ระบบการเมืองของจีนถือเป็นระบบเผด็จการ[1][2][3][4][5][6] ไม่มีผู้นำระดับชาติที่ได้รับการเลือกตั้งอย่างเสรี ฝ่ายค้านทางการเมืองถูกปราบปราม กิจกรรมทางศาสนาทั้งหมดถูกควบคุมโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน ไม่อนุญาตให้มีความเห็นต่าง และสิทธิพลเมืองถูกจำกัด[7][8] การเลือกตั้งโดยตรงเกิดขึ้นเฉพาะในระดับท้องถิ่นเท่านั้น ไม่ใช่ระดับชาติ โดยการเสนอชื่อผู้สมัครทั้งหมดจะอยู่ภายใต้การควบคุมของพรรคคอมมิวนิสต์จีน[9][10][11][12][13][14]
ธรรมชาติของการเลือกตั้งถูกจำกัดอย่างมากโดยการผูกขาดอำนาจของพรรคคอมมิวนิสต์จีน การตรวจพิจารณา และการควบคุมการเลือกตั้งของพรรค[15][16] ตามที่รอรี ทรูเอกซ์ นักวิชาการจากโรงเรียนรัฐศาสตร์และกิจการระหว่างประเทศพรินซ์ตันกล่าวไว้ว่า "พรรคคอมมิวนิสต์จีนควบคุมกระบวนการเสนอชื่อและการเลือกตั้งอย่างเข้มงวดในทุกระดับของระบบรัฐสภาประชาชน... กลไกการเลือกตั้งทางอ้อมแบบแบ่งชั้นในระบบรัฐสภาประชาชนทำให้มั่นใจได้ว่า ส.ส. ในระดับสูงสุดจะไม่ต้องเผชิญกับความรับผิดชอบต่อประชาชนจีนในการเลือกตั้ง"[17]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Truex, Rory (2016-10-28). Making Autocracy Work (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-17243-2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
- ↑ Mattingly, Daniel C. (2019-12-05). The Art of Political Control in China (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-99791-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
- ↑ Tang, Wenfang (2016-01-04). Populist Authoritarianism: Chinese Political Culture and Regime Sustainability (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-049081-2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
- ↑ Nathan, Andrew J.; Diamond, Larry; Plattner, Marc F. (2013-09-01). Will China Democratize? (ภาษาอังกฤษ). Johns Hopkins University Press. ISBN 978-1-4214-1244-3. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
- ↑ Teets, Jessica C. (2014-06-09). Civil Society under Authoritarianism: The China Model (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-03875-2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
- ↑ Heurlin, Christopher (2016-10-27). Responsive Authoritarianism in China: Land, Protests, and Policy Making (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. ISBN 978-1-108-10780-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
- ↑ Economy, Elizabeth C. (2021-10-25). The World According to China (ภาษาอังกฤษ). John Wiley & Sons. ISBN 978-1-5095-3751-8. OCLC 1251737887. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 August 2022. สืบค้นเมื่อ 7 August 2022.
- ↑ "China: Freedom in the World 2021 Country Report". Freedom House (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 July 2023. สืบค้นเมื่อ 2021-07-17.
- ↑ Gandhi, Jennifer; Lust-Okar, Ellen (2009-06-01). "Elections Under Authoritarianism". Annual Review of Political Science (ภาษาอังกฤษ). 12 (1): 403–422. doi:10.1146/annurev.polisci.11.060106.095434. ISSN 1094-2939.
- ↑ Geddes, Barbara; Wright, Joseph; Frantz, Erica (2018). How Dictatorships Work. Cambridge University Press. p. 141. doi:10.1017/9781316336182. ISBN 978-1-316-33618-2. S2CID 226899229.
- ↑ Landry, Pierre F.; Davis, Deborah; Wang, Shiru (2010-06-01). "Elections in Rural China: Competition Without Parties". Comparative Political Studies (ภาษาอังกฤษ). 43 (6): 763–790. doi:10.1177/0010414009359392. ISSN 0010-4140. S2CID 43175132.
- ↑ Manion, Melanie (2017-03-01). ""Good Types" in Authoritarian Elections: The Selectoral Connection in Chinese Local Congresses". Comparative Political Studies (ภาษาอังกฤษ). 50 (3): 362–394. doi:10.1177/0010414014537027. ISSN 0010-4140. S2CID 155166131.
- ↑ Lee, Ching Kwan; Zhang, Yonghong (2013-05-01). "The Power of Instability: Unraveling the Microfoundations of Bargained Authoritarianism in China". American Journal of Sociology. 118 (6): 1475–1508. doi:10.1086/670802. ISSN 0002-9602. S2CID 144559373.
- ↑ Wallace, Jeremy L. (2016). "Juking the Stats? Authoritarian Information Problems in China". British Journal of Political Science (ภาษาอังกฤษ). 46 (1): 11–29. doi:10.1017/S0007123414000106. ISSN 0007-1234. S2CID 154275103.
- ↑ Hernández, Javier C. (2016-11-15). "'We Have a Fake Election': China Disrupts Local Campaigns". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 November 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-11-05.
- ↑ "The West once dreamed of democracy taking root in rural China". The Economist. 2021-01-14. ISSN 0013-0613. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 November 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-11-05.
- ↑ Truex, Rory (2016-10-28). Making Autocracy Work (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. pp. 52, 111. ISBN 978-1-107-17243-2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2023. สืบค้นเมื่อ 17 July 2021.
| ฐานข้อมูลการควบคุมรายการหลักฐาน: ประจำชาติ |
|---|
