เอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์
| เอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์ | |
|---|---|
 | |
| ชนิด | อาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศพิสัยใกล้ |
| แหล่งกำเนิด |  สหรัฐอเมริกา |
| บทบาท | |
| ประจำการ | พ.ศ. 2499-ปัจจุบัน (เอไอเอ็ม-9บี) |
| ประวัติการผลิต | |
| บริษัทผู้ผลิต | แนมโม เรย์เธียน ฟอร์ด แอโรสเปซ โลรัล คอร์เปอเรชั่น |
| มูลค่าต่อหน่วย | 85,000 ดอลลาร์สหรัฐ |
| ข้อมูลจำเพาะ | |
| มวล | 91 กิโลกรัม |
| ความยาว | 2.85 เมตร |
| เส้นผ่าศูนย์กลาง | 127 ม.ม. |
| ความยาวระหว่างปลายปีก | 630 ม.ม. |
กลไกการจุดชนวน | พลังแม่เหล็ก (แบบเก่า) อินฟราเรดปฏิบัติ (เอไอเอ็ม-9แอลเป็นต้นไป) |
| เครื่องยนต์ | จรวดเชื้อเพลิงแข็ง |
พิสัยปฏิบัติการ | 1-35.4 กิโลเมตร |
| ความเร็วสูงสุด | มัค 2.5 |
ระบบนำวิถี | อินฟราเรด |
ฐานยิง | อากาศยานและเฮลิคอปเตอร์ |
เอไอเอ็ม-9 ไซด์ไวน์เดอร์ (อังกฤษ: AIM-9 Sidewinder) เป็นอาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศพิสัยใกล้ติดตามความร้อน ซึ่งใช้กับเครื่องบินขับไล่และเฮลิคอปเตอร์โจมตี แบบอื่นและการพัฒนายังคงอยู่ในประจำการในกองทัพอากาศต่างๆ หลังจากผ่านไปห้าทศวรรษ นักบินนาโต้ใช้รหัสเรียกมันว่าฟ็อกซ์ ทู (Fox Two) ซึ่งหมายถึงขีปนาวุธติดตามความร้อน
ไซด์ไวน์เดอร์เป็นขีปนาวุธที่ใช้กว้างขวางที่สุดในฝั่งตะวันตก ด้วยการผลิตมากกว่า 110,000 ลูกสำหรับสหรัฐและอีก 27 ประเทศ ซึ่งอาจมีเพียง 1 % เท่านั้นที่ใช้ในการรบ มันถูกผลิตภายใต้ใบอนุญาตโดยบางชาติรวมทั้งสวีเดน เอไอเอ็ม-9 เป็นหนึ่งในอาวุธปล่อยอากาศสู่อากาศที่เก่าแก่ที่สุด ถูกที่สุด และประสบความสำเร็จที่สุด ด้วยคะแนนสังหารถึง 270 จากทั่วโลก[1]
มันถูกออกแบบมาเพื่อทำการพัฒนาได้โดยง่าย[2] กล่าวกันว่าเป้าหมายของการออกแบบสำหรับไซด์ไวน์เดอร์ดั้งเดิมนั้นคือสร้างขีปนาวุธที่ไว้ใจได้และมีประสิทธิภาพ กองทัพเรือสหรัฐได้ฉลองครบรอบ 50 ปีของการใช้มันในปีพ.ศ. 2545
ไซด์ไวน์เดอร์ (sidewinder) มาจากชื่อของงูหางกระดิ่ง ซึ่งใช้อินฟราเรดในการหาความร้อนจากตัวเหยื่อ
หลักฟิสิกส์ในการใช้อินฟราเรด
[แก้]ในทศวรรษที่ 1920 มีการค้นพบว่าการเผยสารประกอบตัวนำกำมะถันให้กับอินฟราเรดจะลดการต้านทานไฟฟ้าของการผสมสาร สิ่งนี้เป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่า"โฟโตคอนดักทิวิตี้" (อังกฤษ: photoconductivity) สิ่งนี้ยังสามารถเปล่งแสงได้โดยคลื่นความยาวของแสง[3] สิ่งดังกล่าวสามารถวัดขนาดผลในปัจจุบันและจากนั้นก็ส่งต่อผลดังกล่าวเพื่อเกิดการกระทำ—ในกรณีนี้ หัวที่หาเป้าจะส่งผลให้ขีปนาวุธเพื่อบินตรงไปที่แหล่งความร้อน
ก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง กองกำลังส่วนใหญ่พยายามที่จะสร้างระบบมองกลางคืนโดยใช้เครื่องตรวจจับตัวนำกำมะถันและจอมองเพิ่มความเข้มข้น ส่วนใหญ่สำหรับการตรวจจับเครื่องบินในระยะไกล แต่ก็ไม่มีการพิสูจน์ใดๆ ที่พบว่าประสบผลสำเร็จและมีเพียงระบบสแปนเนอร์ (Spanner) ของเยอรมันเท่านั้นที่เข้าสู่การผลิต สแปนเนอร์ใช้ท่อมองขนาดยาวฉายผ่านจอของเครื่องบินเพื่อให้นักบินมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้าได้อย่างชัดเจนแต่มันก็มีพิสัยที่จำกัด โครงการทั้งหมดนี้จบลงด้วยการใช้เรดาร์ทางอากาศ
เครื่องตรวจจับอินฟราเรดถูกใช้อย่างกว้างขวางบนฐานภาคพื้นดิน สิ่งเหล่านี้ยังรวมทั้งทุกสิ่งจากระบบมองเห็นสำหรับรถถังและแม้แต่พลซุ่มยิง เพื่อช่วยในการเคลื่อนที่ในตอนกลางคืน อย่างไรก็ตามเยอรมนียังได้ทำการทดลองระบบนำวิถีขีปนาวุธอัตโนมัติโดยตั้งใจที่จะนำไปหาความร้อนจากเครื่องยนต์เครื่องบิน มันใช้เครื่องตรวจจับเพียงเครื่องเดียวตรงกล้องมองขนาดเล็ก พร้อมกังหันสี่ตำแหน่งระหว่างเครื่องตรวจจับและกล้องโทรทรรศน์ กล้งอโทรทรรศน์จะส่งผลให้สัญญาณตกลงบนเครื่องตรวจจับเพื่อเพิ่มและลดโดยขึ้นอยู่กับว่าสัญญาณถูกกั้นจากกังหันมากแค่ไหน จากนั้นสัญญาณนี้จะถูกใช้เป็นเสมือนนักบินอัตโนมัติ โดยจากนั้นจะเริ่มหันไปที่แกนของกล้องโทรทรรศน์ ขีปนาวุธถูกนำวิถีไปที่เป้าหมายโดยใช้สิ่งที่เรียกว่าการไล่ตาม (pure pursuit) การพัฒนาไม่สิ้นสุดจนกระทั่งสงครามจบลง
ข้อมูลทั่วไป
[แก้]- ประเภท AIR TO AIR MISSILE
- ผู้ผลิต LOCKHEED MARTIN USA.
- ปีผลิต 1956
- ระยะยิง 10-18 MILE (depending on altitude)
- ความเร็ว SUPERSONIC MACH 2.5
- ดินขับ SOLID STATE
- หัวรบ 20.8-25 LBS. BLAST FRAGMENTATION
- ระบบนำวิถี INFRARED HOMIMG SYSTEM
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Raytheon AIM-9 Sidewinder". www.designation-systems.net. สืบค้นเมื่อ 2 February 2010.
- ↑ "Air Weapons: Beyond Sidewinder". www.strategypage.com. สืบค้นเมื่อ 2 February 2010.
- ↑ Encyclopedia Britannica