สายสีเขียว (องค์การขนส่งอ่าวแมสซาชูเซตส์)
| สายสีเขียว | |
|---|---|
 | |
| ข้อมูลทั่วไป | |
| เจ้าของ | MBTA |
| ที่ตั้ง | บอสตัน |
| ปลายทาง |
|
| จำนวนสถานี | 66 |
| การดำเนินงาน | |
| รูปแบบ | รถไฟฟ้ารางเบา |
| เส้นทาง |
|
| ผู้ดำเนินงาน | MBTA |
| ขบวนรถ | Kinki Sharyo Type 7 AnsaldoBreda Type 8 |
| ผู้โดยสารต่อวัน | 221,900 คน[1] |
| ประวัติ | |
| เปิดเมื่อ | ค.ศ. 1897 |
| ข้อมูลทางเทคนิค | |
| ระยะทาง | 23 ไมล์ (37 กิโลเมตร)[2] |
| ลักษณะทางวิ่ง | ใต้ดิน, เสมอระดับ, ยกระดับ |
| รางกว้าง | 4 ft 8 1⁄2 in (1,435 mm) สแตนดาร์ดเกจ |
| รัศมีดัดโค้งต่ำสุด | 10 m (32.808 ft)[3] |
| ระบบจ่ายไฟ | เหนือหัว |
รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีเขียว เป็นเส้นทางรถไฟฟ้ารางเบาในระบบการคมนาคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ นครบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา เป็นเส้นทางที่เก่าแก่ที่สุด รู้จักกันในชื่อ "เดอะที" ทางวิ่งส่วนใหญ่เป็นทางใต้ดินและเสมอระดับ ผู้โดยสาร 221,900 คนต่อวัน[1] ได้ใช้สีเขียวประจำเส้นทางในปี ค.ศ. 1967[4] และมีสายย่อยอีก 4 สาย ได้แก่ สายย่อย B, C, D และ E
รายชื่อสถานี
[แก้]| สถานี | ที่ตั้ง | เวลาในการเดินทางไปยังสถานีปาร์คสตรีท[5] | เปิดให้บริการ | จุดเชื่อมต่อและหมายเหตุ | ภาพ |
|---|---|---|---|---|---|
| เส้นทางหลัก | |||||
 สถานีเลชเมียร์
|
ถนนแคมบริดส์ | 12-13 นาที | 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1922 | ปลายทางสาย E | 
|
| สถานีไซแอนซ์ปาร์ค
|
พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ และสะพานข้ามแม่น้ำชาร์ลส์ | 8 นาที | 20 สิงหาคม ค.ศ. 1955 | สถานียกระดับเพียงแห่งเดียวของเส้นทาง | 
|
| สถานีนอร์ท
|
ถนนคาแนล | 28 มิถุนายน ค.ศ. 2004 | สถานีปลายทางสาย C รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีส้ม รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์ |
| |
| สถานีเฮย์มาร์เก็ต
|
ถนนคอนเกรส ถนนนิวซัดเบอรี | 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1971 | รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีส้ม | 
| |
| สถานีกอฟวึ่นเมนต์เซ็นเตอร์ | ถนนเตรมอนต์ ถนนคอร์ท ถนนแคมบริดส์ | 2 นาที | 3 กันยายน ค.ศ. 1898 | ปลายทางสาย B และ D เชื่อมต่อกับรถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีน้ำเงิน |
|
| สถานีปาร์คสตรีท
|
ถนนปาร์ค | 0 นาที | 1 กันยายน ค.ศ. 1897 | รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีแดง, รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีส้ม, รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน | 
|
| สถานีบอลส์สตัน | ถนนเตรมอนต์และบอลส์สตัน | 1 นาที | รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน | 
| |
| สถานีอาร์ลิงตัน
|
ถนนบอลตันและอาร์ลิงตัน | 3 นาที | 13 พฤศจิกายน ค.ศ. 1921 | 
| |
| สถานีคอปเลย์
|
ถนนบอลสตัน จัตุรัสคอปเลย์ |
4 นาที | 3 ตุลาคม ค.ศ. 1914 | ชุมทางร่วมกับสาย E | 
|
| สถานีฮีนส์คอนเวนชันเซ็นเตอร์ | ถนนนิวเบอรีและถนนแมสซาชูเซตส์ | ชื่อเดิม "แมสซาชูเซตส์" ยกเลิกให้บริการเมื่อเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2006 | 
| ||
| สถานีเคนมอร์
|
จัตุรัสเคนมอร์ | 12 นาที | 23 ตุลาคม ค.ศ. 1932 | ชุมทางของเส้นทาง B, C, D | 
|
| เส้นทาง E | |||||
| สถานีพรูเดนเชียล
|
ถนนฮันติงตัน | 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1941 | เส้นทาง E ชื่อเดิม "เมคานิกส์" |
| |
| สถานีซิมโพนี | ถนนฮันติงตัน, ถนนแมสซาชูเซตส์ | เส้นทาง E | 
| ||
| เส้นทาง D | |||||
| สถานีริเวอร์ไซด์
|
Auburndale ใน Newton | 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1959 | สถานีปลายทาง | 
| |
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Dickens, Matthew (24 May 2013). "Transit Ridership Report: First Quarter 2013" (PDF). American Public Transportation Association. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
- ↑ "Ridership and Service Statistics" (PDF). Massachusetts Bay Transportation Authority. 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-08-13. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
- ↑ Booz • Allen & Hamilton Inc. (1995). "Applicability of Low-Floor Light Rail Vehicles in North America" (PDF). Transit Cooperative Research Program. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
- ↑ Kleespies, Gavin W. and MacDonald, Katie. "Transportation History". Harvard Square Business Association. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-03-08. สืบค้นเมื่อ 4 October 2011.
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ Association for Public Transportation, Car-Free in Boston, A Guide for Locals and Visitors, 10th ed. (2003), p. 117.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีเขียว
- MBTA - Green Line
- Jamaica Plain Historical Society - Streetcars in Jamaica Plain: A History
- Green Line Extension project page
| รถไฟใต้ดิน |  | |
|---|---|---|
| รถไฟชานเมือง | ||
| รถโดยสารประจำทาง | ||
| กำลังก่อสร้าง | ||
| ถูกยกเลิก | ||
| ดูเพิ่ม | ||