สายสีเขียว (องค์การขนส่งอ่าวแมสซาชูเซตส์)
หน้าตา
(เปลี่ยนทางจาก รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเขียว)
สายสีเขียว | |
---|---|
ข้อมูลทั่วไป | |
เจ้าของ | MBTA |
ที่ตั้ง | บอสตัน |
ปลายทาง |
|
จำนวนสถานี | 66 |
การดำเนินงาน | |
รูปแบบ | รถไฟฟ้ารางเบา |
เส้นทาง |
|
ผู้ดำเนินงาน | MBTA |
ขบวนรถ | Kinki Sharyo Type 7 AnsaldoBreda Type 8 |
ผู้โดยสารต่อวัน | 221,900 คน[1] |
ประวัติ | |
เปิดเมื่อ | ค.ศ. 1897 |
ข้อมูลทางเทคนิค | |
ระยะทาง | 23 ไมล์ (37 กิโลเมตร)[2] |
ลักษณะทางวิ่ง | ใต้ดิน, เสมอระดับ, ยกระดับ |
รางกว้าง | 4 ft 8 1⁄2 in (1,435 mm) สแตนดาร์ดเกจ |
รัศมีดัดโค้งต่ำสุด | 10 m (32.808 ft)[3] |
ระบบจ่ายไฟ | เหนือหัว |
รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีเขียว เป็นเส้นทางรถไฟฟ้ารางเบาในระบบการคมนาคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ นครบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา เป็นเส้นทางที่เก่าแก่ที่สุด รู้จักกันในชื่อ "เดอะที" ทางวิ่งส่วนใหญ่เป็นทางใต้ดินและเสมอระดับ ผู้โดยสาร 221,900 คนต่อวัน[1] ได้ใช้สีเขียวประจำเส้นทางในปี ค.ศ. 1967[4] และมีสายย่อยอีก 4 สาย ได้แก่ สายย่อย B, C, D และ E
รายชื่อสถานี
[แก้]สถานี | ที่ตั้ง | เวลาในการเดินทางไปยังสถานีปาร์คสตรีท[5] | เปิดให้บริการ | จุดเชื่อมต่อและหมายเหตุ | ภาพ |
---|---|---|---|---|---|
เส้นทางหลัก | |||||
สถานีเลชเมียร์ | ถนนแคมบริดส์ | 12-13 นาที | 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1922 | ปลายทางสาย E | |
สถานีไซแอนซ์ปาร์ค | พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ และสะพานข้ามแม่น้ำชาร์ลส์ | 8 นาที | 20 สิงหาคม ค.ศ. 1955 | สถานียกระดับเพียงแห่งเดียวของเส้นทาง | |
สถานีนอร์ท | ถนนคาแนล | 28 มิถุนายน ค.ศ. 2004 | สถานีปลายทางสาย C รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีส้ม รถไฟชานเมืองอ่าวแมสซาชูเซตส์ |
||
สถานีเฮย์มาร์เก็ต | ถนนคอนเกรส ถนนนิวซัดเบอรี | 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1971 | รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีส้ม | ||
สถานีกอฟวึ่นเมนต์เซ็นเตอร์ | ถนนเตรมอนต์ ถนนคอร์ท ถนนแคมบริดส์ | 2 นาที | 3 กันยายน ค.ศ. 1898 | ปลายทางสาย B และ D เชื่อมต่อกับรถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีน้ำเงิน |
|
สถานีปาร์คสตรีท | ถนนปาร์ค | 0 นาที | 1 กันยายน ค.ศ. 1897 | รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีแดง, รถไฟใต้ดินอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีส้ม, รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน | |
สถานีบอลส์สตัน | ถนนเตรมอนต์และบอลส์สตัน | 1 นาที | รถโดยสารประจำทางอ่าวแมสซาชูเซตส์ สายสีเงิน | ||
สถานีอาร์ลิงตัน | ถนนบอลตันและอาร์ลิงตัน | 3 นาที | 13 พฤศจิกายน ค.ศ. 1921 | ||
สถานีคอปเลย์ | ถนนบอลสตัน จัตุรัสคอปเลย์ |
4 นาที | 3 ตุลาคม ค.ศ. 1914 | ชุมทางร่วมกับสาย E | |
สถานีฮีนส์คอนเวนชันเซ็นเตอร์ | ถนนนิวเบอรีและถนนแมสซาชูเซตส์ | ชื่อเดิม "แมสซาชูเซตส์" ยกเลิกให้บริการเมื่อเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2006 | |||
สถานีเคนมอร์ | จัตุรัสเคนมอร์ | 12 นาที | 23 ตุลาคม ค.ศ. 1932 | ชุมทางของเส้นทาง B, C, D | |
เส้นทาง E | |||||
สถานีพรูเดนเชียล | ถนนฮันติงตัน | 16 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1941 | เส้นทาง E ชื่อเดิม "เมคานิกส์" |
||
สถานีซิมโพนี | ถนนฮันติงตัน, ถนนแมสซาชูเซตส์ | เส้นทาง E | |||
เส้นทาง D | |||||
สถานีริเวอร์ไซด์ | Auburndale ใน Newton | 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1959 | สถานีปลายทาง |
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Dickens, Matthew (24 May 2013). "Transit Ridership Report: First Quarter 2013" (PDF). American Public Transportation Association. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
- ↑ "Ridership and Service Statistics" (PDF). Massachusetts Bay Transportation Authority. 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-08-13. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
- ↑ Booz • Allen & Hamilton Inc. (1995). "Applicability of Low-Floor Light Rail Vehicles in North America" (PDF). Transit Cooperative Research Program. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
- ↑ Kleespies, Gavin W. and MacDonald, Katie. "Transportation History". Harvard Square Business Association. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-03-08. สืบค้นเมื่อ 4 October 2011.
{{cite web}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ Association for Public Transportation, Car-Free in Boston, A Guide for Locals and Visitors, 10th ed. (2003), p. 117.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถไฟใต้ดินบอสตัน สายสีเขียว