สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4
| สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 แห่งตาฮีตี | |||||||||
 | |||||||||
| สมเด็จพระราชินีนาถแห่งตาฮีตี | |||||||||
| ครองราชย์ | 11 มกราคม พ.ศ. 2360 - 17 กันยายน พ.ศ. 2410 | ||||||||
| รัชสมัย | 50 ปี | ||||||||
| รัชกาลก่อนหน้า | พระเจ้าโปมาเรที่ 3 แห่งตาฮีตี | ||||||||
| รัชกาลถัดไป | พระเจ้าโปมาเรที่ 5 แห่งตาฮีตี | ||||||||
| ประสูติ | 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2356 | ||||||||
| สวรรคต | 17 กันยายน พ.ศ. 2410 (พระชนมพรรษา 64 พรรษา) | ||||||||
| พระราชสวามี | พระเจ้าตาโปอาที่ 2 แห่งบอราบอรา อารีอีฟาไอเต | ||||||||
| พระราชบุตร | อารีอีอาอูเอ โปมาเรที่ 5 เตรีอีมาเอวารูอาที่ 2 ตามาโตอาที่ 5 เตรีอีตาปูนูอี โปมาเร เตรีอีตูอา ตูอาวีลา โปมาเร | ||||||||
| สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 แห่งตาฮีตี | |||||||||
| |||||||||
| ราชวงศ์ | ราชวงศ์โปมาเร | ||||||||
| พระบรมราชชนก | พระเจ้าโปมาเรที่ 2 แห่งตาฮีตี | ||||||||
| พระบรมราชชนนี | สมเด็จพระราชินีเตริโตโอเตไร เตเรโมเอโมเอ | ||||||||
| ลายพระอภิไธย |  | ||||||||
สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 แห่งตาฮีตี (อังกฤษ: Queen Pōmare IV of Tahiti) หรือพระนามอย่างเป็นทางการ ไอมาตา โปมาเรที่ 4 วาฮีเน โอ ปูนูอาเตราอีตูอา (อังกฤษ: Aimata Pōmare IV Vahine-o-Punuateraʻitua) เป็นสมเด็จพระราชินีนาถแห่งตาฮีตีตั้งแต่ปี พ.ศ. 2360 จนกระทั่งปี พ.ศ. 2410 พระองค์ทรงเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์ที่ 4 แห่งราชอาณาจักรตาฮีตี
ครอบครัว
[แก้]สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 เป็นพระราชธิดาในพระเจ้าโปมาเรที่ 2 แห่งตาฮีตี กับ เตริโตโอเตไร เตเรโมเอโมเอ พระอัยกาของพระองค์คือพระเจ้าโปมาเรที่ 1 แห่งตาฮีตี พระองค์ทรงครองราชย์เป็นสมเด็จพระราชินีนาถแห่งตาฮีตี หลังจากที่พระเชษฐาของพระองค์สวรรคต ขณะที่พระองค์มีพระชนมายุได้ 14 พรรษา
พระราชประวัติ
[แก้]ในปีพ.ศ. 2386 ฝรั่งเศสได้ประกาศว่าเกาะตาฮีตีอยู่ภายใต้การอารักขาของฝรั่งเศส และได้แต่งตั้งผู้ว่าการที่ปาเปเอเต สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรพยายามอย่างไร้ผลที่จะส่งสารถึงกษัตริย์แห่งฝรั่งเศสและสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียเพื่อขอให้อังกฤษแทรกแซงการครอบครองตาฮีตีของฝรั่งเศส และเนรเทศพระองค์เองไปยังราอีอาเตอาเพื่อเป็นการประท้วง[1] ผลที่ตามมาคือสงครามฝรั่งเศส-ตาฮีตี ซึ่งกินเวลาจากปีพ.ศ. 2386 ถึง พ.ศ. 2390 ซึ่งส่งผลกระทบต่อทุกอาณาจักรในหมู่เกาะโซไซตี ชาวตาฮีตีต้องบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่ฝ่ายฝรั่งเศสก็สูญเสียไม่น้อย แม้ว่าอังกฤษไม่เคยช่วยชาวตาฮีตี แต่อังกฤษก็ประณามการกระทำของฝรั่งเศสและเกือบจะสงครามระหว่างมหาอำนาจทั้งสองในภูมิภาคแปซิฟิก ความขัดแย้งเหล่านี้จบลงด้วยความพ่ายแพ้ของกองกำลังตาฮีตีที่ป้อมเฟาเตาอา แม้ว่าฝรั่งเศสจะได้รับชัยชนะ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะยึดเกาะเนื่องจากแรงกดดันทางการทูตจากบริเตนใหญ่ ซึ่งประโยชน์ที่บริเตนใหญ่จะได้รับคือ คำสั่งจะได้ข้อยุติสงครามคือการที่พันธมิตรของพระราชินีในฮูอาฮีเน ราอีอาเตอา และบอราบอรา จะได้รับอนุญาตให้รักษาความเป็นอิสระ[2][3][4]
ในที่สุดสมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 ก็ยอมอ่อนข้อและปกครองภายใต้ฝรั่งเศส ซึ่งปกครองตั้งแต่ พ.ศ. 2380 จนถึง พ.ศ. 2410 สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 17 กันยายน พ.ศ. 2410 ขณะมีพระชนมพรรษาได้ 64 พรรษา พระบรมศพของพระองค์ได้รับการฝังที่สุสานพระราชวงศ์โปมาเร พระเจ้าโปมาเรที่ 5 แห่งตาฮีตี พระราชโอรสจึงครองราชย์ต่อจากพระองค์ ครองราชย์ตั้งแต่ พ.ศ. 2410 จนถึง พ.ศ. 2413
อภิเษกสมรสและรัชทายาท
[แก้]ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2365 สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรทรงอภิเษกสมรสกับว่าที่กษัตริย์ตาโปอาที่ 2 แห่งตาฮาอาและบอราบอรา การอภิเษกสมรสครั้งนี้จบลงด้วยการหย่าร้าง
ต่อมาพระองค์ก็ทรงอภิเษกสมรสอีกครั้งในวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2375 กับเตนานีอา อารีอีฟาไอเต (10 มกราคม พ.ศ. 2363 - 6 สิงหาคม พ.ศ. 2416) [5][6] โดยพระสวามีพระองค์ที่สอง มีพระราชย์โอรสธิดาได้แก่
- พระราชโอรส (1833 สิ้นพระชนม์ในวัยเยาว์)[6]
- เฮนรี โปมาเร (สิงหาคม 1835 สิ้นพระชนม์ในวัยเยาว์)[6][7]
- อารีอีอาอูเอ (12 สิงหาคม 1838 - 10 พฤษภาคม 1856) มกุฎราชกุมารแห่งตาฮีตี[5][6]
- โปมาเรที่ 5 (3 พฤศจิกายน 1839 - 12 มิถุนายน 1891) ต่อมาได้ครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์ตาฮีตีพระองค์ต่อมา[5][6]
- เตรีอีมาเอวารูอาที่ 2 (23 พฤษภาคม 1841 - 12 กุมภาพันธ์ 1873) ต่อมาได้ครองราชย์เป็นสมเด็จพระราชินีนาถแห่งบอราบอรา[5][6]
- ตามาโตอาที่ 5 (23 กันยายน 1842 - 30 กันยายน 1881) ต่อมาได้ครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์ราอีอาเตอา[5][6]
- วิกตอเรีย โปมาเร วาฮีเน (1844 – มิถุนายน 1845)[6]
- เตรีอีตาปูนูอี โปมาเร (30 มีนาคม 1846 - 18 กันยายน 1888), Ariʻi of Afaʻahiti[5][6]
- เตรีอีตูอา ตูอาวีลา โปมาเร (17 ธันวาคม 1847 - 9 เมษายน 1875), Ariʻirahi of Hitiaʻa, called the "Prince de Joinville"[5][6]
- เตวาฮิตูอา โปมาเร (1850 สิ้นพระชนม์ในวัยเยาว์)[8][6][6]
ตัวโมตู
[แก้]กลุ่มเกาะตัวโมตูไม่เคยถูกฝรั่งเศสผนวกเข้าไปส่วนหนึ่งของตน พวกเขาเพียงครอบครองโดยไม่ได้ประกาศอำนาจอธิปไตย ดั้งนั้นจึงถือว่าชอบธรรมทางกฎหมายที่หมู่เกาะแห่งนี้จะเป็นทรัพย์สินที่ถูกต้องของราชวงศ์โปมาเรและผู้ใดก็ตามที่อยู่อาศัยบนเกาะ แต่ฝรั่งเศสไม่ประกาศโดยปกติพวกเขามีอำนาจควบคุมโดย "ชอบธรรม" บนหมู่เกาะส่วนใหญ่ของตาฮีตีและดินแดนอื่นของราชย์วงศ์
เนื่องจากฝรั่งเศสไม่เคยครองครองหมู่เกาะตัวโมตูในทางนิตินัย ทำให้ไม่สามารถล้มล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ที่มี ดังนั้นสถาบันจึงยังคงอยู่ในการดำรงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ฝรั่งเศสมีอำนาจเพียงพฤตินัยเหนือตัวโมตู
กรณีดังกล่าวที่คล้ายกันสามารถพบได้ทั่วโลกและแปซิฟิก นิวซีแลนด์ ที่บ่งบอกว่าคนพื้นเมืองในภูมิภาคที่ส่วนใหญ่ไม่เคยถูกผนวกอย่างถูกต้องตามกฎหมายและที่เนื่องจากมีการละเมิดสนธิสัญญา(ซึ่งพระมหากษัตริย์ยินยอม) ทำให้อาจจะไม่ถูกต้องตามกฎหมายในการเรียกร้องอำนาจอธิปไตยเหนือดินแดนอื่น
พระนาม
[แก้]- 28 กุมภาพันธ์ 1813 – พฤศจิกายน 1815: เจ้าหญิงไอมาตา โปมาเร
- พฤศจิกายน 1815 – 7 ธันวาคม 1821: เจ้าหญิงไอมาตาแห่งตาฮีตี
- 7 ธันวาคม 1821 – 11 มกราคม 1827: มกุฎราชกุมารีแห่งตาฮีตี
- 11 มกราคม 1827 – 17 กันยายน 1877: สมเด็จพระราชินีนาถแห่งตาฮีตี
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Patricia O'Brien “Think of Me as a Woman: Queen Pomare of Tahiti and Anglo- French Imperial Contest in the 1840s Pacific”, Gender and History, Vol. 18 No. 1 April 2006: 108–129doi:10.1111/j.1468-0424.2006.00417.x
- ↑ Matt K. Matsuda (2005). "Society Islands: Tahitian Archives". Empire of Love: Histories of France and the Pacific. Oxford University Press. pp. 91–112. ISBN 0-19-516294-3.
- ↑ A. W. Ward, G. P. Gooch. The Cambridge History of British Foreign Policy. CUP Archive. pp. 182–185.
- ↑ "La guerre franco-tahitienne (1844–1846). Histoire de l'Assemblée de la Polynésie française". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-12-14. สืบค้นเมื่อ 2013-05-05.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 5.6 Teuira Henry, John Muggridge Orsmond (1928). Ancient Tahiti. Vol. 48. Bernice Pauahi Bishop Museum. pp. 249–250.
- ↑ 6.00 6.01 6.02 6.03 6.04 6.05 6.06 6.07 6.08 6.09 6.10 6.11 Christopher Buyers Page 4. "Tahiti: The Pomare Dynasty Genealogy". Royal Ark web site. สืบค้นเมื่อ 15 January 2012.
- ↑ Pritchard 1983, p. 225.
- ↑ "The Polynesian". The Polynesian. April 16, 1859. สืบค้นเมื่อ June 30, 2013.
อ่านเพิ่มเติม
[แก้]- Caillot, Auguste Charles Eugène (1910). Histoire de la Polynésie Orientale. Paris: E. Leroux. OCLC 1035730173.
- Marau Taaroa (1971). Memoires de Marau Taaroa: Derniere Reine de Tahiti. Traduit par sa fille, la princesse Ariimanihinihi Takau Pomare. แปลโดย Ariimanihinihi Takau Pomare. Paris: Société des Océanistes. doi:10.4000/books.sdo.227. ISBN 9782854300512. OCLC 233646038.
- O'Reilly, Patrick (1975). La vie à Tahiti au temps de la reine Pomaré. Paris: Société des océanistes: distribution, Hachette. ISBN 978-2-85700-056-3. OCLC 186501571.
- O'Reilly, Patrick (1972). Pomare, Queen of Tahiti. Dossier (Société des Océanistes), 13. Paris: Société des Océanistes. OCLC 229393363.
- Pritchard, William Thomas (1866). Polynesian Reminiscences: Or, Life in the South Pacific Islands. London: Chapman and Hall. OCLC 2610677.
- Ronciere, Bertrand De La (2003). La Reine Pomaré: Tahiti et l'Occident 1812–1877. Paris: Editions L'Harmattan. ISBN 978-2-296-34248-4. OCLC 607069974.
- Salmon, Ernest (1964). Alexandre Salmon, 1820–1866, et sa femme Ariitaimai, 1821–1897: deux figures de Tahiti à l'époque du protectorat. Paris: Société des Océanistes. doi:10.4000/books.sdo.777. ISBN 9782854300420. OCLC 6229240.
การสืบทอด
[แก้]
| ก่อนหน้า | สมเด็จพระราชินีนาถโปมาเรที่ 4 | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| พระเจ้าโปมาเรที่ 3 | 
|
 ราชินีนาถแห่งราชอาณาจักรตาฮีตี (พ.ศ. 2370 – 2420) |
|
พระเจ้าโปมาเรที่ 5 |
 | ||
