สงครามที่ราบภาคกลาง
| สงครามที่ราบภาคกลาง | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ส่วนหนึ่งของ สมัยขุนศึก | |||||||
 แผนที่แสดงการนิยามถึงที่ราบภาคกลางหรือจง-ยฺเหวียน | |||||||
| |||||||
| คู่สงคราม | |||||||
 รัฐบาลจีนชาตินิยมสนับสนุนโดย:  เยอรมนี[1] เชโกสโลวาเกีย[1] ญี่ปุ่น[1] |
แนวร่วมขุนศึกของหยาน ซีชาน, เฟิง ยฺวี่เสียง และหลี่ จงเหริน ฝ่ายย่อย: กองทัพของจาง ฟาขุย[2] กองทัพถัง เชิงจี้[3] | ||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||
|
เจียง ไคเชก หาน ฟู่จู่ หลิว จี้ หู จงหนาน เฉิน เฉิง ทัง เอิ้นป๋อ หม่า หงขุย หม่า ปู้ฟาง มัคส์ เบาเออร์[5] จาง เสฺวเหลียง (ตั้งแต่กันยายน ค.ศ. 1930) |
หยาน ซีชาน เฟิง ยฺวี่เสียง หลี่ จงเหริน ไป้ ช่งฉี่ ฟู่ จั้วอี้ จาง ฟาขุย[2] ถัง เชิงจี้[3] | ||||||
| หน่วยที่เกี่ยวข้อง | |||||||
|
แนวร่วมขุนศึก
| ||||||
| กำลัง | |||||||
|
กองทัพเจียง: 240,000+ (ค.ศ. 1929)[7] 295,000 (ค.ศ. 1930)[8] ขุนศึกพันธมิตร: ป. 100,000[9] กองทัพตะวันออกเฉียงเหนือ: 409,000 (ค.ศ. 1930)[9] |
ป. 650,000 (ค.ศ. 1929)[7] ป. 700,000 (ค.ศ. 1930)[8] | ||||||
| ความสูญเสีย | |||||||
|
เสียชีวิต 30,000 นาย บาดเจ็บ 60,000 นาย (รัฐบาลชาตินิยมกล่าวอ้าง)[10] 150,000 นาย (การประมาณการสมัยใหม่)[10] | 150,000 นาย (ฝ่ายชาตินิยมกล่าวอ้าง)[10] | ||||||
| เกิดความสูญเสียต่อพลเรือนเป็นจำนวนมาก[10] | |||||||
สงครามที่ราบภาคกลาง (จีนตัวเต็ม: 中原大戰; จีนตัวย่อ: 中原大战; พินอิน: Zhōngyúan Dàzhàn) เป็นการทัพทางทหารที่เกิดขึ้นหลายครั้งตั้งแต่ ค.ศ. 1929 ถึง ค.ศ. 1930 ซึ่งก่อตัวเป็นสงครามกลางเมืองในประเทศจีนระหว่างฝ่ายรัฐบาลชาตินิยมกั๋วหมินตั่งในหนานจิงที่นำโดยเจียง ไคเชก กับผู้นำทหารตามภูมิภาคต่าง ๆ และขุนศึกที่เคยเป็นพันธมิตรกับเจียง ไคเชก
ภายหลังการกรีธาทัพขึ้นเหนือจบลงเมื่อ ค.ศ. 1928 หยาน ซีชาน, เฟิง ยฺวี่เสียง, หลี่ จงเหริน และจาง ฟาขุย ได้ยุติความสัมพันธ์กับเจียงลงหลังจากการประชุมปลดอาวุธใน ค.ศ. 1929 และร่วมกันก่อตั้งแนวร่วมต่อต้านเจียงเพื่อท้าทายความชอบธรรมของรัฐบาลหนานจิงอย่างเปิดเผย สงครามครั้งนับเป็นความขัดแย้งที่ใหญ่ที่สุดในสมัยขุนศึก โดยขอบเขตของสงครามกินพื้นที่มณฑลเหอหนาน มณฑลชานตง มณฑลอานฮุย และพื้นที่อื่น ๆ ของที่ราบภาคกลางของประเทศจีน ซึ่งรัฐบาลหนานจิงมีกำลังพลประมาณ 300,000 นาย ส่วนแนวร่วมขุนศึกมีกำลังพลราว 700,000 นายด้วยกัน[11]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Jowett (2017), p. 43.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Jowett (2017), pp. 39–40.
- ↑ 3.0 3.1 Jowett (2017), p. 40.
- ↑ Jowett (2017), pp. 27–39.
- ↑ 5.0 5.1 Jowett (2017), p. 27.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 Jowett (2017), p. 50.
- ↑ 7.0 7.1 Jowett (2017), p. 25.
- ↑ 8.0 8.1 Jowett (2017), p. 41.
- ↑ 9.0 9.1 Jowett (2017), p. 42.
- ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 Jowett (2017), p. 58.
- ↑ Worthing (2016), p. 132.
บรรณานุกรม
[แก้]- Eastman, Lloyd E. (1986). The Nationalist Era in China, 1927–1949. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521385911.
- Jowett, Philip S. (2017). The Bitter Peace. Conflict in China 1928–37. Stroud: Amberley Publishing. ISBN 978-1445651927.
- Lipman, Jonathan N. (2011). Familiar Strangers: A History of Muslims in Northwest China. Seattle: University of Washington Press. ISBN 978-0295800554.
- Taylor, Jay (2009). The Generalissimo. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0674033382.
- Worthing, Peter (2016). General He Yingqin: The Rise and Fall of Nationalist China. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9781107144637.
- Worthing, Worthing (2018). "A Tale of Two Fronts: China's War of the Central Plains, 1930". War in History. 25 (4): 511–533. JSTOR 10.2307/26538750.