ราชวงศ์บากราตีออนี
 ตราพระราชลัญจกรเจ้าชายวัฆตันก์-อัลมัสฆันแห่งจอร์เจีย ที่อารามอะเลคซันดร์ เนฟสกี | |
| พระราชอิสริยยศ |
|
|---|---|
| ปกครอง | จอร์เจีย |
| สาขา | |
| ประมุขพระองค์แรก | อาดาร์นาเซที่ 1 แห่งตาออ-กลาร์เจที |
| ผู้นำสกุลองค์ปัจจุบัน | ยังเป็นที่ถกเถียง |
| ประมุขพระองค์สุดท้าย | คาร์ทลี-กาเฆที: พระเจ้ากีออร์กีที่ 12 (ค.ศ. 1798–1800)
อีเมเรที: พระเจ้าซอลอมอนที่ 2 (ค.ศ. 1789–1810) |
| สถาปนา | ราว ค.ศ. 780 |
| ล่มสลาย | ค.ศ. 1801/1810 |
ราชวงศ์บากราตีออนี (จอร์เจีย: ბაგრატიონი, อักษรโรมัน: bagrat'ioni, ออกเสียง: [bɑɡrɑtʼiɔni]) เป็นราชวงศ์ชนชั้นเจ้าซึ่งปกครองจอร์เจียตั้งแต่สมัยกลางจนถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 เป็นหนึ่งในราชวงศ์ที่ปกครองด้วยศาสนาคริสต์ที่เก่าแก่ที่สุดราชวงศ์หนึ่งของโลก ในสมัยใหม่ ชื่อของราชวงศ์บางครั้งได้ผ่านการแปลงเป็นภาษากรีกในนามว่า บากราทิดจอร์เจีย (Georgian Bagratids) หรือในภาษาอังกฤษในนามว่า บาเกรชัน (Bagrations)
ต้นกำเนิดของราชวงศ์นี้ยังเป็นที่ถกเถียง พวกสมาชิกราชตระกูลบากราตีออนีช่วงแรกมีการการเสกสมรสระหว่างราชวงศ์และได้ปกครองราชรัฐไอบีเรียสืบต่อจากราชวงศ์ฆอสรอวีอาเนบีในช่วงสิ้นสุดคริสต์ศตวรรษที่ 8 ใน ค.ศ. 888 พระเจ้าอาดาร์นาเซที่ 4 แห่งไอบีเรีย ได้ฟื้นฟูระบอบกษัตริย์ของชาวจอร์เจีย ชนพื้นเมืองต่าง ๆ ได้รวมตัวกันเป็นราชอาณาจักรจอร์เจียซึ่งเจริญรุ่งเรืองในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 11 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 13 โดยเฉพาะในรัชกาลของพระเจ้าดาวิทที่ 4 แห่งจอร์เจีย (ค.ศ. 1089–1125) และในรัชกาลของพระปนัดดาของพระองค์ คือ สมเด็จพระราชินีนาถทามาร์แห่งจอร์เจีย (ค.ศ. 1184–1213) ทำให้เกิดยุคทองของจอร์เจียในประวัติศาสตร์จอร์เจีย[1]
หลังจากการแตกแยกของราชอาณาจักรจอร์เจียในช่วงหลังคริสต์ศตวรรษที่ 15 ราชวงศ์บากราตีออนีได้แตกแยกออกเป็นสามสาขาปกครองราชอาณาจักรจอร์เจียสามแห่ง ได้แก่ ราชอาณาจักรคาร์ทลี, ราชอาณาจักรกาเฆที และราชอาณาจักรอีเมเรที จนกระทั่งจักรวรรดิรัสเซียได้เข้ายึดครองในคริสต์ศตวรรษที่ 19[1] แม้ว่ามาตรา 3 ของสนธิสัญญาเกออร์กีเยฟสค์ ค.ศ. 1793 จะรับประกันอำนาจอธิปไตยที่ต่อเนื่องของราชวงศ์บากราตีออนีในการครองราชบัลลังก์จอร์เจีย แต่จักรวรรดิรัสเซียได้ละเมิดข้อสัญญาและการเข้าอารักขาจอร์เจียของรัสเซียจึงเป็นกลายเป็นการผนวกดินแดนอย่างไม่ชอบด้วยกฎหมาย[2]
ราชวงศ์ยังคงประทับอยู่ในจักรวรรดิรัสเซียในฐานะตระกูลขุนนางของรัสเซียจนกระทั่งการปฏิวัติเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1917 การจัดตั้งสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตจอร์เจียใน ค.ศ. 1921 ทำให้สมาชิกพระราชวงศ์บางพระองค์ต้องยอมรับสถานะที่ถูกลดลงและสูญเสียทรัพย์สินในจอร์เจีย บางพระองค์ย้ายไปประทับยังยุโรปตะวันตก แต่บางพระองค์ได้กลับประเทศหลังจากจอร์เจียได้รับเอกราชใน ค.ศ. 1991
อ้างอิง
[แก้]เชิงอรรถ
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Montgomery-Massingberd, Hugh. "Burke's Royal Families of the World: Volume II Africa & the Middle East, 1980, pp. 56-67 ISBN 0-85011-029-7
- ↑ Martin, Russell. "The Treaty of Georgievsk; A Translation". Westminster College. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-03-16. สืบค้นเมื่อ 16 March 2014.
ข้อมูล
[แก้]- Baddeley, JF, Gammer M (INT) (2003), The Russian Conquest of the Caucasus, Routledge (UK), ISBN 0-7007-0634-8 (First published in 1908; 1999 edition, reprinted in 2003)
- Lang, DM (1957), The Last Years of the Georgian Monarchy: 1658-1832, New York: Columbia University Press.
- Fisher, William Bayne; Avery, P.; Hambly, G. R. G; Melville, C. (1991). The Cambridge History of Iran. Vol. 7. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521200954.
- Hitchins, Keith (1998). "EREKLE II". Encyclopaedia Iranica, Vol. VIII, Fasc. 5. pp. 541–542.
- Kazemzadeh, Firuz (1991). "Iranian relations with Russia and the Soviet Union, to 1921". ใน Avery, Peter; Hambly, Gavin; Melville, Charles (บ.ก.). The Cambridge History of Iran (Vol. 7). Cambridge University Press. ISBN 978-0521200950.
- Perry, John (1991). "The Zand dynasty". The Cambridge History of Iran, Vol. 7: From Nadir Shah to the Islamic Republic. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 63–104. ISBN 9780521200950.
- Rapp, SH (2003), Studies In Medieval Georgian Historiography: Early Texts And Eurasian Contexts, Peeters Bvba ISBN 90-429-1318-5.
- Riota, Giorgio (2017). "Conversion to Islam (and sometimes a return to Christianity) in Safavid Persia in the sixteenth and seventeenth centuries". ใน Norton, Claire (บ.ก.). Conversion and Islam in the Early Modern Mediterranean: The Lure of the Other. Routledge. ISBN 978-1317159797.
- Suny, Ronald Grigor (1994). The Making of the Georgian Nation. Indiana University Press. ISBN 978-0253209153.
อ่านเพิ่มเติม
[แก้]- A. Khakhanov. "Histoire de la Georgie", Paris, 1900 (in French)
- A. Manvelichvili. "Histoire de la Georgie", Paris, 1951 (in French)
- A. Manvelishvili. "Russia and Georgia. 1801-1951", Vol. I, Paris, 1951 (in Georgian)
- K. Salia. "History of the Georgian Nation", Paris, 1983
- Kartlis Tskhovreba, vol. I-IV, Tbilisi, 1955-1973 (in Georgian)
- P. Ingorokva. Giorgi Merchule (a monograph), Tbilisi, 1954 (in Georgian)
- E. Takaishvili. "Georgian chronology and the beginning of the Bagratid rule in Georgia".- Georgica, London, v. I, 1935
- Sumbat Davitis dze. "Chronicle of the Bagration's of Tao-Klarjeti", with the investigation of Ekvtime Takaishvili, Tbilisi, 1949 (in Georgian)
- "Das Leben Kartlis", ubers. und herausgegeben von Gertrud Patch, Leipzig, 1985 (in German)
- V. Guchua, N. Shoshiashvili. "Bagration's".- Encyclopedia "Sakartvelo", vol. I, Tbilisi, 1997, pp. 318–319 (in Georgian)
เว็บไซต์อ้างอิง
[แก้]