รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว
หน้าตา
![]() | |
---|---|
![]() รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว ที่สถานีฟอร์ตโทตเทน | |
ข้อมูลทั่วไป | |
ที่ตั้ง | รัฐแมริแลนด์ และวอชิงตัน ดี.ซี. |
ปลายทาง | |
จำนวนสถานี | 21 |
การดำเนินงาน | |
รูปแบบ | รถไฟใต้ดิน |
ระบบ | รถไฟใต้ดินวอชิงตัน |
ผู้ดำเนินงาน | องค์การขนส่งมวลชนวอชิงตัน |
ประวัติ | |
เปิดเมื่อ | 11 พฤษภาคม 1991 |
ข้อมูลทางเทคนิค | |
ระยะทาง | 23.04 mi (37.1 km) |
ลักษณะทางวิ่ง | ใต้ดิน, เสมอดิน, ยกระดับ |
รางกว้าง | 4 ft 8 1⁄2 in (1,435 mm) สแตนดาร์ดเกจ |
ระบบจ่ายไฟ | รางที่สาม |
รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว เป็นเส้นทางรถไฟฟ้าในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. มีจำนวน 21 สถานี วิ่งจาก สถานีบรานช์อีฟนู ไปยัง สถานีกรีนเบลต์ โดยมี 4 สถานีเชื่อมต่อกับ 1 สถานีเชื่อมต่อกับ
1 สถานีเชื่อมต่อกับ
และอีก 2 สถานี เชื่อมต่อกับ
มีรถไฟฟ้าจำนวน 19 คัน[1][2]
รายชื่อสถานี[แก้]
สถานี | รหัส | เปิดให้บริการ | เชื่อมต่อ | หมายเหตุ | ภาพ |
---|---|---|---|---|---|
สถานีบรานช์อีฟนู | F11 | 2001 | สถานีปลายทาง | ![]() | |
สถานีซุยต์แลนด์ | F10 | 2001 | ![]() | ||
สถานีเนย์ลอร์โรด | F09 | 2001 | ![]() | ||
สถานีเซาเทิร์นอีฟนู | F08 | 2001 | ![]() | ||
สถานีเคอนเกรสเฮจต์ | F07 | 2001 | ![]() | ||
สถานีอะนาคอสเตีย | F06 | 1991 | ![]() | ||
สถานีเนวียาร์ด–บอลปาร์ค | F05 | 1991 | ![]() | ||
สถานีวอเทอร์ฟรอนต์ | F04 | 1991 | ![]() | ||
สถานีลอันแฟนต์พลาซา | F03 | 1977 | ![]() ![]() ![]() ![]() |
*เส้นทางในอนาคต | ![]() |
สถานีอาร์คิฟส์ | F02 | 1983 | ![]() |
![]() | |
สถานีแกลเลอรีเพลซ | F01 | 1976 | ![]() ![]() |
![]() | |
สถานีเมาต์เวอร์นันสแควร์ | E01 | 1991 | ![]() |
![]() | |
สถานีชาว-โฮวาร์ดยูนิเวอร์ซิตี | E02 | 1991 | ![]() |
*Off peak hours and Rush+ trains only | ![]() |
สถานียูสตรีท | E03 | 1991 | ![]() |
![]() | |
สถานีโคลัมเบียเฮจต์ | E04 | 1999 | ![]() |
![]() | |
สถานีจอร์เจียอีฟนู–เพ็ตเวิร์ท | E05 | 1999 | ![]() |
![]() | |
สถานีฟอร์ตโทตเทน | E06 | 1993 | ![]() ![]() |
![]() | |
สถานีเวสต์ฮแยตสวิล | E07 | 1993 | ![]() |
![]() | |
สถานีปรินซ์จอร์จพลาซา | E08 | 1993 | ![]() |
![]() | |
สถานีคอลเลจปาร์ค–ยูนิเวอร์ซิตีออฟแมริแลนด์ | E09 | 1993 | ![]() |
![]() | |
สถานีกรีนเบลต์ | E10 | 1993 | ![]() |
สถานีปลายทาง | ![]() |
ดูเพิ่ม[แก้]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4a/Commons-logo.svg/30px-Commons-logo.svg.png)
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถไฟใต้ดินวอชิงตัน สายสีเขียว
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Approved Fiscal 2009 Annual Budget" (PDF). Washington Metropolitan Area Transit Authority. 2009. p. 80. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-07-29. สืบค้นเมื่อ 2013-10-25.
- ↑ "Metrorail System Adds Trains to Fleet". Washington Metropolitan Area Transit Authority. April 9, 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (Press release)เมื่อ 2012-07-29. สืบค้นเมื่อ 2009-12-27.
บรรณานุกรม[แก้]
- Albanese, Jay S. Criminal Justice, 2000 Update. Boston: Allyn & Bacon, 1999. ISBN 0-205-31884-3
- Banks, James G. The Unintended Consequences: Family and Community, the Victims of Isolated Poverty. Lanham, Md.: University Press of America, 2004. ISBN 0-7618-2857-5
- Edleson, Harriet and Lindroth, David. The Little Black Book of Washington, DC: The Essential Guide to America's Capital. White Plains, N.Y.: Peter Pauper Press, 2007. ISBN 1-59359-868-8
- La Vigne, Nancy G. "Safe Transport: Security By Design on the Washington Metro." In Preventing Mass Transit Crime. Ronald V. Clarke, ed. Monsey, N.Y.: Criminal Justice Press, 2002. ISBN 1-881798-28-3
- Schrag, Zachary. The Great Society Subway: A History of the Washington Metro. Baltimore, Md.: Johns Hopkins University, 2006. ISBN 0-8018-8246-X
- Deiter, Ronald H. (1990). The Story of Metro: Transportation and Politics in the Nation's Capital. Glendale, CA: Interurban Press. ISBN 0-916374-70-X.