ข้ามไปเนื้อหา

มาตรวัดคาร์ดาชอฟ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
In the foreground, an astronomical observatory emits a ray of light vertically. In the background is a cluster of stars in the night.
ที่ หอดูดาวปารานาล (Cerro Paranal Observatory) มีการใช้ลำแสงเลเซอร์เพื่อสร้าง "ดาวเทียมประดิษฐ์" (artificial star) สำหรับการปรับจูน กล้องโทรทรรศน์ขนาดใหญ่มาก (Very Large Telescope หรือ VLT) การค้นหา ดาวเคราะห์นอกระบบสุริยะ (exoplanets) ซึ่งอาจเป็นที่อยู่อาศัยของอารยธรรมจากต่างดาว เป็นหนึ่งในหลายภารกิจของ VLT

มาตรวัดคาร์ดาชอฟ (อังกฤษ: Kardashev Scale; ภาษารัสเซีย: Шкала́ Кардашёва, ถอดเสียงว่า: Shkalá Kardashova) เป็นวิธีการวัดระดับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีของอารยธรรม โดยพิจารณาจากปริมาณพลังงานที่อารยธรรมนั้นสามารถใช้และควบคุมได้ วิธีการนี้ถูกเสนอโดยนักดาราศาสตร์ชาวโซเวียต นิโคไล คาร์ดาชอฟ (ค.ศ. 1932–2019)[1] ในปี ค.ศ. 1964[2] และได้รับการตั้งชื่อตามเขา

คาร์ดาเชฟนำเสนอแนวคิดนี้ครั้งแรกในเอกสารที่ประชุมปี ค.ศ. 1964 ที่จัดขึ้นในหัวข้อ BS-29-76 ณ การประชุม Byurakan Conference ในเขตสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอาร์เมเนีย (Armenian SSR) ซึ่งเขาเป็นผู้ริเริ่ม การประชุมครั้งนี้เป็นการทบทวนโครงการฟังสัญญาณทางวิทยุของโซเวียตจากอวกาศ เอกสารดังกล่าวมีชื่อว่า "Передача информации внеземными цивилизациями" ("Transmission of Information by Extraterrestrial Civilizations")[2] โดยเขาเริ่มต้นจากคำจำกัดความเชิงหน้าที่ของอารยธรรม โดยอิงกับกฎทางกายภาพที่ไม่เปลี่ยนแปลง และใช้มนุษยชาติเป็นต้นแบบในการคาดการณ์ คาร์ดาเชฟจึงเสนอแบบจำลองที่แบ่งอารยธรรมออกเป็น 3 ประเภท โดยใช้สมมติฐานการเติบโตแบบทวีคูณ ได้แก่

  • อารยธรรมประเภทที่ 1 (Type I) สามารถเข้าถึงและใช้พลังงานทั้งหมดบนดาวเคราะห์ของตน และเก็บไว้เพื่อการบริโภคได้ ทั้งนี้ อารยธรรมนี้ควรสามารถควบคุมปรากฏการณ์ธรรมชาติ เช่น แผ่นดินไหวและภูเขาไฟระเบิดได้
  • อารยธรรมประเภทที่ 2 (Type II) สามารถใช้พลังงานจากดวงดาวโดยตรง โดยมีความเป็นไปได้ที่จะใช้โครงสร้างอย่างไดสัน สเฟียร์
  • อารยธรรมประเภทที่ 3 (Type III) สามารถเก็บพลังงานจากทั้งกาแล็กซี รวมถึงวัตถุทั้งหมดในนั้น เช่น ดวงดาว หลุมดำ เป็นต้น

ตามมาตรานี้ อารยธรรมมนุษย์ยังไม่ถึงสถานะ Type I (แม้ว่ากำลังเข้าใกล้) ต่อมาได้มีการเสนอขยายมาตรานี้เพิ่มเติม เช่น ระดับพลังงานที่กว้างขึ้น (Types 0, IV และ V) และการใช้เมตริกอื่น ๆ นอกเหนือจากพลังงานล้วน ๆ เช่น การเติบโตของการคำนวณหรือการบริโภคอาหาร[3][4]

ในบทความที่สองชื่อ "ยุทธศาสตร์การค้นหาปัญญาต่างดาว" (Strategies of Searching for Extraterrestrial Intelligence) ซึ่งตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1980 คาร์ดาเชฟได้พิจารณาเกี่ยวกับความสามารถของอารยธรรมในการเข้าถึงพลังงาน การคงอยู่ และการผสานข้อมูลจากสิ่งแวดล้อม[5] นอกจากนี้เขายังเขียนบทความเพิ่มเติมอีกสองฉบับ ได้แก่ "On the Inevitability and the Possible Structure of Super Civilizations" (1985) และ "Cosmology and Civilizations" (1997)[6][7] โดยเสนอวิธีการตรวจจับอารยธรรมขั้นสูง และแนวทางในการกำกับโครงการ SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence)

นักวิทยาศาสตร์หลายคนได้ทำการค้นหาอารยธรรมที่เป็นไปได้ แต่ยังไม่มีผลลัพธ์ที่แน่ชัด[8] อย่างไรก็ตาม การค้นหาเหล่านี้ช่วยให้พบวัตถุที่แปลกประหลาด ซึ่งภายหลังทราบว่าเป็น พัลซาร์ (Pulsars) หรือ ควอซาร์ (Quasars)[9]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Darling, David. "Kardashev, Nikolai Semenovich (1932–2019)". www.daviddarling.info. สืบค้นเมื่อ 2023-08-09.
  2. ↑ 2.0 2.1 Kardashev, Nikolai S. (1964). "Transmission of information by extraterrestrial civilizations" (PDF). Soviet Astronomy. 8: 217. Bibcode:1964SvA.....8..217K. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-01-12. สืบค้นเมื่อ 2023-08-24.
  3. ↑ Kaku, Michio (2007). "The Physics of Extraterrestrial Civilizations: Official Website of Dr Michio Kaku". mkaku.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-01-08. สืบค้นเมื่อ 2022-04-04.
  4. ↑ Zubrin, Robert (1999). Entering Space: Creating a Spacefaring Civilization. Penguin Publishing. ISBN 978-1-58542-036-0.
  5. ↑ Kardashev, Nikolai S. (1980). "Strategies of Searching for Extraterrestrial Intelligence: A Fundamental Approach to the Basic Problem". Cosmic Search. 2 (7): 36–38. Bibcode:1980CosSe...2...36K. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-27.
  6. ↑ Kardashev, Nikolai S. (1985). "On the Inevitability and the Possible Structures of Supercivilizations" (PDF). The Search for Extraterrestrial Life: Recent Developments. Vol. 112. p. 497. Bibcode:1985IAUS..112..497K. doi:10.1007/978-94-009-5462-5_65. ISBN 978-90-277-2114-3. S2CID 118286044. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-12-12. สืบค้นเมื่อ 2022-04-03.
  7. ↑ Kardashev, Nikolai S. (1997-12-01). "Radioastron – a Radio Telescope Much Greater than the Earth". Experimental Astronomy (ภาษาอังกฤษ). 7 (4): 329–343. Bibcode:1997ExA.....7..329K. doi:10.1023/A:1007937203880. ISSN 1572-9508. S2CID 118639223.
  8. ↑ Davies, Paul (2010). The Eerie Silence: Renewing Our Search for Alien Intelligence (ภาษาอังกฤษ). Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 978-0547133249.
  9. ↑ S. Jocelyn Bell Burnell (1977). "Little Green Men, White Dwarfs or Pulsars?". Cosmic Search Magazine. สืบค้นเมื่อ 2008-01-30. (after-dinner speech with the title of Petit Four given at the Eighth Texas Symposium on Relativistic Astrophysics; first published in Annals of the New York Academy of Science, vol. 302, pp. 685–689, Dec. 1977).

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=มาตรวัดคาร์ดาชอฟ&oldid=12066541"