ผู้ใช้:Adrich/ทดลองเขียน13

สำหรับการใช้งานด้านพลเรือน ดูที่ ท่าอากาศยานนานาชาติอู่ตะเภา (ระยอง–พัทยา)

สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา
ส่วนหนึ่งของกองทัพเรือไทย
สัตหีบ ชลบุรี
<mapframe>: เนื้อหา JSON ไม่ตรงตามลักษณะของ GeoJSON+simplestyle /0/query: The property query is required /0/ids: The property ids is required /0: Failed to match at least one schema /0/title: The property title is required /0/service: Does not have a value in the enumeration ["page"] /0: Failed to match exactly one schema /0/geometries: The property geometries is required /0/type: Does not have a value in the enumeration ["GeometryCollection"] /0/type: Does not have a value in the enumeration ["MultiPolygon"] /0/type: Does not have a value in the enumeration ["Point"] /0/type: Does not have a value in the enumeration ["MultiPoint"] /0/type: Does not have a value in the enumeration ["LineString"] /0/type: Does not have a value in the enumeration ["MultiLineString"] /0/type: Does not have a value in the enumeration ["Polygon"] /0/coordinates: The property coordinates is required /0/geometry: The property geometry is required /0/type: Does not have a value in the enumeration ["Feature"] /0/features: The property features is required /0/type: Does not have a value in the enumeration ["FeatureCollection"] /1/query: The property query is required /1/ids: The property ids is required /1: Failed to match at least one schema /1/title: The property title is required /1/service: Does not have a value in the enumeration ["page"] /1: Failed to match exactly one schema /1/geometries: The property geometries is required /1/type: Does not have a value in the enumeration ["GeometryCollection"] /1/type: Does not have a value in the enumeration ["MultiPolygon"] /1/type: Does not have a value in the enumeration ["Point"] /1/type: Does not have a value in the enumeration ["MultiPoint"] /1/type: Does not have a value in the enumeration ["LineString"] /1/type: Does not have a value in the enumeration ["MultiLineString"] /1/type: Does not have a value in the enumeration ["Polygon"] /1/coordinates: The property coordinates is required /1/geometry: The property geometry is required /1/type: Does not have a value in the enumeration ["Feature"] /1/features: The property features is required /1/type: Does not have a value in the enumeration ["FeatureCollection"]
พิกัด	12°40′47″N 101°00′18″E
ประเภท	ฐานบินนาวี
ข้อมูล
เจ้าของ	กองทัพเรือไทย
ผู้ดำเนินการ	กองทัพเรือไทย
ควบคุมโดย	กองการบินทหารเรือ
สภาพ	ฐานบินนาวีและท่าอากาศยานพลเรือน
ประวัติศาสตร์
การต่อสู้/สงคราม	สงครามเวียดนาม
ข้อมูลสถานี
กองทหารรักษาการณ์	กองรักษาความปลอดภัย กองการบินทหารเรือ
ข้อมูลลานบิน
ข้อมูลระบุ	IATA: UTP, ICAO: VTBU
ความสูง	59 ฟุต (18 เมตร) เหนือระดับ น้ำทะเล
ทางวิ่ง ทิศทาง ความยาวและพื้นผิว 18/36 3,505 เมตร (11,499 ฟุต) คอนกรีตและแอสฟอลต์คอนกรีต

สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา (อังกฤษ: U-Tapao Royal Thai Navy Airfield) คือฐานบินของกองทัพเรือไทย อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงเทพมหานครประมาณ 140 กิโลเมตร (87 ไมล์) ในอำเภอบ้านฉาง จังหวัดระยอง ใกล้กับอำเภอสัตหีบที่ตั้งอยู่ในอ่าวไทย เป็นที่ตั้งแห่งแรกของกองการบินทหารเรือ

ประวัติ

ในปี พ.ศ. 2508 กองทัพเรือได้รับอนุญาตจากคณะรัฐมนตรีให้สร้างสนามบินยาว 1,200 เมตร (3,900 ฟุต) ใกล้หมู่บ้านอู่ตะเภา อำเภอบ้านฉาง จังหวัดระยอง ซึ่งในเวลานั้นเอง สหรัฐที่กำลังมองหาฐานทัพสำหรับ บี-52 ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้บรรลุข้อตกลงกับรัฐบาลไทยในการสร้างและดำเนินการฐานทัพร่วมกับกองทัพเรือไทย สหรัฐเริ่มก่อสร้างทางวิ่งและสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดในวันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2508 และแล้วเสร็จในวันที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2509 ฐานทัพดังกล่าวได้ส่งมอบให้กองทัพเรือไทยเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2509 ประกอบด้วยทางวิ่งขนาด 11,000 ฟุต (3,400 เมตร) เริ่มให้บริการในวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2509 และสนามบินกองทัพเรืออู่ตะเภาได้เป็นที่วางกำลังชุดแรกเป็นเครื่องบินบรรทุกน้ำมันทางยุทธศาสตร์ เคซี-135 ของหน่วยบัญชาการทางอากาศยุทธศาสตร์ กองทัพอากาศสหรัฐ (USAF) ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2509 กองทัพอากาศสหรัฐได้ทำการบินปฏิบัติการทิ้งระเบิด บี-52 ในปฏิบัติการอาร์คไลท์ (Operation Arc Light) จากฐานทัพอากาศคาเดนะ โอกินาวะ แต่โอกินาวะถูกประเมินว่าอยู่ไกลจากเวียดนามเกินกว่าจะปฏิบัติตามข้อกำหนดของภารกิจ ทางออกที่ดีที่สุดคือการวางฐาน บี-52 ในเวียดนามใต้หรือประเทศไทย อย่างไรก็ตาม ความมั่นคงของฐานในเวียดนามใต้ยังมีปัญหาอยู่ อู่ตะเภามีทางวิ่งที่เหมาะสมสำหรับเครื่องบินทิ้งระเบิด และค่าใช้จ่ายในการอัพเกรดฐานก็น้อยกว่ามาก ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2510 การเจรจาระหว่างรัฐบาลสหรัฐและไทยเริ่มต้นขึ้นที่อู่ตะเภา ข้อตกลงดังกล่าวบรรลุเมื่อวันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2510 อนุญาตให้เครื่องบิน บี-52 จำนวน 15 ลำและบุคลากรสนับสนุนมาประจำการอยู่ที่สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา โดยมีข้อกำหนดว่าภารกิจที่บินจากประเทศไทยจะไม่บินผ่านลาวหรือกัมพูชาระหว่างทางไปยังเป้าหมายในเวียดนาม บี-52 ลำแรกมาถึงเมื่อวันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2510 และเริ่มปฏิบัติการในวันรุ่งขึ้นด้วยเครื่องบิน บี-52 จากอู่ตะเภา ภายในปี พ.ศ. 2515 มีเครื่องบิน บี-52 จำนวน 54 ลำ ประจำการในประเทศไทย

การใช้สนามบินของสหรัฐในสงครามเวียดนาม

ก่อนปี พ.ศ. 2508 ฐานบินที่อู่ตะเภายังคงเป็นสนามบินขนาดเล็กของกองทัพเรือไทย ขณะที่ฐานทัพอากาศดอนเมืองในกรุงเทพกรุงเทพมหานคร กองทัพอากาศสหรัฐได้ประจำการเครื่องบินบรรทุกน้ำมัน เคซี-135 สำหรับเติมเชื้อเพลิงให้กับเครื่องบินรบเหนือน่านฟ้าของอินโดจีน แม้ว่าประเทศไทยจะเป็นผู้มีส่วนร่วมสำคัญในสงครามเวียดนาม จากการส่งกองกำลังภาคพื้นดินไปประจำการในเวียดนามใต้และมีส่วนร่วมในสงครามกลางเมืองลับขนาดใหญ่ในลาว แต่การปรากฏตัวและการมองเห็นเครื่องบินของกองทัพอากาศสหรัฐในเมืองหลวงของไทยก็ยังก่อความไม่พอใจให้กับประชาชนบางส่วน และเพิ่มระดับความร้อนแรงของการเมืองภายในประเทศของรัฐบาลทหารของไทยในขณะนั้น

ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2508 เครื่องบิน บี-52 ถูกใช้ครั้งแรกในสงครามเวียดนาม เครื่องบิน บี-52 จากกองบินทิ้งระเบิดที่ 7 และที่ 320 ถูกส่งไประเบิดยังที่ต้องสงสัยว่ามีกลุ่มเวียดกงในเวียดนามใต้ ปฏิบัติการได้รับการสนับสนุนจาก เคซี-135เอเอส ซึ่งประจำการอยู่ที่ ฐานทัพอากาศคาเดนะในโอกินาวะ

KC-135 and B-52 at U-Tapao, January 1970

ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2509 เครื่องบินถ่ายทอดวิทยุ เคซี-135เอ Combat Lightning จำนวน 2 ลำ และบุคลากรได้รับคำสั่งให้ประจำการที่สนามบินทหารเรืออู่ตะเภาเพื่อรองรับปฏิบัติการทางอากาศเหนือเวียดนามเหนือ

การขยายสนามบินทหารเรืออู่ตะเภาเริ่มขึ้นในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2508 ทางวิ่งขึ้นลงใช้เวลาสร้างแปดเดือนและฐานก็แล้วเสร็จในอีกสองปีต่อมา ทางวิ่งขนาด 11,500 ฟุต (3,505 เมตร) เปิดให้บริการเมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2509 และเครื่องบินลำแรกที่ลงจอดคือเฮลิคอปเตอร์แบบ HH-16 ของกองทัพอากาศไทย ต่อมาเป็นเครื่องบินบรรทุกสินค้ากองทัพอากาศสหรัฐ ซี-130 เฮอร์คิวลิส

With the completion of U-Tapao, most US forces were transferred from Don Muang, and U-Tapao RTNAF became a front-line facility of the United States Air Force in Thailand from 1966 to 1975.

The USAF forces at U-Tapao were under the command of the United States Pacific Air Forces (PACAF), with the Strategic Air Command (SAC) units being a tenant unit. The APO for U-Tapao was APO San Francisco, 96330

4258th Strategic Wing

The 4258th Strategic Wing (SAC) was activated in June 1966 at U-Tapao under the 3rd Air Division, Andersen AFB, Guam. The wing was charged with the responsibility of supporting refueling requirements of USAF fighter aircraft in Southeast Asia, plus conducting bombing missions on a daily basis.

Steadily progressing and adding to the mission, U-Tapao welcomed its first complement of KC-135 tankers in August 1966. By September, the base was supporting 15 tankers. From 1966 to 1970, 4258th wing tankers flew over 50,000 sorties from U-Tapao.

The Seventh Air Force (PACAF) wanted additional B-52s missions flown in the war zone. B-52 missions from Andersen and Kadena, however, required long mission times and aerial refuelling en route. Having the aircraft based in South Vietnam made them vulnerable to attack. It was decided that, as the base at U-Tapao was being established as a KC-135 tanker base, to move them all out of Don Muang and to also base B-52s at U-Tapao where they could fly without refuelling over both North and South Vietnam.

In March 1967, the Thai Government approved the stationing of B-52s at U-Tapao; on 10 April 1967, three B-52 bombers landed at U-Tapao following a bombing mission over Vietnam. The next day, B-52 operations were initiated at U-Tapao and by 15 July, B-52s were typically operating from U-Tapao. Under Operation Arc Light, wing bombers flew over 35,000 strikes over South Vietnam from 1967 to 1970.

In early-October 1968, a KC-135A tanker (55-3138) lost power in the outside right engine (#4) on takeoff at U-Tapao and crashed, killing all four crew members.

Known SAC units at U-Tapao

B-52D approaching U-Tapao
in October 1972

U-Tapao was initially more of a forward field than it was a main operating base, with responsibility for scheduling missions still remaining at Andersen AFB. Small numbers of aircraft were drawn from each SAC B-52D unit to support the effort in Thailand. Known squadrons which deployed B-52 and KC-135 aircraft and crews to U-Tapao were:

• 2nd Bombardment Squadron
• 6th Bombardment Squadron (Heavy)
• 9th Bombardment Squadron
• 77th Bombardment Squadron
• 69th Bombardment Squadron
• 322nd Bombardment Squadron
• 325th Bombardment Squadron
• 328th Bombardment Squadron
• 329th Bombardment Squadron
• 337th Bombardment Squadron
• 346th Bombardment Squadron
• 348th Bombardment Squadron
• 367th Bombardment Squadron
• 393rd Bombardment Squadron
• 486th Bombardment Squadron
• 528th Bombardment Squadron
• 716th Bombardment Squadron
• 736th Bombardment Squadron
• 764th Bombardment Squadron
• 305th Air Refueling Squadron
• 911th Air Refueling Squadron
• 912th Air Refueling Squadron
• 920th Air Refueling Squadron

These units deployed usually on 90 days tours.

U-Tapao based B-52s flew in support of US Marines in the Battle of Khe Sanh in early-1968. Under Operation Niagara waves of six B-52s, attacking every three hours, dropped bombs as close as 900 ฟุต (270 เมตร) from the perimeter of the outpost. A total of 2,548 B-52 sorties were flown in support of the defense of Khe Sanh, dropping a total of 54,129 tonnes (59,542 tons) of bombs. U-Tapao based B-52s also bombed the southernmost part of North Vietnam near the Vietnamese Demilitarized Zone.

Raids in Cambodia

บทความหลัก: Operation Menu

Beginning in March 1969, B-52s were raiding not only South Vietnam and Laos, but Cambodia as well. The Nixon Administration had approved this expansion of the war not long after entering office in the spring of 1969. Cambodian bombing raids were initially kept secret, and both SAC and Defense Department records were falsified to report that the targets were in South Vietnam.

The Cambodian raids were carried out at night under the direction of ground units using the MSQ-77 radar, which guided the bombers to their release points and indicated the precise moment of bomb release. This made deception easier, as even crew members aboard the bombers did not have to know what country they were bombing. However, the specific flight coordinates (longitude and latitude) of the points of bomb release were noted in the navigator's logs at the end of each mission, and a simple check of the map could tell the crews which country they were bombing.

Following the opening of the Cambodian Campaign in late April 1970 the secret Menu bombings came to an end on 26 May and the USAF began overt operations against North Vietnamese and Viet Cong forces in eastern Cambodia.

307th Strategic Wing

On 21 January 1970, the 4258th SW was redesignated as the 307th Strategic Wing. The 307th was the only regular Air Force SAC Wing stationed in Southeast Asia. The 307th was under the command and control of Eighth Air Force, based at Andersen AFB, Guam.

Four provisional squadrons were organized under the 307th:

• Bombardment Squadron (Provisional), 364, 1973–1975
• Bombardment Squadron (Provisional), 365, 1973–1974. Disbanded 7/17/74
• Bombardment Squadron (Provisional),486, 1970–1971
• Air Refueling Squadron (Provisional), 901, 1974–1975

In addition, two four-digit bomb squadrons (4180th, 4181st) were assigned, but were not operational.

Detachment 12 of the 38th Aerospace Rescue and Recovery Squadron operating 2 HH-43s provided search and rescue at the base.

In May 1970 USAF tactical airlift C-130s that had been based at Don Muang Air Base moved their operations to U-Tapao and the 6th Aerial Port Squadron followed in July. The C-130s were withdrawn in late-1971 but returned in April 1972.

Sapper attack

On 10 January 1972, three communist sappers attempted to destroy B-52s in a sapper attack using grenades and satchel charges. One attacker was apparently killed in the attack, while the other two managed to cause minor damage to three B-52s before fleeing the base.

Operation Linebacker

บทความหลัก: Operation Linebacker

In late March 1972, the North Vietnamese launched a full-scale offensive across the Vietnamese Demilitarized Zone, supported by tanks and heavy artillery. By this time, the US was no longer in the forefront of the ground war, with South Vietnamese units taking the lead. However, the US was still providing air power, and President Richard Nixon ordered a large increase on US airpower in response to the invasion. Although there had been no campaign of strikes into North Vietnam since the end of Rolling Thunder, the Nixon Administration ordered a new air offensive, initially code named Freedom Train, later becoming Operation Linebacker, with relatively few restrictions on targets that could be hit.

At this time 51 B-52s were based at U-Tapao. The B-52s conducted a limited number of strikes against North Vietnam as part of the spring 1972 invasion, though most of their sorties were on Arc Light missions elsewhere. The North Vietnamese offensive was crushed, but the strikes on North Vietnam continued, only winding down in October, ahead of the 1972 United States presidential election, which resulted in Richard Nixon being re-elected and the attacks quickly ramped up again in November.

In late 1972, B-52s were confronted with surface-to-air missile (SAM) defenses. On 22 November 1972, a B-52D was damaged by an SA-2 SAM in a raid on Vinh, an important rail center in the southern part of North Vietnam. The bomber's pilot managed to get the burning aircraft back to Thailand before the crew bailed out, leaving the aircraft to crash. All the crew were recovered safely.

Operation Linebacker II

บทความหลัก: Operation Linebacker II

In late-1972 the Nixon Administration ordered an all-out air offensive against North Vietnam. The bombing raids, codenamed Operation Linebacker II, began on 18 December 1972 involving heavy attacks by almost every strike aircraft the US had in theater, with the B-52 playing a prominent role. The initial plan scheduled attacks for three days. Along with heavy strikes by USAF and Navy tactical aircraft, 129 B-52s in three waves (approximately four hours apart) from the 307th Strategic Wing at U-Tapao RTNAF and B-52Ds and B−52Gs of the 43d Strategic Wing and the 72 Strategic Wing (Provisional) both at Andersen AFB. The U-Tapao-based B-52Ds were able to carry more bombs and perform more sorties than the other units which operated less capable versions and had to fly much further to reach targets in North Vietnam.

In 11 days of concentrated bombing, B-52s had completed 729 sorties and dropped 13,640 tonnes (15,000 tons) of bombs. The North Vietnamese claimed that almost 1,400 civilians were killed. The campaign was expensive, 16 B-52s were lost and nine others suffered heavy damaged, with 33 aircrew killed or missing in action. On the night of 26 December a B-52 was hit by a SAM wounding its tail gunner and knocking out four engines, the aircraft limped back to U-Tapao where it crash-landed killing four crewmen with the tail gunner and co-pilot surviving the crash.

The Paris Peace Accords were signed on 27 January 1973, however, the B-52's war was not quite over, with Arc Light strikes on Laos continuing into April and on Cambodia into August. The 307th SW ended all combat operations on 14 August 1973.

On 23 March 1973 the USAF airlift control center at Tan Son Nhut Air Base moved to U-Tapao becoming the Pacific Transportation Management Agency, Thailand, responsible for all C-130 operations in Southeast Asia. U-Tapao based C-130s of the 374th Wing flew missions into Cambodia, South Vietnam, and a weekly flight to Hanoi in support of the International Commission of Control and Supervision until April 1975. The C-130s flew supply missions into Cambodia until May 1974 when these operations were taken over by BirdAir which operated under contract to the US Government. In addition Khmer Air Force C-123s also began flying supply missions from U-Tapao into bases in Cambodia.

1975 South Vietnamese collapse

ดูเพิ่ม: Operation Eagle Pull, Fall of Saigon, และ Operation Frequent Wind

On the afternoon of 12 April 1975, following the completion of Operation Eagle Pull, the evacuation of US nationals and allied Cambodians from Phnom Penh, an HMH-462 CH-53 carried Ambassador John Gunther Dean from ยูเอสเอส Okinawa to U-Tapao. On 13 April, the Eagle Pull evacuees were flown to U-Tapao on HMH-462 helicopters.

In the two years following the Paris Peace Accords, the People's Army of Vietnam (PAVN) underwent a massive rebuilding to recoup the losses suffered during their failed 1972 Easter Offensive. On 12 December 1974 the PAVN attacked Phuoc Long. The lack of any US response convinced the North Vietnamese leadership that the time was ripe to seize the South and they quickly launched their 1975 Spring Offensive overrunning many of the major cities and defensive positions in South Vietnam during March and April.

By early-April the South Vietnamese made their last stand at Xuân Lộc on their final defensive line before Saigon. Xuân Lộc fell on 20 April and South Vietnamese President Nguyễn Văn Thiệu resigned the following day, fleeing the country four days later.

An estimated 8,000 U.S. and third-country nationals needed to be evacuated from Saigon and the shrinking government-controlled region of South Vietnam, along with thousands of "at-risk" Vietnamese who had worked for the United States during the war. Evacuation by civil and military fixed-wing aircraft from Tan Son Nhat International Airport had been taking place since early-March and continued until 28 April when PAVN artillery fire rendered the runways unusable. At this time a helicopter evacuation, code-named Operation Frequent Wind was implemented. U-Tapao and other USAF facilities in Thailand supported the evacuation.

Republic of Vietnam Air Force (RVNAF) C-47s, C-119s and C-130s filled to capacity with men, women and children, began flying into U-Tapao on 28 April as command and control collapsed, with a total of 123 aircraft arriving at U-Tapao. After their arrival, the Vietnamese were sequestered in tents near the runway. The adjacent parking ramps and grassy areas were being filled to capacity with South Vietnamese helicopters and aircraft.

VC-47A 084 of Air America crashed on landing on a flight from Tan Son Nhut.

On 30 April the South Vietnamese government surrendered. The handful of RVNAF planes that had been performing last-ditch air strikes completed their missions and flew to U-Tapao.

The former RVNAF C-130s that had arrived in Thailand were flown out to Singapore, while 27 RVNAF A-37s, 25 F-5s, and 50 UH-1s at U-Tapao were loaded by helicopter and barge onto ยูเอสเอส Midway for transport to the US.

Mayagüez incident

บทความหลัก: Mayagüez incident

On 12 May 1975, less than two weeks after the fall of Saigon, a unit of the Cambodian Khmer Rouge Navy seized the American-flagged container ship SS Mayaguez, taking the crew hostage. A U-Tapao based US Navy P-3 Orion was one of the first aircraft sent to locate the Mayaguez. On 13 May, Seventh Air Force commander Lieutenant General John J. Burns and his staff developed a contingency plan for volunteers of the Nakhon Phanom Royal Thai Air Force Base 56th Security Police (SP) Squadron to be dropped onto the containers on the decks of the Mayaguez. The next morning, 75 SPs from the 56th boarded helicopters of 21st Special Operations Squadron to proceed to U-Tapao for staging. A CH-53 #68-10933 crashed, killing 18 SPs and the five-man flight crew. The hasty attempt to effect recovery of the vessel and her crew using only USAF resources was abandoned. U-Tapao then served as a staging point for U.S. Marines to deploy aboard the remaining CH-53s of the 21st SOS and HH-53s of the 40th Aerospace Rescue and Recovery Squadron and assault Koh Tang Island some 195 nautical miles from U-Tapao, where the Mayaguez crew was believed to be held.

At dawn on 15 May the assault on Koh Tang began. The Khmer Rouge put up a fierce defense, shooting down three CH-53 helicopters and damaging several others which limped back to U-Tapao. The Khmer Rouge pinned the Marines in their landing zones, where they relied on air and naval gunfire for their survival, they were eventually evacuated as darkness fell. Meanwhile, the abandoned Mayaguez was recovered by a boarding party from the ยูเอสเอส Harold E. Holt. The crew which had been taken to the Cambodian mainland two days earlier were released unharmed by the Khmer Rouge. Total US losses were 15 killed in action and three missing in action.

USAF withdrawal

On 14 October 1973 following the 1973 Thai popular uprising former Supreme Court Judge Sanya Dharmasakti, then chancellor and dean of the faculty of law at Thammasat University, was appointed prime minister by royal decree, replacing the succession of staunchly pro-American and anti-Communist military dictatorships that had ruled Thailand previously.

With the fall of both Cambodia and South Vietnam in the spring of 1975, the political climate between Washington and the government of PM Sanya soured. Immediately after the news broke of the use of Thai bases to support the Mayaguez rescue, the Thai government lodged a formal protest with the US and riots broke out outside the US Embassy in Bangkok. The Thai government wanted the US out of Thailand by the end of the year. The USAF implemented Palace Lightning, the plan to withdraw its aircraft and personnel from Thailand. The SAC units left in December 1975. The 3rd Aerospace Rescue and Recovery Group left on 31 January 1976, however the base remained under US control until it was formally returned to the Thai government on 13 June 1976.

USAF major units at U-Tapao

• 4258th Strategic Wing (1966–1970)
• 307th Strategic Wing (1970–1975)
• Young Tiger Tanker Force (1966–1975)
• Strategic Wing (Provisional), 310th (1972)
• Consolidated Aircraft Maintenance Wing (Provisional), 340th (1972)
• 99th Strategic Reconnaissance Squadron (1972–1976)
• Air Division (Provisional), 310th (1972)
• 11th USAF Hospital
• 635th Combat Support Group
• 1985th Communications Squadron
• 554th CES (Red Horse – Combat Engineers)

Current military use

For several years, beginning in 1981, U-Tapao has hosted parts of Cobra Gold, jointly involving US, Singaporean, and Thai armed forces, and designed to build ties between the nations and promote interoperability between their military components.

Thailand is an important element in The Pentagon's strategy of "forward positioning". Despite Thailand's neutrality on the 2003 invasion of Iraq, the Thai government allowed U-Tapao to be used by American warplanes flying into combat in Iraq, as it had earlier done during the war in Afghanistan. In addition, U-Tapao may be where Al Qaeda operative Abu Zubaydah was interrogated, according to some retired American intelligence officials.แม่แบบ:Primary source inline

A multinational force headquarters was established at U-Tapao to coordinate humanitarian aid for the Sumatran tsunami of 26 December 2004.

On 7 May 2008, in the aftermath of Cyclone Nargis, Thai C-130 transports were permitted to land at Yangon International Airport in Burma, carrying drinking water and construction material.

From 12 to 20 May, USAID and the U.S. Department of Defense (DOD) coordinated the delivery of nearly US$1.2 million of relief commodities to Yangon on 36 DOD C-130 flights, with supplies sufficient to provide assistance to more than 113,000 beneficiaries. The DOD efforts were under the direction of Joint Task Force Caring Response.

As of 26 June 2008, United States assistance directed by the USAID DART (Disaster Assistance Response Team) stationed in Thailand, had totaled US$41,169,769. Units involved were the 36th Airlift Squadron (36 AS) of the 374th Airlift Wing (374 AW) from Yokota Air Base, Japan, flying C-130H Hercules; and Marine Aerial Refueler Transport Squadron 152 (VMGR-152) from Marine Corps Air Station Futenma, Okinawa, Japan, flying the Lockheed Martin KC-130R and the newer KC-130J.

In 2012, a proposal for the United States National Aeronautics and Space Administration (NASA) to use U-Tapao to support weather research was rejected by the Thai government.

In 2015, a Politico article reported that the United States Government rented space at U Tapao from a private contractor for use as a "major logistics hub for the Iraq and Afghanistan wars." Because the lease was technically with a private contractor, this allowed "U.S. and Thai officials to insist there's no U.S. 'base' and no inter-governmental basing agreement."

หน่วยในฐาน

สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา เป็นฐานบินหลักของกองทัพเรือไทย ฝูงบินประจำการประกอบด้วย

กองทัพเรือไทย

กองบิน 1

• ฝูงบิน 101 – Dornier 228-212 (seven aircraft)
• ฝูงบิน 102 – Lockheed P-3T/UP-3T (three aircraft) and Fokker F-27-200ME aircraft (a total of three, at least one of which is in store)
• ฝูงบิน 103 – Cessna 337 H-SP (10 aircraft, some may be stored)

กองบิน 2

• ฝูงบิน 201 – Canadair CL-215 (one aircraft), GAF Nomad N-24A (three aircraft, a fourth aircraft is in store) and Fokker F-27-400M (two aircraft)
• ฝูงบิน 202 – Bell 212 helicopters (approximately six)
• ฝูงบิน 203 – Bell 214SP helicopters (recently grounded after a fatal crash killing nine crew members on 23 March 2007), Sikorsky S-76B (six helicopters) and Super Lynx Mk.110 (two helicopters)
• ฝูงบิน 302 – Sikorsky S-70B Seahawk anti-submarine helicopters (six in service)

ฝูงบินเปล่า

• ฝูงบิน 104 – เคยประจำการ A-7E 14 ลำ and 4 TA-7C Corsair strike aircraft
• ฝูงบิน 301 – เคยประจำการ AV-8S และ TAV-8S (two aircraft)

กองทัพอากาศไทย

กองบิน 1

• ฝูงบิน 106 –

ดูเพิ่ม

• กองทัพอากาศสหรัฐในประเทศไทย
• ทัพอากาศแปซิฟิก
• หน่วยบัญชาการทางอากาศยุทธศาสตร์
• ทัพอากาศที่ 8

บรรณานุกรม

• Endicott, Judy G. (1999) Active Air Force wings as of 1 October 1995; USAF active flying, space, and missile squadrons as of 1 October 1995. Maxwell AFB, Alabama: Office of Air Force History. CD-ROM.
• Glasser, Jeffrey D. (1998). The Secret Vietnam War: The United States Air Force in Thailand, 1961–1975. McFarland & Company. ISBN 0-7864-0084-6.
• Martin, Patrick (1994). Tail Code: The Complete History of USAF Tactical Aircraft Tail Code Markings. Schiffer Military Aviation History. ISBN 0-88740-513-4.
• USAAS-USAAC-USAAF-USAF Aircraft Serial Numbers—1908 to present
• The Royal Thai Air Force (English Pages)
• Royal Thai Air Force – Overview

แหล่งข้อมูลอื่น

• Utapao Royal Thai Airbase mid-summer 1971 unit history
• U-Tapao Royal Thai Navy Airfield history
• 635 Supply Chain Operations Wing fact sheet — successor to 635 Combat Support Group
• U-Tapao – history, photos, maps, etc.
• YouTube.com – video – U-Tapao 1969
• YouTube.com – video – U-Tapao Buff Launch – (early 1970s)
• ภาพยนตร์สั้น STAFF FILM REPORT 66-17A (1966) สามารถดาวน์โหลดได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์