ซีเอเอซีแอร์ไลน์

ซีเอเอซีแอร์ไลน์
中国民航
CAAC Airlines
ก่อตั้ง	1952 (ในฐานะ "บริษัทการบินประชาชนจีน"); 1953 (ในฐานะ "ซีเอเอซีแอร์ไลน์")
เลิกดำเนินงาน	1988 (แยกออกเป็นหกสายการบิน)
ท่าหลัก	ท่าอากาศยานนานาชาติกรุงปักกิ่ง; ท่าอากาศยานนานาชาติช่างไห่หงเฉียว; ท่าอากาศยานนานาชาติกว่างโจวไป๋-ยฺหวินเดิม; ท่าอากาศยานนานาชาติเฉิงตูชวงหลิว; ท่าอากาศยานนานาชาติซีอานซี-กวัน; ท่าอากาศยานนานาชาติเฉิ่นหยางเถาเซียน;
จุดหมาย	85 เมืองใน 25 ประเทศ (1987)
บริษัทแม่	สำนักงานการบินพลเรือนแห่งประเทศจีน
สำนักงานใหญ่	ปักกิ่ง ประเทศจีน
บุคลากรหลัก	Director of the General Office

ซีเอเอซีแอร์ไลน์ (จีน: 中国民航; พินอิน: Zhōngguó mínháng; อังกฤษ: CAAC Airlines) เป็นสายการบินสัญชาติจีนในอดีต มีฐานะเป็นสายการบินในสังกัดของสำนักงานการบินพลเรือนแห่งประเทศจีน (ซีเอเอซี) และสายการบินพาณิชย์เพียงสายการบินเดียวในประเทศจีนในขณะนั้น ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1952 โดยใช้ชื่อ "บริษัทการบินประชาชนจีน" (จีน: 中國人民航空公司; พินอิน: Zhōngguó rénmín hángkōnggōngsī; อังกฤษ: People's Aviation Company of China) และถูกผนวกรวมกับซีเอเอซีเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน ค.ศ. 1953 ซีเอเอซีแอร์ไลน์ปิดตัวและแยกออกเป็นหกสายการบินใน ค.ศ. 1988 แยกตามภูมิภาคที่ตั้ง ซึ่งต่อมาสายการบินดังกล่าวได้ควบรวมกิจการจนเหลือเพียงสามสายการบินหลักได้แก่แอร์ไชนา (ปักกิ่ง) ไชนาเซาเทิร์นแอร์ไลน์ (กว่างโจว) และไชนาอีสเทิร์นแอร์ไลน์ (เซี่ยงไฮ้)

ซีเอเอซีเริ่มดำเนินเส้นทางบินระหว่างประเทศเป็นครั้งแรกใน ค.ศ. 1962 โดยเริ่มจากกลุ่มประเทศคอมมิวนิสต์ได้แก่สหภาพโซเวียต มองโกเลีย เกาหลีเหนือ ลาว พม่า บังกลาเทศ เวียดนามเหนือ และกัมพูชา^[1] และขยายไปยังสหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย และประเทศอื่น ๆ ในทวีปยุโรปและภูมิภาคตะวันออกกลาง ในช่วงกลางทศวรรษ 1980 โดยใช้เครื่องบินโบอิงเป็นหลัก ในขณะที่เส้นทางบินไปยังยุโรปตะวันออกจะใช้เครื่องบินที่ผลิตในสหภาพโซเวียต^[2]

เครื่องบินของซีเอเอซีจะมีลำตัวสีขาว มีธงชาติจีนประดับส่วนหาง มีแถบสีน้ำเงินสองแถบขนาบแต่ละข้าง และประดับด้วยตราสัญลักษณ์ของซีเอเอซีและลายมือพู่กันจีนของอดีตประธานคณะมนตรีรัฐกิจ โจว เอินไหล^[3]