ข้ามไปเนื้อหา

ชาวปาเลสไตน์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ชาวปาเลสไตน์
الفلسطينيون‎
ประชากรทั้งหมด
14.3 ล้านคน[1]
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
 รัฐปาเลสไตน์
5,350,000[1]
 – เวสต์แบงก์3,190,000[1] (ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ 809,738 คนใน ค.ศ. 2017)[2][3][4]
 – ฉนวนกาซา2,170,000 (ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ 1,386,455 คนใน ค.ศ. 2018)[1][5][2][3]
 จอร์แดน2,175,491 (2017, registered refugees only)[2]–3,240,000 (2009)[6]
 อิสราเอล2,037,000 [7]
 ซีเรีย568,530 (2021, เฉพาะผู้ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ)[2]
 ชิลี500,000[8]
 ซาอุดีอาระเบีย400,000[9]
 กาตาร์295,000[9]
 สหรัฐ255,000[10]
 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์200,000[11]
 เลบานอน174,000 (2017 census)[12]–458,369 (2016, ผู้ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ)[2]
 ฮอนดูรัส27,000–200,000[9][13]
 เยอรมนี100,000[14]
 คูเวต80,000[15]
 อียิปต์70,000[9]
 เอลซัลวาดอร์70,000[16]
 บราซิล59,000[17]
 ลิเบีย59,000[9]
 อิรัก57,000[18]
 แคนาดา50,975[19]
 เยเมน29,000[9]
 สหราชอาณาจักร20,000[20]
 เปรู15,000[ต้องการอ้างอิง]
 เม็กซิโก13,000[9]
 โคลอมเบีย12,000[9]
 เนเธอร์แลนด์9,000–15,000[21]
 ออสเตรเลีย7,000 (est.)[22][23]
 สวีเดน7,000[24]
 แอลจีเรีย4,030[25]
ภาษา
ในปาเลสไตน์และอิสราเอล:
อาหรับ, ฮีบรู, อังกฤษ
พลัดถิ่น:
วิธภาษาอาหรับท้องถิ่น และภาษาในประเทศหลักของชาวปาเลสไตน์พลัดถิ่น
ศาสนา
ส่วนใหญ่:
อิสลามนิกายซุนนี
ส่วนน้อย:
คริสต์, อิสลามไม่อิงนิกาย, ดรูซ, สะมาริตัน,[26][27] อิสลามนิกายชีอะฮ์[28]
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
ชาวอาหรับอื่น ๆ และผู้พูดภาษาเซมิติกอื่น ๆ (ชาวยิวและชาวสะมาริตัน, ชาวอัสซีเรีย, แอราเมอัน, ฯลฯ)[29]

ชาวฟิลัสฏีน (อาหรับ: الفلسطينيون, al-Filasṭīniyyūn; ฮีบรู: פָלַסְטִינִים, Fālasṭīnīm) หรือ ชาวปาเลสไตน์ (الشعب الفلسطيني, ash-sha‘b al-Filasṭīnī) มีอีกชื่อว่า ชาวอาหรับปาเลสไตน์ (الفلسطينيين العرب, al-Filasṭīniyyīn al-ʿArab) เป็นกลุ่มชาติพันธุ์[30][31][32][33][34][35][36]ที่สืบเชื้อสายมาจากผู้คนที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคปาเลสไตน์เป็นเวลามากกว่าสหัสวรรษ และปัจจุบันมีวัฒนธรรมและภาษาเป็นอาหรับ[37][38][39][40][41][42][43][44]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 ’Palestinian Central Bureau of Statistics (PCBS) Presents the Conditions of Palestinian Populations on the Occasion of the International Population Day, 11/07/2022,’ Palestinian Central Bureau of Statistics (PCBS) 07/07/2022
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 "Where We Work UNRWA". UNRWA.
  3. ↑ 3.0 3.1 'PCBS reports Palestinian population growth to 4.81 million,' เก็บถาวร 2016-07-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Ma'an News Agency 11 July 2016.
  4. ↑ 'The World Fact Book CIA July 2015.
  5. ↑ 'PCBS: The Palestinians at the end of 2015,' เก็บถาวร 2023-05-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน 30 December 2015
  6. ↑ "Palestinian Central Bureau of Statistics (PCBS) Press Release" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-10-10. สืบค้นเมื่อ 2023-04-04.
  7. ↑ ‘Israel’s population approaches 9.7 million as 2022 comes to an end,’ Times of Israel 10 December 2022
  8. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ laventana1
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 9.5 9.6 9.7 "The Arab, Palestinian people group is reported in 25 countries". Joshua Project. สืบค้นเมื่อ 26 June 2016.
  10. ↑ "U.S. Census website". United States Census Bureau. สืบค้นเมื่อ 22 April 2009.
  11. ↑ "Palestinians Living in UAE Uncertain Over Peace Deal With Israel". The Media Line. 16 August 2020.
  12. ↑ "Lebanon conducts first-ever census of Palestinian refugees". 21 December 2017.
  13. ↑ Jorge Alberto Amaya, Los Árabes y Palestinos en Honduras: su establecimiento e impacto en la sociedad hondureña contemporánea:1900–2009 เก็บถาวร 18 สิงหาคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน 23 July 2015.'En suma, los árabes y palestinos, arribados al país a finales del siglo XIX, dominan hoy en día la economía del país, y cada vez están emergiendo como actores importantes de la clase política hondureña y forman, después de Chile, la mayor concentración de descendientes de palestinos en América Latina, con entre 150,000 y 200,000 personas.'
  14. ↑ "Inside Berlin's famous Palestinian neighbourhood". Middle East Eye.
  15. ↑ "Palestinians Open Kuwaiti Embassy". Al Monitor. 23 May 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 May 2013. สืบค้นเมื่อ 23 May 2013.
  16. ↑ "El Salvador's Palestinian connection".
  17. ↑ "test0.com". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 March 2009.
  18. ↑ "Factsheet: Palestinian Refugees in Iraq". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 July 2009. สืบค้นเมื่อ 16 June 2009.
  19. ↑ "Ethnic Origin (247), Single and Multiple Ethnic Origin Responses (3) and Sex (3) for the Population of Canada, Provinces, Territories, Census Metropolitan Areas and Census Agg." 2.statcan.ca. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 July 2020. สืบค้นเมื่อ 22 April 2009.
  20. ↑ "The Palestinian Diaspora in Europe". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 August 2013. สืบค้นเมื่อ 22 June 2011.
  21. ↑ "Did you know that ... Palestinians in the Netherlands – Palestine Link". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 November 2018. สืบค้นเมื่อ 4 November 2018.
  22. ↑ "Handing on the key" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2 November 2012. สืบค้นเมื่อ 21 May 2011.
  23. ↑ "Australians' Ancestries" (PDF).
  24. ↑ Miguel Benito. "Palestinier". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2013.
  25. ↑ "2013 UNHCR country operations profile – Algeria". United Nations High Commissioner for Refugees. 2013. สืบค้นเมื่อ 22 December 2013.
  26. ↑ Mor, M., Reiterer, F. V., & Winkler, W. (2010). Samaritans: Past and present: Current studies. Berlin: De Gruyter. p. 217.
  27. ↑ Miller, Elhanan (26 April 2013). "Clinging to ancient traditions, the last Samaritans keep the faith". The Times of Israel. สืบค้นเมื่อ 16 February 2016.
  28. ↑ Chapter 1: Religious Affiliation retrieved 4 September 2013
  29. ↑ Cruciani, F; และคณะ (2007). "Tracing Past Human Male Movements in Northern/Eastern Africa and Western Eurasia: New Clues from Y-Chromosomal Haplogroups E-M78 and J-M12". Molecular Biology and Evolution. 24 (6): 1300–1311. doi:10.1093/molbev/msm049. PMID 17351267. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2012.
  30. ↑ Wittes, Tamara Cofman. 2005. How Israelis and Palestinians Negotiate: A Cross-cultural Analysis. US Institute of Peace Press. p. 5.
  31. ↑ Jabareen, Hassan. 2002. "The Future of Arab Citizenship in Israel:Jewish-Zionist Time in as Place with No Palestinian memory." In Challenging Ethnic Citizenship: German and Israeli Perspectives on Immigration, edited by D. Levy and Y. Weiss. Berghahn Books. p. 214.
  32. ↑ Hussain, Mir Zohair, and Stephan Shumock. 2006. "Ethnonationalism: A Concise Overview." In Perspectives on Contemporary Ethnic Conflict: Primal Violence Or the Politics of Conviction, edited by S. C. Saha. Lexington Books. pp. 269ff, 284: "The Palestinians...are an ethnic minority in their country of residence."
  33. ↑ Nasser, Riad. 2013. Palestinian Identity in Jordan and Israel: The Necessary “Others” in the Making of a Nation. Routledge: "What is noteworthy here is the use of a general category ‘Arabs,’ instead of a more specific one of 'Palestinians.' By turning to a general category, the particularity of Palestinians, among other ethnic and national groups, is erased and in its place Jordanian identity is implanted."
  34. ↑ Haklai, Oded. 2011. Palestinian Ethnonationalism in Israel. University of Pennsylvania Press. pp. 112–45.
  35. ↑ Abu-Rayya, Hisham Motkal; Abu-Rayya, Maram Hussien (2009). "Acculturation, religious identity, and psychological well-being among Palestinians in Israel". International Journal of Intercultural Relations. 33 (4): 325–331. doi:10.1016/j.ijintrel.2009.05.006.
  36. ↑ Moilanen-Miller, Heather. "The Construction of Identity through Tradition: Palestinians in the Detroit Metro Area". International Journal of Interdisciplinary Social Science: 143–150. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 October 2017. สืบค้นเมื่อ 2 December 2015.
  37. ↑ Wilmer, Franke (2021-01-15). Breaking Cycles of Violence in Israel and Palestine: Empathy and Peacemaking in the Middle East (ภาษาอังกฤษ). Rowman & Littlefield. p. 14. ISBN 978-1-7936-2352-2. People know who they are, where they live, and where their families have lived for centuries or millennia
  38. ↑ Dowty, Alan (2008). Israel/Palestine. London, UK: Polity. p. 221. ISBN 978-0-7456-4243-7. Palestinians are the descendants of all the indigenous peoples who lived in Palestine over the centuries; since the seventh century, they have been predominantly Muslim in religion and almost completely Arab in language and culture.
  39. ↑ Abu-Libdeh, Bassam, Peter D. Turnpenny, and Ahmed Teebi. 2012. "Genetic Disease in Palestine and Palestinians." Pp. 700–11 in Genomics and Health in the Developing World, edited by D. Kumar. Oxford University Press. p. 700: "Palestinians are an indigenous people who either live in, or originate from, historical Palestine.... Although the Muslims guaranteed security and allowed religious freedom to all inhabitants of the region, the majority converted to Islam and adopted Arab culture."
  40. ↑ Khalidi, Rashid Ismail, et al. [1999] 2020. "Palestine § From the Arab Conquest to 1900." Encyclopædia Britannica. "The process of Arabization and Islamization was gaining momentum there. It was one of the mainstays of Umayyad power and was important in their struggle against both Iraq and the Arabian Peninsula.... Conversions arising from convenience as well as conviction then increased. These conversions to Islam, together with a steady tribal inflow from the desert, changed the religious character of Palestine's inhabitants. The predominantly Christian population gradually became predominantly Muslim and Arabic-speaking. At the same time, during the early years of Muslim control of the city, a small permanent Jewish population returned to Jerusalem after a 500-year absence."
  41. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ palestineeb
  42. ↑ Bernard Lewis (1999). Semites and Anti-Semites, An Inquiry into Conflict and Prejudice. W.W. Norton and Company. p. 169. ISBN 978-0-393-31839-5.
  43. ↑ Prior, Michael. 1999. Zionism and the State of Israel: A Moral Inquiry. Psychology Press. p. 201: "While population transfers were effected in the Assyrian, Babylonian and Persian periods, most of the indigenous population remained in place. Moreover, after Jerusalem was destroyed in AD 70 the population by and large remained in situ, and did so again after Bar Kochba's revolt in AD 135. When the vast majority of the population became Christian during the Byzantine period, no vast number were driven out, and similarly in the seventh century, when the vast majority became Muslim, few were driven from the land. Palestine has been multi-cultural and multi ethnic from the beginning, as one can read between the lines even in the biblical narrative. Many Palestinian Jews became Christians, and in turn Muslims. Ironically, many of the forebears of Palestinian Arab refugees may well have been Jewish."
  44. ↑ Parkes, James. [1949] 1970. Whose Land? A History of the Peoples of Palestine (rev. ed.) Penguin. pp. 209–10: "the word 'Arab' needs to be used with care. It is applicable to the Bedouin and to a section of the urban and effendi classes; it is inappropriate as a description of the rural mass of the population, the fellaheen. The whole population spoke Arabic, usually corrupted by dialects bearing traces of words of other origin, but it was only the Bedouin who habitually thought of themselves as Arabs. Western travelers from the sixteenth century onwards make the same distinction, and the word 'Arab' almost always refers to them exclusively.... Gradually it was realized that there remained a substantial stratum of the pre-Israelite peasantry, and that the oldest element among the peasants were not 'Arabs' in the sense of having entered the country with or after the conquerors of the seventh century, had been there already when the Arabs came."

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ชาวปาเลสไตน์
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ชาวปาเลสไตน์&oldid=11873903"