ชาลส์ ซาวาริน

ชาลส์ แอนเจโล ซาวาริน
ซาวารินในปี พ.ศ. 2557
ประธานาธิบดีดอมินีกา
ดำรงตำแหน่ง 2 ตุลาคม พ.ศ. 2556 – 2 ตุลาคม พ.ศ. 2566
นายกรัฐมนตรี	รูสเวลต์ สเกอร์ริต
ก่อนหน้า	เอเลียด วิลเลียมส์
ถัดไป	ซิลวานี เบอร์ตัน
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	2 ตุลาคม พ.ศ. 2486 พอร์ตสมัธ, หมู่เกาะบริติชลีเวิร์ด
พรรคการเมือง	พรรคแรงงาน ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2551 พรรคเสรีภาพดอมินีกา ก่อนปี พ.ศ. 2551
คู่สมรส	คลารา โจเซฟิน ซาวาริน
ศิษย์เก่า	วิทยาลัยรัสกิน

ชาลส์ แอนเจโล ซาวาริน (อังกฤษ: Charles Angelo Savarin; เกิด 2 ตุลาคม พ.ศ. 2486) เป็นนักการเมืองชาวดอมินีกา ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นประธานาธิบดีดอมินีกา ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2556 ถึง พ.ศ. 2566 เขาเป็นสมาชิกของพรรคแรงงานดอมินีกา และช่วงเวลาหนึ่งเคยดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงต่าง ๆ ดังนี้ กระทรวงความปลอดภัย กระทรวงการตรวจคนเข้าเมือง กระทรวงแรงงาน และกระทรวงบริการสาธารณะ

ชีวิตทางการเมือง

หลังจากการสิ้นสุดของรัฐบาลแพทริก จอห์น (ซึ่งซาวารินมีบทบาทสำคัญ) ซาวารินได้รับแต่งตั้งให้เป็นประธานคณะกรรมการเพื่อความอยู่รอดแห่งชาติ (ซีเอ็นเอส) ได้รับมอบหมายให้ดูแลการเปลี่ยนผ่านไปสู่รัฐบาลชั่วคราว

ซาวารินเคยลงแข่งขันการเลือกตั้งทั่วไปปี พ.ศ. 2523 ในสังกัดพรรคเสรีภาพดอมินีกา (ดีเอฟพี) โดยแพ้ไมค์ ดักลาสด้วยคะแนน 531 คะแนน ส่วนซาวารินได้ไป 405 คะแนน

ในปี พ.ศ. 2526 ซาวารินได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีที่ไม่มีอยู่ในสังกัดสำนักนายกรัฐมนตรี โดยมีหน้าที่รับผิดชอบพิเศษด้านการค้า อุตสาหกรรม และการท่องเที่ยว

ในปี พ.ศ. 2529 ซาวารินได้รับแต่งตั้งให้เป็นเอกอัครราชทูต หรือผู้แทนถาวรประจำสหภาพยุโรป นอกจากนี้เขายังดำรงตำแหน่งเป็นโฆษกเอกอัครราชทูตประจำแอฟริกา, แคริบเบียน และแปซิฟิก และสิ้นสุดลงในปี พ.ศ. 2536 เนื่องจากเขากลับไปโดมินิกาเพื่อรับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปของ บริษัท พัฒนาแห่งชาติ (เอ็นดีซี)

ต่อมาเมื่อ นางยูจีเนีย ชาลส์ ตัดสินใจลาออกจากการเมือง ซาวารินจึงทำการลงสมัครเข้าแข่งขันในตำแหน่งผู้นำพรรคของ พรรคเสรีภาพดอมินีกา โดยแพ้ให้กับ ไบรอัน อัลเลน อย่างไรก็ตาม เขาเข้ามาแทนที่ นางยูจีเนีย ในฐานะผู้ลงสมัครของพรรคในเขตเลือกตั้งกลางของโรโซ ซาวารินได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งด้วยคะแนนเสียง 1,013 เสียงต่อ 759 ของนอร์ริส พรีโว เมื่อไบรอัน อัลเลนลาออกจากตำแหน่งผู้นำพรรค ดีเอฟพี และผู้นำฝ่ายค้านในปี พ.ศ. 2539 ซาวารินก็ทำการลงสมัครแข่งขันเป็นผู้นำพรรคอีกครั้ง โดยเมื่อวันที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2539 ซาวารินได้รับคะแนนเสียง 86 จาก 107 เสียงในสภาสามัญของพรรค เขาจึงได้ดำรงตำแหน่งผู้นำพรรค ดีเอฟพี จนถึงปี พ.ศ. 2550 เขาจึงลาออกเนื่องจากถูกวิพากษ์วิจารณ์ในความเป็นผู้นำ

ในช่วงเทอมแรกของเขาในฐานะ ส.ส. ซาวารินจากส่วนกลางของโรโซสนับสนุนให้เกิด "โอกาสทางการศึกษาที่เท่าเทียมกัน" สำหรับเด็กในพื้นที่ลุ่มน้ำโรโซ เขาได้รับเลือกเป็น ส.ส. อีกครั้งในโรโซจากการเลือกตั้งทั่วไปปี พ.ศ. 2543 ด้วยคะแนนความนิยมที่ลดลงมาก ซาวารินจึงตกลงเข้าร่วมกับพรรคแรงงานดอมินีกาที่นำโดยรูซี ดักลาส เขาได้รับแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการท่องเที่ยว หลังจากดักลาสเสียชีวิตในอีกแปดเดือนต่อมา ปิแอร์ ชาลส์ก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นนายกรัฐมนตรี เขาได้แต่งตั้งซาวารินให้เป็น รัฐมนตรีกระทรวงการพัฒนาองค์กร และ รัฐมนตรีกระทรวงบริการสาธารณะ ให้กับพอร์ตโฟลิโอของ ซาวาริน

ซาวารินเป็นหนึ่งในผู้นำร่วมของรัฐบาลปิแอร์ ชาลส์ที่มีส่วนเกี่ยวข้องมากที่สุด ซึ่งมักจะทำหน้าที่แทนชาลส์ในช่วงที่อยู่ต่างประเทศ เขายังเป็นประธานคณะอนุกรรมาธิการด้านเศรษฐกิจของคณะรัฐมนตรีอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้เขาอยู่ในแถวหน้าของการหารือ และการเจรจากับกองทุนการเงินระหว่างประเทศและหน่วยงานผู้บริจาคอื่น ๆ ซาวารินยังเป็นหนึ่งในวิทยากรหลักในการประชุม ณ ทำเนียบรัฐบาลเพื่อแจ้งให้สาธารณชนทราบเกี่ยวกับปัญหาร้ายแรงทางเศรษฐกิจที่โดมินิกากำลังเผชิญอยู่ ในปี พ.ศ 2546 ขณะที่รักษาการนายกรัฐมนตรีซาวารินได้ประกาศแผนของบริษัทต่างชาติที่จะสร้างโรงกลั่นน้ำมันมูลค่า 1 พันล้านดอลลาร์ในปราสาทบรูซ ดอมินีกา อย่างไรก็ตามความพยายามของสื่อที่จะติดต่อบริษัทไม่ประสบผลสำเร็จ และแผนไม่ดำเนินต่อไป

หลังจากปิแอร์ ชาลส์ถึงแก่อนิจกรรมเมื่อวันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2547 ซาวารินยังคงเป็นรัฐมนตรีกระทรวงการท่องเที่ยวจากการแต่งตั้งของรูสเวลต์ สเกอร์ริตซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีในขณะนั้น ต่อมาคะแนนนิยมของพรรคเสรีภาพลดลงอย่างต่อเนื่องและไม่ได้ที่นั่งในการเลือกตั้งทั่วไปในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2548 อย่างไรก็ตาม ซาวารินได้รับรางวัลสำหรับความภักดีต่อพันธมิตร และได้รับการเสนอชื่อให้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ กระทรวงการค้า และกระทรวงแรงงาน ในการปรับคณะรัฐมนตรีในปี พ.ศ. 2551 ซาวารินได้รับแต่งตั้งให้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงสาธารณูปโภค กระทรวงท่าเรือ และกระทรวงบริการสาธารณะ

ซาวารินเข้าร่วมพรรคแรงงาน และมีส่วนสำคัญในการหาเสียงสาธารณะสำหรับการเลือกตั้งทั่วไปปี พ.ศ. 2552 เขาร่วมพูดปราศรัยบนเวทีในการแสดงตอนกลางคืนยอดนิยมร่วมกับทนายความ แอนโธนี แอสตาฟาน และ เอ็ดดี้ แลมเบิร์ต ผู้แข็งแกร่งจากดีแอลพี ซาวารินเป็นที่รู้จักจากทักษะการพูดปราศรัยบนเวทีจึงกลายเป็นบุคคลสำคัญในเวทีการเมือง ดีแอลพี เช่นกัน

นักสหภาพแรงงาน

เขาดำรงตำแหน่งเลขาธิการสมาคมข้าราชการพลเรือน (ซีเอสเอ) เป็นเวลาเกือบสองทศวรรษ และเกือบได้จัดตั้งคณะบริการสาธารณะด้วยตัวคนเดียวให้เป็นสหภาพแรงงานที่ทรงอิทธิพลที่สุดในโดมินิกา ระหว่างการประท้วงเพื่อบริการสาธารณะเกี่ยวกับการตัดเงินเดือน 5% ในปี พ.ศ. 2546 ซาวารินเป็นแนวหน้าในการปกป้องการกระทำของรัฐบาล สิ่งนี้ซ้ำเติมความเป็นผู้นำของซาวาริน โดยเลขาธิการทั่วไป โทมัส เลตัง ขู่ว่าจะเพิกถอนการเป็นสมาชิกตลอดชีพของ ซาวาริน ในสหภาพ

ซาวารินเป็นที่รู้จักทั่วประเทศจากการนัดหยุดงานของ ซีเอสเอ สองครั้ง ครั้งที่หนึ่งการนัดหยุดงานเพื่อบริการสาธารณะในปี พ.ศ. 2516 เกี่ยวกับการย้ายนักวิทยุกระจายเสียง แดเนียล "ปาป้าดี" เคาเดเรียน และการนัดหยุดงานทั่วไปของ ซีเอสเอ ในเดือนกันยายนถึงตุลาคม พ.ศ. 2520 ที่ทำให้เกาะแห่งนี้แทบพิการ ซาวารินเติบโตขึ้นและเป็นผู้นำสหภาพแรงงานที่โดดเด่นที่สุดบนเกาะ แนวทางของ ซีเอสเอ คือชนชั้นกลางไม่ใช่ชนชั้นแรงงาน แม้ว่าสมาชิกจะมาจากชนชั้นแรงงานดอมินีกาที่เคยได้รับสิทธิ ซึ่งได้รับอำนาจทางเศรษฐกิจและสังคมจากการปฏิรูปพรรคแรงงานก่อนหน้านี้ แต่ผู้นำ ซีเอสเอ ส่วนใหญ่ก็เห็นอกเห็นใจต่อ พรรคเสรีภาพ แท้จริงแล้ว ซีเอสเอ และสหภาพแรงงานท้องถิ่นอื่น ๆ ได้ดำเนินตามแนวทางธุรกิจที่สนับสนุนและปรัชญาการล่าอาณานิคมแบบใหม่ของ เอเอฟแอล-ซีไอโอ ของสหรัฐฯ ซึ่งดำเนินนโยบายต่อต้านฝ่ายซ้ายอย่างรุนแรงในละตินอเมริกา

ประธานาธิบดี

ซาวารินดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีดอมินีกาตามพิธีการตั้งแต่ปี พ.ศ. 2556 ประธานาธิบดีซาวารินได้รับเลือกอีกครั้งในปี พ.ศ. 2561 เพื่อดำรงตำแหน่งใหม่เป็นเวลา 5 ปี

เกียรตินิยม

เกียรตินิยมจากต่างประเทศ

• พระราชวงศ์ซิซิลีสองพระองค์: อัศวินแกรนด์ครอสแห่งบุญของ เครื่องอิสริยาภรณ์คอนสแตนตินอันศักดิ์สิทธิ์ของทหารแห่งเซนต์จอร์จ (5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557)

อ้างอิง

• Un.org
• Da-academy