แม่น้ำหวงผู่

	แม่น้ำหวงผู่
อักษรจีนตัวย่อ	黄浦江
อักษรจีนตัวเต็ม	黃浦江
ไปรษณีย์	Whangpoo River
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Huángpǔ Jiāng
เวด-ไจลส์	Huang-p'u Chiang
ภาษาอู๋
อักษรโรมันภาษาเซี่ยงไฮ้	Waonphu Gaan

แม่น้ำหวงผู่; 黃浦江; แม่น้ำผู่ (浦江); แม่น้ำชุนเชิน (春申江); แม่น้ำเชิน (申江)
	ภาพมุมสูง แม่น้ำหวงผู่ไหลผ่านกลางเมืองเซี่ยงไฮ้ (กลางภาพ ย่านการเงินลู่เจียจุ่ย)
ชื่อท้องถิ่น	黄浦江 (จีน)
ที่ตั้ง
ประเทศ	จีน
นครปกครองโดยตรง	เซี่ยงไฮ้
ลักษณะทางกายภาพ
ต้นน้ำ	ทะเลสาบเตี้ยนชาน
• ตำแหน่ง	ชิงผู่, เซี่ยงไฮ้, ประเทศจีน
ปากน้ำ	แม่น้ำแยงซี
• ตำแหน่ง	เป่าชาน, เซี่ยงไฮ้, ประเทศจีน
ความยาว	113 กม.
อัตราการไหล
• เฉลี่ย	180 m3/s (6,400 cu ft/s)
ลุ่มน้ำ
ลำน้ำสาขา
• ซ้าย	แม่น้ำซูโจว

แม่น้ำหวงผู่ (จีนตัวย่อ: 黄浦江; จีนตัวเต็ม: 黃浦江; พินอิน: huáng pǔjiāng; pronunciation^ⓘ; อังกฤษ: Huangpu River; ชื่อย่อ หวงผู่ หรือ แม่น้ำผู่) เป็นแม่น้ำที่มนุษย์สร้างขึ้นยาว 113 กิโลเมตร (70 ไมล์) ไหลไปทางเหนือผ่านใจกลางเซี่ยงไฮ้ เดิมชื่อ แม่น้ำหวงเซียผู่ (黄歇浦) หรือแม่น้ำชุนเชิน (春申江) ตามชื่อขุนนางชุนเชิน หนึ่งในสี่ขุนนาง ยุครณรัฐ ซึ่งเป็นผู้ดำริให้ถูกขุดครั้งแรก แม่น้ำหวงผู่นับเป็นสาขาสุดท้ายที่สำคัญของแม่น้ำแยงซีก่อนที่จะไหลลงสู่ทะเลจีนตะวันออก แม่น้ำหวงผู่แบ่งเมืองเซี่ยงไฮ้ออกเป็นสองฝาก คือ ผู่ซี ฝั่งตะวันตกเป็นที่ตั้งของศูนย์กลางเมืองเดิมและไว่ทาน (เดอะบันด์) และผู่ตง ฝั่งตะวันออกเป็นที่ตั้งย่านการเงินลู่เจียจุ่ยที่มีชื่อเสียงระดับโลก^[2]^[3]

ภูมิศาสตร์

แม่น้ำหวงผู่เป็นแม่น้ำสายสำคัญของเซี่ยงไฮ้ ยาวประมาณ 113 กิโลเมตร^[2] กว้าง 300-700 เมตร ไม่มีน้ำแข็งตลอดปี กว้างเฉลี่ย 400 เมตร (1,312 ฟุต) ลึกเฉลี่ย 9-10 เมตร (30 ฟุต)^[2] จุดที่ลึกที่สุดคือประมาณ 17 เมตร แบ่งเมืองออกเป็นสองฝาก คือ ผู่ซี (浦西 แปลตามตัว "ฝั่งตะวันตกของหวงผู่") ศูนย์กลางเมืองเดิม และผู่ตง (浦东; "ฝั่งตะวันออกของหวงผู่")

เริ่มต้นจากทะเลสาบเตี้ยนชาน (淀山湖) ในเมืองจูเจียเจ่า เขตชิงผู่ของเซี่ยงไฮ้ และไหลลงสู่แม่น้ำแยงซีที่ปากน้ำอู๋ซง แม่น้ำหวงผู่เป็นแม่น้ำสาขาสายสุดท้ายของแม่น้ำแยงซีก่อนลงสู่ทะเล ต้นน้ำของแม่น้ำหวงผู่ได้รับจากทะเลสาบไท่ เพื่อระบายน้ำสู่ทะเลจีนตะวันออก ปัจจุบันแม่น้ำหวงผู่เป็นช่องทางหลักของน้ำร้อยละ 78 ที่ระบายน้ำออกจากทะเลสาบไท่ แม่น้ำสาขาย่อยของหวงผู่ ได้แก่ แม่น้ำอู๋ซง (แม่น้ำซูโจว), แม่น้ำเวินเจ้าปัง, แม่น้ำชฺวันหยาง, แม่น้ำเตี้ยนผู่, แม่น้ำต้าจื้อ, ทางน้ำเสียถาง, ทางน้ำหยวนเซี่ย และทางน้ำต้าเม่ากั่ง

แม่น้ำหวงผู่เคยเป็นทางน้ำหลักของอุตสาหกรรมการเดินเรือของเซี่ยงไฮ้ มีท่าเทียบเรือฉือลิ่วผู่ที่มีชื่อเสียง ปัจจุบันสถานะการขนส่งทางน้ำในแม่น้ำค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยท่าเรือน้ำลึก แม้ความลึกของช่องทางเดินยังเพียงพอสำหรับเรือเดินทะเลขนาด 3,000 ตันสามารถผ่านสะพานซงผู่ได้ตลอดทั้งปี, เรือเดินทะเลขนาด 5,000 ตันสามารถไปถึงเขตหมิ่นหางได้โดยตรง, เรือเดินทะเลขนาด 10,000 ตันสามารถไปถึงอู๋จิง และเรือเดินทะเลขนาด 50,000 ตันสามารถผ่านสะพานสูผู่ได้ นอกจากนี้แม่น้ำหวงผู่ใช้ในการชลประทานในพื้นที่ท้องถิ่นด้วย^[4]

ประวัติ

ครั้งหนึ่งแม่น้ำหวงผู่เคยถูกเรียกว่า แม่น้ำหวงเซียผู่ (黄歇浦) หรือแม่น้ำชุนเชิน (春申江) ตามชื่อขุนนางชุนเชิน หนึ่งในสี่ขุนนางยุครณรัฐ (มีชื่อกำเนิดคือ หวงเซีย; 黄歇) ซึ่งเป็นผู้ดำริให้สร้างแม่น้ำสายนี้เป็นครั้งแรกในประมาณช่วงศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตศักราช ระหว่างยุครณรัฐ (475 ถึง 221 ปีก่อนคริสตกาล) ซึ่งเชื่อกันว่าเซี่ยงไฮ้ในปัจจุบันเคยเป็นส่วนหนึ่งในศักดินาของหวงเซีย อัครมหาเสนาบดีชุนเชินแห่งรัฐฉู่^[2]

แม่น้ำหวงผู่เคยเป็นเพียงแม่น้ำสาขาของแม่น้ำอู๋ซง (แม่น้ำซูโจว) หลังจากโครงการขุดลอกขยายแม่น้ำหวงผู่ในรัชสมัยจักรพรรดิหย่งเล่อแห่งราชวงศ์หมิง แม่น้ำซูโจวถูกลดความสำคัญและตื้นเขินกลายเป็นแม่น้ำสาขาของแม่น้ำหวงผู่แทน และเกิดวลีที่ว่า "黄浦夺淞" (หวงผู่ซงซง) หมายถึง "หวงผู่ยึดซง" ที่แปลว่า แม่น้ำหวงผู่ยึดแม่น้ำอู๋ซงเจียง^[4]

การพัฒนาพื้นที่สองฝั่งแม่น้ำหวงผู่

แผนการพัฒนาพื้นที่สองฝั่งแม่น้ำหวงผู่ ที่วางไว้เริ่มจากปากน้ำอู๋ซง ถึงสะพานสูผู่ ความยาวตลอดแนวชายฝั่งทั้งสองด้านรวมประมาณ 85 กิโลเมตร และมีพื้นที่ควบคุมที่วางแผนไว้ประมาณ 74 ตารางกิโลเมตร เกี่ยวข้องกับ 6 เขตการปกครอง ได้แก่ ผู่ตง เป่าชาน หยางผู่ หงโข่ว หวงผู่ และสูฮุ่ย^[5]

เมื่อวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2561 พื้นที่สาธารณะริมชายฝั่งยาว 45 กิโลเมตรทั้งสองฝั่งของแม่น้ำหวงผู่ จากสะพานหยางผู่ ไปยังสะพานสูผู่ ได้เชื่อมต่อกันและเปิดให้บริการประชาชนทุกคน^[6]^[7]^[8] ในปี 2564 มีโครงการปรับปรุงพื้นที่สาธารณะในส่วนที่เรียกว่า นอร์ทบันด์วอเตอร์ฟรอนท์ (ไว่ทานเหนือ) บนพื้นที่ริมแม่น้ำเดิมที่เคยเป็นท่าเรือที่เก่าแก่ที่สุดของเมืองในยุคของบริษัทอินเดียตะวันออก (British East India) ในปี พ.ศ. 2388 ให้เป็น "ป่าในเมือง" ที่สามารถมองทิวทัศน์ที่กว้างขึ้นของฝั่งลู่เจียจุ่ยที่อยู่ตรงข้าม^[9]^[10]

สะพานและอุโมงค์

สะพานและอุโมงค์ที่สำคัญ เรียงลำดับจากต้นน้ำ – ปลายน้ำ (ที่ปากน้ำอู๋ซง)


ชื่อสะพาน / อุโมงค์	ชื่อภาษาท้องถิ่น / ภาษาอังกฤษ	รายละเอียด
สะพานซงผู่	松浦大桥 / Songpu Bridge	สะพานซงผู่ เดิมเรียกว่า “สะพานข้ามแม่น้ำหวงผู่” เป็นสะพานแห่งแรกที่สร้างข้ามแม่น้ำหวงผู่ เปิดให้สัญจรครั้งแรกในปี 1975 สะพานนี้ข้ามแม่น้ำในเขตซงเจียง
สะพานเฟิ่งผู่	奉浦大桥 / Fengpu Bridge
สะพานหมิ่นผู่	闵浦大桥 / Minpu Bridge
อุโมงค์ถนนช่างจง	上中路隧道 / Shangzhong Road tunnel
อุโมงค์ถนนหลงเย่า	龙耀路隧道 / Longyao Road tunnel
สะพานสูผู่	徐浦大桥 / Xupu Bridge	เปิดในปี พ.ศ. 2540
อุโมงค์ถนนต่าผู่	打浦路隧道 / Dapu Road tunnel
สะพานหลูผู่	卢浦大桥 / Lupu Bridge	เปิดในปี พ.ศ. 2546
อุโมงค์ถนนซีจั้งหนาน	西藏南路隧道 / South Xizang Road tunnel
สะพานหนานผู่	南浦大桥 / Nanpu Bridge	เปิดในปี พ.ศ. 2534
อุโมงค์ถนนฟู่ซิงตง	复兴东路隧道 / East Fuxing Road tunnel
อุโมงค์ถนนเหรินหมิน	人民路隧道 / Renmin Road tunnel
อุโมงค์ถนนหยานอานตง	延安东路隧道 / East Yan'an Road tunnel
อุโมงค์ทางลอดเดอะบันด์	外滩观光隧道 / Bund Sightseeing tunnel	อุโมงค์เชื่อมด้วยรถรางทัศนาจรขนาดเล็ก
อุโมงค์ถนนซินเจี้ยน	新建路隧道 / Xinjian Road tunnel
อุโมงค์ถนนต้าเหลียน	大连路隧道 / Dalian Road tunnel
สะพานหยางผู่	杨浦大桥 / Yangpu Bridge	สะพานหยางผู่เปิดในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2536 เป็นสะพานที่ยาวที่สุดแห่งหนึ่งของโลกซึ่งมีความยาวรวม 8,354 เมตร^[2]
อุโมงค์ถนนจฺวินกง	军工路隧道 / Jungong Road tunnel
อุโมงค์ถนนเสียงยิน	翔殷路隧道 / Xiangyin Road tunnel
อุโมงค์ถนนฉางเจียงตะวันตก	长江西路隧道 / West Changjiang Road tunnel
อุโมงค์ถนนวงแหวนรอบนอก	外环隧道 / Outer Ring Road tunnel