ตัวเลขอาหรับ
| บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ |
| ระบบเลข |
|---|
| รายชื่อระบบเลข |
ตัวเลขอาหรับ (อังกฤษ: Arabic numerals) หรือ ตัวเลขอาหรับตะวันตก (อังกฤษ: Western Arabic numerals) เป็นเลขโดด 10 ตัว ได้แก่: 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 และ 9 โดยเป็นสัญลักษณ์ที่ใช้เขียนจำนวนเลขฐานสิบที่มีผู้ใช้งานมากที่สุด สามารถเขียนเลขฐานอื่น ๆ เช่น เลขฐานแปด และใช้เป็นตัวระบุตัวตน เช่น ป้ายทะเบียน
คำนี้มักใช้เพื่อหมายถึงจำนวนเลขฐานสิบอย่างไม่ถูกต้อง โดยเฉพาะเมื่อตั้งอยู่ตรงข้ามกับ ตัวเลขโรมัน อย่างไรก็ตาม เลขฐานสิบได้รับการพัฒนาก่อนการคิดค้นตัวเลขอาหรับในอนุทวีปอินเดียด้วยสัญลักษณ์อื่น ๆ นอกจากนี้ ตัวเลขอาหรับยังสามารถใช้ได้หลายแบบนอกจากเลขฐานสิบ บางครั้งเรียกชุดสัญลักษณ์ทั้งหมดที่ใช้เขียนเลขฐานสิบว่า ตัวเลขฮินดู-อาหรับ[1][2]
ประวัติ
[แก้]ต้นกำเนิดสัญลักษณ์เลขอาหรับ
[แก้]
เหตุผลที่ตัวเลขเหล่านี้มีชื่อเรียกว่า "ตัวเลขอาหรับ" ในทวีปยุโรปและอเมริกาก็เพราะว่าผู้พูดภาษาอาหรับจากสเปนและแอฟริกานำตัวเลขเหล่านี้ (ซึ่งใช้กันจากลิเบียถึงโมร็อกโก) เข้าสู่ยุโรปในคริสต์ศตวรรษที่ 10 ในขณะที่ส่วนตะวันออกของคาบสมุทรอาหรับ ชาวอาหรับใช้ตัวเลขอาหรับตะวันออกหรือ "มัชริกี": ٠ ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩[a]
อันนะซะวีเขียนในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 11 ไว้ว่า นักคณิตศาสตร์ยังไม่เห็นด้วยกับรูปแบบตัวเลข แต่ส่วนใหญ่ยอมรับที่จะฝึกกับรูปตัวเลขที่มีชื่อว่า ตัวเลขอาหรับตะวันออก[3] ตัวอย่างลายลักษณ์อักษรแรกสุดของตัวเลขมาจากอียิปต์และอยู่ในช่วง ค.ศ. 873–874 โดยมีตัวเลข "2" สามแบบและตัวเลข "3" สองแบบ และรูปแบบต่าง ๆ เหล่านี้บ่งบอกถึงความแตกต่างที่ภายหลังมีชื่อว่าตัวเลขอาหรับตะวันออกและตัวเลขอาหรับตะวันตก[4] ตัวเลขอาหรับตะวันตกเริ่มมีผู้ใช้งานในอัลมัฆริบและอัลอันดะลุสมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 10 เป็นต้นมา[5]
ตำนานยอดนิยมอ้างว่าสัญลักษณ์เหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อระบุค่าตัวเลขผ่านจำนวนมุมที่มีอยู่ แต่ไม่มีหลักฐานใดมาสนับสนุนสิ่งนี้ และตำนานสามารถปรับรูปแบบตัวเลขหลักใดก็ตามที่อยู่ถัดจากเลข 4 ได้ยาก[6]
เทียบตัวเลขแบบอื่น
[แก้]| อาหรับตะวันตก | 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| อาหรับตะวันออก[b] | ٠ | ١ | ٢ | ٣ | ٤ | ٥ | ٦ | ٧ | ٨ | ٩ | ١٠ |
| เปอร์เซีย[c] | ۰ | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ |
| อูรดู[d] | ۰ | ۱ | ۲ | ۳ | ۴ | ۵ | ۶ | ۷ | ۸ | ۹ | ۱۰ |
หมายเหตุ
[แก้]- ↑ แสดงจากขวาไปซ้าย เลขศูนย์อยู่ทางขวา เลขเก้าอยู่ทางซ้าย
- ↑ U+0660 ถึง U+0669
- ↑ U+06F0 ถึง U+06F9 ตัวเลข 4, 5 และ 6 มีความแตกต่างจากเลขอาหรับตะวันออก
- ↑ อักษรยูนิโคดเดียวกันกับเปอร์เซีย แต่อยู่ในเซ็ตภาษาอูรดู ตัวเลข 4, 6 และ 7 มีความแตกต่างจากเลขเปอร์เซีย ในบางอุปกรณ์อาจแสดงรูปร่างคล้ายกับเปอร์เซีย
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Arabic numeral". American Heritage Dictionary. Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. 2020.
- ↑ "Hindu-Arabic numerals". Encyclopædia Britannica. Britannica Group. 2017.
- ↑ Kunitzsch, The Transmission of Hindu-Arabic Numerals Reconsidered 2003, p. 7: "Les personnes qui se sont occupées de la science du calcul n'ont pas été d'accord sur une partie des formes de ces neuf signes; mais la plupart d'entre elles sont convenues de les former comme il suit."
- ↑ Kunitzsch, The Transmission of Hindu-Arabic Numerals Reconsidered 2003, p. 5.
- ↑ Kunitzsch, The Transmission of Hindu-Arabic Numerals Reconsidered 2003, pp. 12–13: "While specimens of Western Arabic numerals from the early period—the tenth to thirteenth centuries—are still not available, we know at least that Hindu reckoning (called ḥisāb al-ghubār) was known in the West from the tenth century onward..."
- ↑ Ifrah, Georges (1998). The universal history of numbers: from prehistory to the invention of the computer. แปลโดย David Bellos (from the French). London: Harvill Press. pp. 356–357. ISBN 9781860463242.
ข้อมูล
[แก้]- Kunitzsch, Paul (2003), "The Transmission of Hindu-Arabic Numerals Reconsidered", ใน J. P. Hogendijk; A. I. Sabra (บ.ก.), The Enterprise of Science in Islam: New Perspectives, MIT Press, pp. 3–22, ISBN 978-0-262-19482-2
- Plofker, Kim (2009), Mathematics in India, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-12067-6
อ่านเพิ่ม
[แก้]- Ore, Oystein (1988), "Hindu-Arabic numerals", Number Theory and Its History, Dover, pp. 19–24, ISBN 0486656209.
- Burnett, Charles (2006), "The Semantics of Indian Numerals in Arabic, Greek and Latin", Journal of Indian Philosophy, Springer-Netherlands, 34 (1–2): 15–30, doi:10.1007/s10781-005-8153-z, S2CID 170783929.
- Encyclopædia Britannica (Kim Plofker) (2007), "mathematics, South Asian", Encyclopædia Britannica Online, 189 (4761): 1–12, Bibcode:1961Natur.189S.273., doi:10.1038/189273c0, S2CID 4288165, สืบค้นเมื่อ 18 May 2007.
- Hayashi, Takao (1995), The Bakhshali Manuscript, An ancient Indian mathematical treatise, Groningen: Egbert Forsten, ISBN 906980087X.
- Ifrah, Georges (2000), A Universal History of Numbers: From Prehistory to Computers, New York: Wiley, ISBN 0471393401.
- Katz, Victor J., บ.ก. (20 July 2007), The Mathematics of Egypt, Mesopotamia, China, India, and Islam: A Sourcebook, Princeton, New Jersey: Princeton University Press, ISBN 978-0691114859.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
- Development of Hindu Arabic and Traditional Chinese Arithmetic
- History of Counting Systems and Numerals. Retrieved 11 December 2005.
- The Evolution of Numbers เก็บถาวร 2012-03-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. 16 April 2005.
- O'Connor, J. J. and Robertson, E. F. Indian numerals เก็บถาวร 2015-07-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. November 2000.
- History of the numerals
 | บทความคณิตศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |