เบะตะโน่
เบะตะโน่ | |
|---|---|
เมือง | |
 ทางเข้าโบราณสถานเบะตะโน่ | |
  เบะตะโน่ ที่ตั้งเมืองเบะตะโน่ในประเทศพม่า | |
| พิกัด: 20°0′14″N 95°22′46″E / 20.00389°N 95.37944°E | |
| ประเทศ |  พม่า |
| ภาค |  ภาคมะกเว |
| จังหวัด | มะกเว |
| อำเภอ | ตอง-ดวี่นจี้ |
| เขตเวลา | UTC+6.30 (เวลามาตรฐานพม่า) |
เบะตะโน่ (พม่า: ဗိဿနိုး, ออกเสียง: [beɪ̯ʔ.θə.nó]; หรืออีกชื่อหนึ่งว่า เมืองปานทวา) ตั้งอยู่ในเขตชลประทานภาคมะกเว ใกล้กับเมืองตอง-ดวี่นจี้ในปัจจุบัน ในยุคนครรัฐปยูเป็นเมืองที่มีความสำคัญอย่างมาก อาจเป็นเมืองหลวงท้องถิ่นแทนเมืองศรีเกษตร ปัจจุบันหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องน้ำพุร้อนและแหล่งโบราณคดี เมืองเบะตะโน่ ฮะลี่น และศรีเกษตร เป็นเมืองโบราณของอาณาจักปยู สร้างขึ้นบนทุ่งชลประทานในเขตแห้งแล้งของลุ่มแม่น้ำอิรวดี[1] ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยยูเนสโกเมื่อเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2014[2][3] เนื่องจากเป็นแหล่งมรดกโบราณคดีที่มีอายุมากกว่า 1,000 ปี จากช่วง 200 ปีก่อนคริสต์ศักราชถึง ค.ศ. 900[4]
เบะตะโน่มีทางทอดตรงไปยังที่ราบเจาะแซทางตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งเป็นแหล่งน้ำ สิ่งที่ค้นพบในการขุดค้นทางวิทยาศาสตร์ของซากเมืองโบราณ ได้แก่ โครงสร้างอาคาร เครื่องปั้นดินเผา สิ่งประดิษฐ์ และโครงกระดูกมนุษย์ ซึ่งมีอายุตั้งแต่ 200 ปีก่อนคริสต์ศักราชถึง ค.ศ. 100[5] เมืองตั้งชื่อตามพระวิษณุเทพเจ้าในศาสนาฮินดู เมืองนี้อาจเป็นเมืองหลวงแห่งแรกของรัฐที่มีรูปแบบทางวัฒนธรรม และอาจเป็นต้นแบบทางการเมืองในประวัติศาสตร์ของพม่า เป็นชุมชนที่มีป้อมปราการขนาดใหญ่ มีพื้นที่ราว 300 เฮกตาร์ (3 ตารางกิโลเมตร) ภายในกำแพงสี่เหลี่ยมมุมฉาก (3 กม. × 1 กม.) กำแพงและป้อมปราการตามแนวนั้นมีความหนาหกเมตร และการหาอายุจากคาร์บอนกัมมันตรังสีมีอายุระหว่าง 180 ปีก่อนคริสต์ศักราชถึง ค.ศ. 610 เช่นเดียวกับเมืองอื่น ๆ ในยุคหลังทางเข้าหลักของกำแพงทอดไปสู่พระราชวังซึ่งหันหน้าไปทางทิศตะวันออก เจดีย์และอารามถูกขุดพบภายในกำแพงเมืองเช่นเดียวกัน[5]
คลังภาพ
[แก้]-
แผนที่สถานที่ทางประวัติศาสตร์เบะตะโน่ -
ซากโบราณสถานในเมืองเบะตะโน่ -
เหรียญเงินปยูในพิพิธภัณฑ์เบะตะโน่
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Thaw, Aung (1968). Report on Excavation at Beikthano. University of Michigan: Revolutionary Government of the Union of Burma, Ministry of Union Culture. p. 6.
- ↑ "Myanmar's 3 ancient cities now on UNESCO World Heritage list". Philippines News Agency, Xinhua. 23 June 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 August 2016. สืบค้นเมื่อ 9 November 2015.
- ↑ Khinbe, Aung. "UNESCO: Myanmar's first site inscribed to World Heritage List" (PDF). The New Light of Myanmar. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 1 July 2015. สืบค้นเมื่อ 7 November 2015.
- ↑ "Pyu Ancient Cities". UNESCO Organization. สืบค้นเมื่อ 9 November 2015.
- ↑ 5.0 5.1 Southeast Asia : from prehistory to history. Ian Glover, Peter S. Bellwood. London: RoutledgeCurzon. 2004. ISBN 0-415-29777-X. OCLC 52720792.
{{cite book}}: CS1 maint: others (ลิงก์)
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ เบะตะโน่- Aung-Thwin, Michael (1996). "Kingdom of Bagan". ใน Gillian Cribbs (บ.ก.). Myanmar Land of the Spirits. Guernsey: Co & Bear Productions. ISBN 0-9527665-0-7.
 | บทความเกี่ยวกับสถานที่ในประเทศพม่านี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |