เซียว เจาเหวิน
| อ๋องแห่งไห่หลิง Prince Gong of Hailing | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| จักรพรรดิรัชกาลที่ 4 แห่งราชวงศ์ฉีใต้ | |||||||||
| ครองราชย์ | ค.ศ. 494 | ||||||||
| ก่อนหน้า | เซียว เจาเย่ | ||||||||
| ถัดไป | เซียว หลวน | ||||||||
| พระสนมเอก | หวัง เส้าหมิงแห่งหลางหยา | ||||||||
| |||||||||
| พระราชบิดา | เซียว จงเหมา | ||||||||
| พระราชมารดา | สนมแซ่สวี | ||||||||
เซียว เจาเหวิน (อังกฤษ: Xiao Zhaowen จีน: 蕭昭文) (ครองราชย์เมื่อปี ค.ศ. 480–494) หรือ อ๋องแห่งไห่หลิง (海陵恭王) พระนามเดิมว่า จิ้นเฉิง (季尚) เป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้ของจีน พระองค์เป็นที่รู้จักในพระยศว่าอ๋องแห่งไห่หลิง เพราะนั่นเป็นตำแหน่งที่พระองค์ถูกถอดลงหลังจากที่พระองค์ถูก เซียว หลวน พระอัยกาของพระองค์สั่งเนรเทศ ในปี ค.ศ. 494 (ดิก่อนหน้านี้ในปี 494 หลังจากการลอบสังหาร เซียว เจาเย่ พระอนุชาแล้ว เซียวหลวนจึงแต่งตั้งพระองค์เป็นฮ่องเต้) หลังจากถูกถอดยศ พระองค์ก็ถูกเซียวหลวนวางยาพิษจนสิ้นพระชนม์ แล้วเซียวหลวนจึงขึ้นเสวยราชย์เอง
ภูมิหลัง
[แก้]เซียวเจาเหวินเกิดในปี ค.ศ. 480 เป็นบุตรชายคนที่สองของเซียว จงเหมา อ๋องแห่งหนานในขณะนั้น ซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของรัชทายาทเซียวเจ๋อ มารดาของเขาคือพระสนมซวี พระสนมของเซียว จงเหมา มีข้อมูลเกี่ยวกับวัยเด็กของเขาเพียงเล็กน้อย หลังจากการสวรรคตของจักรพรรดิเกา พระอัยกาทวดของเขา ในปี ค.ศ. 482 เซียวเจ๋อ พระอัยกาของเขาได้ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ (ทรงพระนามว่าจักรพรรดิอู่) และบิดาของเขาเซียว จงเหมา กลายเป็นรัชทายาท ในปี ค.ศ. 486 ขณะที่เซียวเจาเหวินมีอายุได้ 6 ปี เขาได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องแห่งหลินรู่ ในปี ค.ศ. 490 เขาอภิเษกสมรสกับหวังเซ่าหมิง บุตรสาวของหวังซือ (王慈) ขุนนางในราชสำนัก ในช่วงต้นปี ค.ศ. 493 บิดาของเขาเซียว จงเหมา สิ้นพระชนม์ และพี่ชายของเขาเซียวเจาเย่ได้กลายเป็นรัชทายาท หลายเดือนต่อมาในปี ค.ศ. 493 จักรพรรดิอู่สวรรคต และ เซียว เจาเย่ ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ เซียว เจาเย่ ได้แต่งตั้งเซียวเจาเหวินเป็นอ๋องแห่งซินอัน
เซียว เจาเย่ เป็นผู้ปกครองที่เหลวไหลและฟุ่มเฟือย ทรงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการจัดงานเลี้ยงและการเล่นสนุกสนาน ในฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ. 494 เซียวหลวน โหวแห่งซีชาง ซึ่งเป็นอัครมหาเสนาบดีและญาติของจักรพรรดิอู่ เมื่อเห็นว่า เซียว เจาเย่ เป็นผู้ปกครองที่ไร้ความสามารถ และเชื่อว่า เซียว เจาเย่ มีแผนจะลงมือจัดการตนเอง จึงก่อรัฐประหารและลอบสังหาร เซียว เจาเย่ จากนั้นจึงแต่งตั้งเซียวเจาเหวินขึ้นครองราชย์สืบต่อจาก เซียว เจาเย่
รัชสมัย
[แก้]ในขณะที่เซียวเจาเหวินอายุ 14 ปี ก็ได้ดำรงตำแหน่งฮ่องเต้ แต่ผู้ที่ถืออำนาจที่แท้จริงคือเซียวหลวน ซึ่งตั้งตนเป็นซวนเฉิงกง และต่อมาเป็นอ๋องแห่งซวนเฉิง ในนามของเซียวเจาเหวิน เซียวหลวนได้สั่งประหารอ๋องจำนวนมากที่เป็นบุตรของจักรพรรดิเกาและจักรพรรดิอู่ ซึ่งเขามองว่าเป็นภัยคุกคามต่ออำนาจของตนเอง ได้แก่
-เซียวเฉียง (蕭鏘) อ๋องแห่งโพหยาง โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวจื่อหลง (蕭子隆) อ๋องแห่งสุย โอรสของจักรพรรดิอู่
-เซียวจื่อเม่า (蕭子懋) อ๋องแห่งจิ้นอัน โอรสของจักรพรรดิอู่
-เซียวจื่อจิ้ง (蕭子敬) อ๋องแห่งอันลู่ โอรสของจักรพรรดิอู่
-เซียวรุ่ย (蕭銳) อ๋องแห่งหนานผิง โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวชิว (蕭銶) อ๋องแห่งจิ้นซี โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวเคิง (蕭鏗) อ๋องแห่งอี้ตู โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวซั่ว (蕭鑠) อ๋องแห่งกุ้ยหยาง โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวจวิน (蕭鈞) อ๋องแห่งเหิงหยาง โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวเฟิง (蕭鋒) อ๋องแห่งเจียงเสีย โอรสของจักรพรรดิเกา
-เซียวจื่อเจิน (蕭子真) อ๋องแห่งเจี้ยนอัน โอรสของจักรพรรดิอู่
-เซียวจื่อหลุน (蕭子倫) อ๋องแห่งปาหลิง โอรสของจักรพรรดิอู่
-เซียวจื่อชิง (蕭子卿) อ๋องแห่งหลูหลิง โอรสของจักรพรรดิอู่
ในตอนแรก เซียวเจาเหวิน มีคำสั่งให้ประหารชีวิตเซียวเจาซิ่ว น้องชายของเขาซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นอ๋องแห่งหลินไห่ (臨海王) แต่ในวินาทีสุดท้าย เซียวเจาซิ่วกลับได้รับการละเว้นโทษประหาร แทนที่การให้ตำแหน่งสำคัญแก่เชื้อสายของจักรพรรดิเกา (高帝) และจักรพรรดิอู่ (武帝) เซียวหลวน เนื่องจากบุตรชายของเขายังอายุน้อย จึงแต่งตั้งหลานชายของเขา ได้แก่ เซียวเหยากวง (蕭遙光) เซียวเหยาอิ๋น (蕭遙欣) และเซียวเหยาฉาง (蕭遙昌) ให้ดำรงตำแหน่งสำคัญต่าง ๆ
ไม่ถึงสามเดือนหลังจากที่เซียวเจาเหวินขึ้นครองราชย์ เซียวหลวนออกพระราชโองการในนามของหวังเป่าหมิง (王寶明) พระชายาของเซียวจงเหมา ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นไทเฮา ประกาศว่าเซียวเจาเหวินไม่มีสติปัญญาและสุขภาพที่เพียงพอในการปกครอง จากนั้นจึงถอดเซียวเจาเหวินออกจากตำแหน่งและขึ้นครองราชย์เองในฐานะจักรพรรดิหมิง (明帝)
บั้นปลายชีวิตและการสวรรคต
[แก้]พระราชโองการที่ถอดถอนเซียวเจาเหวิน ออกจากตำแหน่งจักรพรรดิ ได้แต่งตั้งให้เขามีบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องแห่งไห่หลิง (海陵王) อย่างไรก็ตาม ประมาณหนึ่งเดือนหลังจากที่เขาถูกปลด เซียวหลวนได้อ้างเหตุว่าเซียวเจาเหวินล้มป่วย และส่งหมอหลวงไปดูอาการ แต่แท้จริงแล้วได้สั่งให้หมอหลวงวางยาพิษเขา เซียวเจาเหวินได้รับพระนามหลังสิ้นพระชนม์ว่า "กง" (恭) ซึ่งมีความหมายว่า "สำรวมและนอบน้อม" และได้รับการฝังศพอย่างสมเกียรติ แต่ไม่ใช่ในฐานะฮ่องเต้
อ้างอิง
[แก้]- Book of Southern Qi, vol. 5.
- History of Southern Dynasties, vol. 5.[1]
- Zizhi Tongjian, vols. 138, 139.
| ก่อนหน้า | เซียว เจาเหวิน | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| เซียว เจาเย่ (อ๋องแห่งอวี่หลิน) | 
|
'จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ฉีใต้' (ค.ศ. 494) |
|
จักรพรรดิฉีหมิง |