ข้ามไปเนื้อหา

เจมส์ ดีน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เจมส์ ดีน
Black-and-white portrait of James Dean wearing a bomber jacket and Lee jeans
ดีนในปี 1955
เกิดเจมส์ ไบรอน ดีน
8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1931(1931-02-08)
เมเรียน รัฐอินดีแอนา สหรัฐ
เสียชีวิต30 กันยายน ค.ศ. 1955(1955-09-30) (24 ปี)
โชเลม รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐ
สาเหตุเสียชีวิตอุบัติเหตุทางรถยนต์
การศึกษาวิทยาลัยแซนตามอนิกา
ยูซีแอลเอ
อาชีพนักแสดง
ปีปฏิบัติงาน1950–1955
เว็บไซต์jamesdean.com
ลายมือชื่อ

เจมส์ ไบรอน ดีน (อังกฤษ: James Byron Dean; 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1931 – 30 กันยายน ค.ศ. 1955) เป็นนักแสดงชาวอเมริกัน เขาถือเป็นสัญรูปทางวัฒนธรรมที่มีชื่อเสียงจากบท จิม สตาร์ก วัยรุ่นผู้มีปัญหาในภาพยนตร์เรื่อง Rebel Without a Cause (1955), คาล ทราสก์ ในภาพยนตร์เรื่อง East of Eden (1955) และ เจ็ทท์ ลิงก์ ในภาพยนตร์เรื่อง Giant (1956)

หลังเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์[1] ดีนกลายเป็นนักแสดงคนแรกที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมหลังมรณกรรม และยังเป็นนักแสดงเพียงคนเดียวที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงหลังมรณกรรมถึงสองครั้ง[2] ในปี 1999 สถาบันภาพยนตร์อเมริกันจัดให้เขาอยู่อันดับที่ 18 ของนักแสดงชายที่เยี่ยมที่สุดตลอดกาลในยุคทองของฮอลลีวูด[3]

ชีวิตช่วงแรกและการศึกษา

[แก้]

เจมส์ ไบรอน ดีน เกิดเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1931 ที่ห้องอยู่อาศัยเซเวนเกเบิส์ บริเวณหัวมุมถนนหมายเลข 4 และถนนแม็กเคลอร์ ในเมเรียน รัฐอินดีแอนา[4] เขาเป็นบุตรคนเดียวของไมด์เรด มารี (วิลสัน) และวินตัน ดีน หกปีต่อมา พ่อของเขาออกจากฟาร์มไปเป็นช่างทันตกรรม ดีนย้ายไปอยู่กับครอบครัวในแซนตามอนิกา รัฐแคลิฟอร์เนีย เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนเบรนต์วูดพับลิกในย่านเบรนต์วูด ณ ลอสแอนเจลิส หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ย้ายเข้าโรงเรียนประถมศึกษาแมกคินลีย์[5] ครอบครัวของเขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายปี ตามคำบอกเล่าของไมเคิล ดิแอนเจลิส กล่าวว่า ดีนสนิทสนมกับแม่ของเขามากและเป็น "เพียงคนเดียวที่เข้าใจเขา"[6] ในปี 1938 แม่ของดีนมีอาการปวดท้องเฉียบพลันและน้ำหนักลดลงอย่างรวดเร็ว เธอเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งมดลูกเมื่อดีนอายุได้ 9 ขวบ[5] พ่อของดีนไม่อาจเลี้ยงบุตรของตนได้ จึงส่งไปอาศัยอยู่กับป้าและอาของเขาที่ชื่อ ออร์เทนส์ และ มาร์คัส วินสโลว์ ในฟาร์มของพวกเขาที่แฟร์เมานต์ รัฐอินดีแอนา[7] เขาถูกเลี้ยงดูแลในความเชื่อแบบเควกเกอร์[8] พ่อของเขาร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่สองและแต่งงานใหม่ในเวลาต่อมา

ในช่วงวัยรุ่น ดีนได้ขอคำแนะนำจากศิษยาภิบาลแห่งคริสตจักรเมทอดิสต์ในท้องถิ่นชื่อ บาทหลวงเจมส์ ดีวีร์ด (James DeWeerd) ซึ่งดูเหมือนจะมีอิทธิพลต่อดีน โดยเฉพาะความสนใจในอนาคตของเขาทั้งการสู้วัวกระทิง การแข่งรถ และละครเวที[9] ตามคำกล่าวของบิลลี เจ. ฮาร์บิน ดีนมี "ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับศิษยาภิบาลของเขา โดยเริ่มตั้งแต่ไฮสกูลปีสุดท้ายและทนทุกข์อยู่นานหลายปี"[10][11] ความสัมพันธ์ทางเพศของพวกเขายังถูกอิงในหนังสือปี 1994 Boulevard of Broken Dreams: The Life, Times, and Legend of James Dean ของพอล อเล็กซานเดอร์[12] ในปี 2011 มีรายงานว่าดีนเคยบอกกับเอลิซาเบธ เทย์เลอร์ว่า เขาถูกศาสนาจารย์ทารุณกรรมทางเพศประมาณสองปีหลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิต[13] ยังมีรายงานอื่น ๆ เกี่ยวกับชีวิตของดีนที่ชี้ให้เห็นว่า เขาถูกทารุณกรรมทางเพศโดยดีวีร์ดทั้งตอนเป็นเด็กและวัยรุ่นตอนปลาย[11][12]

ผลการเรียนโดยรวมของดีนนั้นดีเยี่ยมและถือเป็นนักเรียนที่มีชื่อเสียง เขาได้เล่นในทีมเบสบอลและบาสเกตบอล เรียนการแสดง ตลอดจนแข่งขันการพูดในที่สาธารณะผ่านสมาคมวาทศิลป์ของโรงเรียนมัธยมอินดีแอนา[14][15] หลังจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมแฟร์เมานต์ในเดือนพฤษภาคม 1949[16] เขาก็ย้ายกลับมาอยู่รัฐแคลิฟอร์เนียพร้อมกับสุนัขของเขาที่ชื่อ แมกซ์ โดยอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงของเขา ดีนลงทะเบียนเรียนกฎหมายล่วงหน้าที่วิทยาลัยแซนตามอนิกา ก่อนย้ายเข้ามหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส (UCLA) เป็นเวลาหนึ่งภาคเรียน[17] และเปลี่ยนวิชาเอกเป็นการละคร[18] ซึ่งส่งผลให้เขาเหินห่างกับพ่อ ขณะเรียนอยู่ที่นี่ ดีนได้รับเลือกจากกลุ่มนักแสดง 350 คนให้แสดงเป็น แมลคัม ในเรื่อง แม็คเบ็ธ[19] ในเวลานั้นเขายังได้แสดงเวิร์กช็อปกับเจมส์ วิตมอร์ ในเดือนมกราคม 1951 เขาลาออกจาก UCLA เพื่อประกอบอาชีพนักแสดงแบบเต็มเวลา[20][21]

อาชีพนักแสดง

[แก้]

ช่วงแรก

[แก้]
ดีนในปี 1953

ดีนปรากฏอยู่บนโทรทัศน์ครั้งแรกในโฆษณาเป๊ปซี่[22][23][24] จากนั้นได้รับเลือกให้แสดงเป็นยอห์นอัครทูต ในเรื่อง Hill Number One ซึ่งเป็นรายการพิเศษในช่วงอีสเตอร์ โดยนำเสนอเกี่ยวกับการคืนพระชนม์ของพระเยซู[25] และได้เป็นนักแสดงประกอบฉาก (walk-on roles) ในภาพยนตร์อีกหลายเรื่อง เช่น ทหาร ในเรื่อง Fixed Bayonets! (1951), นักชกมวย ในเรื่อง Sailor Beware (1952) และเด็กหนุ่ม ในเรื่อง Has Anybody Seen My Gal? (1952)[26][27] ในขณะต้องดิ้นรนเพื่อหางานแสดงในฮอลลีวูด ดีนยังทำงานเป็นพนักงานดูแลลานจอดรถที่ซีบีเอสสตูดิโอส์ ในช่วงเวลานี้ เขาได้พบกับโรเจอส์ แบร็กเกตต์ ผู้กำกับรายการวิทยุ ซึ่งเข้ามาช่วยเหลือและให้คำแนะนำต่าง ๆ รวมถึงสถานที่พัก[28] แบร็กเกตต์จึงเป็นผู้เปิดประตูให้กับดีนไปสู่โอกาสใหม่ ๆ[29][30] และช่วยให้เขาได้แสดงละครบรอดเวย์เป็นครั้งแรกในเรื่อง See the Jaguar[31]

ในเดือนกรกฎาคม 1951 ดีนปรากฏในรายการ Alias Jane Doe ซึ่งผลิตโดยแบร็กเกตต์[32][30] ในเดือนตุลาคม 1951 หลังจากได้รับการสนับสนุนจากนักแสดง เจมส์ วิตมอร์ และคำแนะนำจากที่ปรึกษา โรเจอส์ แบร็กเกตต์ ดีนได้ย้ายไปนครนิวยอร์ก ที่นั่นเขาทำงานเป็นผู้ทดสอบการแสดงโลดโผนในเกมโชว์อย่าง Beat the Clock แต่ภายหลังเขาถูกไล่ออกเพราะปฏิบัติหน้าที่เร็วเกินไป[33] นอกจากนี้ เขายังปรากฏในซีรีส์ทางโทรทัศน์ของซีบีเอสหลายเรื่อง ทั้ง The Web, Studio One และ Lux Video Theatre ต่อมาเขาได้เรียนการแสดงเมธอด ที่แอกเตอร์สตูดิโอ กับลี สตราสเบิร์ก[34] ในปี 1952 เขาแสดงเป็นนักข่าวที่ไม่มีบทพูด ในภาพยนตร์ Deadline – U.S.A. ซึ่งนำแสดงโดยฮัมฟรีย์ โบการ์ต[35][36]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Goodman, Ezra (September 24, 1956). "Delirium over dead star". Life. Vol. 41 No. 13. pp. 75–88.{{cite news}}: CS1 maint: location (ลิงก์)
  2. ↑ David S. Kidder; Noah D. Oppenheim (October 14, 2008). The Intellectual Devotional Modern Culture: Revive Your Mind, Complete Your Education, and Converse Confidently with the Culturati. Rodale. p. 228. ISBN 978-1-60529-793-4. สืบค้นเมื่อ July 21, 2013. Dean was the first to receive a posthumous Academy Award nomination for acting and is the only actor to have received two such posthumous nominations.
  3. ↑ "AFI's 100 Years...100 Stars". American Film Institute. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-13. สืบค้นเมื่อ 9 February 2022.
  4. ↑ Chris Epting (June 1, 2009). The Birthplace Book: A Guide to Birth Sites of Famous People, Places, & Things. Stackpole Books. p. 163. ISBN 978-0-8117-4018-0.
  5. ↑ 5.0 5.1 George C. Perry (2005). James Dean. DK Publishing, Incorporated. p. 27. ISBN 978-0-7566-0934-4.
  6. ↑ Michael DeAngelis (August 15, 2001). Gay Fandom and Crossover Stardom: James Dean, Mel Gibson, and Keanu Reeves. Duke University Press. p. 97. ISBN 0-8223-2738-4.
  7. ↑ Val Holley (September 1991). James Dean: Tribute to a Rebel. Publications International. p. 18. ISBN 978-1-56173-148-0.
  8. ↑ Robert Tanitch (1997). The Unknown James Dean. Batsford. p. 114. ISBN 978-0-7134-8034-4.
  9. ↑ Marie Clayton (January 1, 2004). James Dean: A Life in Pictures. Barnes and Noble Books. ISBN 978-0-7607-5614-0.
  10. ↑ Billy J. Harbin; Kim Marra; Robert A. Schanke (2005). The Gay & Lesbian Theatrical Legacy: A Biographical Dictionary of Major Figures in American Stage History in the Pre-Stonewall Era. University of Michigan Press. pp. 133–134. ISBN 0-472-06858-X.
  11. ↑ 11.0 11.1 See also Joe and Jay Hyams, James Dean: Little Boy Lost (1992), p. 20, who present an account alleging Dean's molestation as a teenager by his early mentor DeWeerd and describe it as Dean's first homosexual encounter (although DeWeerd himself largely portrayed his relationship with Dean as a completely conventional one).
  12. ↑ 12.0 12.1 Paul Alexander, Boulevard of Broken Dreams: The Life, Times, and Legend of James Dean, Viking, 1994, p. 44.
  13. ↑ Sessums, Kevin (March 23, 2011). "Elizabeth Taylor Interview About Her AIDS Advocacy, Plus Stars Remember". The Daily Beast. สืบค้นเมื่อ March 24, 2011.
  14. ↑ Ferguson, Michael S. (2003). Idol Worship: A Shameless Celebration of Male Beauty in the Movies (ภาษาอังกฤษ). STARbooks Press. p. 106. ISBN 978-1-891855-48-1.
  15. ↑ Roberts, Paul G. (2014). Style Icons Vol 1 Golden Boys (ภาษาอังกฤษ). Fashion Industry Broadcast. p. 42. ISBN 978-1-62776-032-4.
  16. ↑ Michael Ferguson (2003). Idol Worship: A Shameless Celebration of Male Beauty in the Movies. STARbooks Press. p. 106. ISBN 978-1-891855-48-1.
  17. ↑ "Notable Actors | UCLA School of Theater, Film and Television". Tft.ucla.edu. February 11, 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 13, 2010. สืบค้นเมื่อ October 16, 2010.
  18. ↑ Karen Clemens Warrick (2006). James Dean: Dream as If You'll Live Forever. Enslow Publishers, Inc. p. 44. ISBN 978-0-7660-2537-0.
  19. ↑ Joyce Chandler (September 27, 2007). James Dean: A Rebel with a Cause: A Fans Tribute. AuthorHouse. p. 73. ISBN 978-1-4670-9575-4.
  20. ↑ "The unseen James Dean". The Times. London. March 6, 2005. สืบค้นเมื่อ January 6, 2010.
  21. ↑ "Notable Alumni Actors". UCLA School of Theater, Film and Television. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 6, 2014. สืบค้นเมื่อ September 29, 2014.
  22. ↑ Claudia Springer (March 1, 2007). James Dean Transfigured: The Many Faces of Rebel Iconography. University of Texas Press. p. 14. ISBN 978-0-292-71444-1.
  23. ↑ Keith Elliot Greenberg (August 1, 2015). Too Fast to Live, Too Young to Die - James Dean's Final Hours: James Dean's Final Hours. Applause Theatre & Cinema Books. p. 69. ISBN 978-1-4950-5041-1.
  24. ↑ LIFE James Dean: A Rebel's Life in Pictures. Time Incorporated Books. October 1, 2016. p. 25. ISBN 978-1-68330-550-7.
  25. ↑ Bleiler, David, บ.ก. (2013). TLA Film and Video Guide 2000-2001: The Discerning Film Lover's Guide (ภาษาอังกฤษ). St. Martin's Publishing Group. p. 1344. ISBN 978-1-4668-5940-1.
  26. ↑ Tony Curtis (October 6, 2009). American Prince: A Memoir. Crown Publishing Group. p. 124. ISBN 978-0-307-40856-3.
  27. ↑ R. Barton Palmer (2010). Larger Than Life: Movie Stars of the 1950s. Rutgers University Press. p. 79. ISBN 978-0-8135-4766-4.
  28. ↑ David Wallace (April 1, 2003). Hollywoodland. Thorndike Press. p. 105. ISBN 978-0-7862-5203-9.
  29. ↑ Bast 2006
  30. ↑ 30.0 30.1 On Dean's relationship with Brackett, see also Hyams, James Dean: Little Boy Lost, p. 79.
  31. ↑ "What James Dean could teach Matt Damon about keeping your sexuality "one of those mysteries"". salon.com (ภาษาอังกฤษ). September 30, 2015.
  32. ↑ Warrick, Karen Clemens (2006). James Dean: Dream as If You'll Live Forever (ภาษาอังกฤษ). Enslow Publishers, Inc. p. 140. ISBN 978-0-7660-2537-0. สืบค้นเมื่อ October 5, 2016.
  33. ↑ David Dalton (2001). James Dean: The Mutant King : a Biography. Chicago Review Press. p. 79. ISBN 978-1-55652-398-4.
  34. ↑ Claudia Springer (May 17, 2013). James Dean Transfigured: The Many Faces of Rebel Iconography. University of Texas Press. pp. 14–15. ISBN 978-0-292-75288-7.
  35. ↑ Lou Lumenick (April 8, 2010). "Revival Circuit: Stopping the presses at Film Forum". New York Post. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 12, 2020. สืบค้นเมื่อ August 12, 2020.
  36. ↑ Leonard Maltin (September 29, 2015). Turner Classic Movies Presents Leonard Maltin's Classic Movie Guide: From the Silent Era Through 1965: Third Edition. Penguin Publishing Group. p. 135. ISBN 978-0-698-19729-9.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เจมส์_ดีน&oldid=11952247"