อิโซเกเลเก็ล
| อิโซเกเลเก็ล | |
|---|---|
| นาน-มวาร์กิ | |
| ครองราชย์ | 1628 – ?? |
| ก่อนหน้า | เซาเตเลวูร์ เซาเต็มโวล |
| ถัดไป | นาน-มวาร์กิ มูเซย์ มาวูร์ |
| ราชสกุล | นาน-มวาร์กิ |
| พระราชบิดา | เทพสายฟ้านานซัปเว |
อิโซเกเลเก็ล (โปนเปย์: Isokelekel: "ผู้สูงศักดิ์ประภัสสร" หรือ "กษัตริย์ผู้ยอดเยี่ยม)[1] บางครั้งเรียกว่า Idzikolkol เป็นนักรบวีรบุรุษกึ่งตำนานจากโกชาเอที่พิชิตราชวงศ์เซาเตเลวูร์ของโปนเปย์ ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธรัฐไมโครนีเชีย ในช่วงระยะเวลาระหว่างต้นคริสต์ศตวรรษที่ 16 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 17[2][note 1] มีหลักฐานที่แตกต่างกันมากที่อธิบายเหตุการณ์ก่อนและระหว่างการรุกรานเกาะโปนเปย์ โดยพบว่ามีหลักฐาน 13 ชิ้นที่มีการเผยแพร่ ในตำนานฉบับส่วนมากกล่าวถึงการปกครองของเซาเตเลวูร์ที่กดขี่ผ่านระบบสังคมรวมศูนย์ นอกจากนี้เจ้าเหนือหัวยังละเมิดเทพสายฟ้านานซัปเว ส่งผลให้เกิดจุดจบของราชวงศ์ในที่สุด[2][8][9][10][11][12] เขาได้รับการยกย่องให้เป็นบิดาแห่งโปนเปย์สมัยใหม่[6] และหัวหน้าชุมชนโปนเปย์ในปัจจุบันมักถือว่าตนสืบตระกูลมาจากอิโซเกเลเก็ล ขณะที่ในตำนานกล่าวว่าชาวโปนเปย์ปัจจุบัน สืบเชื้อสายมาจากกองทัพของอิโซเกเลเก็ลอีกด้วย[6][13][14]
เชิงอรรถ
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ Jones, Lindsay (2005). Encyclopedia of Religion. Vol. 9 (2 ed.). Macmillan Reference. ISBN 0-02-865742-X. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ 2.0 2.1 Petersen, Glenn (1990). "5. Isokelekel". Lost in the Weeds: Theme and Variation in Pohnpei Political Mythology (PDF). Occasional Papers. Vol. 35. Center for Pacific Islands Studies, School of Hawaiian, Asian & Pacific Studies, University of Hawaiʻi at Mānoa. pp. 34 et seq. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Hanlon, David L (1988). Upon a Stone Altar: A History of the Island of Pohnpei to 1890. Pacific Islands Monograph. Vol. 5. University of Hawaii Press. pp. 13–25. ISBN 0-8248-1124-0. สืบค้นเมื่อ 2012-01-01.
- ↑ Cordy, Ross H (1993). The Lelu Stone Ruins (Kosrae, Micronesia): 1978-81 Historical and Archaeological Research. Asian and Pacific Archaeology. Social Science Research Institute, University of Hawaii at Manoa. pp. 14, 254, 258. ISBN 0-8248-1134-8. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Morgan, William N (1988). Prehistoric Architecture in Micronesia. University of Texas Press. pp. 60, 63, 76, 85. ISBN 0-292-76506-1. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 Panholzer, Tom; Rufino, Mauricio (2003). Place Names of Pohnpei Island: Including And (Ant) and Pakin Atolls. Bess Press. pp. xiii, 21, 22, 25, 38, 48, 56, 63, 71. 72, 74, 104. ISBN 1-57306-166-2. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Micronesica. University of Guam. 1990. pp. 92, 203, 277. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Petersen, Glenn (2009). Traditional Micronesian Societies: Adaptation, Integration, and Political Organization. University of Hawaii Press. pp. 141, 145, 152, 208. ISBN 978-0-8248-3248-3. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Lessa, William Armand (1980). More Tales from Ulithi Atoll: a Content Analysis. Folklore and Mythology Studies. Vol. 32. University of California Press. pp. 73, 130. ISBN 0-520-09615-0. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Rubinstein, Donald H (1992). Pacific History: Papers from the 8th Pacific History Association Conference. University of Guam Press & Micronesian Area Research Center. pp. 206–7. ISBN 1-878453-14-9. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Kirch, Patrick Vinton (2002). On the Road of the Winds: An Archaeological History of the Pacific Islands Before European Contact. University of California Press. pp. 200, 205. ISBN 0-520-23461-8. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Castle, Leila (1996). Earthwalking Sky Dancers: Women's Pilgrimages to Sacred Sites. Vol. 56. Frog Books. pp. 100–1. ISBN 1-883319-33-1. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Goetzfridt, Nicholas J; Peacock, Karen M (2002). Micronesian Histories: An Analytical Bibliography and Guide to Interpretations. Bibliographies and Indexes in World History. Greenwood Publishing Group. pp. 3, 34–5, 102, 156–9. ISBN 0-313-29103-9. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
- ↑ Ballinger, Bill Sanborn (1978). Lost City of Stone: The Story of Nan Madol, the "Atlantis" of the Pacific. Simon and Schuster. pp. 45–8. ISBN 0-671-24030-7. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.