หางนกยูงไทย

หางนกยูงไทย
	Caesalpinia pulcherrima f. rosea; ดอกไม้ตูมและดอก
สถานะการอนุรักษ์
	; ความเสี่ยงต่ำ (IUCN 3.1)
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	พืช;
เคลด:	พืชมีท่อลำเลียง;
เคลด:	พืชดอก;
เคลด:	พืชใบเลี้ยงคู่แท้;
เคลด:	โรสิด;
อันดับ:	ถั่ว;
วงศ์:	ถั่ว;
วงศ์ย่อย:	วงศ์ย่อยราชพฤกษ์;
สกุล:	Caesalpinia; ; (L.) Sw.
สปีชีส์:	Caesalpinia pulcherrima
ชื่อทวินาม
	Caesalpinia pulcherrima; (L.) Sw.
ชื่อพ้อง
	Caesalpinia lutea; Poinciana pulcherrima L.;

หางนกยูงไทย (ชื่อวิทยาศาสตร์: Caesalpinia pulcherrima) เป็นพืชในสกุลฝาง (Caesalpinia) วงศ์ย่อยราชพฤกษ์ (Caesalpinioideae) วงศ์ถั่ว (Fabaceae) มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกากลางถึงอเมริกาใต้^[3] ลักษณะเป็นไม้พุ่ม ไม่ผลัดใบสูง 3–5 เมตร ทรงพุ่มกลม ลำต้นเกลี้ยงหรือมีหนาม ใบเป็นใบประกอบแบบขนนกสองชั้น ออกสลับ ใบย่อยรูปขอบขนานหรือรูปไข่กลับ 7–11 คู่ ปลายใบมนหรือเว้า โคนใบมนหรือเบี้ยว ดอกออกเป็นช่อกระจะบริเวณซอกใบ ปลายกิ่ง หรือส่วนยอด ยาว 20 เซนติเมตร^[4] เมื่อบานมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 4 เซนติเมตร กลีบดอกมี 5 กลีบ มีหลายสีตามพันธุ์ เช่น เหลือง แดง ส้ม หรือชมพู เกสรตัวผู้มี 10 อัน เกสรเพศเมียมี 1 อัน รังไข่อยู่เหนือฐานรองดอก ผลเป็นฝักแบน ขนาด 1.5–2 × 10–12 เซนติเมตร เมื่อแก่แตกได้ ภายในมีเมล็ดรูปแบนกลมหรือรี 8–10 เมล็ด^[5]^[6]

หางนกยูงไทยเป็นต้นไม้ประจำชาติบาร์เบโดส^[7] ปรากฏอยู่มุมบนซ้าย–ขวาของธงสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร ที่ดำรงพระอิสริยยศพระราชินีนาถแห่งบาร์เบโดส^[8] นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ รากใช้ปรุงเป็นยาขับประจำเดือน^[9]