ภาษาในประเทศอินโดนีเซีย
ในประเทศอินโดนีเซียมีภาษาที่มีผู้ใช้งานมากกว่า 700 ภาษา[1] ซึ่งมีจำนวนประมาณ 10% ของภาษาบนโลกทั้งหมด[2] ทำให้เป็นประเทศที่มีความหลากหลายทางภาษามากเป็นอันดับสองของโลก เป็นรองเพียงปาปัวนิวกินี[3] ภาษาส่วนใหญ่อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน ส่วนในอินโดนีเซียตะวันออกมีผู้พูดภาษากลุ่มปาปัวมากกว่า 270 ภาษา[4]
ภาษาในประเทศอินโดนีเซียแบ่งออกเป็น 9 หมวดหมู่: ภาษาประจำชาติ, ภาษาพื้นเมือง, ภาษากลางของภูมิภาค, ภาษาต่างชาติและเพิ่มเติม, ภาษามรดก, ภาษาในขอบเขตทางศาสนา, ภาษาอังกฤษในฐานะภาษากลาง และภาษามือ[5][6]
ภาษาประจำชาติ
[แก้]ภาษาทางการของอินโดนีเซียคือภาษาอินโดนีเซีย[7] ซึ่งเป็นภาษามลายูรูปแบบมาตรฐาน[8] ทำหน้าที่เป็นภาษากลางในหมู่เกาะ คำศัพท์ในภาษาอินโดนีเซียมีคำยืมจากภาษาประจำภูมิภาคของอินโดนีเซียจำนวนมาก เช่น ภาษาชวา, ซุนดา และมีนังกาเบา เช่นเดียวกันกับภาษาดัตช์, สันสกฤต, โปรตุเกส, อาหรับ และล่าสุดคือภาษาอังกฤษ[9][10][11] โดยหลักภาษาอินโดนีเซียใช้กันเป็นพื้นฐานในวงการพาณิชย์ การบริหาร การศึกษา และสื่อ ทำให้ชาวอินโดนีเซียเกือบทั้งหมดสามารถใช้ภาษาอินโดนีเซียในระดับความชำนาญที่ต่างกัน[12] ชาวอินโดนีเซียส่วนใหญ่พูดได้หลายภาษา เช่น ภาษาชวาเป็นภาษาแม่[1] สิ่งนี้ทำให้ภาวะหลายภาษา (multilingualism) เป็นสิ่งที่พบได้ทั่วไปในประเทศนี้[12]
ภาษาใกล้สูญ
[แก้]มีภาษาที่มีผู้พูดทั่วกลุ่มเกาะอินโดนีเซียถึง 726 ภาษาใน ค.ศ. 2009 (ลดลงจาก 742 ถาษาใน ค.ศ. 2007) โดยจังหวัดปาปัวที่ติดกับปาปัวนิวกินีมีภาษามากที่สุดในประเทศ[13] ตามข้อมูลจาก Ethnologue (อดีตมีชื่อว่า Summer Institute of Linguistics) มี 63 ภาษาที่กำลังสูญหาย (อยู่ในแผนภูมิแท่งสีแดง)[14]
ภาษามือ
[แก้]มีผู้ใช้งานภาษามือทั่วประเทศอย่างน้อย 2.5 ล้านคน แม้ว่ารายงานทางการระบุไว้ที่น้อยกว่า 50,000 คนก็ตาม[15] ผู้ใช้ภาษามือมักถูกเยาะเย้ยและประณาม[16]
ระบบการเขียน
[แก้]โดยทั่วไป ภาษาในประเทศอินโดนีเซียไม่มีระบบอักษรของตนเอง แต่ใช้อักษรที่ดัดแปลงจากภาษาอื่น เช่น ทมิฬ, อาหรับ และละติน ภาษามลายูมีประวัติในภาษาเขียนมายาวนาน และมีการเขียนเป็นอักษรพราหมี, อาหรับ และละติน ภาษาชวาเขียนด้วยอักษรปัลลวะจากอินเดียใต้ และอักษรแบบอื่น ๆ (มัชื่อว่าอักษรกาวีและอักษรชวา) ในอักษรอาหรับมีชื่อว่า เปโกน ซึ่งไว้ระบุเสียงภาษาชวา และในอักษรละติน
อักษรจีนเป็นอักษรที่ไม่เคยใช้งานในภาษาในประเทศอินโดนีเซีย ถึงแม้ว่าจะมีการระบุชื่อสถานที่ ชื่อบุคคล และชื่อสินค้าอินโดนีเซียในรายงานและประวัติศาสตร์ของราชสำนักจีนก็ตาม[17]
หมายเหตุ
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Lewis, M. Paul (2009), Ethnologue: Languages of the World (16th ed.), SIL International, สืบค้นเมื่อ 17 November 2009
- ↑ Florey 2010, pp. 121–140.
- ↑ "What Countries Have the Most Languages?". Ethnologue (ภาษาอังกฤษ). 22 May 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 August 2020. สืบค้นเมื่อ 20 August 2020.
- ↑ Simons & Fennig 2018.
- ↑ Zein 2020, pp. 27–63.
- ↑ "Indonesia". The World Factbook (ภาษาอังกฤษ). CIA. 29 October 2018. สืบค้นเมื่อ 11 November 2018.
- ↑ – โดยทาง Wikisource.
- ↑ Sneddon, James (2003). The Indonesian Language: Its History and Role in Modern Society. Sydney: University of South Wales Press.
- ↑ Yee, Danny (2013). "Review of The Indonesian Language: Its History and Role in Modern Society". Danny Yee's Book Reviews (Book review). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2017. สืบค้นเมื่อ 20 January 2018.
- ↑ Khaidir Anwar (1976). "Minangkabau, Background of the main pioneers of modern standard Malay in Indonesia". Archipel. 12: 77–93. doi:10.3406/arch.1976.1296 – โดยทาง Persée.
- ↑ Ivana Amerl (May 2006). "Halo Bos! English Borrowings in Indonesian". MED Magazine. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2017. สืบค้นเมื่อ 20 January 2018.
- ↑ 12.0 12.1 Zein 2020, p. 18.
- ↑ "Berapa Jumlah Bahasa Daerah di Indonesia?" [How many regional languages in Indonesia?]. portalsatu.com (ภาษาอินโดนีเซีย). 30 October 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-11-20. สืบค้นเมื่อ 23 December 2019.
- ↑ "Indonesia - Status". Ethnologue.
- ↑ Zein 2020, p. 43.
- ↑ Palfreyman, Nick (2015). Sign language varieties of Indonesia: A linguistic and sociolinguistic investigation (PhD thesis). Lancashire, the UK: University of Central Lancashire.
- ↑ Taylor 2003, p. 29.
บรรณานุกรม
[แก้]- Baker, Colin; Jones, Sylvia Prys (1998). Encyclopedia of Bilingualism and Bilingual Education. Multilingual Matters. ISBN 9781853593628.
- Florey, Margaret (2010). Endangered Languages of Austronesia. Oxford: Oxford University Press.
- Ricklefs, Merle Calvin (1991). A History of Modern Indonesia Since c. 1200. Basingstoke; Stanford, CA: Palgrave; Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-4480-5.
- Simons, Gary F.; Fennig, Charles D. (2018). Ethnologue: Languages of the World, Twenty-first edition. SIL International. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 June 2019. สืบค้นเมื่อ 20 September 2018.
- Taylor, Jean Gelman (2003). Indonesia: Peoples and Histories. New Haven and London: Yale University Press. ISBN 0-300-10518-5.
- Zein, Subhan (2018). Teacher Education for English as a Lingua Franca: Perspectives from Indonesia. New York and London: Routledge. ISBN 9781138303966.
- Zein, Subhan (2020). Language Policy in Superdiverse Indonesia. New York and London: Routledge. ISBN 9780367029548.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
