พระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์
| พระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์ | |
|---|---|
 ตราแผ่นดิน | |
 | |
| รายละเอียด | |
| พระราชอิสริยยศ | ฮิส มาเจสตี |
| กษัตริย์องค์แรก | พระเจ้าเกออร์คที่ 3 |
| กษัตริย์องค์สุดท้าย | พระเจ้าเกออร์คที่ 5 |
| สถาปนาเมื่อ | 12 ตุลาคม ค.ศ. 1814 |
| การล้มล้าง | 20 กันยาย ค.ศ. 1866 |
| ผู้แต่งตั้ง | สืบราชสันตติวงศ์ |
| ผู้อ้างสิทธิเป็นกษัตริย์ | เจ้าชายแอ็นสท์ เอากุสท์ |
พระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเวอร์ (เยอรมัน: König von Hannover) เป็นพระบรมราชอิสริยยศอย่างเป็นทางการของประมุขแห่งรัฐของราชอาณาจักรฮันโนเวอร์ เริ่มต้นเมื่อสมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งสหราชอาณาจักร ซึ่งทรงดำรงพระอิสริยยศ เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ ได้รับการถวายพระบรมราชอิสริยยศเป็น พระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์ ในการประชุมใหญ่แห่งเวียนนา เมื่อวันที่ 12 ตุลาคม ค.ศ. 1814 ณ กรุงเวียนนา และพระบรมราชอิสริยยศนี้สิ้นสุดลงจากการผนวกรวมเข้ากับราชอาณาจักรปรัสเซีย เมื่อวันที่ 20 กันยายน ค.ศ. 1866
ประวัติศาสตร์
[แก้]ในปี ค.ศ. 1692 จักรพรรดิเลโอพ็อท์ที่ 1 แห่งโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ ทรงโปรดเกล้าฯให้ยกฐานะดัชชีเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค เป็นนครรัฐผู้คัดเลือกที่เรียกว่า รัฐผู้คัดเลือกฮันโนเฟอร์ การยกฐานะในครั้งนี้ทำให้เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเวอร์สามารถมีส่วนร่วมในการเลือกตั้งจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์และเข้ามามีอิทธิพลทางการเมืองได้เป็นอย่างมาก เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกพระองค์แรกแห่งฮันโนเฟอร์คือ แอ็นสท์ เอากุสท์ ซึ่งเกออร์ค ลูทวิช พระโอรสของพระองค์ได้ขึ้นครองบัลลังก์บริเตนใหญ่เป็น พระเจ้าจอร์จที่ 1 ในปี ค.ศ. 1714 เป็นไปตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 และคงไว้ซึ่งการมีพระมหากษัตริย์เป็นโปรเตสแตนต์ บริเตนใหญ่ ไอร์แลนด์และฮันโนเฟอร์จึงกลายเป็นรัฐร่วมประมุขจนถึงปี ค.ศ. 1837
รัฐผู้คัดเลือกฮันโนเฟอร์กลายเป็น ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์ ในปี ค.ศ. 1814 หลังจากการพ่ายแพ้ของนโปเลียน และการจัดระเบียบดินแดนของเยอรมันใหม่ในการประชุมใหญ่แห่งเวียนนา สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 3 ผู้มีครองรัฐผู้คัดเลือกฮันโนเฟอร์ ในพระอิสริยยศ เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก ทรงได้รับการถวายพระบรมราชอิสริยยศเป็น พระมหากษัตริย์ เหตุการณ์ดังกล่าวถือเป็นเครื่องบ่งชี้ให้เห็นถึงความสำคัญทางการเมืองของฮันโนเฟอร์ที่เพิ่มมากขึ้นภายในสมาพันธรัฐเยอรมัน อย่างไรก็ตาม ระบบราชาธิปไตยควบคู่สร้างความซับซ้อน เนื่องจากราชบัลลังก์อังกฤษและฮันโนเฟอร์มีกฎการสืบราชบัลลังก์แยกจากกัน ดังนั้นเมื่อสมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 เสด็จสวรรคต และสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ขึ้นครองราชสมบัติสหราชอาณาจักรสืบต่อจากพระปิตุลาในปี ค.ศ. 1837 แต่กฎหมายกึ่งซาลิกของฮันโนเฟอร์ (agnatic-cognatic) จะให้พระราชสิทธิพระราชวงศ์ฝ่ายหน้าก่อนฝ่ายใน ด้วยเหตุนี้ เจ้าชายเออร์เนสต์ ออกัสตัส ดยุกแห่งคัมบาร์ลันด์ ซึ่งเป็นพระปิตุลาของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย จึงได้ขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์ สืบต่อจากพระเชษฐา
ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์เผชิญกับความท้าทายที่สำคัญในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 โดยเฉพาะในช่วง สงครามออสเตรีย-ปรัสเซียในปี ค.ศ. 1866 แม้จะเข้าร่วมกับจักรวรรดิออสเตรีย แต่ฮันโนเฟอร์ก็ถูกผนวกเข้ากับราชอาณาจักรปรัสเซีย หลังจากที่ออสเตรียพ่ายแพ้ ส่งผลให้สูญเสียอำนาจปกครองตนเองในฐานะราชอาณาจักร ต่อมา ในปี ค.ศ. 1871 ดินแดนนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิเยอรมัน หลังจากปรัสเซียรวมเยอรมนีเข้าด้วยกัน การลุกฮือขึ้นต่อต้านในพื้นที่ทำให้ ฮันส์ ฟ็อน ฮาร์เดินแบร์ค กรรมาธิการพลเรือนที่กำกับดูแลการผนวกฮันโนเฟอร์เข้ากับปรัสเซีย ถึงกับออกความเห็นว่า:
ชนชาวฮันโนเฟอร์โดยรวมแล้วเป็นกลุ่มชนที่เข้มแข็งและไม่ยอมประนีประนอมต่างจากชาวซัคเซิน แนวคิดเฉพาะของพวกเขาไม่ได้ขึ้นอยู่กับความกลัวต่อพวกปรัสเซียเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังขึ้นอยู่กับความเชื่อมั่นที่หยั่งรากลึก ว่าไม่มีชีวิตที่ใด จะดีไปกว่าชีวิตที่ฮันโนเฟอร์อีกแล้ว พวกเขาช่างยึดมั่นในความชาตินิยมอย่างแข็งขันเสียจริง
— ฮันส์ ฟ็อน ฮาร์เดินแบร์ค [1]
การประท้วงของพระเจ้าเกออร์คที่ 5 แห่งฮันโนเฟอร์ และประชาชนในพื้นที่ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการผนวกรวมฮันโนเฟอร์เข้ากับปรัสเซีย และนำไปสู่การก่อตั้ง พรรคเยอรมัน-ฮันโนเฟอร์ ซึ่งได้รับคะแนนเสียงชาวฮันโนเวอร์ 46.6% ใน การเลือกตั้งสหพันธรัฐในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1871 [2]
รายพระนามเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
[แก้]แอ็นสท์ เอากุสท์ ได้รับการสถาปนาเป็นเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกพระองค์แรกแห่งฮันโนเฟอร์ในปี ค.ศ. 1692 แต่สิ้นพระชนม์ในปี ค.ศ. 1698 ก่อนที่มหาสภาจักรวรรดิจะรับรองการยกฐานะฮันโนเฟอร์เป็นนครรัฐผู้คัดเลือกในปี ค.ศ. 1708 โซฟีแห่งฟัลทซ์ พระชายาม่ายของพระองค์ ยังทรงเป็นที่รู้จักในพระยศ พระชายาในเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ พระโอรสของทั้งสองพระองค์คือ เกออร์คที่ 1 ซึ่งทรงเป็น เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ พระองค์แรกอย่างเป็นทางการ
| พระรูป | พระนาม | รัชกาล | การสืบสันตติวงศ์ | หมายเหตุ |
|---|---|---|---|---|
|
เกออร์คที่ 1 ลูทวิช | ค.ศ. 1708–1727 | พระโอรสของแอ็นสท์ เอากุสท์ | เสวยราชสมบัติเป็น พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่ ในปี ค.ศ. 1714 ได้รับดินแดนเมืองเบรเมิน-แวร์เดิน ในปี ค.ศ. 1719 |
|
เกออร์คที่ 2 เอากุสท์ | ค.ศ. 1727–1760 | พระโอรสของเกออร์คที่ 1 ลูทวิช | ได้รับที่ดินฮาเดิลน์ ในปี ค.ศ. 1731 |
|
เกออร์คที่ 3 วิลเฮ็ล์ม ฟรีดริช | ค.ศ. 1760–1806 | พระนัดดาของเกออร์คที่ 2 เอากุสท์ | ขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักร (โดยพระราชบัญญัติสหภาพกับไอร์แลนด์) เมื่อปี ค.ศ. 1801 และทรงได้รับพระยศเป็น เจ้าชายมุขนายกแห่งออสแนบรึค ในปี ค.ศ. 1803 ต่อมาทรงสูญเสียพระราชอำนาจโดยพฤตินัยเหนือฮันโนเฟอร์หลายครั้ง จากการยึดครองและผนวกดินแดนในช่วง มหาสงครามฝรั่งเศส (ค.ศ. 1801–1813) หลังจากที่พระยศ เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก สิ้นสุดลง พร้อมกับการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ในปี ค.ศ. 1806 แต่ทรงรักษาพระยศไว้จนถึงต้นปี ค.ศ. 1814 เมื่อพระเจ้าจอร์จได้รับการประกาศให้เป็นพระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์ ซึ่งเป็นพระบรมราชอิสริยยศที่ได้รับการยอมรับโดยทั่วกันในระหว่างการประชุมแห่งเวียนนา (ค.ศ. 1814–15) |
รายพระนามพระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์
[แก้]| พระมหากษัตริย์ | รัชกาล | การสืบสันตติวงศ์ | ราชวงศ์ | พระอัครมเหสี | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| # | พระบรมฉายาลักษณ์ | พระปรมาภิไธย | เริ่มต้น | สิ้นสุด | พระฉายาลักษณ์ | พระนามาภิไธย | ||
| 1 | 
|
พระเจ้าเกออร์คที่ 3 (1738–1820) เยอรมัน: König Georg III |
12 ตุลาคม 1814 |
29 มกราคม 1820 | พระนัดดาในเกออร์คที่ 2 เอากุสท์ | ฮันโนเฟอร์ | 
|
ชาร์ล็อทเทอ (1744–1818) เยอรมัน: Königin Charlotte |
| 2 | ,_by_Henry_Bone.jpg)
|
พระเจ้าเกออร์คที่ 4 (1762–1830) เยอรมัน: König Georg IV |
29 มกราคม 1820 | 26 มิถุนายน 1830 | พระราชโอรสพระองค์ใหญ่ในพระเจ้าเกออร์คที่ 3 | ฮันโนเฟอร์ | _-_Queen_Caroline_(1768%E2%80%931821),_Princess_Caroline_Amelia_Elizabeth,_Daughter_of_Charles,_Duke_of_Brunswi_-_PG_234_-_National_Galleries_of_Scotland.jpg)
|
คาโรลีเนอ (1768–1821) เยอรมัน: Königin Caroline |
| 3 | .jpg)
|
พระเจ้าวิลเฮ็ล์มที่ 1 (1765–1837) เยอรมัน: König Wilhelm I |
26 มิถุนายน 1830 | 20 มิถุนายน 1837 | พระราชโอรสพระองค์ที่ 3 ในพระเจ้าเกออร์คที่ 3 | ฮันโนเฟอร์ | 
|
อาเดิลไฮท์ (1792–1849) เยอรมัน: Königin Adelaide |
| 4 | 
|
พระเจ้าแอ็นสท์ เอากุสท์ที่ 1 (1771–1851) เยอรมัน: König Ernst August |
20 มิถุนายน 1837 | 18 พฤศจิกายน 1851 | พระราชโอรสพระองค์ที่ 5 ในพระเจ้าเกออร์คที่ 3 | ฮันโนเฟอร์ | 
|
ฟรีเดอรีเคอ (1778–1841) |
| 5 | 
|
พระเจ้าเกออร์คที่ 5 (1819–1878) เยอรมัน: König Georg V |
18 พฤศจิกายน 1851 | 20 กันยายน 1866 | พระราชโอรสในพระเจ้าแอ็นสท์ เอากุสท์ที่ 1 | ฮันโนเฟอร์ | _-_Marie_Alexandrina_of_Saxe-Altenburg,_Queen_of_Hanover_(1818-1907)_-_RCIN_405098_-_Royal_Collection.jpg)
|
มารี (1818–1907) |
ธงพระอิสริยยศและตราอาร์ม
[แก้]หลังจากการเป็นรัฐร่วมประมุขกับบริเตนใหญ่ สิ้นสุดลงในปีค.ศ. 1837 พระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเวอร์ยังคงใช้ตราอาร์มและธงพระอิสริยยศของอังกฤษ โดยเพียงแค่นำมงกุฎใหม่มาใช้ (ตามอย่างอังกฤษ)
-
ธงพระบรมราชอิสริยยศพระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์ -
ตราอาร์มประจำราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ -
ตราอาร์มประจำพระองค์พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่ ไอร์แลนด์ และฮันโนเวอร์ (ค.ศ. 1714) -
ตราอาร์มประพระองค์พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ จากราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ ที่ใช้ในสกอตแลนด์ -
ตราประจำพระอิสริยยศพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ จากราชวงศ์ฮันโนเวอร์ (ค.ศ. 1714–1801) -
ตราประจำพระอิสริยยศพระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักร จากราชวงศ์ฮันโนเวอร์ (ค.ศ. 1816–1837) -
ตราประจำพระอิสริยยศพระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักร จากราชวงศ์ฮันโนเวอร์ ที่ใช้ในสกอตแลนด์ (ค.ศ. 1816–1837) -
ตราแผ่นดินของ ราชอาณาจักรฮันโนเวอร์ ปีค.ศ. 1837
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
ดูเพิ่มเติม
[แก้]- ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์
- รัฐผู้คัดเลือกฮันโนเฟอร์
- ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์
- การเป็นรัฐร่วมประมุขระหว่างบริเตนใหญ่และฮันโนเฟอร์
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Schmitt, H. A. (1975). "Prussia's Last Fling: The Annexation of Hanover, Hesse, Frankfurt, and Nassau, June 15 – October 8, 1866". Central European History. 8 (3): 316–347. doi:10.1017/s0008938900018008. JSTOR 4545753. S2CID 145525529.
- ↑ Stehlin, Stewart A. (2011). A Study in Particularist Opposition to National Unity. New York: Springer Dordrecht. pp. 2–3. ISBN 978-9401024075.