บาโฟเมต

ภาพของแพะซับบาติกในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ที่รังสรรค์โดยเอลีฟาส เลวี โดยมีคำศัพท์ภาษาละตินบนแขน ได้แก่ *SOLVE* (ที่หมายถึง แยก) และ *COAGULA* (ที่หมายถึง ร่วมกัน)

บาโฟเมต (อังกฤษ: Baphomet; /ˈbæfoʊmɛt/; จากละตินยุคกลาง Baphometh, Baffometi, อุตซิตา Bafometz) เป็นเทพสิงสู่ ที่อัศวินเทมพลาร์ถูกกล่าวหาว่าแอบเคารพบูชา และต่อมาถูกรวมไว้ในประเพณีลึกลับและไสยเวทมนตร์

ประวัติ

ชื่อบาโฟเมต ปรากฏครั้งแรกในสำเนาการพิจารณาสำหรับการสอบสวนอัศวินเทมพลาร์ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 14 ^[1] และเข้าสู่การใช้ที่นิยมในภาษาอังกฤษครั้งแรกในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ในระหว่างการถกเถียงและพิจารณาเกี่ยวกับสาเหตุของการปราบปรามเหล่าเทมพลาร์^[2]

ดูเพิ่ม

หมายเหตุ

↑ Michelet, Jules (30 March 1860). "History of France". D. Appleton – โดยทาง Google Books.
↑ "In the 19th century a fresh impetus was given to the discussion by the publication in 1813 of F. J. M. Raynouard's brilliant defence of the order. The challenge was taken up, among others, by the famous orientalist Friedrich von Hammer-Purgstall, who in 1818 published his Mysterium Baphometis revelatum, an attempt to prove that the Templars followed the doctrines and rites of the Gnostic Ophites, the argument being fortified with reproductions of obscene representations of supposed Gnostic ceremonies and of mystic symbols said to have been found in the Templars' buildings. Wilcke, while rejecting Hammer's main conclusions as unproved, argued in favour of the existence of a secret doctrine based, not on Gnosticism, but on the unitarianism of Islam, of which Baphomet (Mahomet) was the symbol. On the other hand, Wilhelm Havemann (Geschichte des Ausganges des Tempelherrenordens, Stuttgart and Tübingen, 1846) decided in favour of the innocence of the order. This view was also taken by a succession of German scholars, in England by C. G. Addison, and in France by a whole series of conspicuous writers: e.g. Mignet, Guizot, Renan, Lavocat. Others, like Boutaric, while rejecting the charge of heresy, accepted the evidence for the spuitio and the indecent kisses, explaining the former as a formula of forgotten meaning and the latter as a sign of fraternité!" Encyclopædia Britannica, 1911.

แหล่งข้อมูลอื่น

Barber, Malcolm (1994). The New Knighthood: A History of the Order of the Temple. Cambridge University Press. ISBN 0-521-42041-5.
Barber, Malcolm (2006). The Trial of the Templars (2nd ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-67236-8.
Barber, Malcolm; Bate, Keith (2010). Letters from the East: Crusaders, Pilgrims and Settlers in the 12th-13th Centuries. Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-6356-0.
Budge, Ernest Alfred Wallis (1904). The Gods of the Egyptians: or, Studies in Egyptian Mythology. Vol. II volumes. London: Methuen & Co.
Crowley, Aleister (1974). The Equinox of the Gods. New York: Gordon Press.
Crowley, Aleister (1944). The Book of Thoth; A Short Essay on the Tarot of the Egyptians, being the Equinox, Volume III, No. V. London: Ordo Templi Orientis.
Crowley, Aleister (December 1996). Louis Wilkinson (บ.ก.). The Law is for All: The Authorized Popular Commentary of Liber Al Vel Legis sub figura CCXX, The Book of the Law. Thelema Media. ISBN 0-9726583-8-6.
Crowley, Aleister; Mary. Desti; Leila. Waddell (2004). Hymenaeus. Beta (บ.ก.). Magick: Liber ABA, Book 4, Parts I-IV. York Beach, Maine: Samuel Weiser. ISBN 978-0-87728-919-7.
De Guaita, Stanislas (1897). Essais de sciences mandites (ภาษาฝรั่งเศส). Vol. La Clef de la magie noire. Chamuel.
Féraud, Raymond (1858). Sardou, A. L (บ.ก.). La vida de Sant Honorat (La vie de Saint Honorat) (ภาษาฝรั่งเศส). Paris: P. Janet, Dezobry, E. Magdeleine & Co.
Finke, Heinrich (1907). Papsttum und untergang des Templerordens: Quellen (ภาษาเยอรมัน). Vol. Volume II. Muenster: Druck und verlag der Aschendorffschen buchhandlung. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
Games, Alex; Coren, Victoria (2007). Balderdash and Piffle, One Sandwich Short of a Dog's Dinner. ISBN 1846072352.
Guiley, Rosemary (2008). "Baphomet". The Encyclopedia of Witches, Witchcraft and Wicca. Infobase. pp. 17–18. ISBN 9781438126845. สืบค้นเมื่อ 11 August 2013.
Hodapp, Christopher (2005). "A crash course in Templar history". Freemasons for Dummies. Indianapolis: Wiley Publishing.
King, C. W. (1887) [1864]. The Gnostics and their Remains. London: David Nutt.
Levi, Eliphas (1861) [1854-1856]. Dogme et Rituel de la Haute Magie (ภาษาฝรั่งเศส). Vol. II volumes bound as one (2nd ed.). Paris: Hippolyte Baillière.
Levi, Eliphas (1896). Transcendental Magic: Its Doctrine and Ritual. Trans. Arthur Edward Waite. London: George Redway.
Martin, Sean (2005). The Knights Templar: The History & Myths of the Legendary Military Order. ISBN 1-56025-645-1.
Michaud, Joseph Francois (1853). The History of the Crusades. Vol. Volume III. Trans. W. Robson. New York: Redfield. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
Michelet, Jules, บ.ก. (1851). Le procès des Templiers (ภาษาฝรั่งเศส). Vol. II volumes. Paris: Imprimerie Nationale.
Michelet, Jules (1860). History of France. Vol. Volume I. Trans. G.H. Smith. New York: D. Appleton. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
Migne, Jacques Paul (1854). Godefridi Bullonii epistolae et diplomata; accedunt appendices (ภาษาละติน).
Murray, Margaret (1921). The Witch Cult in Western Europe: A Study in Anthropology. Oxford University Press.
Nicolai, Friedrich (1782). Versuch über die Beschuldigungen welche dem Tempelherrenorden gemacht worden, und über dessen Geheimniß; Nebst einem Anhange über das Entstehen der Freymaurergesellschaft (ภาษาเยอรมัน). Vol. II volumes. Berlin und Stettin.
Partner, Peter (1987). The Knights Templar and Their Myth. ISBN 0-89281-273-7. (Previously titled The Murdered Magicians.)
Philips, Walter Alison (1911). "Templars" . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 26 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 591–600.
Place, Robert M. (2005). The Tarot: History, Symbolism and Divination. New York: Jeremy P. Tarcher/Penguin. ISBN 1-58542-349-1.
Pouille, Simon de (1968). Baroin, Jeanne (บ.ก.). Simon de Pouille: Chanson de Geste (ภาษาฝรั่งเศส). Geneva: Librairie Droz. ISBN 978-2-600-02428-0.
Ralls, Karen (2007). Knights Templar Encyclopedia: The Essential Guide to the People, Places, Events, and Symbols of the Order of the Temple. Career Press. ISBN 9781564149268.
Raynouard, François (1813). Monuments historiques relatifs à la condamnation des chevaliers des temples et à l'abolition de leur ordre (ภาษาฝรั่งเศส). Paris: Égron.
Read, Piers Paul (1999). The Templars. Da Capo Press. ISBN 0-306-81071-9.
Spunda, Franz. Baphomet: Der geheime Gott der Templer: ein alchimistischer Roman (ภาษาเยอรมัน). ISBN 3-86552-073-1.
Strube, Julian (2017). "The "Baphomet" of Eliphas Lévi: Its Meaning and Historical Context". Correspondences. 4: 37–79.
Waite, Arthur (1911). The Pictorial Key to the Tarot. London: W. Rider.
Wright, Thomas (1865). "The Worship of the Generative Powers During the Middle Ages of Western Europe". ใน Knight, Richard Payne (บ.ก.). A Discourse on the Worship of Priapus. London: J. C. Hotten.

แหล่งข้อมูลอื่น

Myth of the Baphomet.
Mysterium Baphometis Revelatum in PDF.
"Baphomet" . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 3 (11 ed.). 1911. pp. 363–364.

บทความสิ่งลี้ลับนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[Michelet-1] Michelet, Jules (30 March 1860). "History of France". D. Appleton – โดยทาง Google Books.

[2] "In the 19th century a fresh impetus was given to the discussion by the publication in 1813 of F. J. M. Raynouard's brilliant defence of the order. The challenge was taken up, among others, by the famous orientalist Friedrich von Hammer-Purgstall, who in 1818 published his Mysterium Baphometis revelatum, an attempt to prove that the Templars followed the doctrines and rites of the Gnostic Ophites, the argument being fortified with reproductions of obscene representations of supposed Gnostic ceremonies and of mystic symbols said to have been found in the Templars' buildings. Wilcke, while rejecting Hammer's main conclusions as unproved, argued in favour of the existence of a secret doctrine based, not on Gnosticism, but on the unitarianism of Islam, of which Baphomet (Mahomet) was the symbol. On the other hand, Wilhelm Havemann (Geschichte des Ausganges des Tempelherrenordens, Stuttgart and Tübingen, 1846) decided in favour of the innocence of the order. This view was also taken by a succession of German scholars, in England by C. G. Addison, and in France by a whole series of conspicuous writers: e.g. Mignet, Guizot, Renan, Lavocat. Others, like Boutaric, while rejecting the charge of heresy, accepted the evidence for the spuitio and the indecent kisses, explaining the former as a formula of forgotten meaning and the latter as a sign of fraternité!" Encyclopædia Britannica, 1911.

[1]

[2]