บริการสุขภาพในประเทศเนเธอร์แลนด์
บริการสุขภาพในประเทศเนเธอร์แลนด์ สามารถแบ่งออกเป็นสามระดับ ในการดูแลทางร่างกายและจิตใจ, การรักษา (ในระยะสั้น) และการดูแล (ในระยะยาว) แพทย์ประจำบ้าน หรือ เฮอร์ซาร์ทเซน (Huisartsen) เปรียบได้กับแพทย์ทั่วไปซึ่งมีอยู่มากที่สุดในระดับแรก ซึ่งได้รับการอ้างจากสมาชิกในระดับแรก ซึ่งเป็นเกณฑ์ในการเข้าถึงระบที่สองและสามต่อไป[1] ระบบการดูแลสุขภาพนี้ เมื่อเทียบกับประเทศอื่น ๆ ถือได้ว่าค่อนข้างมีประสิทธิภาพ แต่ไม่มีประสิทธิภาพที่ระดับมากสุด[2]
บริการสุขภาพในประเทศเนเธอร์แลนด์ มีการใช้เงินทุนในระบบคู่ซึ่งมีผลบังคับใช้ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2006 การรักษาในระยะยาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการรักษาในโรงพยาบาลแบบกึ่งถาวร และรวมถึงค่าใช้จ่ายทางความพิการ เช่น รถวีลแชร์ จะครอบคลุมถึงการประกันภาคบังคับที่ควบคุมโดยรัฐ ค่าใช้จ่ายเหล่านี้จะจัดอยู่ในกฎหมายทั่วไปเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาลพิเศษ (Algemene Wet Bijzondere Ziektekos) ซึ่งเริ่มมีผลบังคับใช้ใน ค.ศ. 1968 และใน ค.ศ. 2009 การประกันนี้ครอบคลุม 27 เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการดูแลสุขภาพ[3] เนเธอร์แลนด์ เป็นประเทศในอันดับแรก ในการศึกษาเปรียบเทียบระบบการดูแลสุขภาพของสหรัฐ, ออสเตรเลีย, แคนาดา, อังกฤษ, เยอรมนี และนิวซีแลนด์[4]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ J.M. Boot, 'De Nederlandse Gezondheidszorg', Bohn Stafleu van Loghum 2011
- ↑ Boston Consulting Group, 'Zorg voor Waarde', 2011
- ↑ "Zorgrekeningen; uitgaven (in lopende en constante prijzen) en financiering" (ภาษาดัตช์). Centraal Bureau voor de Statistiek: StatLine. 20 May 2010. สืบค้นเมื่อ 16 May 2011.
- ↑ "U.S. scores dead last again in healthcare study". Reuters. June 23, 2010.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้] | บทความแพทยศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |