ตะกั่ว (แก้ความกำกวม)
คำว่าตะกั่ว นัอกจากหมายถึงโลหะที่มีสัญลักษณ์ Pb แล้ว ในภาษาไทยโบราณยังอาจหมายถึง[1]
- ตะกั่วป่า เป็นคำไทยโบราณหมายถึง ดีบุก ภายหลังใช้เป็นะะชื่อเมืองและแม่น้ำ
- ตะกั่วเกรียบ เป็นคำไทยโบราณ ใช้เรียกสารประกอบระหว่างตะกั่วกับสังกะสี มีสีขาว เมื่อแผ่ให้เป็นแผ่นบางจะกรอบ เรียกอีกชื่อว่าสังขวานร
- ตะกั่วนม เป็นคำไทยโบราณ ใช้เรียกตะกั่วบริสุทธิ์
- ตะกั่วแดง หรือ เสน เป็นคำไทยโบราณ ใช้เรียกสารประกอบออกไซด์ของตะกั่ว
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ชยันต์ พิเชียรสุนทร และ วิเชียร จีรวงศ์. คู่มือเภสัชกรรมแผนไทยเล่ม 4 เครื่องยาธาตุวัตถุ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กทม. อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง. 2556.
 |
หน้าแก้ความกำกวมนี้รวมบทความที่มีชื่อเหมือนหรือใกล้เคียงกัน ถ้าลิงก์ภายในใดนำคุณมาหน้านี้ คุณอาจต้องการแก้ไขลิงก์ให้ชี้ไปยังหน้าที่ต้องการโดยตรง |