ข้ามไปเนื้อหา

ญิซยะฮ์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
บทความนี้เกี่ยวกับภาษีรายหัว สำหรับภาษีที่ดิน ดูที่ เคาะรอจญ์
ส่วนหนึ่งของ
ศาสนาอิสลาม
หลักศรัทธา
หลักปฏิบัติ
ประวัติศาสตร์
วัฒนธรรมกับสังคม
บทความที่เกี่ยวข้อง

ญิซยะฮ์ (อาหรับ: جِزْيَة; [d͡ʒizjah]) เป็นการเก็บภาษีต่อหัวรายปีที่เคยใช้สำหรับผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม (ษิมมี) ในรัฐที่ปกครองด้วยกฎหมายอิสลาม[1][2][3] นักกฎหมายมุสลิมได้กำหนดให้ชายที่อยู่ในวัยผู้ใหญ่, เป็นอิสระ, มีสติในสังคมษิมมีจะต้องจ่ายญิซยะฮ์[4] โดยยกเว้นผู้หญิง, เด็ก, คนชรา, คนพิการ, คนป่วย, คนบ้า, นักพรต, ฤๅษี, ทาส,[5][6][7][8][9] และมุสตะอ์มิน—ชาวต่างชาติที่ไม่ใช่มุสลิมที่อยู่ในดินแดนมุสลิมเป็นเวลาชั่วคราว[5][10] ษิมมีที่เข้ารับราชการทหารจะถูกยกเว้นการจ่ายภาษี[1][6][11][12] เพราะพวกเขาไม่มีเงินมากพอจ่ายภาษีได้[6][13][14]

อัลกุรอานและฮะดีษกล่าวถึงญิซยะฮ์โดยไม่ได้กล่าวถึงอัตราหรือจำนวนเงิน[15] อย่างไรก็ตาม นักวิชาการส่วนใหญ่ยอมรับว่าผู้นำมุสลิมช่วงแรกก่อตั้งระบบภาษีและบรรณาการในดินแดนที่พวกเขาพิชิต เช่น จักรวรรดิไบแซนไทน์ และจักรวรรดิซาเซเนียน[10][16][17][18][19]

การใช้งานญิซยะฮ์มีอยู่หลายแบบตามประวัติศาสตร์อิสลาม บางครั้งใช้คำว่าเคาะรอจญ์แทนกันได้[20][21][22] โดยมีการเรียกเก็บภาษีจากผู้ที่มิใช่มุสลิมตามรัฐอิสลามบางส่วน เช่น จักรวรรดิออตโตมัน กับรัฐสุลต่านมุสลิมอินเดีย[23] อัตราภาษีที่เก็บมักมีการเปลี่ยนแปลงตามสมรรถนะทางด้านการเงินของผู้จ่าย[24] ข้อมูลเปรียบเทียบการเรียกเก็บภาษีจากมุสลิมกับญิซยะฮ์ต่างกันตามเวลา สถานที่ ภาษีจำเพาะตามการพิจารณา และปัจจัยอื่น ๆ[1][25][26]

ในอดีต ศาสนาอิสลามถือว่าภาษีญิซยะฮ์เป็นค่าธรรมเนียมในการปกป้องตนเองโดยผู้นำมุสลิมของผู้มิใช่มุสลิมในการทำพิธีทางศาสนาของตนในเขตปกครองตนเองบางส่วนในรัฐมุสลิม ยกเว้นผู้รับใช้ทหาร และเป็นหลักฐานในการจงรักภักดีของผู้มิใช่มุสลิมในรัฐและกฎหมายมุสลิม [27][28] บางส่วนเข้าใจว่า ญิซยะฮ์เป็นตราหรือสถานะความอัปยศอดสูของผู้มิใช่มุสลิมในรัฐมุสลิมเพราะไม่ยอมเข้ารับอิสลาม[29][30] เป็นแหล่งรายได้ที่สำคัญเกิดขึ้นในบางช่วงและสถานที่ (เช่นสมัยอุมัยยะฮ์)[31] ขณะบางส่วนโต้แย้งว่า ถ้ามันเป็นการลงโทษความไม่ศรัทธาของษิมมี ดังนั้นบาทหลวงและพระสงฆ์ก็ไม่มีข้อยกเว้นด้วย[32]

คำนี้ปรากฏในอัลกุรอานในฐานะภาษีหรือบรรณาธิการจากชาวคัมภีร์ โดยเฉพาะชาวยิวและชาวคริสต์ ผู้ที่นับถือศาสนาอื่น เช่น ศาสนาโซโรอัสเตอร์ และศาสนาฮินดู ถูกรวมในกลุ่ม ษิมมี ในภายหลัง และต้องจ่ายญิซยะฮ์ ในอนุทวีปอินเดีย วิธีนี้ถูกยกเลิกในคริสต์ศตวรรษที่ 18 โดยเกือบหายไปในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 20 พร้อมกับการล่มสลายของรัฐอิสลามและการเผยแพร่แนวคิดการยอมรับความต่างทางศาสนา[33] ปัจจุบันไม่มีการกำหนดภาษีนี้อีกในโลกอิสลาม[34][35] แม้ว่าจะยังมีรายงานในบางองค์กร เช่น ตอลิบานปากีสถานและรัฐอิสลามอิรักและลิแวนต์ พยายามฟื้นฟูวิธีนี้ขึ้นมาใหม่[33][36]

นักวิชาการอิสลามบางส่วนโต้แย้งว่าผู้มิใช่มุสลิมในรัฐมุสลิมควรจ่ายญิซยะฮ์ ด้วยเหตุผลหลายประการ[37][38] เช่น ซัยยิด กุฏบ์ มองว่าเป็นบทลงโทษต่อพวก "พหุเทวนิยม" ในขณะที่อับดุรเราะฮ์มาน โดอี (Abdul Rahman Doi) มองว่ามันเหมือนกับซะกาตที่มุสลิมต้องจ่าย[37] รายงานจากคอลิด อะบูลฟัฎล์ มุสลิมสายกลางปฏิเสธระบบษิมมี ซึ่งครอบคลุมถึงญิซยะฮ์ เพราะขัดกับยุคแห่งรัฐชาติและประชาธิปไตย[35]

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 Abdel-Haleem, Muhammad (2010). Understanding the Qur'ān: Themes and Style. I. B. Tauris & Co Ltd. pp. 70, 79. ISBN 978-1845117894.
  2. ↑ Abou Al-Fadl 2002, p. 21. "When the Qur'an was revealed, it was common inside and outside of Arabia to levy poll taxes against alien groups. Building upon the historical practice, classical Muslim jurists argued that the poll tax is money collected by the Islamic polity from non-Muslims in return for the protection of the Muslim state. If the Muslim state was incapable of extending such protection to non-Muslims, it was not supposed to levy a poll tax."
  3. ↑ Jizyah เก็บถาวร 2015-09-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Oxford Dictionary of Islam (2010), Oxford University Press, Quote: Jizyah: Compensation. Poll tax levied on non-Muslims as a form of tribute and in exchange for an exemption from military service, based on Quran 9:29.
  4. ↑ M. Zawati, Hilmi (2002). Is Jihād a Just War?: War, Peace, and Human Rights Under Islamic and Public International Law (Studies in religion & society). Edwin Mellen Press. pp. 63–4. ISBN 978-0773473041.
  5. ↑ 5.0 5.1 Wael, B. Hallaq (2009). Sharī'a: Theory, Practice and Transformations. Cambridge University Press. pp. 332–3. ISBN 978-0-521-86147-2.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 Ellethy 2014, p. 181. "[...] the insignificant amount of this yearly tax, the fact that it was progressive, that elders, poor people, handicapped, women, children, monks and hermits were exempted, leave no doubt about exploitation or persecution of those who did not accept Islam. Comparing its amount to the obligatory zaka which an ex-dhimmi should give to the Muslim state in case he converts to Islam dismisses the claim that its aim was forced conversions to Islam."
  7. ↑ Alshech, Eli (2003). "Islamic Law, Practice, and Legal Doctrine: Exempting the Poor from the Jizya under the Ayyubids (1171-1250)". Islamic Law and Society. 10 (3): 348–375. doi:10.1163/156851903770227584. ...jurists divided the dhimma community into two major groups. The first group consists of all adult, free, sane males among the dhimma community, while the second includes all other dhimmas (i.e., women, slaves, minors, and the insane). Jurists generally agree that members of the second group are to be granted a "blanket" exemption from jizya payment.
  8. ↑ Rispler-Chaim, Vardit (2007). Disability in Islamic law. Dordrecht, the Netherlands: Springer. p. 44. ISBN 978-1402050527. The Hanbali position is that boys, women, the mentally insane, the zamin, and the blind are exempt from paying jizya. This view is supposedly shared by the Hanafis, Shafi'is, and Malikis.
  9. ↑ Majid Khadduri, War and Peace in the Law of Islam, pp. 192-3.
  10. ↑ 10.0 10.1 Bowering, Gerhard; Crone, Patricia; Mirza, Mahan; และคณะ, บ.ก. (2013). The Princeton encyclopedia of Islamic political thought. Princeton, N.J.: Princeton University Press. p. 283. ISBN 978-0691134840. Free adult males who were not afflicted by any physical or mental illness were required to pay the jizya. Women, children, handicapped, the mentally ill, the elderly, and slaves were exempt, as were all travelers and foreigners who did not settle in Muslim lands. [...] As Islam spread, previous structures of taxation were replaced by the Islamic system, but Muslim leaders often adopted practices of the previous regimes in the application and collection of taxes.
  11. ↑ Mapel, D.R. and Nardin, T., eds. (1999), International Society: Diverse Ethical Perspectives, p. 231. Princeton University Press. ISBN 9780691049724. Quote: "Jizya was levied upon dhimmis in compensation for their exemption from military service in the Muslim forces. If dhimmis joined Muslims in their mutual defense against an outside aggressor, the jizya was not levied."
  12. ↑ Shah 2008, pp. 19–20.
  13. ↑ Ghazi, Kalin & Kamali 2013, pp. 240–1.
  14. ↑ Abdel-Haleem 2012, pp. 75–6, 77.
  15. ↑ Sabet, Amr (2006), The American Journal of Islamic Social Sciences 24:4, Oxford; pp. 99–100.
  16. ↑ Bravmann 2009, pp. 199–201, 204–5, 207–12.
  17. ↑ Mohammad, Gharipour (2014). Sacred Precincts: The Religious Architecture of Non-Muslim Communities Across the Islamic World. BRILL. p. XV. ISBN 978-9004280229. Sources indicate that the taxation system of early Islam was not necessarily an innovation of Muslims; it appears that 'Umar adopted the same tax system as was common at the time of the conquest of that territory. The land tax or kharaj was an adapted version of the tax system used in Sassanid Persia. In Syria, 'Umar followed the Byzantine system of collecting two taxes based on the account of lands and heads.
  18. ↑ Shah 2008, p. 20. "Jizia was not a specific Islamic invention but was the norm of the time. "Several of the early caliphs made peace treaties with the Byzantine Empire some of which even required them to pay tribute [Jizia] to the Byzantines" (Streusand, 1997)."
  19. ↑ Walker Arnold, Thomas (1913). Preaching of Islam: A History of the Propagation of the Muslim Faith. Constable & Robinson Ltd. p. 59 ff. There is evidence to show that the Arab conquerors left unchanged the fiscal system that they found prevailing in the lands they conquered from the Byzantines, and that the explanation of jizyah as a capitation-tax is an invention of later jurists, ignorant of the true condition of affairs in the early days of Islam. (Caetani, vol. iv. p. 610 (§ 231); vol. v. p. 449.) H.Lammens: Ziād ibn Abīhi. (Rivista degli Studi Orientali, vol. iv. p. 215.) (online)
  20. ↑ Morony, Michael (2005). Iraq after the Muslim conquest. NJ, USA: Gorgias Press. pp. 109, 99–134. ISBN 978-1-59333-315-7.
  21. ↑ Levy, Reuben (2002). The social structure of Islam. London New York: Routledge. pp. 310–1. ISBN 978-0-415-20910-6. "There is little doubt that in origin kharaj and jizya were interchangeable terms. In the Arabic papyri of the first century AH only jizya is mentioned, with the general meaning of tribute, while later the poll tax could be called kharaj ala ru'us ahl al-dhimma, i.e. a tax on the heads of protected peoples. The narrower meaning of the word is brought out by Abu Hanifa, "No individual can be liable at the same time to the zakat and to kharaj." [emphasis added]
  22. ↑ Satish Chandra (1969), Jizyah and the State in India during the 17th Century, Journal of the Economic and Social History of the Orient, Vol. 12, No. 3, pp. 322–40, quote="Although kharaj and jizyah were sometimes treated as synonyms, a number of fourteenth century theological tracts treat them as separate"
  23. ↑ Peri, Oded (1990). "The Muslim waqf and the collection of jizya in late eighteenth-century Jerusalem". ใน Gilbar, Gad (บ.ก.). Ottoman Palestine, 1800-1914 : Studies in economic and social history. Leiden: E.J. Brill. p. 287. ISBN 978-90-04-07785-0. the jizya was one of the main sources of revenue accruing to the Ottoman state treasury as a whole.
  24. ↑ Abu Khalil, Shawkiy (2006). al-Islām fī Qafaṣ al-ʾIttihām الإسلام في قفص الإتهام (ภาษาอาหรับ). Dār al-Fikr. p. 149. ISBN 978-1575470047. Quote: و يعين مقدار الجزية إعتبارا لحالتهم الإقتصادية، فيؤخد من الموسرين أكثر و من الوسط أقل منه و من الفقراء شيء قليل جدا. و على الدين لا معاش لهم أو هم عالة على غيرهم يعفون من أداء الجزية. Translation: "The amount of jizya is determined in consideration of their economic status, so that more is taken from the prosperous, less from the middle [class], and a very small amount from the poor (fuqaraʾ). Those who do not have any means of livelihood or depend on support of others are exempted from paying the jizya." (online)
  25. ↑ Ghazi, Kalin & Kamali 2013, pp. 82–3.
  26. ↑ Abu Zahra, Muhammad. Zahrat al-Tafāsīr زهرة التفاسير (ภาษาอาหรับ). Cairo: Dār al-Fikr al-ʿArabī. pp. 3277–8. Quote: و ما يعطيه الذمي من المال يسمى جزية؛ [...] و لأنها جزاء لأن يدفع الإسلام عنهم، و يكفيهم مئونة القتال، و لأنها جزاء لما ينفق على فقراء أهل الذمة كما كان يفعل الإمام عمر، [...] و الإسلام قام بحق التساوي بين جميع من يكونون في طاعته، فإن الجزية التي تكون على الذمي تقابل ما يكون على المسلم من تكليفات مالية، فعليه زكاة المال، و عليه صدقات و نذور، و عليه كفارات، و غير ذلك، و لو أحصى كل ما يؤخد من المسلم لتبين أنه لا يقل عما يؤخد من جزية إن لم يزد. و إن الدولة كما ذكرنا تنفق على فقراء أهل الذمة، و لقد روى أن عمر - رضي الله تعالى عنه - وجد شيخا يهوديا يتكفف، فسأله: من أنت يا شيخ؟ قال رجل من أهل الذمة، فقال له: ما أنصفناك أكلنا شبيبتك و ضيعناك في شيخوختك، و أجرى عليه رزقا مستمرا من بيت المال، و قال لخادمه: ابحت عن هذا و ضربائه، و أَجْرِ عليهم رزقا من بيت المال. Translation: "And the money that the dhimmī gives is called jizya: [...] and [it is so named] because it is in return for the protection that they are guaranteed by the Islamic [community], and instead of rendering military service, and since it is [also] in return for what is spent on the poor amongst the dhimmī community (ahl al-dhimma) as ʾImām ʿUmar used to do. [...] and Islam gave the right of equality between all of those who are under its rule, indeed, the jizya that is demanded from the dhimmī corresponds to the financial obligations that are compulsory on the Muslim, so he is obliged [to purify] his wealth [through] zakat, and he is required to pay sadaqat and nudhur, and he is duty-bound to give kaffarat, as well as other things. And if all that is taken from the Muslim was calculated, it would become clear that it isn't less than what is taken by way of jizya, if it isn't more. And as we have mentioned earlier, the state spends on the poor amongst the dhimmī community, and it is narrated that ʿUmar - May God Almighty be pleased with him - found an elderly Jew begging, so he asked him: 'Who are you, old man (shaykh)?' He said, 'I am a man from the dhimma community.' So ʿUmar said to him: 'We have not done justice to you in taking from you when you were young and forsaking you in your old age', so ʿUmar gave him a regular pension from the public treasury (Bayt al-Māl), and he then said to his servant: "Search for him and those like him, and give them out from the public treasury.""
  27. ↑ Walker Arnold, Thomas (1913). Preaching of Islam: A History of the Propagation of the Muslim Faith. Constable & Robinson Ltd. pp. 60–1. This tax was not imposed on the Christians, as some would have us think, as a penalty for their refusal to accept the Muslim faith, but was paid by them in common with the other dhimmīs or non-Muslim subjects of the state whose religion precluded them from serving in the army, in return for the protection secured for them by the arms of the Musalmans. (online) Non-Muslims Paying Jizyah In a State of Humiliation by Bassam Zawadi https://www.call-to-monotheism.com/non_muslims_paying_jizyah_in_a_state_of_humiliation
  28. ↑ Esposito 1998, p. 34. "They replaced the conquered countries, indigenous rulers and armies, but preserved much of their government, bureaucracy, and culture. For many in the conquered territories, it was no more than an exchange of masters, one that brought peace to peoples demoralized and disaffected by the casualties and heavy taxation that resulted from the years of Byzantine-Persian warfare. Local communities were free to continue to follow their own way of life in internal, domestic affairs. In many ways, local populations found Muslim rule more flexible and tolerant than that of Byzantium and Persia. Religious communities were free to practice their faith to worship and be governed by their religious leaders and laws in such areas as marriage, divorce, and inheritance. In exchange, they were required to pay tribute, a poll tax (jizya) that entitled them to Muslim protection from outside aggression and exempted them from military service. Thus, they were called the "protected ones" (dhimmi). In effect, this often meant lower taxes, greater local autonomy, rule by fellow Semites with closer linguistic and cultural ties than the hellenized, Greco-Roman élites of Byzantium, and greater religious freedom for Jews and indigenous Christians."
  29. ↑ Ziauddin Ahmed (1975). "The concept of Jizya in early Islam". Islamic Studies. 14 (4): 293–305. JSTOR 20846971. Quote: The tax of jizya is imposed on the non-Muslims subjects of a Muslim state. In view of the general body of the Fuquha, it is imposed upon the non-Muslims as a badge of humiliation for their unbelief, or by way of mercy for protection given to them by the Muslims. Some Fuqaha consider this tax as punishment for their unbelief, there being no economic motive behind its imposition, because their continued stay in a Muslim land is a crime, hence they have no escape from being humiliated.
  30. ↑ Bat Ye'or, The Dhimmi: Jews and Christians under Islam, trans. David Maisel, Paul Fenton, and David Littman (Rutherford: Farleigh Dickinson, 1985), 201-202: "Documents: 19. The Manner of Collecting the Jizya." Ye'or quotes two sixteenth-century narratives of how the Christians must lower themselves literally and ritually and then receive a blow in the payment of the jizya.
  31. ↑ Hoyland, In God's Path, 2015: p.199
  32. ↑ ʿImāra, Muhammad (2003). al-Islām wa'l-ʿaqalliyyāt الاسلام والأقليات (ภาษาอาหรับ). Cairo: Maktabat al-Shurūk al-Dawliyya. p. 15. Quote: «ولأن (الجزية) هي (بدل جندية)، لا تُؤخذ إلا من القادرين ماليًا، الذين يستطيعون حمل السلاح وأداء ضريبة القتال دفاعًا عن الوطن، وليست (بدلاً من الإيمان بالإسلام) وإلا لفرضت على الرهبان و رجال الدين .. وبدليل أن الذين اختاروا أداء ضريبة الجندية في صفوف المسلمين، ضد الفرس والروم، وهم على دياناتهم غير الإسلامية - فى الشام .. والعراق .. ومصر - لم تفرض عليهم الجزية، وإنما اقتسموا مع المسلمين الغنائم على قدم المساواة..» Translation: "And since the jizya is in exchange for military service, it is taken only from those who are financially capable, and those who are able to take arms and do military service in defense of a country, and it isn't in exchange for not embracing Islam otherwise [the jizya] would have been taken from monks and the clergy .. and also since those who did volunteer to fight with the Muslims, against the Persians and Byzantines, and who professed a religion other than Islam – in the Levant, Iraq and Egypt – were exempted from the jizya and shared equally the battle gains with the Muslims..." (online)
  33. ↑ 33.0 33.1 Matthew Long (jizya entry author) (2012). The Princeton Encyclopedia of Islamic Political Thought. Princeton University Press. pp. 283–4. ISBN 978-0691134840.
  34. ↑ Werner Ende; Udo Steinbach (2010). Islam in the World Today. Cornell University Press. p. 738. ISBN 978-0801445712.
  35. ↑ 35.0 35.1 Abou El Fadl, Khaled (2007). The Great Theft: Wrestling Islam from the Extremists. HarperOne. p. 214. ISBN 978-0061189036.
  36. ↑ Coming home to Orakzai ABDUL SAMI PARACHA, Dawn.com (JAN 05, 2010). "In December 2008, Tehrik-e-Taliban Pakistan enforced a strict version of Islamic law in divergence of enviously guarded distinctive tribal culture in Orakzai Agency. Less than a month a later, a decree for jizya was imposed and had to be paid by all minorities if they want protection against local criminal gangs or that they had to convert to Islam."
  37. ↑ 37.0 37.1 Vincent J. Cornell (2009). "Jizyah". ใน John L. Esposito (บ.ก.). The Oxford Encyclopedia of the Islamic World. Oxford: Oxford University Press. ISBN 9780195305135.
  38. ↑ John Esposito and Emad El-Din Shahin (2013). The Oxford handbook of Islam and politics. Oxford, UK: Oxford University Press. pp. 149–50. ISBN 978-0-19-539589-1. One of Mawdudi's most significant legacies was the reintroduction into the modern world - and into modern language - of an idealized vision of the Islamic community. [...] Non-Muslims in the Muslim state would be categorized, in classical terms, as dhimmis, a protected class; would be restricted from holding high political office; would have to pay the jizyah poll tax; ...

ข้อมูล

[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ ญิซยะฮ์
  • Jizya – สารานุกรมบริแทนนิกา
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ญิซยะฮ์&oldid=11874002"