ข้ามไปเนื้อหา

ฉบับร่าง:แรดสุมาตราเหนือ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

แรดสุมาตราเหนือ
แรดสุมาตราเหนือรู้จากกันดีในชื่อว่า "แจ็คสัน" ที่ สวนสัตว์ลอนดอน (ถ่ายในช่วง 1903-1905)
สถานะการอนุรักษ์

อาจจะสูญพันธุ์ไปแล้ว (IUCN 3.1)[1]
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ แก้ไขการจำแนกนี้
โดเมน: ยูแคริโอตา
Eukaryota
อาณาจักร: สัตว์
ไฟลัม: สัตว์มีแกนสันหลัง
ชั้น: สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม
อันดับ: อันดับสัตว์กีบคี่
วงศ์: แรด
สกุล: Dicerorhinus
สปีชีส์: D.  sumatrensis
สปีชีส์ย่อย: D.  s. lasiotis
Trinomial name
Dicerorhinus sumatrensis lasiotis
(Buckland, 1872)

แรดสุมาตราเหนือ ( Dicerorhinus sumatrensis lasiotis ) หรือที่รู้จักกันในชื่อ แรดจิตตะกอง หรือ แรดขนเหนือ เป็น แรดสุมาตรา ชนิดย่อยที่กระจายตัวมากที่สุด และยังเป็นชนิดย่อยเพียงชนิดเดียวที่รู้จักซึ่งมีถิ่นในเอเชีย

การพบเห็นแรดสุมาตราเหนือครั้งสุดท้ายที่ได้รับการยืนยันเกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2503 เมื่อมีรายงานว่าพบแรดสุมาตราเหนือ 7 ตัวในกรงขังที่สวนสัตว์และคณะละครสัตว์ต่างๆ [2] [3] การพบเห็นครั้งสุดท้ายที่ไม่ได้รับการยืนยันใน อินเดีย เกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2510 ในรัฐอัสสัม โดยเฉพาะใกล้พื้นที่ชายแดนที่อยู่ติดกับรัฐ อรุณาจัลประเทศ [4] ในปีพ.ศ. 2529 มีการพบเห็นที่ ตามันเนอการา มาเลเซียตะวันตก โดยที่ยังไม่ได้รับการยืนยัน แม้ว่าสายพันธุ์นี้จะถือว่าสูญพันธุ์ไปแล้วในภูมิภาคนี้ก็ตาม [5] การพบเห็นครั้งสุดท้ายที่ไม่ได้รับการยืนยันเกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2536 ใน เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า Htamanthi ประเทศพม่า ซึ่งคนในพื้นที่อ้างว่าเคยเห็นแรดชนิดนี้ [6]

แม้ว่าจะได้รับการประกาศอย่างเป็นทางการว่าสูญพันธุ์ หลายครั้งในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 แต่มีรายงานว่าประชากรจำนวนเล็กน้อยอาจยังคงมีอยู่ในป่า เช่น ใน พม่า และ คาบสมุทรมาเลเซีย แม้ว่าจะยังไม่แน่ชัดก็ตาม [7] [8] เมื่อปี พ.ศ. 2551 IUCN จัดให้เป็น "สัตว์ใกล้สูญพันธุ์อย่างยิ่ง"

อนุกรมวิธาน

[แก้]
ภาพแรดสุมาตราเหนือโดย Friedrich Wilhelm Kuhnert เมื่อปี 1927

แรดสุมาตราชนิดย่อยบนแผ่นดินใหญ่ได้รับชื่อว่า Dicerorhinus sumatrensis lasiotis ชื่อ Lasiotis มาจากภาษากรีกที่แปลว่า "หูมีขน" เนื่องจากแรดสุมาตราเหนือมีขนที่หูยาวกว่าอย่างน่าทึ่ง แรดสุมาตราพันธุ์ย่อยทางเหนือมีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า แรดสุมาตราหูมีขน หรือ แรดขอบหู ด้วยเหตุนั้น

มีการถกเถียงกันว่าควรพิจารณาตัวอย่างของแรดสุมาตราเหนือ ให้เป็นชนิดย่อยที่แยกจากตัวอย่าง แรดสุมตราตะวันตก ที่คล้ายกันจากอินโดนีเซียหรือไม่ อย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นชนิดย่อย เนื่องจากแรดสุมาตราเหนือมีขนาดใหญ่กว่าอย่างเห็นได้ชัด โดยมีขนบริเวณหูที่ยาวกว่าปกติ และเขาที่ยาวและใหญ่กว่า [9]

คำอธิบาย

[แก้]

แรดสุมาตราเหนือเป็นชนิดย่อยที่ใหญ่ที่สุด มันมีขนบนหูที่ยาวกว่าและมีเขาที่ยาวกว่า อย่างไรก็ตาม อาจมีขนบนลำตัวน้อยกว่า แรดสุมาตราตะวันตก [9]

ถิ่นอาศัยและการกระจายพันธุ์

[แก้]

แรดสุมาตราเหนืออาศัยอยู่ใน ป่าดิบชื้น ที่ลุ่มน้ำขัง ป่าเมฆ ป่าดงดิบ และ ทุ่งหญ้า ยังอาศัยอยู่ในพื้นที่ภูเขา ใกล้แม่น้ำ หุบเขาสูงชันด้านบน และ ภูเขา

แรดสุมาตราเหนือเป็นแรดสุมาตราที่มีการกระจายพันธุ์มากที่สุด มีอาณาเขตตั้งแต่ อินโดจีน อินเดีย ตะวันออก เทือกเขาหิมาลัย ตะวันออกของ ภูฏาน และ บังกลาเทศ ไปจนถึง เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน ในทางตอนเหนือของ จีน แรดขนเหนือได้รับการประกาศว่าสูญพันธุ์ในอินเดีย บังกลาเทศ จีน และประเทศอื่นๆ ในช่วงทศวรรษที่ 1920 และสูญพันธุ์อีกครั้งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียในปี 1997 [10] แม้ว่าจะมีข้ออ้างว่าแรดเหล่านี้ยังคงมีอยู่ต่อไปที่ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทามันธี ใน พม่า แม้ว่าสายพันธุ์นี้จะถูกประกาศว่าสูญพันธุ์ในเมียนมาร์แล้วตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 1980 แต่เมื่อไม่นานนี้ก็ยังมีรายงานการพบเห็นแรดสุมาตราหลายครั้ง รายงานที่ยังไม่ได้รับการยืนยันระบุว่าประชากรแรดสุมาตราเหนือจำนวนเล็กน้อยอาจยังคงมีชีวิตอยู่ในเมียนมาร์ แต่ สถานการณ์ทางการเมือง ในประเทศทำให้ไม่สามารถยืนยันได้ [7] ยังมีความเป็นไปได้ที่แรดขนเหนือยังคงอาศัยอยู่ใน ตามันเนอการา การาจากมาเลเซียตะวันตก แม้ว่าการอยู่รอดของประชากรคาบสมุทรมาเลเซียจะยังเป็นเรื่องที่น่าสงสัยอย่างยิ่ง [8]

ในกรงขัง

[แก้]
แรดสุมาตราเหนือเพศเมีย "begum" ในสวนสัตว์ลอนดอนตั้งแต่วันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2415 ถึงวันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2443

แรดสุมาตราเหนือ เช่นเดียวกับแรดอีกสองชนิดย่อยไม่ได้อาศัยอยู่นอกระบบนิเวศ และไม่สามารถสืบพันธุ์ได้ดีในที่เลี้ยง ไม่เคยมีตัวอย่างสัตว์ที่เกิดในสวนสัตว์เลยนับตั้งแต่ที่มีสัตว์ที่เกิดสำเร็จเพียงตัวเดียวใน สวนสัตว์อาลีปอร์ ในประเทศอินเดียเมื่อปี พ.ศ. 2432 สวนสัตว์ลอนดอน ได้รับสัตว์ตัวผู้และตัวเมียมาในปี พ.ศ. 2415 ซึ่งถูกจับที่ จิตตะกอง ในปี พ.ศ. 2411 แรดตัวเมียที่มีชื่อว่า "begum" สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงปี พ.ศ. 2443 ซึ่งถือเป็นสถิติอายุขัยของแรดในกรงขัง [11] begumเป็นหนึ่งในอย่างน้อยเจ็ดตัวอย่างจากสัตว์จำพวกย่อยที่สูญพันธุ์ไปแล้ว อย่าง D. s. lasiotis ที่ถูกเลี้ยงไว้ในสวนสัตว์และคณะโรงละครสัตว์

การพรรณนาทางวัฒนธรรม

[แก้]
ภาชนะใส่ไวน์รูปแรดสัมฤทธิ์สองเขา ประดับด้วยเงิน จากสมัย ราชวงศ์ฮั่นตะวันตก

แรดสุมาตราเหนือเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นสัตว์ที่ได้รับความเคารพและปรากฎใน วรรณคดีจีน มากที่สุด งานศิลปะและรูปปั้นแรดสองเขาในสมัยโบราณและสมัยใหม่ของจีนส่วนใหญ่เป็นภาพแทนของแรดสุมาตราตอนเหนือ

นักธรรมชาติวิทยาและนักล่าในยุคอาณานิคมรวบรวมนิทานพื้นบ้านเกี่ยวกับแรดสุมาตราจำนวนหนึ่งตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 19 จนถึงต้นศตวรรษที่ 20 ใน พม่า ซึ่งเคยเป็นถิ่นอาศัยของแรดสุมาตราสายพันธุ์ย่อยทางเหนือ มีความเชื่อกันว่าแรดสุมาตรากินไฟเป็นที่แพร่หลาย นิทานได้เล่าถึงแรดกินไฟที่ตามควันไปจนถึงแหล่งกำเนิด โดยเฉพาะกองไฟ แล้วจึงโจมตีค่าย ชาวพม่ายังเชื่ออีกด้วยว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการล่าสัตว์คือทุกๆ เดือนกรกฎาคม ซึ่งเป็นช่วงที่แรดสุมาตราจะมารวมตัวกันภายใต้แสงจันทร์เต็มดวง

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ van Strien, N.J.; Manullang, B.; Sectionov, Isnan, W.; Khan, M.K.M; Sumardja, E.; Ellis, S.; Han, K.H.; Boeadi, Payne, J. & Bradley Martin, E. (2008). "Dicerorhinus sumatrensis". IUCN Red List of Threatened Species. 2008: e.T6553A12787457. doi:10.2305/IUCN.UK.2008.RLTS.T6553A12787457.en.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  2. ↑ Rookmaaker, L. C. (1980). "The distribution of the rhinoceros in Eastern India, Bangladesh, China, and the Indo-Chinese region". Zoologischer Anzeiger. 205 (3–4): 253–268.
  3. ↑ Roth, T.L. (1960). International Zoo Yearbook II. Zoological Society of London. pp. 487–502.
  4. ↑ Choudhury, A. U. (1997). "The status of the Sumatran rhinoceros in north-eastern India". Oryx. 31 (2): 151–152. doi:10.1017/S0030605300022010 (inactive 2024-11-20).{{cite journal}}: CS1 maint: DOI inactive as of พฤศจิกายน 2024 (ลิงก์)
  5. ↑ Nardelli, F. (2014). "The last chance for the Sumatran Rhinoceros?". Pachyderm. 55: 43–53. doi:10.69649/pachyderm.v55i.353. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่า |doi= (help)
  6. ↑ Rabinowitz, A. (1995). "A survey to assess the status of the Sumatran rhinoceros and other large mammal species in Tamanthi Wildlife Sanctuary, Myanmar". Oryx. 29 (2): 123–128. doi:10.1017/S0030605300021025.
  7. ↑ 7.0 7.1 Foose, Thomas J.; van Strien, Nico (1997). Asian Rhinos – Status Survey and Conservation Action Plan. IUCN, Gland, Switzerland, and Cambridge, UK. ISBN 2-8317-0336-0.
  8. ↑ 8.0 8.1 "Sumatran rhino numbers revised downwards". Save The Rhino. สืบค้นเมื่อ 27 September 2015.
  9. ↑ 9.0 9.1 Rookmaaker, L. C. (1984). "The taxonomic history of the recent forms of Sumatran Rhinoceros (Dicerorhinus sumatrensis)". Journal of the Malayan Branch of the Royal Asiatic Society. 57 (1): 12–25. JSTOR 41492969.
  10. ↑ Choudhury, A. U. (1997). "The status of the Sumatran rhinoceros in north-eastern India" (PDF). Oryx. 31 (2): 151–152. doi:10.1046/j.1365-3008.1997.d01-9.x.
  11. ↑ Lydekker, Richard (1900). The great and small game of India, Burma, and Tibet. Asian Educational Services. ISBN 978-81-206-1162-7.
หน้านี้จะถูกเพิ่มเข้าไปที่หมวดหมู่เหล่านี้เมื่อถูกเผยแพร่ไปยังเนมสเปซบททความ
หมวดหมู่:
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฉบับร่าง:แรดสุมาตราเหนือ&oldid=12034631"