ข้ามไปเนื้อหา

ความดันโลหิตสูงไม่ทราบสาเหตุ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ความผันแปรของความดันเลือดในหัวใจห้องล่างซ้าย (เส้นสีฟ้า) และหลอดเลือดแดงใหญ่เอออร์ตา (เส้นสีแดง) ในช่วงจังหวะหัวใจบีบ และหัวใจคลาย

ความดันโลหิตสูงไม่ทราบสาเหตุ (อังกฤษ: Essential Hypertension) หรือ ความดันโลหิตสูงปฐมภูมิ (อังกฤษ: Primary Hypertension) เป็นความดันโลหิตสูงที่ไม่สามารถระบุสาเหตุได้ชัดเจน เป็นความดันโลหิตสูงชนิดที่พบได้บ่อยที่สุด ราวร้อยละ 95 ของผู้ป่วยความดันโลหิตสูงทั้งหมด[1][2][3][4] มีแนวโน้มที่จะเป็นกรรมพันธุ์ และน่าจะเป็นผลจากความสัมพันธ์ซับซ้อนระหว่างพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม ความชุกของความดันโลหิตสูงไม่ทราบสาเหตุเพิ่มขึ้นตามอายุ และผู้ป่วยที่มีความดันเลือดสูงเมื่ออายุน้อยจะมีความเสี่ยงมากขึ้นที่จะเป็นโรคความดันโลหิตสูงเมื่ออายุมากขึ้น ความดันโลหิตสูงเพิ่มความเสี่ยงของโรคสมอง หัวใจ และไตตามมา[5]

การจำแนกความรุนแรง

[แก้]
การจำแนกประเภทความดันเลือดโดย JNC7[6]
ประเภท ความดันช่วงหัวใจบีบ
(Systolic pressure; SBP) 		ความดันช่วงหัวใจคลาย
(Diastolic pressure; DBP)
มม.ปรอท
(mmHg) 		กิโลปาสกาล
(kPa) 		มม.ปรอท
(mmHg) 		กิโลปาสกาล
(kPa)
ปกติ 90–119 12–15.9 60–79 8.0–10.5
ก่อนความดันโลหิตสูง 120–139 16.0–18.5 80–89 10.7–11.9
ความดันโลหิตสูงระยะที่ 1 140–159 18.7–21.2 90–99 12.0–13.2
ความดันโลหิตสูงระยะที่ 2 ≥160 ≥21.3 ≥100 ≥13.3
ความดันโลหิตเฉพาะ
ช่วงหัวใจบีบสูง 		≥140 ≥18.7 <90 <12.0
การจำแนกประเภทความดันเลือดโดย ESH-ESC[7] BHS IV[8]
และสมาคมความดันโลหิตสูงแห่งประเทศไทย[9]
ประเภท ความดันช่วงหัวใจบีบ
(มม.ปรอท) 		ความดันช่วงหัวใจคลาย
(มม.ปรอท)
เหมาะสม <120 และ <80
ปกติ 120–129 และ/หรือ 80–84
ปกติค่อนสูง 130–139 และ/หรือ 85–89
ความดันโลหิตสูงระยะที่ 1 140–159 และ/หรือ 90-99
ความดันโลหิตสูงระยะที่ 2 160-179 และ/หรือ 100-109
ความดันโลหิตสูงระยะที่ 3 ≥180 และ/หรือ ≥110
ความดันโลหิตเฉพาะ
ช่วงหัวใจบีบสูง 		≥140 และ/หรือ <90

การจำแนกความรุนแรงของความดันเลือดออกในปัจจุบันเป็นความดันเลือดปกติ ก่อนความดันโลหิตสูง (prehypertension) ความดันโลหิตสูงระยะที่ 1 และ 2 และความดันโลหิตเฉพาะช่วงหัวใจบีบสูง (isolated systolic hypertension) ที่มักพบได้บ่อยในผู้สูงอายุ การอ่านค่าความดันใช้ค่าเฉลี่ยของการวัดความดันโลหิตในท่านั่งที่สบายและควรวัดอย่างน้อย 2 ครั้งที่มาตรวจในระยะเวลาที่ห่างกัน ในผู้ที่อายุมากกว่า 50 ปี จะวินิจฉัยภาวะความดันโลหิตสูงเมื่อมีความดันเลือดมากกว่า 140 มิลลิเมตรปรอทในช่วงหัวใจบีบ และ 90 มิลลิเมตรปรอทในช่วงหัวใจคลาย ผู้ป่วยที่มีโรคเบาหวานชนิดที่ 1 หรือ 2 หรือโรคไตและมีความดันโลหิตมากกว่า 130/80 มิลลิเมตรปรอทควรได้รับการรักษา[6]

ความดันโลหิตสูง "ชนิดดื้อ" (resistant) หมายถึงการใช้ยาไม่สามารถลดความดันเลือดกลับมาอยู่ในระดับปกติได้หลังจากใช้ยา 3 ชนิด[6] แนวทางการรักษาความดันโลหิตสูงชนิดดื้อได้รับการตีพิมพ์ในสหราชอาณาจักร[10] และสหรัฐอเมริกา[11]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Carretero OA; Oparil S (January 2000). "Essential hypertension. Part I: definition and etiology". Circulation. 101 (3): 329–35. doi:10.1161/01.CIR.101.3.329. PMID 10645931. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-07-07. สืบค้นเมื่อ 2009-06-05.
  2. ↑ Oparil S; Zaman MA; Calhoun DA (November 2003). "Pathogenesis of hypertension". Ann. Intern. Med. 139 (9): 761–76. PMID 14597461.
  3. ↑ Hall, John E.; Guyton, Arthur C. (2006). Textbook of medical physiology. St. Louis, Mo: Elsevier Saunders. pp. 228. ISBN 0-7216-0240-1.
  4. ↑ "Hypertension: eMedicine Nephrology". สืบค้นเมื่อ 2009-06-05.
  5. ↑ Messerli FH, Williams B, Ritz E (August 2007). "Essential hypertension". Lancet. 370 (9587): 591–603. doi:10.1016/S0140-6736(07)61299-9. PMID 17707755. S2CID 26414121.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 Chobanian AV; Bakris GL; Black HR; และคณะ (December 2003). "Seventh report of the Joint National Committee on Prevention, Detection, Evaluation, and Treatment of High Blood Pressure". Hypertension. 42 (6): 1206–52. doi:10.1161/01.HYP.0000107251.49515.c2. PMID 14656957. {{cite journal}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |author-separator= ถูกละเว้น (help)
  7. ↑ Mancia G; De Backer G; Dominiczak A; และคณะ (September 2007). "2007 ESH-ESC Practice Guidelines for the Management of Arterial Hypertension: ESH-ESC Task Force on the Management of Arterial Hypertension". J. Hypertens. 25 (9): 1751–62. doi:10.1097/HJH.0b013e3282f0580f. PMID 17762635. {{cite journal}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |author-separator= ถูกละเว้น (help)
  8. ↑ Williams, B (2004 Mar). "Guidelines for management of hypertension: report of the fourth working party of the British Hypertension Society, 2004-BHS IV". Journal of Human Hypertension. 18 (3): 139–85. doi:10.1038/sj.jhh.1001683. PMID 14973512. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help); ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
  9. ↑ สมาคมความดันโลหิตสูงแห่งประเทศไทย (2012). แนวทางการรักษาโรคความดันโลหิตสูงในเวชปฏิบัติทั่วไป พ.ศ. 2555 (PDF). การประชุมวิชาการประจำปี ครั้งที่ 10 "Trends in Hypertension 2012" 17 กุมภาพันธ์ 2555. กรุงเทพฯ, ประเทศไทย. ISBN 1-111-22222-9. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2014-07-28. สืบค้นเมื่อ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2555. {{cite conference}}: ตรวจสอบค่า |isbn=: checksum (help); ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
  10. ↑ "CG34 Hypertension - quick reference guide" (PDF). National Institute for Health and Clinical Excellence. 28 June 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2009-03-13. สืบค้นเมื่อ 2009-03-04.
  11. ↑ Calhoun DA; Jones D; Textor S; และคณะ (June 2008). "Resistant hypertension: diagnosis, evaluation, and treatment. A scientific statement from the American Heart Association Professional Education Committee of the Council for High Blood Pressure Research". Hypertension. 51 (6): 1403–19. doi:10.1161/HYPERTENSIONAHA.108.189141. PMID 18391085. {{cite journal}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |author-separator= ถูกละเว้น (help)

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ความดันโลหิตสูงไม่ทราบสาเหตุ&oldid=12023064"