ยุทธการที่ปราจีนบุรี
บทความนี้ต้องการตรวจสอบความถูกต้องจากผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนั้น ๆ โปรดเพิ่มพารามิเตอร์ reason หรือ talk ลงในแม่แบบนี้เพื่ออธิบายปัญหาของบทความ |
ยุทธการที่ปราจีนบุรี | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
ส่วนหนึ่งของ การเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง | |||||||
| |||||||
คู่สงคราม | |||||||
กองทัพอาสาชาวอยุธยา | อาณาจักรพม่า | ||||||
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||
กรมหมื่นเทพพิพิธ | เนกวนจอโบ | ||||||
กำลัง | |||||||
10,000 | 3,000 | ||||||
ความสูญเสีย | |||||||
ทัพหน้าถูกตีแตก | ไม่ทราบ |
ยุทธการที่ปราจีนบุรี เป็นการรบของกองทัพอาสาภายใต้การนำของกรมหมื่นเทพพิพิธ โดยมีจุดประสงค์เพื่อช่วยกรุงศรีอยุธยามิให้เสียแก่พม่า ระหว่างสงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง โดยตั้งกองทัพไว้ที่ปราจีนบุรี แต่ยังไม่ทันจะออกปฏิบัติการ กองทัพพม่าก็ชิงโจมตีก่อนจนกองทัพอาสาสลายตัวไป
เบื้องหลัง
[แก้]กรมหมื่นเทพพิพิธเดิมเคยถูกคุมขังอยู่ที่เมืองจันทบุรี หนีลาผนวช และชวนชาวเมืองทั้งหลายอาสามาช่วยกรุงศรีอยุธยา เมื่อประมาณเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2309 ได้กำลังพลกว่า 10,000 นาย ยกมาตั้ง ณ ปราจีนบุรี แถบปากน้ำโยทะกา
คนในกรุงศรีอยุธยาทั้งหลายได้ทราบกิตติศัพท์ต่างก็พากันหนีไปเข้าร่วมด้วยเป็นจำนวนมาก รวมทั้งข้าราชการที่มีชื่อเสียงหลายคน เช่น พระยารัตนาธิเบศร์ซึ่งดำรงตำแหน่งจตุสดมภ์วัง
ประวัติการสู้รบ
[แก้]การรบกับกองทัพอยุธยา
[แก้]ไม่ว่ากองทัพดังกล่าวจะถูกจัดตั้งขึ้นด้วยจุดประสงค์ใดก็ตาม แต่รัฐบาลอยุธยาภายใต้ราชวงศ์บ้านพลูหลวงเน้นการรักษาเสถียรภาพทางการเมืองของ จากที่กรมหมื่นเทพพิพิธเคยมีประวัติคิดแย่งราชสมบัติมาก่อน ทางการจึงส่งกองทัพออกไปปราบ หมายจะจับตัวกรมหมื่นเทพพิพิธ แต่ทำการรบหลายครั้ง ก็ไม่ปรากฏผลแพ้ชนะ[1]
การเข้าตีของพม่า
[แก้]มังมหานรธาทราบว่ามีกองทัพจะมาช่วยกรุงศรีอยุธยา จึงให้เมขะระโบกับแนกวนจอโบนำทหาร 3,000 นายไปยังปากน้ำโยทะกา กองทัพพม่าสามารถตีทัพหน้ากรมหมื่นเทพพิพิธแตก หมื่นเก้า หมื่นศรีนาวาก็ตายในที่รบ กองทัพอาสาทั้งหลายก็สลายตัวไปหลังจากนั้น
ผู้บัญชาการทั้งสองของพม่าทราบว่ามีกองกำลังขนาดใหญ่อยู่ที่ปราจีนบุรี จึงรายงานต่อมังมหานรธาให้จัดกองทัพบกและกองทัพเรือมายังปราจีนบุรีด้วยเช่นกัน
สลายตัว
[แก้]กรมหมื่นเทพพิพิธทราบว่าพม่าส่งกองทัพบกและกองทัพเรือมายังปราจีนบุรี ก็ไม่คิดอยู่ต่อสู้ จึงหนีไปยังนครราชสีมา กองทัพอาสาเห็นนายของตนหนี จึงสลายตัวไปเช่นกัน
อ้างอิง
[แก้]- จรรยา ประชิตโรมรัน. (2547). การเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่ ๒ พ.ศ. ๒๓๑๐. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. หน้า 106-110.
- ↑ นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2550). การเมืองไทยสมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี. สำนักพิมพ์มติชน. หน้า 28.