ข้ามไปเนื้อหา

การฝังสิ่งแปลกปลอมด้วยตนเอง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

การฝังสิ่งแปลกปลอมด้วยตนเอง หมายถึง การสอดแทรกวัตถุแปลกปลอมเข้าไปในเนื้อเยื่ออ่อนใต้ผิวหนังหรือในกล้ามเนื้อ[1] การฝังสิ่งแปลกปลอมด้วยตนเองถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของพฤติกรรมทำร้ายตนเองโดยเจตนา ซึ่งเรียกว่า การบาดเจ็บตนเองที่ไม่มุ่งหวังต่อชีวิต (nonsuicidal self-injury) โดยมีการนิยามว่าเป็น "การทำลายเนื้อเยื่อโดยเจตนาและตรงไปตรงมา โดยปราศจากเจตนาฆ่าตัวตาย"[2]

ข้อโต้แย้ง

[แก้]

จากการทบทวนวรรณกรรมพบว่ายังไม่ชัดเจนว่าการฝังวัตถุในร่างกายตัวเอง (self-embedding) เข้าข่ายเป็นพฤติกรรมการทำร้ายตนเองโดยเจตนาหรือไม่ บางงานวิจัยจัดให้พฤติกรรมการฝังวัตถุในร่างกายตัวเองเป็นการทำร้ายตนเองโดยเจตนา[2] ขณะที่บางงานวิจัยไม่รวมพฤติกรรมนี้เข้าไป[3] คำจำกัดความส่วนใหญ่ของการทำร้ายตัวเองโดยเจตนามักระบุว่าพฤติกรรมนั้นเกิดขึ้นโดยไม่มีความตั้งใจในการฆ่าตัวตาย[2][4] อย่างไรก็ตามความเชื่อมโยงระหว่างการฝังวัตถุในร่างกายตัวเองกับความคิดฆ่าตัวตายยังไม่ชัดเจน แม้ว่าพฤติกรรมการทำร้ายตัวเองส่วนใหญ่จะไม่เกี่ยวข้องกับความคิดฆ่าตัวตาย แต่ก็พบว่าการฝังวัตถุในร่างกายตัวเองมีความเชื่อมโยงกับความคิดฆ่าตัวตาย[1] ผลการศึกษาชิ้นหนึ่งพบว่า ความคิดฆ่าตัวตายเป็นสาเหตุที่รายงานบ่อยที่สุดสำหรับการฝังวัตถุในร่างกายตัวเอง แต่ไม่ใช่ทุกการกระทำของการฝังวัตถุจะมาพร้อมกับความคิดฆ่าตัวตาย[1] นอกจากนี้ ผู้ที่ฝังวัตถุในร่างกายตัวเองส่วนใหญ่ยังรายงานว่าตนเคยมีความพยายามฆ่าตัวตายและมีความคิดฆ่าตัวตายมาก่อน[5]

นอกจากนี้ยังมีความแตกต่างระหว่างการฝังวัตถุในร่างกายตัวเองกับพฤติกรรมการทำร้ายตัวเองอื่นๆ เช่น การฝังวัตถุในร่างกายตัวเองมักพบร่วมกับโรคทางพฤติกรรมสุขภาพและมีแนวโน้มในการทำซ้ำสูง[5] ทั้งนี้ การฝังวัตถุในร่างกายตัวเองมีความคล้ายคลึงกับการทำร้ายตัวเองรูปแบบอื่นๆ ตรงที่หนึ่งในเหตุผลที่ผู้กระทำทำเช่นนั้นก็เพื่อบรรเทาความทุกข์ทางอารมณ์ผ่านการทำร้ายร่างกายตัวเอง[5]

ภาพเอ็กซ์เรย์ของอัลเบิร์ต ฟิช กับเข็มที่ปักอยู่ในร่างกาย
ภาพเอ็กซ์เรย์ของเข็มที่ถูกปักไว้ในแขนโดยผู้ป่วยทางจิต

ประวัติศาสตร์

[แก้]

หนึ่งในกรณีแรกที่มีการรายงานเกี่ยวกับการฝังวัตถุเข้าตัวเอง (self-embedding) เกิดขึ้นในปี 1936 เมื่อพบว่า อัลเบิร์ต ฟิช (Albert Fish) ฆาตกรต่อเนื่องและมนุษย์กินคนถูกจับและประหารชีวิต[6] การตรวจเอกซเรย์ในบริเวณเชิงกรานของเขาเผยให้เห็นว่าเขาได้ฝังเข็มจำนวนประมาณ 27-29 เล่มในบริเวณขาหนีบ ซึ่งภาพนี้ถูกนำไปใช้เป็นหลักฐานในการพิจารณาคดีของเขา[7] นอกจากนี้เขายังได้ฝังเข็มลงในบริเวณท้องของเขาด้วย[7] ในปี 1986 Gould และ Pyle ได้กล่าวถึงพฤติกรรมการฝังวัตถุเข้าตัวเองในหนังสือของพวกเขาชื่อ Anomalies and Curiosities of Medicine[1] ซึ่งได้รวมถึงรายงานเกี่ยวกับผู้หญิงชาวยุโรปที่มีอาการฮิสทีเรียซึ่งฝังเข็มลงในร่างกายของตนเอง[1] ในปี 2010 การศึกษาของ Young et al. เป็นหนึ่งในงานวิจัยแรก ๆ ที่อธิบายพฤติกรรมการฝังวัตถุเข้าตัวเองในกลุ่มวัยรุ่น[5]

ระบาดวิทยา

[แก้]

คนส่วนใหญ่ที่มีพฤติกรรมฝังวัตถุในร่างกายตนเองมักเป็นวัยรุ่นหญิงผิวขาวที่มีการวินิจฉัยทางจิตเวช[1] พฤติกรรมนี้มีอัตราการเกิดร่วมสูง[1] กับโรคทางจิตวิทยาอื่น ๆ เช่น ความผิดปกติที่เกิดหลังความเครียดที่สะเทือนใจ โรคดิสโซสิเอทีฟ และ ความผิดปกติทางบุคลิกภาพแบบก้ำกึ่ง[5] นอกจากนี้ การทำร้ายตัวเองโดยเจตนายังมีความสัมพันธ์กับพยาธิสภาพที่เกี่ยวข้องกับการแสดงออกทางพฤติกรรม เช่น ความผิดปกติแบบท้าทายชอบทำตรงกันข้าม และ ความผิดปกติทางความประพฤติ[2] วัยรุ่นที่มีพฤติกรรมทำร้ายตัวเองมักมีคะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้าสูงกว่า และรายงานว่ามีอาการซึมเศร้ามากกว่าวัยรุ่นที่ไม่มีพฤติกรรมทำร้ายตัวเอง[8] พวกเขายังรายงานว่ามีอาการวิตกกังวลมากขึ้นด้วย[9] ปัจจัยความเครียดในชีวิต เช่น การถูกล่วงละเมิดทางเพศ การเห็นความรุนแรงในครอบครัว หรือการประสบเหตุการณ์สะเทือนใจ ถูกพบว่ามีความสัมพันธ์กับการทำร้ายตัวเองโดยเจตนา[2] ความถี่และการมีพฤติกรรมทำร้ายตัวเองมีความสัมพันธ์กับจำนวนเหตุการณ์ความเครียดในชีวิตที่วัยรุ่นรายงาน วัยรุ่นที่มีประวัติทำร้ายตัวเองรายงานว่ามีเหตุการณ์ความเครียดในชีวิตมากขึ้น และผู้ที่มีอัตราสูงกว่าสำหรับประสบการณ์เหล่านี้มีแนวโน้มที่จะมีพฤติกรรมซ้ำ ๆ มากขึ้น[2] งานวิจัยเชิงประจักษ์ได้ระบุปัจจัยเสี่ยงและความสัมพันธ์ของพฤติกรรมทำร้ายตัวเอง[10] ปัจจัยบางประการเหล่านี้ได้แก่ ประวัติการถูกทารุณกรรมในวัยเด็ก การมีความผิดปกติทางจิต ทักษะทางวาจาที่ไม่ดี และการระบุตัวตนกับวัฒนธรรมย่อย โกธิก[10]

อายุเฉลี่ยของการทำร้ายตัวเองที่ไม่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายอยู่ที่ 13–15 ปี และสำหรับการทำร้ายตัวเองที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายอยู่ที่ 15–17 ปี[1] ประมาณ 2% ของผู้ต้องขังในเรือนจำมีพฤติกรรมทำร้ายตัวเองในแต่ละปี ซึ่งรวมถึงการสอดใส่วัตถุต่างประเทศเข้าไปในร่างกาย[11] อัตราการทำร้ายตัวเองตลอดชีวิตในวัยรุ่นมีตั้งแต่ 13%–56% ในกลุ่มตัวอย่างที่ไม่ได้เข้ารับการรักษาทางคลินิก[2] ประมาณ 4% ของประชากรสหรัฐ และ 13–23% ของวัยรุ่นรายงานว่ามีประวัติการทำร้ายตัวเองที่ไม่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย[5] วัตถุที่ใช้สอดใส่ส่วนใหญ่มักเป็นวัตถุที่ยาวและบาง เช่น เข็มเย็บผ้าและคลิปหนีบกระดาษ[11] การสอดใส่วัตถุเข้าไปในท่อปัสสาวะพบได้บ่อยในผู้ชายมากกว่าผู้หญิง โดยมีอัตราส่วน 1.7:1[11]

อาการ

[แก้]

เพื่อประเมินการฝังสิ่งแปลกปลอมในร่างกาย หลายแง่มุมของพฤติกรรมจะต้องได้รับการพิจารณา เช่น ชนิดของวัตถุที่ใช้ ตำแหน่งที่แทรกวัตถุ จำนวนวัตถุที่แทรก แรงจูงใจที่อยู่เบื้องหลังพฤติกรรม และหากผู้ป่วยมีการวินิจฉัยทางจิตเวชอื่น ๆ [11] อาการที่พบได้บ่อยสำหรับการแทรกวัตถุในเนื้อเยื่อผิวหนัง ได้แก่ การติดเชื้อ การเกิดฝี หรือการติดเชื้อในกระแสเลือด ณ จุดที่มีการแทรกวัตถุ[11] อาการของการแทรกวัตถุในท่อปัสสาวะรวมถึงการปัสสาวะบ่อย การปัสสาวะเจ็บปวด และมีเลือดปนในปัสสาวะ[11] การตีบของท่อปัสสาวะอาจเกิดขึ้นจากการพยายามแทรกวัตถุเข้าไปในท่อปัสสาวะหลายครั้ง[12] การฉีกขาดของเยื่อเมือกมักเกี่ยวข้องกับการแทรกวัตถุหลายชิ้นหรือพยายามแทรกหลายครั้ง[12] ในการประเมินขนาด ตำแหน่ง และจำนวนวัตถุแปลกปลอมจำเป็นต้องใช้การตรวจทางรังสี[12] อาการของการแทรกวัตถุในช่องคลอดรวมถึงอาการปวดในช่องคลอด มีสารคัดหลั่งออกมา มีเลือดออก และมีกลิ่นเหม็น ซึ่งอาจบ่งชี้ถึงการติดเชื้อ[11]

การรักษา

[แก้]

การกำจัดวัตถุแปลกปลอมด้วยการนำทางด้วยภาพ (IGFBR)

[แก้]

การรักษาการแทรกวัตถุแปลกปลอมเข้าไปในท่อปัสสาวะมักใช้การส่องกล้องเพื่อดึงวัตถุออกมาและให้ยาปฏิชีวนะ[12] หากมีการติดเชื้อหรือเกิดฝีในจุดที่แทรกวัตถุ การผ่าตัดเพื่อเอาวัตถุออกเป็นสิ่งจำเป็น[13] หากผู้ป่วยมีวัตถุแปลกปลอมหลายชิ้นในบริเวณใดบริเวณหนึ่ง การผ่าตัดอาจเป็นทางเลือกที่เหมาะสม ยกเว้นกรณีที่ความเสี่ยงจากการผ่าตัดมีมากกว่าประโยชน์[13] การกำจัดวัตถุแปลกปลอมด้วยการนำทางด้วยภาพ (IGFBR) เป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่มีการบุกรุกน้อยกว่า ซึ่งเหลือรอยแผลเป็นน้อย[5] หลายการศึกษาได้พบว่า IGFBR เป็นเทคนิคที่ปลอดภัยและมีประสิทธิภาพในการกำจัดวัตถุแปลกปลอม[14][15] ในขั้นตอนนี้สามารถใช้เทคนิคไฮโดรดิแซกชั่น (hydrodissection) เพื่อระบุวัตถุแปลกปลอมได้อย่างแม่นยำและช่วยในการกำจัดวัตถุได้ง่ายขึ้น[16]

การรักษาด้านจิตใจ

[แก้]

การบำบัดด้วยการแก้ปัญหา (Problem-Solving Therapy: PST) และการบำบัดด้วยพฤติกรรมทางปัญญาแบบปรับตัว (Dialectical Behavior Therapy: DBT) เป็นวิธีการบำบัดด้านจิตใจที่ได้รับการสนับสนุนเชิงประจักษ์สำหรับพฤติกรรมการทำร้ายตัวเองที่ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย[8] PST สอนทักษะการแก้ปัญหาและกลยุทธ์การเผชิญปัญหาให้กับผู้ป่วย เพื่อให้สามารถจัดการกับปัญหาในอนาคตได้อย่างมีประสิทธิภาพ[8] นอกจากนี้ยังช่วยให้ผู้ป่วยสามารถระบุและแก้ไขปัญหาที่เผชิญอยู่ได้[8] อย่างไรก็ตาม การศึกษาบางชิ้นพบว่า PST สามารถลดพฤติกรรมฆ่าตัวตายได้เมื่อเทียบกับวิธีการรักษาแบบปกติ แต่ผลลัพธ์ในระยะยาวเกินกว่าหนึ่งปีไม่ได้รับการยืนยัน[8]

การบำบัดด้วยพฤติกรรมทางปัญญาแบบปรับตัว (DBT) มุ่งเน้นในการสอนทักษะการเผชิญปัญหาและจัดการกับอุปสรรคด้านแรงจูงใจในการรักษา[8] การบำบัดประกอบด้วยการยอมรับประสบการณ์ของผู้ป่วยและทำงานร่วมกันกับผู้ป่วยในการแก้ปัญหาและทักษะทางพฤติกรรม เช่น การควบคุมอารมณ์[8] DBT ถูกใช้ในการรักษาพฤติกรรมฆ่าตัวตายและพฤติกรรมการทำร้ายตัวเองที่ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่า DBT สามารถลดพฤติกรรมการทำร้ายตัวเองได้ในหลายการศึกษา[8]

ทฤษฎี

[แก้]

แบบจำลองการหลีกเลี่ยงประสบการณ์ (EAM)

[แก้]

ตามแบบจำลองนี้ การคงไว้ซึ่งพฤติกรรมการทำร้ายตนเองโดยเจตนานั้นเกิดจากการเสริมแรงเชิงลบ[4] การทำร้ายตนเองโดยเจตนาจะถูกเสริมแรงเพราะสามารถป้องกันหรือลดทอนประสบการณ์ทางอารมณ์เชิงลบได้[4] แบบจำลองการหลีกเลี่ยงประสบการณ์นี้พัฒนาขึ้นเพื่ออธิบายการทำร้ายตนเองโดยเจตนาสำหรับกลุ่มประชากรหลากหลาย ไม่ใช่เฉพาะกลุ่มที่มีความผิดปกติทางจิตเท่านั้น[4] พฤติกรรมการหลีกเลี่ยงประสบการณ์หมายถึงพฤติกรรมที่มีวัตถุประสงค์เพื่อหลีกเลี่ยงหรือหนีจากประสบการณ์ภายในที่ไม่พึงประสงค์[4] กลไกสำหรับแบบจำลองนี้คือ เมื่อบุคคลประสบกับเหตุการณ์ที่กระตุ้นให้เกิดการตอบสนองทางอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์ ซึ่งทำให้บุคคลนั้นต้องการหลบหนีจากสภาวะอารมณ์ที่ไม่น่าพอใจนั้น[4] บุคคลนั้นจึงกระทำการทำร้ายตนเองโดยเจตนา ซึ่งช่วยลดหรือกำจัดการตอบสนองทางอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์นั้น พฤติกรรมนี้จึงได้รับการเสริมแรงเชิงลบ[4] หลายงานวิจัยพบว่า 80–94% ของผู้ที่ทำร้ายตนเองรายงานว่ารู้สึกดีขึ้นหลังจากทำร้ายตนเอง โดยมีความรู้สึกโล่งใจเป็นความรู้สึกที่รายงานมากที่สุด[17] นอกจากนี้ การศึกษาที่ทำเกี่ยวกับเหตุผลที่รายงานด้วยตนเองในการทำร้ายตนเองพบว่าเหตุผลหลักที่ผู้คนให้ในการกระทำพฤติกรรมนี้คือเกี่ยวข้องกับการหลีกเลี่ยง กำจัด หรือหลบหนีจากประสบการณ์ภายใน[18][19]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 1.7 Bennett, G. H.; Shiels, W. E.; Young, A. S.; Lofthouse, N.; Mihalov, L. (2011). "Self-Embedding Behavior: A New Primary Care Challenge". Pediatrics. 127 (6): e1386–91. doi:10.1542/peds.2010-2877. PMID 21555492.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 Cerutti, R; Manca, M; Presaghi, F; Gratz, K. L. (2011). "Prevalence and clinical correlates of deliberate self-harm among a community sample of Italian adolescents". Journal of Adolescence. 34 (2): 337–47. doi:10.1016/j.adolescence.2010.04.004. PMID 20471075.
  3. ↑ Laye-Gindhu, A.; Schonert-Reichl, K. A. (2005). "Nonsuicidal Self-Harm Among Community Adolescents: Understanding the "Whats" and "Whys" of Self-Harm". Journal of Youth and Adolescence. 34 (5): 447–457. doi:10.1007/s10964-005-7262-z. S2CID 145689088.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6 Chapman, A. L.; Gratz, K. L.; Brown, M. Z. (2006). "Solving the puzzle of deliberate self-harm: The experiential avoidance model". Behaviour Research and Therapy. 44 (3): 371–94. doi:10.1016/j.brat.2005.03.005. PMID 16446150. S2CID 1918485.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 5.6 Young, A. S.; Shiels We, 2nd; Murakami, J. W.; Coley, B. D.; Hogan, M. J. (2010). "Self-embedding behavior: Radiologic management of self-inserted soft-tissue foreign bodies". Radiology. 257 (1): 233–9. doi:10.1148/radiol.10091566. PMID 20823372. สิ่งพิมพ์เผยแพร่เข้าถึงแบบเปิด อ่านได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย
  6. ↑ Murder Cases of the Twentieth Century – Biographies and Bibliographies of 280 Convicted or Accused Killers, David K. Frasier, McFarland & Company (Publisher), Copyright September, 1996
  7. ↑ 7.0 7.1 "Albert Fish". Crime Library. Archived from the original on 16 December 2008. Retrieved 2008-12-16
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 8.4 8.5 8.6 8.7 Muehlenkamp, J. J.; Gutierrez, P. M. (2004). "An investigation of differences between self-injurious behavior and suicide attempts in a sample of adolescents". Suicide and Life-Threatening Behavior. 34 (1): 12–23. doi:10.1521/suli.34.1.12.27769. PMID 15106884.
  9. ↑ Andover, M. S.; Pepper, C. M.; Ryabchenko, K. A.; Orrico, E. G.; Gibb, B. E. (2005). "Self-mutilation and symptoms of depression, anxiety, and borderline personality disorder". Suicide and Life-Threatening Behavior. 35 (5): 581–91. doi:10.1521/suli.2005.35.5.581. PMID 16268774.
  10. ↑ 10.0 10.1 Nock, M. K. (2010). "Self-Injury". Annual Review of Clinical Psychology. 6: 339–63. doi:10.1146/annurev.clinpsy.121208.131258. PMID 20192787. S2CID 146591211.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 11.5 11.6 Klein, C. A. (2012). "Intentional ingestion and insertion of foreign objects: A forensic perspective". The Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law. 40 (1): 119–26. PMID 22396349. สิ่งพิมพ์เผยแพร่เข้าถึงแบบเปิด อ่านได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 Rahman, N. U.; Elliott, S. P.; McAninch, J. W. (2004). "Self-inflicted male urethral foreign body insertion: endoscopic management and complications". BJU International. 94 (7): 1051–1053. doi:10.1111/j.1464-410X.2004.05103.x. PMID 15541127. S2CID 38657876.
  13. ↑ 13.0 13.1 Wraight, W. M.; Belcher, H. J. C. R.; Critchley, H. D. (2008). "Deliberate self-harm by insertion of foreign bodies into the forearm". Journal of Plastic, Reconstructive & Aesthetic Surgery. 61 (6): 700–3. doi:10.1016/j.bjps.2007.04.004. PMID 17584535.
  14. ↑ Zhu, Q; Chen, Y; Zeng, Q; Zhao, J; Yu, X; Zhou, C; Li, Y (2012). "Percutaneous extraction of deeply-embedded radiopaque foreign bodies using a less-invasive technique under image guidance". The Journal of Trauma and Acute Care Surgery. 72 (1): 302–5. doi:10.1097/TA.0b013e31822c1c50. PMID 22310140. S2CID 13214322.
  15. ↑ Bradley, M (2012). "Image-guided soft-tissue foreign body extraction - success and pitfalls". Clinical Radiology. 67 (6): 531–4. doi:10.1016/j.crad.2011.10.029. PMID 22208762.
  16. ↑ Shiels, W. E. (2007). "Soft Tissue Foreign Bodies: Sonographic Diagnosis and Therapeutic Management". Ultrasound Clinics. 2 (4): 669–681. doi:10.1016/j.cult.2007.12.001.
  17. ↑ Bennum, I (1983). "Depression and hostility in self-mutilation". Suicide and Life-Threatening Behavior. 13 (2): 71–84. doi:10.1111/j.1943-278X.1983.tb00006.x. PMID 6659009.
  18. ↑ Briere, J; Gil, E (1998). "Self-mutilation in clinical and general population samples: Prevalence, correlates, and functions". The American Journal of Orthopsychiatry. 68 (4): 609–20. doi:10.1037/h0080369. PMID 9809120.
  19. ↑ Favazza, A. R.; Conterio, K (1989). "Female habitual self-mutilators". Acta Psychiatrica Scandinavica. 79 (3): 283–9. doi:10.1111/j.1600-0447.1989.tb10259.x. PMID 2711856. S2CID 45853995.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การฝังสิ่งแปลกปลอมด้วยตนเอง&oldid=11817542"