ข้ามไปเนื้อหา

แบ็กสตรีตบอยส์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก แบ็กสตรีทบอยส์)
แบ็กสตรีตบอยส์
แบ็กสตรีตบอยส์ในปีค.ศ. 2019. ซ้ายไปขวา: เอเจ แม็กลีน, เควิน ริชาร์ดสัน, นิก คาร์เตอร์, ฮาววี ดี. และไบรอัน ลิตเทรล
แบ็กสตรีตบอยส์ในปีค.ศ. 2019.
ซ้ายไปขวา: เอเจ แม็กลีน, เควิน ริชาร์ดสัน, นิก คาร์เตอร์, ฮาววี ดี. และไบรอัน ลิตเทรล
ข้อมูลพื้นฐาน
ที่เกิดออร์แลนโด รัฐฟลอริดา สหรัฐ
แนวเพลง
ช่วงปี1993–ปัจจุบัน
ค่ายเพลง
สมาชิก
  • เอเจ แม็กลีน
  • โฮวี่ ดโรก
  • นิก คาร์เตอร์
  • เควิน ริชาร์ดสัน
  • ไบรอัน ลิตเทรล
เว็บไซต์backstreetboys.com

แบ็กสตรีตบอยส์ (อังกฤษ: Backstreet Boys) เป็นวงนักร้องชาวอเมริกัน ก่อตั้งในออร์แลนโด รัฐฟลอริดาเมื่อปี ค.ศ. 1993 สมาชิกวงประกอบด้วย เอเจ แม็กลีน, โฮวี่ ดโรก, นิก คาร์เตอร์, เควิน ริชาร์ดสัน และ​ ไบรอัน ลิตเทรล

วงมีชื่อเสียงโด่งดังจากอัลบั้มสากลอัลบั้มแรกชื่อ แบ็กสตรีตบอยส์ (1996) ปีต่อมาพวกเขาออกอัลบั้มสากลอัลบั้มที่สอง แบ็กสตรีตส์แบ็ก (1997) และอัลบั้มเปิดตัวในสหรัฐที่ทำให้วงประสบความสำเร็จทั่วโลก พวกเขามีชื่อเสียงระดับซูเปอร์สตาร์จากสตูดิโออัลบั้มที่สาม มิลเลนเนียม (1999) และอัลบั้มถัดมา แบล็กแอนด์บลู (2000)

วงพักงานดนตรีสองปี หลังจากนั้นพวกเขากลับมารวมตัวกันและออกอัลบั้ม เนเวอร์กอน (2005) หลังจบทัวร์คอนเสิร์ตเนเวอร์กอนทัวร์ ริชาร์ดสันลาออกจากวงเพื่อทำสิ่งที่เขาสนใจ[1] ต่อมาวงออกอีกสองอัลบั้ม อันเบรกเอเบิล (2007) และดิสอิสอัส (2009) โดยมีสมาชิกสี่คน

ในปี ค.ศ. 2012 วงประกาศว่าริชาร์ดสันกลับมาเป็นสมาชิกถาวรอีกครั้ง[2] ปีถัดมา พวกเขาฉลองครบรอบ 20 ปี และออกอัลบั้มไม่มีสังกัดอัลบั้มแรกชื่อ อินอะเวิลด์ไลก์ดิส (2013) วงทำภาพยนตร์สารคดีเรื่องแรกชื่อ แบ็กสตรีตบอยส์: โชว์เอ็มวอตยัวร์เมดออฟในเดือนมกราคม ค.ศ. 2015[3]

แบ็กสตรีตบอยส์ขายงานเพลงได้มากกว่า 130 หน่วยทั่วโลก[4] ทำให้พวกเขาเป็นบอยแบนด์ที่ทำรายได้ดีที่สุดในประวัติศาสตร์[5][6][7] และเป็นหนึ่งในศิลปินที่ขายดีที่สุดในโลก อัลบั้มเก้าอัลบั้มแรกของพวกเขาติดสิบอันดับแรกบนชาร์ตบิลบอร์ด 200[8] เป็นครั้งแรกนับจากวงเสด และเป็นบอยแบนด์วงเดียวที่ทำเช่นนี้ได้ วงได้รับดาวประดับในฮอลลีวูดวอล์กออฟเฟมในวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 2013[9]

ประวัติ

[แก้]

ระหว่างปี 1996 ถึง 2001 พวกเขาขึ้นเวทีแสดงสดมากถึง 350 โชว์ กับยอดขายบัตรค็อนเสิร์ทมากกว่า 5 ล้านใบ ย้อนกลับไปเมื่อปี 1995 ที่ซิงเกิลแรกของพวกเขาถูกเล่นทางวิทยุ ตอนนั้นเป็นยุคทองของดนตรีกรันจ์ ไม่มีใครคิดว่าเพลง ‘We’ve Got It Going On’ จะถูกเปิดมากไปกว่า ‘Smell Like Teen Spirit’ ของ Nirvana แต่แล้ว แบ็กสตรีตบอยส์ ก็สร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของดนตรีป็อปขึ้นเมื่ออัลบั้มแรกของพวกเขาขายได้มากว่า 8 ล้านชุดในอเมริกา และค่อยๆ แผ่ขยายอาณาเขตไปยังประเทศเยอรมนีและแคนาดา

2 อัลบั้มถัดมาคือ ‘Backstreet’s Back’ และ ‘Millennium’ ขายทั่วโลกไปกว่า 24 ล้านก๊อปปี้ และทัวร์คอนเสิร์ตของพวกเขาก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ปี 2000 แบ็กสตรีตบอยส์ ฉลองการออกอัลบั้ม ‘Black & Blue’ ด้วยการบินโปรโมตอัลบั้มโดยเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวไปยัง 5 เมืองสำคัญของแต่ละทวีปคือ สต็อกโฮล์ม โตเกียว ซิดนีย์ เคปทาวน์ รีโอเดจาเนโร และนิวยอร์ก ในเวลา 5 วันติดต่อกัน

อัลบั้ม ‘Never Gone’ ได้โปรดิวเซอร์ชื่อดังมากมายมาร่วมกันทำงานในอัลบั้มชุดนี้ ไม่ว่าจะเป็นโปรดิวเซอร์อย่าง Max Martin ที่ร่วมงานกันมาตั้งแต่อัลบั้มแรก John Ondrasik (ในนาม Five For Fighting), Billy Mann (Pink) และ John Shanks (Michelle Branch) ซิงเกิลแรกจากอัลบั้มนี้คือเพลง ‘Incomplete’

สตูดิโออัลบั้มชุดที่ 6 มีซิงเกิลแรก คือ เพลง “Inconsolable” ที่ได้ Emanuel Kiriakou (โปรดิวซ์ให้นิค ลาเช่ เพลง “What’s Left Of Me” และ แคธรีน แม็คฟี‎ เพลง “Ordinary World”) มาโปรดิวซ์เพลงนี้ให้ ร่วมกับนักแต่งเพลงชื่อดังอย่าง Lindy Robbins และ Jess Cates สำหรับมิวสิกวิดีโอเพลง ‘Inconsolable’ กำกับโดย Ray Kay ผู้กำกับ/ช่างภาพชาวนอร์เวย์ที่รับหน้าที่ถ่ายปกอัลบั้มชุดนี้ด้วย มิวสิกวิดีโอถ่ายทำบนเวนิซ บีช แคลิฟอร์เนีย

รางวัล

[แก้]
บทความหลัก: รายชื่อรางวัลที่แบ็กสตรีตบอยส์ได้รับ

กลุ่มที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงเจ็ดรางวัลแกรมมี่เป็นของปี 2013 รวมทั้งเสนอชื่อเข้าชิงในปี 2000 กลุ่มยังได้รับสองรางวัลเพลงอเมริกันเจ็ดบิลบอร์ดเพลงรางวัลสองรางวัลเอ็มทีวีวิดีโอรางวัลจูโนและอื่น ๆ อีกมากมาย

สมาชิก

[แก้]
  • เอเจ แม็กลีน (1993-ปัจจุบัน)
  • โฮวี่ ดโรก (1993-ปัจจุบัน)
  • นิก คาร์เตอร์ (1993-ปัจจุบัน)
  • ไบรอัน ลิตเทรล (1993-ปัจจุบัน)
  • เควิน ริชาร์ดสัน (1993-2006; 2012–ปัจจุบัน)

ผลงานอัลบั้ม

[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "Kevin Richardson Quits Backstreet Boys". MTV. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-11-23. สืบค้นเมื่อ 2017-04-03.
  2. ↑ "Backstreet Boys Welcome Back Kevin Richardson". MTV. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-06-22. สืบค้นเมื่อ July 12, 2012.
  3. ↑ Garibaldi, Christina (December 2, 2014). "Backstreet Boys Are Back With A New Movie: Find Out When It Hits Theaters". MTV. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-12-15. สืบค้นเมื่อ December 3, 2014.
  4. ↑ Garcia, Cathy Rose A. (กุมภาพันธ์ 22, 2010). "Backstreet Boys Share Secrets to Success". The Korea Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มีนาคม 29, 2010. สืบค้นเมื่อ มกราคม 24, 2011.
  5. ↑ "Backstreet Boys back, for good". Straight.com. September 4, 2008. สืบค้นเมื่อ March 31, 2014.
  6. ↑ Haydon, John (April 29, 2012). "The List: Best boy bands". The Washington Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-03-04. สืบค้นเมื่อ March 31, 2014.
  7. ↑ "The Music Sound". google.com.my.
  8. ↑ "Robin Thicke Gets First No. 1 Album On Billboard 200". Billboard. August 7, 2013. สืบค้นเมื่อ August 7, 2013.
  9. ↑ "Backstreet Boys Get Star on Hollywood Walk of Fame". People. April 22, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-24. สืบค้นเมื่อ April 22, 2012.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=แบ็กสตรีตบอยส์&oldid=11624794"